มนตราวายสะ ตอนที่ 2 สัตว์อัปมงคล (1)

5 ธันวาคม 2565 (10:50)โพสท์โดย maikwan

ดาวโหลด Ebook คลิ๊กที่ภาพด้านล่างนี้ได้เลยนะคะ

+++++++++<br >
2

สัตว์อัปมงคล

    สกุณาวิ่งหอบอีกาที่ได้รับบาดเจ็บออกมาข้างนอก เด็กน้อยยืนเคว้ง พยายามคิดหายารักษาเท่าที่ความสามารถของเด็กสิบสองขวบจะทำได้ และสิ่งที่เด็กวัยนี้รู้คือ โดนไฟลวกต้องใช้ว่านหางจระเข้ทา และมันหาไม่ยาก เพราะบางบ้านปลูกไว้ริมรั้วจึงไปขอแบ่งมาเล็กน้อย

    สกุณาเดินหาที่ปลอดคนแล้วทำการปฐมพยาบาลเจ้าอีกาที่นอนนิ่งทว่ายังหายใจ และเมื่อสำรวจดูชัด ๆ เธอค่อนข้างแปลกใจ มันโดนไฟลวกน้อยมากเมื่อเทียบกับตัวอื่น ที่แม้จะโดนเหวี่ยงออกจากถังมาพร้อมกัน แต่ก็โดนเผาไปเกือบทั้งตัว ทว่าเจ้าตัวนี้กลับไหม้แค่ปลายปีกข้างหนึ่ง กับโดนไฟลวกช่วงท้องและขาเท่านั้น

“ไม่เป็นไรนะ แกจะต้องหาย” แต่ถึงอย่างนั้นสกุณาก็พูดปลอบขณะค่อย ๆ ทาว่านหางจระเข้ให้มันอย่างเบามือ สลับกับเอาปากเป่าบริเวณแผลเป็นระยะ ๆ

    สกุณาอยู่ดูแลเจ้าอีกาจนเย็น ถ้าออกไปเล่นกับเพื่อนตามปกติ ตอนนี้ก็ได้เวลาที่จะต้องกลับบ้านแล้ว เด็กน้อยมองเจ้าสัตว์ปีกสีดำที่ยังคงนอนหลับตานิ่งอย่างลำบากใจ จะทิ้งเอาไว้ที่นี่ ไม่แคล้วโดนจับโยนทิ้งถังขยะหรือไม่ก็คงโดนหมาแมวจับกิน แต่จะเอามันกลับบ้านด้วยก็กลัวพ่อกับแม่จับได้ สุดท้ายชะตาก็คงไม่ต่างกัน สกุณาใช้เวลาตัดสินใจอยู่นานพอสมควร ในที่สุดก็เดินไปหากล่องกระดาษและเศษผ้าใส่ไว้ข้างในแล้ววางเจ้าอีกาลงไป มองหาพุ่มไม้ที่คิดว่าน่าจะปลอดภัยแล้วนำมันไปวางซุกซ่อนเอาไว้

“แกอยู่ที่นี่ก่อนนะ พรุ่งนี้ฉันจะแวะมาดู” เด็กน้อยยืนมองเจ้าตัวที่อยู่ในกล่องนั้นอย่างเป็นกังวล ก่อนจะหมุนตัววิ่งกลับบ้านไป แต่ยังไม่ถึงครึ่งทาง เห็นสุนัขเดินสวน ไม่รู้หรอกว่ามันจะไปไหน แค่เห็นมันเดินไปทิศทางเดียวกับที่เจ้าอีกาอยู่ก็ไม่สามารถวางใจได้ สุดท้ายก็วิ่งย้อนกลับไปหาเจ้าอีกาที่นอนหลับอยู่ในกล่อง “กลับบ้านด้วยกันดีกว่า” สกุณาอุ้มมันขึ้นมามองซ้ายมองขวา หาวิธีจะเอาเจ้าตัวนี้เข้าบ้านอย่างไรไม่ให้คนเป็นพ่อแม่จับได้ แล้วเด็กน้อยก็เปิดยิ้ม หยิบเศษผ้าในกล่องมาพันเจ้าอีกาเอาไว้ เอาเสื้อยัดใส่ในกางเกงแล้วค่อย ๆ วางมันผ่านคอเสื้อให้ไปอยู่ตรงพุง “อึดอัดหน่อยนะแต่ก็แป๊บเดียว” เด็กน้อยบอกพร้อมกับเอามือวางลงบริเวณหน้าท้องของตัวเองเบา ๆ จัดเสื้อให้ดูเนียน ๆ แล้วเดินกลับบ้าน โดยเอามือประคองเจ้าอีกาจากด้านนอกไว้ตลอด

“หายหัวไปทั้งวันเลยนะ”

    เสียงทักของคนเป็นแม่ ทำเอาเด็กน้อยที่กำลังเดินเข้าบ้านถึงกับสะดุ้งเฮือก “ไปเล่นกับเพื่อนมาค่ะ” ตอบแล้วรีบเดินผละออกไป แต่คำถามต่อมาทำเอาเด็กน้อยถึงกับชะงัก ยืนตัวนิ่งเกร็ง

“แล้วไอ้ตัวที่มึงเอาไปล่ะ”

สกุณากลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอ “ตายแล้ว ทิ้งในถังขยะ”

“ดี แล้วอย่าทำอะไรไร้สาระแบบนี้อีก” นางตำหนิเล็กน้อยแล้วเลิกสนใจหันมาคุยกับสามีต่อ “งวดนี้เราเล่นหวยหนัก ๆ หน่อยดีกว่านะ คราวนี้จะได้รวยกับเขาเสียที แล้วนั่นจะไปไหน” นางถามเสียงเข้มเมื่ออีกฝ่ายเหมือนไม่สนใจ ลุกขึ้นหยิบกุญแจรถเตรียมตัวจะออกจากบ้าน

“มีคนเหมารถไปขนของเดี๋ยวมา”

“อุ๊ย ช่วงนี้เงินเข้าตลอดเลยนะพวกเรา” นางทิพย์วรรณบอกพลางเดินตามไปส่งสามีขึ้นรถอย่างอารมณ์ดี

ด้านสกุณาหลังจากคุยกับคนเป็นแม่เสร็จ ก็รีบวิ่งขึ้นห้องไม่สนใจหรอกว่าพวกท่านจะทำอะไรหรือไปไหน เพราะถูกทิ้งให้อยู่ในบ้านคนเดียวบ่อยครั้งจนชินไปแล้ว ขอแค่มีข้าวและกับข้าวที่บางครั้งต้องทำกินเองก็พอ

    เมื่อเข้าห้อง เด็กน้อยก็ปิดประตูลงกลอน เอาเจ้าอีกาออกจากพุงมาวางบนที่นอน หากล่องเอาผ้าหนา ๆ ใส่ จากนั้นก็ย้ายมันมาไว้ที่นี่ แล้วเอาผ้าอีกผื่นมาห่มให้อีกชั้น และตอนนี้นี่เองที่มันลืมตาขึ้น