นิยาย ให้รักหวนคืน EP.10

------------------------------------------------------------------------------

   แจ้งรายละเอียด  

   - นิยายเรื่องนี้ได้จัดทำเป็น E- book วางขายใน MEB 

   - ซึ่งใน Posjungไรท์ลงให้ฟรีถึงตอนที่ 24 เท่านั้นจ้า 
 
____________________________________________________
 

EP. 10 จะอยู่เคลียร์งานจนเช้า

        เพียงแค่รถของเตวิชแล่นเข้าไปจอดที่กองละครเท่านั้น สายตาของทุกคนก็มองจับจ้องตรงมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น

        “พี่เตขับรถดี ๆ นะคะ” เตวิชพยักหน้าก่อนจะขับรถออกไป เพื่อนร่วมงานเดินเข้ามาแซวโรสิตา ด้วยใบหน้าอยากรู้อยากเห็นเต็มที

        “ตั้งแต่รถเสีย คุณเตก็มาส่งทุกวันเลยนะ เมื่อไหร่คุณเตจะยอมรับจริง ๆ เสียทีว่ากำลังคบหาดูใจกับเธออยู่ จะกั๊กไปถึงไหนกันนะพ่อคุณ” เพื่อนสาวของโรสิตาแอบน้อยใจแทน

        “พี่เตเขายังต้องการความเป็นส่วนตัวน่ะ” โรสิตาแก้ต่าง

        “ส่วนเธอก็ช่างทนได้ คบมานานเกือบจะสิบปีอยู่แล้ว อีกฝ่ายก็ไม่ยอมเปิดตัวเสียที” โรสิตายิ้มอ่อน ก่อนจะจับมือเพื่อนแล้วพากันเดินเข้ากองละครไปเตรียมตัว

        ความรู้สึกของเตวิชในตอนนี้ ด้านชาจนไม่รับรู้ว่าควรโกรธ หรือดีใจที่ขวัญจิรากลับ เขาจมอยู่กับการรอคอยมานานนับสิบปี ในขณะที่อีกฝ่ายกลับมาแล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น สายตาคมทอดมองถนนเส้นตรงอย่างใช้ความคิด ใบหน้าหล่อเหลาแสดงความเจ็บปวดออกมา ก่อนเสียงมือถือจะดังขึ้น

        “วันนี้อย่ากลับดึกนะ คุณปู่เหมือนมีเรื่องจะคุยด้วย” เสียงของไกรวิชญ์สั่งลูกชาย

        “พ่อพอจะรู้ไหมครับว่าเรื่องอะไร”

        “ก็น่าจะเป็นเรื่องของหนูขวัญล่ะมั้ง”

        “ถ้างั้นคุณพ่อแจ้งคุณปู่ได้เลยนะครับ ว่าวันนี้ผมไม่กลับ จะอยู่เคลียร์งานจนเช้า”

        “อ้าว..ตาเตแล้วลูกจะไม่คุยกับคุณปู่หรือไง ตาเต..” เตวิชกดตัดสายไกรวิชญ์ในทันที เขายังไม่พร้อมจะคุยอะไรกับขวัญจิราทั้งนั้น สายตาคม ตั้งมั่นมองถนนเส้นตรงด้วยหัวใจว้าวุ่นอีกครั้ง พร้อมกับภาพเหตุการณ์ในอดีต หวนกลับมาในห้วงแห่งความทรงจำอันเจ็บปวด

        เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นในช่วงหัวค่ำ หลังจากเตวิชกลับมาจากมหาวิทยาลัย เขาอาบน้ำพึ่งเสร็จและกำลังเตรียมตัวอ่านหนังสือ ก่อนจะเดินมาเปิดประตู แล้วพบกับขวัญจิรายืนยิ้มหวานในมือถือหนังสืออยู่

        “พี่เตช่วยสอนการบ้านขวัญหน่อยสิคะ”

        “ได้สิ เข้ามาก่อน” ชายหนุ่มเปิดประตูให้หญิงสาวเดินเข้ามา ก่อนจะสอนการบ้านคณิตศาสตร์ให้กับเธอ โดยใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงขวัญจิราจึงเข้าใจโจทย์ทั้งหมด

        “อย่างนี้นี่เอง ขวัญเข้าใจแล้วค่ะ” เตวิชพยักหน้าพลางยกมือลูบศีรษะหญิงสาวอย่างอ่อนโยน ก่อนเกริกวิทย์จะเดินเข้ามา

        “อ้าว..คุณปู่ยังไม่นอนอีกเหรอครับ” เตวิชเอ่ยทัก ก่อนจะลุกขึ้นไปประคองชายชราเดินมายังเก้าอี้

        “หนูขวัญก็อยู่ห้องนี้ด้วยเหรอ”

        “พอดีขวัญเข้าเอาโจทย์คณิตศาสตร์มาให้ผมสอนน่ะครับ” ชายชราพยักหน้าพลางยิ้มอ่อน

        “งั้นขวัญขอตัวก่อนนะคะ” ขวัญจิราก้มศีรษะลงเล็กน้อย เตรียมตัวเดินออกจากห้อง ก่อนที่ชายชราจะเอ่ยรั้งไว้

        “หนูขวัญอย่าพึ่งไป อยู่ตรงนี้ก่อน เมื่ออยู่กันครบแล้วฉันจะได้พูดทีเดียวเลย” น้ำเสียงแหบพร่ากล่าวขึ้นอย่างจริงจัง ก่อนขวัญจิราและเตวิชหันมองหน้ากันด้วยความแปลกใจ

        “คุณปู่มีอะไรเหรอครับ” สายตาของชายชราเลื่อนมองคนทั้งสองพร้อมกันครู่หนึ่ง พลางถอนหายใจออกมาแล้วมองตรงไปยังชายหนุ่ม

        “ตอนนี้หนูขวัญอายุสิบห้าปีแล้ว อีกไม่กี่เดือนก็จะเรียนจบมัธยมต้น ฉันคิดดูแล้วว่าจะส่งหนูขวัญไปเรียนเมืองนอก”

        “เมืองนอก?” ทั้งขวัญจิราและเตวิชต่างมองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจความหมาย

        “คุณปู่หมายความว่า จะให้ขวัญไปเรียนต่อที่เมืองนอกงั้นเหรอครับ” เตวิชถามย้ำด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

        “ใช่แล้ว”

        “แต่ขวัญอายุเท่านี้เองนะครับ จะไปอยู่ได้ยังไง แล้วทำไมคุณปู่ต้องให้ขวัญเรียนต่อเมืองนอกด้วย เรียนที่ไทยแบบผมก็ได้นี่ครับ”

        “สมัยนี้ความรู้เป็นสิ่งสำคัญ ยิ่งมีติดตัวมากเท่าไหร่ก็ยิ่งมีประโยชน์มากขึ้นเท่านั้น ฉันอยากให้หนูขวัญมีวิชาความรู้ที่โดดเด่นกว่าคนอื่น ในภายหน้าหากไม่มีฉันอยู่แล้ว หนูขวัญจะได้ไม่ลำบาก”

        “แล้วน้องจะลำบากได้ยังไงล่ะครับ ขวัญยังมีผมอยู่ทั้งคน ผมไม่ปล่อยให้ขวัญลำบากหรอก คุณปู่อย่าให้ขวัญไปเลยนะครับ” สายตาหวาดหวั่นของเตวิช ทำให้ชายชราหันกลับมายังหญิงสาวที่นั่งนิ่งอยู่