ฟิคสั้น ครอบครัวรังแกฉัน
ฟิคสั้นนี้เป็นเพียงแค่การสมมติจากผู้แต่งเท่านั้น และตัวละครที่เอ่ยชื่อมาเป็นเพียงแค่นามสมมติเท่านั้นนะคะ
" นี่ยัยฝนแกเอาเงินมาให้ฉันเดี๋ยวนี้ "
แต่หนูต้องเอาเงินไปจ่ายค่าเทอมนะคะ
" เหอะจะเรียนไปทำไมออกไปหาเงินให้ฉันใช้นู้น เอาเงินมา! // กระชากกระเป๋าเงินจากฝน "
อย่านะแม่ // ดึงกระเป๋าจากแม่คืน
" ชิ ! ยากเรื่องมากได้ไหมห้ะ ออกให้มันจบๆไปเลย ไปลาออกซะ ไม่งั้นแกจะเจอดี "
ไม่ ! หนูไม่ออก หนูจะไม่ยอมลาออกให้แม่หรอก // หยิบกระเป๋าเงินพร้อมกระเป๋านักเรียน เดินออกจากบ้าน
" นี่ ! กลับมาเดี๋ยวนี้นะยัยฝน กลับมาเดี๋ยวนี้ ! "
// โรงเรียนแห่งหนึ่ง //
' ฝน ! ทางนี้ '
ปลา..... // เดินไปหาเพื่อน
' เป็นอะไรรึป่าว สีหน้าดูไม่ดีเลย เกิดอะไรขึ้นใช่ไหม '
อือ เรื่องแม่น่ะ
เราไม่ไหวแล้ว เราอยากออกมาจากบ้านหลังนั้นแล้ว แม่ไม่เคยสนใจอะไรเราเลยนอกจากตัวเองและเงิน
' ออกมาอยู่หอกับเราไหม '
จะดีหรอ แต่เราไม่มีเงินแล้วนะ เงินก้อนสุดท้ายก็เหลือแค่จ่ายค่าเทอมนะ
' ไม่เป็นไร เราค่อยออกไปหางานทำก็ได้ '
อือก็ได้ แต่เธอพาเราไปเก็บเสื้อผ้าที่บ้านได้ไหม
' ได้สิ เลิกเรียนเราไปกัน '
// ตัดมาหลังเรียนเสร็จ //
ไปกันเถอะ
' ปะ '
// บ้าน //
//เดินขึ้นห้องเก็บเสื้อผ้าจนเสร็จ //
" นี่แกจะเก็บเสื้อผ้าไปไหน "
ไปอยู่หอกับเพื่อน หนูจะไม่อยู่ที่นี่แล้วนี่นะคะเงิน // ยื่นเงินให้ผู้เป็นแม่ //
" ฉันไม่ให้แกไป แกไปให้จะหาเงินให้ฉัน "
ไม่ค่ะ แม่ต้องหาเงินเองหนูจะไม่มายุ่งกับแม่อีกทลัวหนูเเนื่อยมามากพอแล้ว ขอบคุณนะคะที่เลี้ยงดูหนู
ต่อจากนี้ หนูไม่อยู่กบแม่แล้ว แม่คงมีความสุข หนูไปก่อนนะคะ
" ฟังฉันไม่รู้เรื่องไงว่าไม่ให้ไป ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง // จับแขนอีกคน // "
หนูไปก่อนนะคะ // เดินออกจากห้อง //
" หยุด! // กระชากแขน // /// // ตบหน้าอีกคน // ใครสั่งให้แกไปห้ะ ไม่มีความสั่งฉันแกห้ามออกไปไหทั้งสิ้น "
แม่ หนูขอละปล่อยหนูไปเถอะหนูไม่ไหวแล้วจริงๆ หนูเหนื่อยสุดๆ แล้ว
" ฉันบอกแล้วไง ฉันไม่อนุญาติแกก็ห้ามไปไหนทั้งสิ้น "
หนูขอโทษนะแม่ // วิ่งออกจากบ้าน //
ปลาเราไปกันเถอะ // ขึ้นรถ //
' อืม // ขับรถออกจากบ้านของฝน // '
" กลับมาเดี๋ยวนี้นะยัยฝน กลับมา! กรี้ด!!!! กลับมาเดี๋ยวนี้!! "
และแล้วฝนก็ได้หายตัวไปแล้วก็ไม่กลับไปบ้านหลังนั้นอีกเลย
ฝากติดตามผลด้วยนะคะ