รีวิวมีสปอยล์ ให้รักพาแม่กลับมา A Hundred Flowers ดราม่าแม่อัลไซเมอร์เจอลูกงอน คนดูนอนหลับสบาย

หนังญี่ปุ่นสายดราม่าบีบคั้นหัวใจเจาะจงให้ต้องเศร้าน้ำตาแตกมาอีกแล้วครับ คราวนี้นำเสนอเรื่องราวของแม่ที่เป็นอัลไซเมอร์กับลูกที่ห่างเหิน ชื่อภาษาไทย ให้รักพาแม่กลับมา ภาษาอังกฤษ A HUNDRED FLOWERS ภาษาญี่ปุ่น 百花 ความยาว 1 ชั่วโมง 44 นาที ฉายทำเงินไปแล้วทั่วโลก (น่าจะหมายถึงแค่ญี่ปุ่นที่เดียว) $2.1 ล้าน ได้รับคะแนนเฉลี่ยจากคนดูใน IMDb อยู่ที่ 6.6/10 คนโพสท์ก็ให้ 6 กำกับโดย เกงกิ คาวามุระ นำแสดงโดย มิเอโกะ ฮาราดะ และ มาซากิ สุดะ เป็นแม่กับลูก

ต่อไปบทความต่อจากนี้มีสปอยล์นะครับ เรื่องนี้เป็นเรื่องของแม่กับลูกที่ห่างเหินกันนาน ลูกชายก็แยกย้ายไปมีภรรยาที่กำลังท้อง กลับมาหาแม่คืนวันสิ้นปีเพราะว่างและวันขึันปีใหม่เป็นวันเกิดแม่ แต่ก็พบว่าแม่มีอาการประหลาด หลังจากนั้นไม่นานหมอตรวจพบว่าแม่เป็นอัลไซเมอร์ เขาจึงพยายามดูแลแม่ในบั้นปลายชีวิต ในขณะที่แม่กำลังจะลืมไปเรื่อยๆ สิ่งเดียวที่แม่ยังคงพูดถึงไม่เปลี่ยนแปลงนั่นคือ แม่อยากดูดอกไม้ไฟครึ่งซีก ลูกผู้ซึ่งได้ทบทวนความทรงจำกับแม่มากขึ้นเรื่อยๆ จึงพยายามทำเพื่อความสุขของแม่ก่อนที่เขาจะกลายเป็นคนแปลกหน้าไปตลอดกาล

ความเห็นส่วนตัวหลังชมนะครับ ใครจะว่าเราดูหนังดราม่าที่เต็มไปด้วยสัญลักษณ์และการตีความไม่เป็นก็ต้องขอยอมรับ ทราบว่าคนที่ดูเรื่องนี้สนุก อินจนร้องไห้น้ำตาแตกก็มี มีบ้าง แต่ไม่น่าจะมาก เพราะมีหลักฐานที่เชื่อถือได้อยู่ว่าคะแนนเฉลี่ยมาแค่ 6 เราเองก็ให้เท่านี้ เพราะดูเรื่องนี้ไม่สนุก ไม่ซึ้ง ไม่อิน เราดูตัวอย่างเรายังแอบคิดมโนต่อยอดไปเองจนน้ำตาซึมว่าถ้าเราเจอเหตุการณ์แบบนี้เราจะเศร้าขนาดไหน เราก็คาดหวังว่าหนังจะแสดงให้เห็นความสัมพันธ์ของแม่กับลูก ปัญหาที่มีต่อกัน และเรื่องราวที่ประทับใจด้วยกัน 

ปรากฏว่าเราแทบไม่ได้เห็นความสัมพันธ์ของแม่กับลูกเลย แม่ก็ส่วนแม่ ทิ้งลูกไปหาชู้อยู่ต่างจังหวัดเป็นปีๆ ลูกตอนนี้ที่โตแล้วก็ไปมีครอบครัว ที่อยากกลับมาดูแลแม่เป็นเพราะหมอก็สั่งเมียก็เตือนและด้วยความเป็นสังคมญี่ปุ่นที่เหมือนโดนบังคับให้ต้องกตัญญู และตัวลูกเองรู้สึกอย่างนั้นหรือไม่ก็ไม่รู้ เท่ากับหนังเรื่องนี้แสดงให้เห็นถึงปัญหาของแม่กับลูกเรื่องเดียวคือ ไม่ได้รักกันจริง ตั้งแต่แรก ดังนั้นเรื่องที่จะประทับใจด้วยกันจึงน้อยมาก เหลือเพียงการได้ดูดอกไม้ไฟครึ่งซึกด้วยกันเท่านั้นที่เป็นความทรงจำประทับใจเพียงความทรงจำเดียว ดังนั้น สิ่งที่หนังนำเสนอมาทั้งหมด สำหรับเราจึงมีความประทับใจแค่ฉากดอกไม้ไฟครึ่งซีกเพียงอย่างเดียวเท่านั้น

นอกนั้นเนื้อหาเต็มไปด้วยความอึดอัด ทั้งฉากมีชู้ของแม่ เราต้องดูคนวัยทองสองคนเล่นฉากเลิฟซีน ตัวลูกและลูกสะไภ้ที่หน้าตาน่าดูกว่าไม่มีฉากนี้ เวลาตัวละครพูดกันก็ชอบถ่ายจากด้านหลัง ได้นักแสดงดีๆ มาแต่ให้เขาหันหลังเล่นเพื่อ...? ยังมีอีกนะ อยากใส่ประวัติศาสตร์แผ่นดินไหวโกเบก็ใส่มา อยากใส่นักร้องเอไอผู้มีความทรงจำทุกอย่างเพื่อให้พระเอกเปรียบเทียบกับแม่ก็ใส่มา ล้วนแต่เป็นสัญลักษณ์ที่จงใจเกินเหตุ ปฏิกิริยาคนเป็นอัลไซเมอร์ก็ใช้การเล่นวนลูป ไม่เหมือนเรื่องที่เราประทับใจอย่าง STILL ALICE และความจำสั้น ใครจะชอบตรงนี้ก็ชอบไปไม่ว่ากันนะครับ แต่เราไม่ชอบ เราอยากได้ดราม่าที่มาจากเนื้อหาและการแสดงอารมณ์ของดารานักแสดง ไม่อยากได้องค์ประกอบภาพและงานศิลป์มากดดันอย่างจงใจบีบคั้นให้คนดูเกิดดราม่าขนาดนี้ บางฉากที่เห็นว่าไม่มีอะไรคืบหน้าแช่ภาพไว้นานเกิน เราจึงมีการแอบพักสายตาบ้าง ยอมรับว่าการตัดสินใจนี้อาจทำให้พลาดฉากสำคัญและนำมาเล่าสู่กันฟังอย่างบกพร่องได้แต่ไม่น่ามี เพราะยังคงปะติดปะต่อเนื้อเรื่องได้