ปราบหัวใจยัยตัวแสบ/บทที่ 3
....บทที่ 3
((ธาวิน))
คอนโดหรูใจกลางกรุงที่มองเห็นวิวแม่น้ำเจ้าพระยาแบบทุกด้าน เป็นที่พักที่ผมชอบที่สุดเพราะอยู่ที่สูงและมองเห็นทุกอย่างด้วยอิสระ พ่อบุญธรรมสอนให้ผมเป็นคนที่อยู่สูงกว่าคนอื่นเข้าไว้ อำนาจที่มีจะทำให้ผมกดทุกคนให้ตกต่ำกว่าได้ด้วยเงินทองและความตาย
แต่คำสอนของแม่ก่อนตายไม่เคยเป็นแบบนั้น วันที่ท่านจากไปเมื่อนานมาแล้วผมยังจำได้ดี ท่านสอนให้ผมเป็นคนดีที่รู้จักโอบอ้อมอารี เป็นคนมีเมตตาต่อเพื่อนร่วมโลก ด้วยเพราะท่านรู้ว่าพ่อบุญธรรมจะต้องเลี้ยงดูผมต่อจากท่านเป็นคนแบบไหน
เป็นมาเฟียที่ฆ่าคนอย่างท่าน!!
ผมจึงกลายเป็นคนที่มีทั้งด้านดีและด้านร้ายในคนเดียวกัน แค่เลือกว่าจะเอาด้านไหนแสดงกับใครก็เท่านั้น ผมไม่มีคนรักเพราะพ่อบุญธรรมบอกว่าผู้หญิงจะทำให้ชีวิตของมาเฟียตกต่ำ พ่อบุญธรรมอยู่กับแม่เพราะเป็นหนี้บุญคุณแม่
ครั้งหนึ่งแม่เคยรับกระสุนแทนพ่อด้วยความดีที่ไม่เลือกชีวิตที่จะช่วยเหลือ ความดีในครั้งนั้นได้ทำลายกำแพงที่พ่อบุญธรรมสร้างไว้เพื่อต่อต้านผู้หญิงจนรับแม่เข้ามาในชีวิตและเกิดเป็นการใช้ชีวิตร่วมที่เรียบง่ายแต่ไม่คงทน
“เอ๊ะ!!...” ผมจับสร้อยที่คอซึ่งเป็นสร้อยของแม่ที่ผมใส่ติดตัวไว้เสมอ มันหายไป....และผมไม่รู้ว่ามันหายไปตั้งแต่ตอนไหน
ความคิดทำให้ผมคิดย้อนไปถึงตอนที่เจอยัยตัวแสบที่เกือบฆ่ากล่องดวงใจของผม
มันต้องเป็นฝีมือของเธอแน่ หน้าตาของเธอสะสวยน่ารักไม่น่าที่จะมาเป็นโจรแบบนี้ และแทนที่ผมจะคิดโกรธเธอที่เธอขโมยสร้อยที่ผมรักมากไป ผมกับนั่งยิ้มมีความสุขเมื่อนึกถึงใบหน้าสวยๆนั้น ....เธอดึงดูดความสนใจของผมไปได้อย่างมาก
ก๊อกๆๆๆ
โยธกาเปิดประตูเข้ามาในห้องพร้อมกับเอกสาร เธอเป็นสาวแข็งแกร่งที่ผู้ชายยังอายที่จะต่อสู่ด้วย ทั้งด้านร่างกายและจิตใจที่มีเกินชาย ทำให้พ่อบุญธรรมส่งเธอมาเพื่อดูแลผมนานหลายปี ไม่ต่างจากรฐาที่เป็นบอร์ดี้การ์ดฝีมือดีที่พ่อส่งมาเพื่อป้องกันไม่ให้ใครทำร้ายผมได้
ทั้งคู่เป้นคนที่ผมคุ้นเคยและเห้นฝีมือมาโดยตลอด!!
“ท่านต้องการให้คุณธาวินนำชาชั้นดีไปให้กับคุณดิเรกที่บ้าน ชาและรถได้ถูกจัดเตรียมเอาไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ…” ท่านที่โยธกาเรียกก็คือพ่อบุญธรรมของผม แม้ว่าทุกคนจะรู้ดีกว่าเขาเป็นพ่อบุญธรรม แต่ก็ต้องเรียกว่าท่านเช่นทุกคนเมื่อยู่ต่อหน้าผู้ที่ต่ำกว่า
“ขอบใจมากโยธกา เธอไปพักผ่อนเถอะ..” เพราะในห้องมีรฐาคนเดียวก็เกินพอแล้ว แต่ดูเหมือนเธอจะไม่อยากออกไปอย่างที่ผมสั่ง เหมือนทุกครั้งที่เธอมักจะเลือกฝืนคำสั่งเพื่ออยู่ดูแลผมต่อไป “มีอะไรรึเปล่า.....”
“วันนี้มีคนทำร้ายคุณธาวินใช่ไหมคะ คุณธาวินควรให้คนจัดการกับคนที่มาทำร้าย ไม่อย่างนั้นอาจทำให้ใครรู้ได้ว่ามีคนทำร้ายคนของท่านได้”
“ก็แค่เด็กผู้หญิง ฉันไม่ระวังเอง... มันไม่ใช่เรื่องใหญ่”
“แต่....”
“ฉันว่าเธอควรที่จะทำหน้าที่ของเธอเท่านั้นนะ...” เสียงเข้มของรฐาแทรกขึ้น และมันทำให้โยธกาเงียบและเดินออกไปจากห้องทันที
มันอาจมีอะไรบางอย่างที่ผมไม่รู้ อะไรบางอย่างที่โยธกาจะต้องเชื่อฟังรฐา และผมก็ไม่ได้สนใจซักถามเท่าไหร่เมื่อมันไม่จำเป็น