มนตราวายสะ ตอนที่ 2 สัตว์อัปมงคล (5)

ดาวโหลด Ebook คลิ๊กที่ภาพด้านล่างนี้ได้เลยนะคะ

+++++++++<br >
    “แล้วเจอกันครับ” ชายหนุ่มพูดทิ้งท้ายแค่นั้นก็หมุนตัวเดินออกจากคลินิกไป ปล่อยให้ทั้งสามสาวยืนมองตามตาปริบ ๆ

    “หล่อโคตร” แก้วตาที่เหมือนเพิ่งตื่นจากภวังค์ขยับตัวเข้าหาสกุณา ขณะที่สายตานั้นยังจ้องมองตามคนที่เพิ่งออกไป

    “ลึกลับหน้าค้นหา” พิกุลเอ่ยขึ้นราวกับละเมอ ขณะที่เดินไปชะเง้อตามหลังลูกค้าหนุ่มที่หน้าประตู แล้วหันมาพูดกับเพื่อนร่วมงานสองคนต่อด้วยสายตาเพ้อฝัน “เป็นผู้ชายผมยาวที่หล่อที่สุด เท่ที่สุด และน่าค้นหาที่สุด เท่าที่เคยเจอมาเลยละ”

    “หน้าตาดีจนขนลุก” สกุณาเอ่ยเสริมเพื่อน ๆ พลางลูบต้นแขน ไม่รู้ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าเวลาอยู่ใกล้ลูกค้านิรนามเมื่อครู่กับความรู้สึกในฝันเมื่อคืน มันถึงได้คล้ายกันเหลือเกิน หรือเพราะสไตล์การแต่งตัวของชายหนุ่ม

    มันคงเป็นอย่างนั้นแหละมั้ง หญิงสาวหาเหตุผลให้ตัวเอง

    “เรียบร้อยแล้วครับ อ้าว” คุณหมอหนุ่มครางเมื่อออกมาจากห้องแล้วพบเพียงลูกจ้างของตัวเอง “ลูกค้าไปไหนแล้ว”

    “กลับไปแล้วค่ะ” สกุณาตอบพร้อมกับยื่นเงินค่ารักษาให้กับคุณหมอ “นี่ค่ะ เขาฝากไว้ให้”

    “แล้วเจ้าตัวเล็กนี้ล่ะ” คุณหมอพยักพเยิดไปยังเจ้าสัตว์ปีกสีดำที่ได้รับการรักษาแล้ว แต่ยังนอนเจ็บอยู่ในห้อง เมื่อทุกคนต่างเงียบ เขาผู้เป็นหมอก็คงจะนิ่งดูดายไม่ได้ “ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมจะดูแลมันจนกว่าจะหายดีค่อยปล่อยแล้วกัน”

    “นกขอเอาไปดูแลเองได้ไหมคะ” ว่าแล้วเธอก็จัดการซื้ออุปกรณ์สำหรับเลี้ยงดูเจ้าสัตว์ปีกสีดำเสียเลย “นี่คะเงิน”

    “ไม่ต้องหรอก เงินที่ลูกค้าให้มาเหลืออีกตั้งเยอะ หมอจะทอนให้เราเก็บไว้ เผื่อเจอจะได้คืนเขา หรือไม่ก็คิดเสียว่าเป็นค่าดูแลเจ้าตัวเล็กก็แล้วกัน กว่าจะหายก็คงใช้เวลาหลายวันอยู่” คุณหมอหนุ่มว่าพลางเอาเงินทอนจำนวนหนึ่งยัดใส่มือลูกจ้างสาวที่ทำท่าลังเล

    “เธอจะเลี้ยงมันจริง ๆ เหรอ” พิกุลถามย้ำอย่างไม่แน่ใจ เพราะส่วนตัวแม้จะเป็นคนรักสัตว์ แต่กับอีกา ถึงจะไม่ได้รังเกียจ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกเอ็นดูมันเหมือนหมาแมวหรือจำพวกนกสวยงามอื่น ๆ

    “เธอจะรู้อะไร เนี่ยเป็นสัตว์ที่ยัยนกชอบมากที่สุดเลยละ ได้เลี้ยงสมใจแล้ว” ตอนท้ายแก้วตาหันมาเอ่ยล้อเพื่อนรักเล็กน้อย

    “ก็คงไม่ได้เลี้ยงไปตลอดหรอก หายก็ปล่อยแล้ว เดี๋ยวมันจะคิดถึงเพื่อนฝูง”

    “เธอไม่กลัวแบบ...มันนำเรื่องร้าย ๆ มาให้เหรอ” พิกุลถามอย่างคนที่มีความเชื่อว่าอีกาเป็นสัตว์นำมาซึ่งความตายและโชคร้ายอยู่

    “คนเราคิดไปเองทั้งนั้น ไม่เชื่อถามคุณหมอดูสิ” ตอนท้ายหญิงสาวโยนไปให้คุณหมอหนุ่ม ที่รับรักษาสัตว์ทุกชนิดโดยไม่รังเกียจว่ามันเป็นสัตว์ประเภทไหน นำพาความโชคดีหรือว่าโชคร้าย ขอแค่ได้รักษาให้มันมีชีวิตรอดก็พอ

    “ใช่ หมอไม่ได้รักษาอีกาตัวนี้เป็นตัวแรกหรอกนะ รักษามาหลายตัวแล้ว ทั้งที่เจอเองและมีคนนำมาฝากรักษา ก็ไม่เห็นจะมีอะไรร้าย ๆ อย่างที่ว่าเลย มีแต่ลูกค้าเยอะขึ้น ๆ” พูดจบคุณหมอหนุ่มก็หัวเราะชอบใจ “ไปกันสาว ๆ ปิดทำการครับ คงไม่มีลูกค้ามาอีกแล้วมั้ง”

    “เอ่อ...นกขอกลับเลยได้ไหมคะคุณหมอ เพราะต้องเอาเจ้าตัวเล็กไปด้วยคงไม่สะดวกเท่าไหร่” สกุณาบอกอย่างเกรงใจ เพราะก่อนหน้าได้รับปากไปแล้ว

    “ไม่เป็นไรหรอกมั้ง” แก้วตารีบแย้งขึ้น

    “แต่นั่นมันอีกานะ” พิกุลแย้งขึ้นบ้าง เธอไม่รู้หรอกว่าร้านที่คุณหมอจะพาไปนั้นมันเป็นร้านแบบไหน ถึงจะเป็นร้านข้างถนนแต่คิดว่าคงมีคนอีกไม่น้อยที่เห็นอีกาแล้วและรู้สึกเหมือนกับเธอ

    “อย่างที่กุลว่านั่นแหละ คุณหมอ นกกลับเลยดีกว่า พรุ่งนี้ขอพาเจ้านี่มาทำงานด้วยนะคะ”

    “ได้สิ” คุณหมอหนุ่มอนุญาตอย่างไม่ลังเล แล้วถามต่อ “จะไม่ไปจริง ๆ เหรอ”

    “เอาไว้คราวหน้าแล้วกันนะคะ ไปนะแก้ว กุล กินเผื่อด้วย” หญิงสาวโบกมือลาเพื่อน แล้วเดินออกไปโบกแท็กซี่กลับห้องพร้อมกับสมาชิกใหม่ชั่วคราว

    “ไปกันเถอะ” คุณหมอหนุ่มชวนลูกจ้างสาวที่เหลือ และในขณะที่กำลังล็อกประตู จู่ ๆ ก็มีรถหรูวิ่งมาจอดเทียบตรงหน้าคลินิก

    “นึกว่าจะมาไม่ทันเสียแล้ว” ชายหนุ่มที่เพิ่งมาถึง ลดกระจกลงคุยกับคุณหมอหนุ่มเจ้าของคลินิกด้วยท่าทีโล่งอก

    “ก็ไม่ทัน”

    สุบรรณขมวดคิ้ว ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเพื่อความมั่นใจ ว่าเพิ่งเลยเวลาทำการของคลินิกไปไม่นานนัก ไม่มีทางที่ทุกคนจะไปรับประทานอาหารเสร็จจนกลับมาแล้ว “คุณโกหกใช่ไหมว่าไปกินข้าวกันมาแล้ว”

    “ยังไม่ได้ไป แต่ที่ไม่ทันหมายถึง คนที่เป็นเป้าหมายของคุณต่างหาก”

    “อ้าวไหน คุณหมอบอกว่าไปชัวร์ไงครับ” สุบรรณกวาดสายตามองไปทั่ว แต่ก็เห็นเพียงสองสาวยืนรออยู่ พลางบ่นคุณหมอนพรัตน์ที่พักหลังมานี้ เขามาที่นี่บ่อยจนเริ่มสนิทกับอีกฝ่ายมากกว่าแต่ก่อนที่รับปากดิบดี แต่สุดท้ายก็แห้ว

    “ตอนแรกชัวร์ แต่มีเหตุนิดหน่อย นกเลยขอกลับไปก่อน เพิ่งกลับไปเมื่อกี้นี่เอง” คุณหมอหนุ่มว่าพลางยักไหล่ “แล้วที่นี้เอาไง ไปไม่ไปครับ”

    สุบรรณลังเลเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจ “ไหน ๆ ก็มาแล้ว ไปละกัน ยังไม่ได้กินข้าวด้วย”

    “งั้นก็นำไปก่อน เดี๋ยวผม...” ยังไม่ทันที่หมอหนุ่มจะพูดจบ สุบรรณก็เอ่ยแทรกขึ้น “ไปด้วยกันนี่แหละ มาขึ้นรถ”

    “สาว ๆ ขึ้นรถครับ” คุณหมอนพรัตน์เรียกลูกจ้างสาวทั้งสองที่ยืนรออยู่

    “แก้วขอไปรถคุณหมอได้ไหมคะ” แก้วตาต่อรองอย่างรู้สึกไม่ค่อยถูกชะตากับเพื่อนของเจ้านายคนนี้สักเท่าไหร่ โดยเฉพาะสายตาที่เขาใช้มองสัตว์เลี้ยงของเธอ ทำอย่างกับอยากจะกินมันอย่างนั้น

    “หมอก็ไปคันนี้เหมือนกัน ไปเถอะ เจ้ามือเขาใจดี” คุณหมอหนุ่มบอกเสียงกลั้วหัวเราะ

    “จริง ๆ เป้าหมายเจ้ามืออยู่ที่ยัยนกใช่ไหมคะ” แก้วตาคาดเดา

    สุบรรณคือชายหนุ่มสุดเพอร์เฟค หน้าตาดี โพรไฟล์เลิศ ที่ตามเทียวไล้เทียวขื่อสกุณาเท่าที่เวลาจะอำนวย เพราะอีกฝ่ายเป็นนักธุรกิจงานจึงค่อนข้างจะรัดตัว อย่างวันนี้เขาคงอารมณ์เสียไม่น้อยที่จู่ ๆ เป้าหมายก็ชิ่งหนีกลับบ้านไปก่อน

    “ก็อย่างที่รู้นั่นแหละ ไปขึ้นรถเถอะ หมอหิวจนตาลายแล้ว” พูดจบนพรัตน์ก็ขึ้นไปนั่งเบาะข้าง ๆ คนขับ ส่วนแก้วตาแม้จะไม่ค่อยอยากไปแล้ว แต่เห็นแก่พยาธิในท้อง จำต้องยัดตัวเองเข้าไปนั่งข้าง ๆ พิกุลที่นั่งฉีกยิ้มอยู่ที่เบาะหลัง

    “อ้าว เจ้าอ้วนน่ากินไม่มาด้วยเหรอ”

    แก้วตาชักสีหน้า สาบานว่านี่คือคำถามใช้ถามถึงสัตว์เลี้ยงของคนอื่น

++++++++
 
อ่านล่วงหน้าที่เว็บอื่น ๆ
 
ธัญวลัย : https://bit.ly/3UbaXxJ
 
Readawrite : https://bit.ly/3Vcevkz
 
เด็กดี : https://bit.ly/3gBJtUi