ดราม่าแบไต๋!!ทำงานไม่จำเป็นต้องทักทายเพื่อนร่วมงานจริงหรือ?
นกไม่มีขน คนไม่มีเพื่อน ขึ้นที่สูงไม่ได้
ใช้ในยุคนี้ไม่ได้แล้วนะ..
ล่าสุดดราม่าสนั่นโลกทวิตเตอร์เรื่องที่..บริษัทหนึ่งมาพูดเรื่องนักศึกษาฝึกงาน...ที่ทำงานดี แต่ไร้มนุษยสัมพันธต่อทุกคนในออฟฟิค
เมื่อโพสนี้ออกสู่สาธารณะ เดือดผุดๆกันไป
จนต้องออกมาขอโทษ
สำหรับผมนะ!!มนุษยสัมพันธต่อเพื่อนร่วมงานคือสิ่งสำคัญ...เพราะจะทำให้เรามีความสุขในการทำงานและได้อะไรมากกว่างาน
"นกไม่มีขน คนไม่มีเพื่อน ย่อมขึ้นสู่ที่สูงไม่ได้"
ท่านพุทธทาสภิกขุ ได้เล่าเรื่องหนึ่งที่คุณแม่ของท่านสอนเวลาเป็นเด็ก เรื่องนี้มีอยู่ว่า “แม่สอนให้ดูว่าไก่ไม่มีเห็บ เพราะมันช่วยกันจิกให้กันและกัน ลูกไก่ตัวเล็ก ยังช่วยจิกเห็บให้ลูกไก่ตัวใหญ่ เห็บมีอยู่ตามหน้าตามหงอนซึ่งจิกเองไม่ได้ ไก่เลยไม่มีเห็บเพราะมันปฏิบัติหน้าที่เพื่อนต่อกันและกัน แม้แต่ลิงก็ยังหาเหาให้กันและกัน สุนัขยังกัดหมัดให้กันและกันตรงที่มันกัดเองไม่ได้ เราจึงต้องมีเพื่อน”
เราคงเคยได้ยินคำพูดที่ว่า “นกไม่มีขน คนไม่มีเพื่อน ขึ้นสู่ที่สูงไม่ได้” ในชีวิตของมนุษย์แต่ละคนต้องมีเพื่อนที่คอยช่วยเหลือ ส่งเสริมสนับสนุน หรือร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา ก่อนจะแยกจากกันไปตามหน้าที่ความรับผิดชอบของแต่ละคน เพื่อนในวัยเด็กเป็นเหมือนกับรูปถ่าย ซึ่งเป็น “ความทรงจำที่น่าภาคภูมิใจ” ดังนั้น การได้มีโอกาสมาพบปะกันจึงเป็นสิ่งที่มีคุณค่า คล้ายกับการได้หยิบรูปถ่ายในอัลบั้มขึ้นมาปัดฝุ่น คิดถึงเหตุการณ์และเรื่องราวในภาพเหล่านั้น
แต่การได้มีโอกาสพบปะกันเป็นมากกว่าการดูภาพเก่าๆ โดยลำพัง เพราะการพบปะกันทำให้เราได้รับรู้ความเป็นไปของกันและกันในห่วงเวลาที่ห่างหายไม่เจอกัน เพื่อนบางคนไม่ได้เจอหน้ากัน ๔๔ ปี ตั้งแต่เรียนจบชั้นประถมปีที่ ๗ ดังนั้น การได้อยู่ด้วยกันแม้เพียงช่วงเวลาสั้นๆ จึงเป็นสิ่งที่มีค่ายิ่งใหญ่ คำว่า “เพื่อน” หรือ “มิตรภาพ” แม้ไม่มีราคา แต่มีค่ามากกว่าสิ่งใด ซึ่งบางครั้งไม่ต้องพูดอะไรมาก เพียงแค่ได้เจอหน้ากันก็มีความสุขแล้ว
การได้พบปะกันจึงเป็นช่วงเวลาแห่งความสุขที่ทุกคนถวิลหา และคิดว่าน่าจะพบกันบ่อยครั้งขึ้น มีกิจกรรมร่วมกันมากขึ้นเพื่อสังคม อาทิ “เพื่อนช่วยเพื่อน” หรือการทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้เพื่อนที่จากเราไปก่อน ความจริงอย่างหนึ่งที่เราไม่อาจปฏิเสธได้คือ เวลานี้แต่ละคนต่างอายุมากขึ้น เพื่อนดีๆ ที่เข้าใจกันนั้นเริ่มมีน้อยลงและหายากขึ้นทุกที คงมีแต่“เพื่อนเก่า” ในวัยเด็กเท่านั้นแหละ ที่พอจะเข้าใจและพูดจากันรู้เรื่อง
ดังนั้น การได้พบกันจึงเป็นความยินดีและประสบการณ์อันล้ำค่าที่หาที่ไหนไม่ได้ ยิ่งการได้มีโอกาสช่วยเพื่อนของเราที่เดือดร้อน ยิ่งเป็นสิ่งที่น่าชื่นชมและมีค่ายิ่ง เพราะเพื่อนกันย่อมไม่ทิ้งกัน จึงมีคำพูดที่บอกว่า “เพื่อนอาจไม่ใช่คนที่นิสัยดีที่สุด แต่คือคนที่อยู่กับเราในวันที่เราแย่ที่สุด” ความแตกต่างระหว่าง “เพื่อน” กับ “คนอื่น” อยู่ตรงนี้ “เพื่อนคือคนที่เข้ามา ขณะที่คนอื่นเดินจากไป”
ขอบคุณข้อมูลภาพ