มนตราวายสะ ตอนที่ 2 สัตว์อัปมงคล (2)
ดาวโหลด Ebook คลิ๊กที่ภาพด้านล่างนี้ได้เลยนะคะ
+++++++++<br >
“ฟื้นแล้ว! เป็นไงบ้าง เจ็บมากไหม” สกุณาถามอย่างดีใจระคนโล่งอก แม้ตลอดเวลาที่มันยังหลับตา เด็กน้อยก็ยังเป็นกังวลอยู่ว่ามันจะรอดไหม มันจะฟื้นไหม หรือในที่สุดมันจะหลับแล้วตายไปเลย
“ฉันขอโทษนะที่ช่วยแกไว้ได้แค่ตัวเดียว” เด็กน้อยบอกอย่างรู้สึกผิดพลางเอานิ้วลูบหัวมันเบา ๆ “นอนเถอะ ฉันต้องลงไปข้างล่าง ทำงานบ้านและกินข้าวเสร็จจะรีบขึ้นมาหา ห้ามส่งเสียงนะ พ่อกับแม่ได้ยินเข้าแกไม่รอดแน่” สกุณาอมยิ้มอย่างพอใจ เมื่อเจ้าอีกาทำราวกับฟังสิ่งที่สื่อสารออกไปรู้เรื่อง มันวางหัวลงแล้วหลับตาต่อ เธอจึงยกกล่องไปไว้ใต้โต๊ะหนังสือ แล้วยัดกระเป๋านักเรียนเข้าไปบังอีกชั้น เผื่อเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น ก่อนจะรีบลงไปข้างล่าง และในตอนนั้นเองก็มีเสียงตะโกนเรียกจากคนเป็นแม่
“นกมาหุงข้าวล้างจานเร็ว”
“ไปแล้วค่า”
ทุกวันสกุณาจะใช้ว่านหางจระเข้ทาให้เจ้าอีกาบ่อยเท่าที่จะทำได้ โดยที่ไม่กล้าใช้ยาอื่น เพราะเท่าที่มีในบ้านก็แค่ยาเหลืองยาแดงและแอลกอฮอล์สำหรับล้างแผล คิดว่ามันคงใช้สำหรับแผลแบบอื่นมากกว่าแผลไฟไหม้ ทำให้วันหยุดเด็กน้อยขลุกอยู่แต่ในบ้านทั้งวัน ส่วนวันธรรมดาที่ต้องไปโรงเรียน ก่อนไปก็จะทาว่านหางจระเข้ หาอาหารเท่าที่มีและน้ำมาวางไว้ให้ และแน่นอนไม่ได้นำมันไปด้วย มันยังคงอาศัยอยู่ในกล่องใต้โต๊ะหนังสือ คิดว่าคงปลอดภัยกว่าข้างนอก ที่ไม่สามารถนำมันเข้าไปในโรงเรียนได้
“เลิกเรียนแล้วเราไปเล่นกันนะ” เพื่อนในกลุ่มเอ่ยปากชวนหลังลงจากรถรับส่ง และจะแยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน
“ฉันขอตัวนะ การบ้านเยอะ” ว่าแล้วสกุณาก็แยกกับเพื่อน ๆ แล้วรีบวิ่งกลับบ้านไปอย่างเช่นทุกครั้ง และพอไปถึงสิ่งแรกที่ต้องทำ หลังจากวางกระเป๋าก็คือการลากกล่องใต้โต๊ะออกมา แล้วเปิดยิ้มกว้างถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อเจ้าอีกาโผล่หน้าออกมาทักทาย
“เป็นไงบ้าง” ไม่พูดเปล่า เด็กน้อยจับตัวเจ้าอีกามาดูแผลที่ไม่รู้หรอกว่าปกติใช้เวลากี่วันมันถึงหายดี แต่ในความรู้สึก คือเจ้าตัวนี้ฟื้นตัวและแผลหายเร็วมาก ยังไม่ถึงอาทิตย์ทุกอย่างดูเกือบเป็นปกติแล้ว คิดว่าอีกไม่กี่วันก็คงสามารถปล่อยมันคืนสู่ธรรมชาติได้
ถึงจะบอกอย่างนั้น แต่เอาเข้าจริงสกุณาที่ไม่มีพี่น้อง ไม่เคยมีสัตว์เลี้ยงกลับผูกพันกับเจ้าสัตว์ปีกสีดำ ที่พ่อแม่บอกว่ามันเป็นสัตว์อัปมงคล จึงยังไม่ปล่อยมันไป ตราบที่มันยังอยู่ไม่หนีหายไปไหน และถึงขั้นตั้งชื่อเล่นให้มันว่า “เจ้าไฟ ชื่อนี้ละกันเนาะ เพราะแกรอดมาจากการถูกเผา อีกอย่างมันฟังดูแข็งแกร่งและเท่ เหมาะกับแกดี” สกุณาบอกก่อนจะหัวเราะชอบใจ เมื่อเจ้าตัวพยักหน้าหงึกหงักราวกับรับรู้
แต่เมื่อทุกอย่างไม่อำนวย สกุณาดูแลเจ้าไฟแบบหลบ ๆ ซ่อนเกือบ ๆ สามสัปดาห์ คนเป็นแม่ก็เริ่มระแคะระคาย เพราะพักนี้ลูกสาวไม่ออกไปเล่นกับเพื่อนเลย วัน ๆ เอาแต่อยู่ในห้อง และบางครั้งก็ได้ยินเหมือนมีการพูดคุยกับใครบางคน
“พักนี้แปลก ๆ ไปนะ มีอะไรปิดบังหรือเปล่า” นางทิพย์วรรณซึ่งสังเกตพฤติกรรมลูกสาวมาได้สักพัก ถามพลางหรี่ตามองอย่างจับผิดขณะนั่งกินมื้อเย็นกันสองคน ส่วนสามีไปทำงานขับรถยังไม่กลับ
“ไม่มีอะไรนี่คะ”
“กูได้ยินมึงพูดกับใครก็ไม่รู้บ่อย ๆ อย่าบอกนะว่าอายุแค่เนี่ยแอบพาผู้ชายเข้าบ้านน่ะ”
++++++++
อ่านล่วงหน้าที่เว็บอื่น ๆ
ธัญวลัย : https://bit.ly/3UbaXxJ
Readawrite : https://bit.ly/3Vcevkz
เด็กดี : https://bit.ly/3gBJtUi