เสียงเซ็งแซ่ของสายฝนกระหน่ำสู่พื้นดิน ขายาวก้าวไปข้างหน้าด้วยท่าทีสง่า 

ผมเลิกงานแล้วครับบบ แต่! บรรลัยโคตรๆ ฝนแม่งตก โอ้ยยยยย อยากจะบ้าตาย ลำบากหาที่หลบฝนอีกล่ะ 

ผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาที่ศาลารอรถเมล์ที่มันจะมืดๆหน่อย เอาเถอะ ถึงมันจะน่ากลัวก็ช่างดิ ผมไม่สน ผีก็ผีเถอะ จะขอหวยให้ดู 

ผมนั่งลงกับที่เก้าอี้ข้างเสาฝั่งซ้ายอย่างช้าๆ ในใจก็กลัวแหละ แต่ทำปากแข็งเฉยๆ แต่มันก็น่ากลัวอ่ะครับ บรรยากาศแม่งยังกับหนังผี ลมพัดแรงมาก เสียงฝนก็ดัง รถเมล์แม่งก็ไม่มาซักที ซวยจริงๆ 

เงาใครว่ะ เชี่ย! ผีหรือเปล่าเนี่ย อย่ามาหลอกมาหลอนผมเลย ผมรีบยกมือพนม สั่นไปทั้งตัวเลยครับ 

นี่ๆ ผมไม่ใช่ผี เลิกไหว้ได้แล้ว !!!!!!

 

ผีเสียงโคตรหล่อ เห้ย!!! ไม่ใช่ล่ะ เงยหน้าดูดีกว่า ...

 

เห้ย!!! เชี่ยยย เทพบุตรป่ะว่ะ หล่อสัสๆ 

 

นายชื่ออะไร   มันถามผม 

เก้า   ผมตอบ 

อายุ? 

22  ผมตอบ  มันถามเชี่ยไรของมันเนี่ย!! 

ถามทำไม!  

แค่อยากรู้! ดูมันตอบดิค้าบบบ 

 

ถึงตอนนี้ความเงียบเข้ามาครอบงำ ไม่มีใครพูดสักคำ 

ไอ้นั่นมันนั่งลงที่เก้าอี้เว้นจากผมไปตัวหนึ่ง มันนั่งตรงมองไปข้างหน้า 

 

พักอยู่แถวไหนหรอ  อยู่ๆมันก็ถาม 

แถวนี้แหละ ทำไมอ่ะ 

เปล่า     ไอ้บ้าาาาาา ดูมันครับ?????!;;!

 

หนาวหรือเปล่า เห็นเปียกจนน้ำหยด  มันพูด 

 

เอ่อ... ผมไหว ไม่หนาวหรอก  ผมตอบแบบเบือนหน้าหนี   

 

ถ้าคุณไม่รังเกียจเอาเสื้อผมไปคลุมได้นะ  มันพูดพร้อมกับลุกขึ้นถอดเสื้อคลุมสีดำออก   

 

ไม่เป็นไร ผมไหว  ผมพูดออกไป ก็ผมไหวจริงๆ เปียกแค่นี้ผมทนได้ 

 

หรอครับ โอเค บอกผมนะ มันบอก 

 

ครับ.. ผมพยักหน้า  

 

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ รถเมล์ก็ไม่มาสักที แต่ที่แย่กว่านั้นผมนั่งกอดตัวเองมานานมากจน ตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกตัวสั่น เชี่ย!! ไม่เคยเป็นมาก่อน หน้าผมก็เริ่มมืดอีกแล้วเพราะหิวข้าว  ตาผมเริ่มเลือนลาง  ผมเลยลุกยืนขึ้น กะว่าจะพิงเสา แต่สติสัมปชัญญะผมก็ดับวูบไป.... 

 

ผมตื่นขึ้นมาอีกทีก็เห็นใบหน้าใครบางคน กำังทำท่าเรียกผม ใช่ครับ ไอ้หมอนั่น แล้วตอนนี้ผมนอนอยู่บนตักมันครับ แถมมันยังเอาเสื้อมาคลุมผมไว้อีก  ผมจึงพยุงตัวจะลุกขึ้น แต่มันก็ห้ามไว้ 

 

นี่นาย นอนนี่แหละ จะไปไหน เดี๋ยวรถก็มาแล้ว   มันพูดพร้อมกับกดผมลงบนตัก 

 

ผม...เอ่อ... 

 

รังเกียจผมหรอ  มันตัดพ้อ 

 

ไม่ใช่อย่างนั้นครับ ...คือ  

 

น่าา คุณนอนพักก่อน จะได้อุ่นๆ  มันพูดพร้อมกับกดผมลงไป 

 

ผมนอนมองหน้ามันสักพัก รถเมล์ก็แล่นมาพอดี ผมจึงพยุงตัวลุกขึ้น มันก็เตรียมสัมภาระเหมือนกับผม แล้วก็ไม่ลืมที่จะพูดส่งท้ายว่า  

 

เสื้อคลุมนั่น ผมให้คุณนะ หวังว่าเราคงได้พบกันอีก บ๊ายบายครับ......

 

ไอ้บ้าาาาาาาา........

 

ENDDDDDDD....