สุดยอดเกจิเทพเจ้าแห่งดอนยายหอม

"พระราชธรรมาภรณ์"
(หลวงพ่อเงิน จนฺท
สุวณฺโณ)
วัดดอนยายหอม..

ท่านเป็นทั้งพระนัก
พัฒนา พระปฏิบัติ
มีเมตตาธรรม
ต่อประชาชนทั่วไป..
ทั้งนี้ "หลวงพ่อเงิน"
ท่านยังเคร่งครัดใน
"พระธรรมวินัย"
เป็นอย่างมาก และ
ทั้งยังมีความรู้ด้าน
วิชาคาถาอาคม เป็น
ที่เคารพศรัทธายิ่ง..

"หลวงพ่อเงิน" ท่าน
เกิดเมื่อวันอังคารที่
๑๖ กันยายน พุทธ
ศักราช ๒๔๓๓
ในรัชสมัย "พระบาท
สมเด็จพระจุลจอม
เกล้าเจ้าอยู่หัว"
(รัชกาลที่ ๕)

เป็นบุตรคนที่ ๔ ซึ่ง
ครอบครัวของท่าน
ถือได้ว่าเป็นผู้มีอัน
จะกินครอบครัวหนึ่ง
ในตำบลดอนยายหอม

ในวัยเด็ก ท่านอยู่
ศึกษาวิชาความรู้กับ
"พ่อพรม" บิดาของ
ท่านเอง..
และตัว "พ่อพรม" นั้น
ท่านมีความสามารถ
ในการถ่ายทอดวิชา
คาถาอาคมต่างๆ
ผ้ายันต์ ตัวอักขระ..

"หลวงพ่อเงิน" เมื่อ
เติบโตเป็นหนุ่ม..
มีรูปร่างที่แข็งแรง
สมบูรณ์สูงใหญ่
ผึ่งผาย ผิวพรรณ
สะอาด หน้าตาจัด
ว่าเป็นชายหนุ่มที่
รูปงามในตำบล..

เป็นผู้ที่ไม่มีนิสัยที่
เจ้าชู้เลย จึงไม่เคย
มีคู่รักคู่ใคร่เหมือน
ชายคนอื่น ไม่ชอบ
เที่ยวเตร่ไปไหน
เหล้าไม่ดื่มการพนัน
ไม่เล่น อยู่แต่บ้าน
ทำแต่งาน ทำอะไร
ก็เรียบร้อยประณีต
และสะอาด..

เมื่ออายุครบ ๒๐ ปี
บิดามารดา จึงได้จัด
การให้ท่านได้บวช
ตามประเพณี..
โดยบิดามารดา และ
ตัวท่าน ได้มีความ
คิดเห็นตรงกันคือ..
บวชอย่างประหยัด
ไม่จัดงานบวชอย่าง
เอิกเกริกมโหฬาร
อะไร ไม่มีการแห่
แหน ไม่มีลิเกฉลอง
เหมือนอย่างชาวบ้าน
ทั่วไป..
เพียงบอกญาติมิตร
คนที่เคารพนับถือกัน
จัดเครื่องอัฐบริขาร
แล้วก็พากันไปวัด..
เดินประทักษิณเวียน
โบสถ์ ๓ รอบ แล้วก็
เข้าโบสถ์..
ทำพิธีอุปสมบทเป็น
"พระภิกษุสงฆ์"
สำเร็จเป็นภิกษุภาวะ
เมื่อ ๑๘ พฤษภาคม
พุทธศักราช ๒๔๕๓
ได้รับฉายาว่า..
"จนฺทสุวณฺโณ"

พระอุปัชฌาย์ คือ..
"หลวงพ่อฮวย"
(เจ้าอาวาสวัดดอน
ยายหอม)

เมื่อบวชได้ ๑ พรรษา
ก็ท่องบทสวดมนต์
๗ ตำนาน ๑๒ ตำนาน
ได้หมดสิ้น แล้วก็ท่อง
"พระปาฏิโมกข์" ได้
ในพรรษาแรกนั้นเอง
เป็นที่โจษขานกันมาก
(*เพราะคนสมัยนั้น
นับถือกันว่า ใครท่อง
"พระปาฏิโมกข์" ใน
พรรษาแรกได้ พระ
ภิกษุรูปนั้น ปัญญาดี
และมีบุญเก่ามาส่ง
เสริม จะเจริญในทาง
พระพุทธศาสนา..)

วันหนึ่ง เมื่อท่านไป
บิณฑบาตที่บ้าน
โยมบิดาได้พูดว่า..
"..คุณเงิน คุณอย่า
จำวัดแต่หัวค่ำนัก
เป็นพระ ไม่ได้ทำ
ไร่ทำนา ก็ควรจะ
ฝึกหัด ให้อดทน.."

"หลวงพ่อเงิน" ทราบ
ดีว่า โยมบิดาทราบ
เรื่องนี้ได้นั้น เพราะ
โยมบิดานั่งเข้าฌาน
"เพ่งกสิณ" ไปดูพระ
ลูกชาย โดยฌาน
สมาบัติ (*หรือที่
เรียกว่า "นั่งทางใน")

ต่อมาไม่ช้า เวลาค่ำ
โยมบิดา ก็มักจะไป
หา "พระลูกชาย"
เพื่อถ่ายทอดวิชา
เพ่งฌานสมาบัติให้
สอนพระลูกชายว่า..

"..จะเรียนวิชานี้ให้
สำเร็จต้องประกอบ
ด้วย ศรัทธา-ความ
เชื่อมั่น วิริยะ-ความ
เพียรพยายาม
ขันติ-ความอดทน
สัจจะ-ความถือสัตย์
อธิษฐาน-ความตั้งใจ
แน่วแน่.."

- ขั้นแรก..ต้องมีความ
เชื่อมั่น(ศรัทธา)
- ขั้นสอง..ต้องพาก
เพียรปฏิบัติ (วิริยะ)
- ขั้นสาม..ต้องมีความ
อดทน (ขันติ)
- ขั้นสี่..ต้องมีสัจจะ
ในใจว่า จะต้องทำ
ให้ได้เหมือนใจคิด
และปากพูด ถ้าไม่
สำเร็จก็ยอมเสียสละ
ทุกอย่างได้ (สัจจะ)
- ขั้นห้า..อธิษฐาน-
ความตั้งมั่นในจิตใจ
อ้างเอาคุณพระรัตน
ตรัย อ้างเอาคุณบิดา
มารดา อ้างเอาคุณ
แห่งศีล คุณแห่งทาน
มาตั้งมั่นในใจ เพื่อ
อธิษฐานให้สำเร็จ"
(อธิษฐาน)

โดยเล่าให้พระลูก
ชายฟังว่า..
"..เมื่อโยมเรียนวิชา
กับพระอาจารย์นั้น
ท่านหัดให้เพ่งดวง
อาทิตย์ตอนเช้า
จนสามารถมองดู
ดวงอาทิตย์ตอน
เที่ยงได้ หลับตา
ก็มองเห็นดวง
อาทิตย์ได้..
นั่งสมาธิเพ่งดวง
เทียนจับนิ่งอยู่ที่
เปลวเทียน จนเมื่อ
หลับตาแล้ว ก็ยัง
แลเห็นดวงเทียน
สว่างอยู่ที่เดิม
ให้นั่งที่ท่าน้ำ ใช้
ดวงจิตเพ่งไปที่
ผักตบชะวา แล้ว
ภาวนาให้ผักตบ
ชวานั้น นิ่งอยู่กับ
ที่ด้วยอำนาจกระ
แสจิตได้ เมื่อทำ
เช่นนี้ จึงสามารถ
เรียนวิชาสำเร็จ
ได้.."

"หลวงพ่อเงิน" จึงฝัก
ใฝ่ตั้งใจฝึกหัด จน
สำเร็จวิชาตามที่โยม
บิดาสอนให้..

ในปลายพรรษาที่ ๕
"หลวงพ่อเงิน" พร้อม
ด้วยพระที่วัดอีก ๒ รูป
ได้ออกธุดงค์ไปตาม
ชนบท มุ่งหน้าขึ้นภาค
เหนือ ผ่านป่าสระบุรี
ลพบุรี เรื่อยขึ้นไปถึง
นครสวรรค์ ค่ำที่ไหน
ก็ปักกลดพักแรมที่นั่น
อาหารที่ฉันก็เพียง
มื้อเดียว เดินทางด้วย
เท้าเปล่า ท่ามกลาง
ป่าดงดิบที่เต็มไปด้วย
สัตว์ร้ายนานาชนิด
ซึ่งยากที่พระภิกษุผู้
ที่ไม่มีอาวุธ หรือ
เครื่องมือเพื่อป้องกัน
ภัย จะธุดงค์ได้ตลอด
รอดฝั่ง ด้วยความ
ปลอดภัย..
เพราะเหตุที่ต้องประ
สบกับความยาก
ลำบาก ในการออก
ธุดงค์ในครั้งนั้น..
จึงมีเรื่องเล่าต่อมา
ภายหลังจากที่
"หลวงพ่อเงิน" ท่าน
กลับจากธุดงค์เป็น
เวลา ๔ เดือน..

โดย "หลวงพ่อเงิน"
ได้มาปักกลดอยู่ข้าง
บ้านดอนยายหอม
โดยที่มีผิวกายดำ
กร้าน ร่างกายซูบ
ผอมราวกับคนชรา
ชาวบ้านที่เดินผ่าน
ไปมาจำท่านไม่ได้
แม้แต่ "นายแจ้ง" ซึ่ง
เป็นพี่ชาย ก็คิดว่า
เป็นพระธุดงค์มา
จากที่อื่น แต่พอ
เข้าไปดูใกล้ๆ ก็ตก
ตะลึงแทบจะปล่อย
โฮออกมา พอได้สติ
จึงยกมือไหว้แล้ว
ถามท่านว่า..
"..คุณเงินหรือนี่.."
หลวงพ่อเงินก็ตอบ
พร้อมกับหัวเราะว่า..
"..ฉันเอง โยมพี่ทิด
แจ้ง ฉันแปลกมาก
ไปเชียวหรือ จึงจำ
ฉันไม่ได้ ฉันมาปัก
กลดอยู่ที่นี่นานแล้ว
เห็นพวกบ้านเราเขา
เดินผ่านไปผ่านมา
หลายคน แต่ไม่มี
ใครทักฉันเลย.."

ฝ่ายโยมบิดานั้น
พอทราบข่าวว่า..
"พระลูกชาย" กลับ
จากธุดงค์ด้วยความ
ปลอดภัยแล้ว ก็เต็ม
ไปด้วยความปลาบ
ปลื้มยินดี..

เหตุที่ "หลวงพ่อเงิน"
ท่านไม่อยากครอง
ชีวิตแบบคฤหัสถ์
กล่าวกันว่า..
เพราะท่านมองเห็น
ว่า ความสุขทาง
โลกไม่จีรังยั่งยืน
เหมือนความสุข
ทางธรรม..
เรื่องของทางโลก
มีแต่ความยุ่งยาก
วุ่นวาย เดือดร้อน
ข่มเหง เบียดเบียน
และอิจฉาริษยากัน
ไม่สิ้นสุด ผู้เสพรส
ของความหรรษา
ทางโลก ย่อมมียา
พิษเจือปนอยู่เสมอ
ส่วนผู้เสพรสพระ
ธรรม ไม่มีพิษไม่มี
โทษแต่อย่างใด..

"หลวงพ่อเงิน" ได้
ดำรงตำแหน่ง
เจ้าอาวาสวัดดอน
ยายหอม เมื่อปีพุทธ
ศักราช ๒๔๖๖..

"หลวงพ่อเงิน" ท่าน
ได้เริ่มอาพาธในปี
พุทธศักราช ๒๕๒๐
และ ท่านได้ถึงแก่
มรณภาพลงใน
วันที่ ๑๓ มกราคม
พุทธศักราช ๒๕๒๐
(*สิริอายุ ๘๖ ปี ๖๖
พรรษา..)

แม้ท่านจะมรณะภาพ
ไปนานแล้วก็ตาม..
แต่สิ่งต่างๆ ยังคงตรา
ตรึงอยู่ในความทรงจำ
ของบรรดาลูกศิษย์
ผู้เคารพศรัทธา..
โดยเฉพาะชาวดอน
ยายหอม อย่างไม่มี
วันลืม..

ทั้งนี้ท่านได้สร้าง..
พระเครื่อง-วัตถุมงคล
ไว้เพื่อเป็นมรดกถึง
รุ่นลูกรุ่นหลาน..
วัตถุมงคลของท่าน
ยอดเยี่ยมด้าน..
"คงกระพันชาตรี"
เปี่ยมด้วยเมตตา
มหานิยมยิ่งนัก..

..........................................