หญิงวัย 58 ปีพิชิตภูเขา 5 ลูก

หญิงวัย 58 ปีพิชิตภูเขา 5 ลูก

ในวันสุดท้ายของปี 2564 คุณบิช แวน เดินทางโดยลำพังจากเกียลาย แล้วไปหล่าวกายเพื่อปีน Nhiu Co San, Ngu Chi Son, Ky Quan San...

ในวันแรกของเดือนธันวาคม พ.ศ. 2564 นางบิช แวน วัย 58ปี ได้บินไปฮานอย และ "สหาย" ของเธอคือรถจักรยานยนต์ PCX ที่ถูกส่งออกไปก่อน ไม่ได้พักในฮานอยเพราะกลัวโรคระบาด คุณแวนขึ้นรถบัสตรงไปสระปา (ลาวไก) แล้วขับมอเตอร์ไซค์ของเธอเอง ก่อนหน้านี้ เธอมีเพื่อนอีกคนจากกวีเญินผ่านกลุ่มปีนเขาบนเฟซบุ๊ก คนสองคนมาพบกันที่ซาปาเพื่อปีนยอดเขา

Van เล่าว่าก่อนหน้านี้เธอไม่ได้หลงใหลในการปีนเขา แต่ในฐานะผู้ชื่นชอบการแบกเป้ เดินทางท่องเที่ยว และค้นพบความงดงามของประเทศ เธอจึงสร้างความท้าทายให้กับตัวเอง คราวนี้เธอตั้งเป้าหมายที่จะต้อนรับรุ่งอรุณบนยอดเขาฟานซีปัน ปีน 4 โค้งของงูจิเซิน, นิวโกซาน, บัคม็อกเหลียงตู (กวนกวนซาน) และเหลาเถียนของหล่าวกาย ก่อนหน้านี้ในเดือนสิงหาคม พ.ศ. 2564 เธอประสบความสำเร็จในการปีนเขา Ta Chi Nhu, Lung Cung, Ta Xua ของจังหวัด Yen Bai และ Chieu Lau Thi (Ha Giang)

10 อันดับภูเขาที่สูงที่สุดในเวียดนามดึงดูดนักท่องเที่ยว

คุณนายแวนเลือกปีนเขาช่วงสิ้นปีเพราะอยากสัมผัสฤดูหนาวในภาคเหนือ ขณะเดียวกัน ที่ซึ่งเธออาศัยอยู่และสระปายังเป็นพื้นที่สีเขียวและสีเหลือง เธอจึงสามารถสำรวจได้อย่างปลอดภัย ในโอกาสนี้เธอยังตั้งเป้าพิชิตคะแนนที่พลาดไปในทริปที่แล้วเพราะโควิด-19 เช่น จุดตะวันตกสุดของป่าชายเลน จังหวัดเดียนเบียน และหนึ่งใน "สี่ยอดใหญ่" ของผาดิน นอกจากฟานซิปันแล้ว เธอขึ้นรถกระเช้าและพักค้างคืนหนึ่งคืน ยอดเขาอื่นๆ ที่เธอปีนขึ้นไปด้วยตัวเธอเอง ก่อนออกเดินทาง เธอเตรียมชุดทดสอบอย่างรวดเร็วของ nCoV เจลล้างมือ และหน้ากาก เพื่อความปลอดภัย

Advertising

เมื่อวันที่ 3 ธันวาคม พ.ศ. 2564 เมื่อรีสอร์ทเคเบิลคาร์ฟานซิปันกลับมาเปิดอีกครั้ง นางแวนได้ลงทะเบียนล่วงหน้ากับคณะกรรมการบริหารเพื่อพักค้างคืนบนยอดเขาเพื่อชมพระอาทิตย์ขึ้น บนกระเช้าลอยฟ้าเที่ยวสุดท้ายของวันนี้ เธอได้มีเวลาชมพระอาทิตย์ตกดินที่สวยงามบน "หลังคาแห่งอินโดจีน" แม้จะนอนในร้านกาแฟใกล้กระเช้าลอยฟ้า ถือถุงนอนและเสื้อผ้าที่อบอุ่น ในตอนกลางคืน อุณหภูมิบนยอดเขาลดลงเหลือลบ 4 องศา ยังคงทำให้เธอตัวสั่น เธอเล่าว่าเธอนอนหลับอย่างกระสับกระส่าย ส่วนหนึ่งเป็นเพราะแขนขาของเธอแข็ง ภาวะอุณหภูมิต่ำกว่าปกติ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเธอกระตือรือร้นที่จะมาแต่เช้าตรู่ เมื่อยังมืดและบันไดยังปกคลุมไปด้วยชั้นน้ำแข็งบางๆ นาง Van พยายามปีนขึ้นไปบนยอดฟานซิปัน โบกธงต้อนรับช่วงเวลาที่ดวงอาทิตย์ตก เกิดเป็นแสงสีแดงบนขอบฟ้าที่มีหมอกหนา .

หลังจากลงจากภูเขาแล้ว คุณ Van ได้ไปเยี่ยมซาปาเมื่อมีสวนเชอร์รี่ที่บานสะพรั่ง จากนั้นขับรถกับเพื่อนๆ ไปที่หมู่บ้าน Suoi Thau 2 เพื่อพิชิต Ngu Chi Son (7 ธันวาคม) ยอดเขาต่อไปคือ Bach Moc Luong Tu (16 ธันวาคม) จากที่นี่ พวกเขาแบ่งออกเป็นสองเส้นทางที่แตกต่างกัน คุณแวนยังคงปีนลาวธาน (21 ธันวาคม) และ Nhiu Co San (24 ธันวาคม) ต่อไป

Bà Vân lưu lại khoảnh khắc ở 5 chóp trên đỉnh núi

ระหว่างทาง คุณนายแวน ขับรถเองตลอด เพราะเธอบอกว่าสกู๊ตเตอร์ของเธอหนักมาก ใครๆ ก็ไม่เคยล้มง่ายๆ บนถนนบนภูเขา วิธีที่เธอมักจะดูด้วย Google Maps แต่ในหลาย ๆ แห่งไม่มีคลื่นหรือถนนเล็กเกินไปที่จะเข้าไปในหมู่บ้านคุณต้องถามผู้คน ที่หล่าวกายมีชนเผ่ามากมายอาศัยอยู่จึงไม่สะดวกที่จะสื่อสารด้วยภาษา Kinh คุณนายแวนต้องพิมพ์ภาพขนาดใหญ่แล้วแสดงให้พวกเขาเข้าใจและบอกทาง

ก่อนปีนเขา คุณนายแวนมักจะดูพยากรณ์อากาศเพื่อเลือกวันที่อากาศอบอุ่นและมีแดดจัด ในวันที่อากาศไม่ดี เธอใช้เวลาขับรถเพื่อสำรวจทิวทัศน์โดยรอบ เช่น ต้นเอล์ม 2 ต้นในหมู่บ้าน Choan Then สะพาน Thien Sinh หรือที่รู้จักกันในชื่อแลนด์มาร์กหมายเลข 87 (Y Ty, Bat Xat) นอกจากนี้ เธอยังได้มีโอกาสเยี่ยมชมหมู่บ้านและค้นพบประเพณีความเป็นอยู่ของคนในท้องถิ่นอีกด้วย

จากการปีนเขาทั้งสี่ครั้งนี้ เหล่าธารคือ "หายใจง่ายที่สุด" สำหรับเธอ ที่เหลือลำบากมากและใช้ความพยายามอย่างมาก งูจิเซินเป็นภูเขาที่สูงเป็นอันดับที่ 15 ของเวียดนามแต่ในแง่ของความยาก จากระยะไกลผู้เข้าชมสามารถมองเห็นยอดเขา 5 ยอดยืนเหมือนมือที่เอื้อมขึ้นไปบนฟ้า

คุณนายแวนและพนักงานยกกระเป๋าออกเดินทางเวลา 8.00 น. ซึ่งท้องฟ้าปลอดโปร่งและถนนลื่นน้อยลง จากตีนเขาถึงแคมป์ใช้เวลาประมาณ 6 ชั่วโมง ซึ่งต้องผ่านภูมิประเทศที่หลากหลาย เช่น เนินเขาที่แห้งแล้ง ป่าเปิด ป่าเก่าแก่ ป่าไม้ขนาดใหญ่ และทางลาดชันต่อเนื่องเมื่อเข้าใกล้เพิงที่ตั้งอยู่บนหน้าผา . คุณนายแวนเล่าว่าที่นี้ยังเป็นป่าอยู่เลย ระหว่างทางไม่มีจุดกางเต๊นท์ เธอเลยทำได้แค่ปีนขึ้นไปบนเพิง น้ำพุอยู่ห่างออกไปประมาณ 2 กม. พนักงานยกกระเป๋าจึงลำบากมากสำหรับนักท่องเที่ยว

พวกเขาพักอยู่ในกระท่อมหนึ่งคืนและเริ่มเวลา 4.00 น. เพื่อปีนขึ้นไปบนยอดเพื่อชมพระอาทิตย์ขึ้น ถนนช่วงนี้เต็มไปด้วยโขดหินและสูงชัน ลมพัด ทำให้คนกลัวและอยากจะยอมแพ้ได้ง่ายขึ้น เมื่อเธอไปถึงยอดเขาประมาณ 6:30 น. ความพยายามทั้งหมดของเธอได้รับรางวัลเป็นพระอาทิตย์ขึ้นที่สลัว เนื่องจากบนยอดไม่มีต้นไม้สูงจึงมองเห็นได้ไกล ด้านล่างเป็นทะเลเมฆลอย

Advertising

ช่วงเวลาที่เธอปีนขึ้นไปบนยอดเขาสูงสุด Bach Moc Luong Tu (3,046 ม.) คือช่วงที่ฝนหยุดตก ถนนเป็นโคลนและเป็นโคลน เธอจึงต้องสวมรองเท้าบู๊ต เส้นทางปีนเขายาวประมาณ 12 กม. เริ่มตั้งแต่ชุมชนสังมะเสาไปจนถึงเพิง เมื่อข้ามลำธารที่ลื่นเพราะตะไคร่น้ำและป่าดึกดำบรรพ์ เธอมาถึงที่ลาดของนุ้ย เหมี่ยว ซึ่งเป็นที่ที่ผู้คนตั้งเพิงเพื่อพักค้างคืน จากที่นี่ไปยังสถานที่สำคัญของ Ky Quan San เป็นระยะทางประมาณ 6 กม. ซึ่งเป็นความท้าทายสำหรับคนหนุ่มสาว

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น คุณนายแวนต้องเผชิญกับการท้าทายผ่านหลังไดโนเสาร์ มีภูมิประเทศที่ขรุขระมีหน้าผาทั้งสองข้างและคุณต้องไปตามโขดหินขนาดเล็กที่มีส่วนสูงและชัน หลังจากขับรถมาอย่างยาวนานเมื่อวันก่อน ตอนนี้เข่าของเธอเจ็บมาก เธอจึงเดินไม่ได้อีกต่อไป แต่ต้องคลานและลากหลายส่วน หลังจากไปถึงจุดสูงสุดของ Ky Quan San ยังมีความท้าทายมากมายระหว่างทางกลับ หนุ่มๆ หลายคนเดินทางพร้อมกันเหนื่อยเลยต้องแบกกลับ แต่คุณนายแวนรู้ดีว่าเธอมีแรงจะไปก็เลยพยายามไปเอง “ฉันคิดว่าตัวเองอ้วนและตัวใหญ่ ฉันจึงไม่กล้าขอให้ใครอุ้มฉัน ถ้าฉันไปอย่างช้าๆ และสม่ำเสมอ ฉันจะพิชิตมันด้วยตัวเอง” เธอหัวเราะและพูด

การเดินทางเพื่อปีนยอดเขา Nhiu Co San กับเธอคือ "สิ่งที่น่าจดจำที่สุด" เนื่องจากตารางการปีนยอดเขานี้ล่าช้าเป็นเวลานาน แม้ว่าเธอจะรู้ว่าฝนตกเบา ๆ แต่เธอก็ยังถูกบังคับให้ปีน ซึ่งเป็นวันที่ภาคเหนือมีอากาศเย็นจัด ในตอนแรกมีเพียงฝนและหมอกเบาบาง เธอกับพอร์เตอร์จึงตัดสินใจปีนขึ้นไปในตอนเช้าและไปที่น้ำตกนางพญาเพื่อชมทิวทัศน์ เมื่อพวกเขาเดินอยู่กลางถนน พวกเขาก็เริ่มได้ยินเสียงฝนตกหนัก แล้วก็มีลูกเห็บฟ้าคะนอง แต่โชคดีที่มีหิ้งไว้บังฝน

ผ่านไปครึ่งชั่วโมงฝนก็หยุดตก แต่ในเวลานี้ก้อนหินยังคงยืนอยู่บนพื้นหญ้าและพื้นดิน ก่อตัวเป็นบริเวณที่มีอากาศหนาวเย็นเยือกแข็ง คุณนายแวนรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าร่างกายท่อนบนของเธอชา มือของเธอขยับไม่ได้ และริมฝีปากของเธอเริ่มบวม เส้นทางช่วงนี้แคบ ลื่นเหมือนเล่นไอซ์สเก็ต มีหน้าผามากมาย เธอจึงต้องก้าวไปทีละก้าว เธอเล่าว่าเพราะนี่คือภูเขาลูกสุดท้าย เธอจึงไม่อยากมีปัญหาใดๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพราะเธอแก่แล้ว เลยต้องทำแค่ลื่นล้มและแพลงหรือส่งผลต่อข้อต่อ

เมื่อไปถึงยอดเขา นางแวนได้พบกับกลุ่มคนที่อยู่ข้างหน้าจำนวน 40 คน ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเจอลูกเห็บจึงเหนื่อยกันมากและช่วยกันลงจากเขา ที่นี่พอร์เตอร์จุดไฟให้เธออุ่นมือและเท้าของเธอ จากนั้นกินไข่ต้มและเตรียมข้าวลำ รัวก่อนออกเดินทาง หลังจากถ่ายรูปแล้ว คุณนายแวนก็เดินลงจากภูเขาไปตามถนนฟาร์มแพะและมาถึงกระท่อมเมื่อเธอเจอพายุลูกเห็บลูกที่สอง ตามด้วยฝนตกหนักต่อเนื่องเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง แม้ว่าฝนจะยังตกอยู่ เธอก็ยังต้องรีบลงจากภูเขาก่อนมืด ดังนั้นเธอจึงสวมเสื้อกันฝน 2 ตัว ถุงมือที่อุ่นก่อนหน้านี้ และถุงมือสำหรับทำครัวในท้องที่เพื่อกลับ ระหว่างทางเห็นต้นเมเปิลสีแดงกระจายอยู่ตามถนน คุณนายแวนรู้สึกเสียใจเล็กน้อยที่เธอมองไม่เห็นท้องฟ้าในตอนบ่ายแก่ๆ เพราะยังมีหมอกหนาอยู่เพราะเพิ่งฝนตก

หลังจากพักผ่อนหลังจากปีนเขาได้สองสามวัน นางสาวแวนยังคงเดินทางเพียงลำพังไปยังลายเจิว ม็อกเชา (สน ลา) และเดียนเบียน ที่นี่ ที่ปลายสุดด้านตะวันตกของป่าชัย เธอไม่ลืมที่จะเยี่ยมชมสถานที่ทางประวัติศาสตร์ของสมรภูมิเดียนเบียนฟู จากนั้นเธอก็ขับรถไปตามถนน East Truong Son เส้นทางโฮจิมินห์ตรงไปยัง Gia Lai ในอดีตคุณแวนได้เดินทางหลายครั้ง รวมทั้งการเดินทางข้ามประเทศเวียดนามด้วยมอเตอร์ไซค์ถึงสองครั้ง ดังนั้นทริปนี้จึงเน้นไปที่การปีนเขา ไม่ได้เน้นที่สถานที่ท่องเที่ยวหรือสถานที่แออัด

คุณนายแวน ช่วยชีวิตขณะอยู่บนยอดเขา 5 ยอด

คุณแวนเล่าว่าพิชิตภูเขาสูงต้องออกกำลังกายสม่ำเสมอ เพราะเธออาศัยอยู่ในที่ราบสูงตอนกลาง ก่อนที่จะเดินทางไปทางเหนือในฤดูหนาว เธอจึงต้องฝึกฝนตัวเองด้วยการอาบน้ำท่ามกลางสายฝนสองสามครั้ง โดยรู้ว่าเธอเป็นคนที่กล้าหาญมาก คุณแวนไม่กลัวที่จะไปเที่ยวคนเดียว ถึงแม้ว่าเธอจะใส่ใจในการเดินและการกินอยู่เสมอเพื่อความปลอดภัย เธอรู้ว่าสามีและลูกๆ เป็นห่วงความปลอดภัยของเธออยู่เสมอ แต่ก็ยังสนับสนุนให้เธอเติมเต็มความปรารถนาของเธอ เธอกล่าวว่าในเดือนมีนาคม เธอจะปีนขึ้นไปบนภูเขาทางตอนเหนือในช่วงฤดูดอกชวนชมที่บานสะพรั่ง และออกสำรวจต่อไปในขณะที่เธอมีสุขภาพแข็งแรง