เซียนอมตะ2,500ปี ตอนที่4

บทที่ 4 เหล่าคนเหล็กรวมตัว (ตอนปลาย) “แปะ แปะ แปะ ๆ” ทั้งสองคนตบมือให้อย่างสุดหัวใจ พวกเขารู้สึกราวกับพบเจอผ้าขี้ริ้วห่อทองห่อเพชรในขณะที่มองไปยังซูเย่ “ไม่คิดเลยว่านอกจากนักร้องสุดเทพสองคนแล้ว วงเรายังมีมือกีตาร์สุดเทพอีกด้วย นี่มันขุมทรัพย์ทางศิลปะชัดๆ “ จินฟานยกย่องอย่างจริงใจ ซูชือพยักหน้าอย่างเห็นด้วย ในขณะที่ความรู้สึกอันน่าตื่นเต้นนี้ยังอยู่ ทำให้เกิดความคิดชั่ววูบขึ้นมา ดวงตาของซูชือดูเปล่งประกายในขณะที่กล่าวออกมา “ฉันนึกอะไรออกแล้ว! ทำไมเราสามคนไม่ลองไปเล่นดนตรีที่จัตุรัสกลางดูล่ะ? ซ้อมความเข้ามือกันไง!” หลังจากที่จินฟานได้ยินแบบนั้น ก็ดวงตาลุกวาวไม่ต่างกัน “ไอเดียบรรเจิด!” “เสี่ยวเย่ นายพอจะเล่นได้กี่เพลง?” ทั้งสองรีบมองไปยังซูเย่ ซูเย่พูดด้วยเสียงราบเรียบ “ก็พอเล่นได้หลายเพลงอยู่” ซูชือไม่พูดอะไรต่อ ก่อนจะเขียนรายชื่อเพลงเป็นโหล ๆ ที่พวกเขาฟังมาตลอดช่วงเที่ยง ก่อนจะส่งลิสต์ในกระดาษพร้อมปากกาให้กับซูเย่แล้วถามว่า “คิดว่าไง มีเพลงไหนที่เล่นได้บ้าง?” ซูเย่รับมาทั้งกระดาษและปากกา ก่อนจะอ่านรายชื่อเพลงบนกระดาษ เขาไม่ได้เขียนหรือทำสัญลักษณ์ใด ๆ ลงไปและส่งกระดาษคืน “ได้หมด “ “จริงอะ?” จินฟานและซูชือถึงกับตะลึงนิ่งไปครู่หนึ่ง นี่คือเซ็ตเพลงที่พวกเขาปรึกษาพูดคุยกันตลอดช่วงบ่ายที่ผ่านมา เพื่อหาเพลงที่ทุกคนสามารถเล่นได้และเข้าถึงได้อย่างเท่าเทียม ช่างเป็นเรื่องบังเอิญอะไรขนาดนี้ที่พวกเขาสามารถเล่นกันได้ทุกเพลงโดยไม่ต้องตัดเพลงไหนออก? พวกเราเป็นกลุ่มนักดนตรีฟ้าประทานจริง ๆ เหรอเนี่ย? “พูด ๆ ไปแล้วเหมือนหลงตัวเองเลยแฮะ แต่นั่นก็หมายความว่าอย่างน้อยเราก็เล่นได้มากกว่าหนึ่งในสามของเพลย์ลิสต์ที่คิดไว้ แค่นั้นก็พอแล้ว” ซูชือปรบมือขณะที่กล่าวพร้อมรอยยิ้ม ทั้งสองคนรีบลงมือทันทีโดยเริ่มจากไปยืมอุปกรณ์เครื่องเสียงและไมโครโฟนจากห้องกิจกรรมนักศึกษา เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว หนึ่งหนุ่มถือกีตาร์ หนึ่งหนุ่มถือขาตั้งไมค์โครโฟน และอีกหนึ่งหนุ่มลากเครื่องเสียงไปยังจัตุรัสส่วนกลาง จัตุรัสกลางคือจุดรวมพลขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ใจกลางเมือง เป็นจุดศูนย์กลางที่รายล้อมไปด้วยสถานศึกษาต่าง ๆ ในทุก ๆ คืนจะมีนักศึกษามากมายมาที่นี่ เพื่อสร้างความบันเทิงและพูดคุยเกี่ยวกับความรัก เมื่อซูเย่เดินทางมาถึงจัตุรัสกลาง เขาสังเกตได้ถึงนักเรียนหลากหลายกลุ่มที่นี่เต็มไปด้วยกลิ่นไอความเยาว์วัยของหนุ่มสาวที่มีใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจในตัวเอง จัตุรัสนี้เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ผู้คนที่มาเล่นสเก็ตบอร์ด โรลเลอร์สเก็ต บางกลุ่มก็กำลังเต้นสตรีทแดนซ์ บางกลุ่มก็กำลังโชว์การแสดงกระบองสองท่อน หรือเรียกได้ว่าผู้คนพลุกพล่านเต็มไปหมด “แน่ใจเหรอว่าเราจะร้องเพลงกันที่นี่?” จินฟานและซูเย่ถึงกับตะลึงกับผู้คนมากมายจนเริ่มรู้สึกอายนิด ๆ พวกเขาไม่คิดว่าจะต้องมาพบกับผู้คนมากมายขนาดนี้ แถมยังเป็นครั้งแรกที่พวกเขามาที่นี่เสียด้วย “คนเยอะก็หมายถึงเงินเยอะ!” ซูชือลูกคุณหนูรุ่นที่สองของตระกูลผู้ร่ำรวยกล่าวขึ้นพร้อมดวงตาที่เปร่งประกาย “ถ้ามาที่นี่ก็จะได้กำไรเป็นกอบเป็นกำ แล้วพวกเราสามคนจะต้องดังระเบิดแน่ ๆ” จินฟานพยายามเสริมทัพอย่างเต็มที่ “เหมือนจะมีคนที่คิดเหมือนกันนะ” ซูเย่ชี้ไปยังส่วนกลางของจัตุรัส ทั้งสองคนมองไปตามทิศทางที่นิ้วของซูเย่ชี้ เด็กสาวคนหนึ่งในชุดฮั่นฝู(ชุดจีนโบราณ) ใบหน้าถูกปกปิดด้วยผ้าคลุมสีขาวบาง ๆ เธอกำลังเล่นพิณผีผาและร้องเพลงใต้อนุสาวรีย์หินในจัตุรัสที่มีข้อความว่า “เล่าเรียนเพื่ออนาคตของประเทศ” มีผู้คนยืนมุงอยู่มากมาย ได้ยินเสียงขับร้องที่แสนไพเราะดังมาแต่ไกล “ดอกไม้งามไหลผ่านตามสายน้ำ ลมแผ่วเบาโชยพัดพริ้วไสว หัวใจล่องลอยตามลมไป โอ้ ดวงใจฉันได้กลับคืน… “ หลังจากที่ได้ยินบทเพลงของเด็กสาว จินฟานและซูเย่มองหน้ากันก่อนจะหิ้วขาตั้งไมโครโฟนและลำโพงเดินไปในทิศทางตรงข้ามกับเด็กสาวคนนั้นอย่างไม่ลังเล “อยู่ห่าง ๆ กันไว้ดีกว่า เธอคนนั้นร้องเพลงดีเกินไปหน่อย ถ้าเราอยู่ใกล้ ๆ เราจะหมองเอาได้” ซูเย่ยิ้มในขณะที่เดินตามทั้งสองหน่อต่อไป เมื่อพวกเขามาถึงส่วนที่คนเบาบางกว่า ทั้งสองคนก็เริ่มติดตั้งอุปกรณ์ต่าง ๆ อย่างขมักเขม่นในขณะที่ซูเย่จัดแจงตัวเองให้เรียบร้อย ก่อนจะเปิดสวิตช์ไมโครโฟน ซูชือถอดเสื้อแจ็คแก็ตออกด้วยมาดเคร่งขรึม และวางไว้บนพื้นตรงหน้าของเขา ซูเย่ขมวดคิ้วมองอย่างสงสัย จินฟานเองก็อธิบายด้วยท่าทีที่เคร่งขรึมเช่นกันว่า “เพื่อจิตวิญญาณแห่งการร้องเพลงสตรีทไงล่ะ!” ซูเย่ที่ได้ยินแบบนั้นก็ยกนิ้วโป้งให้กับเพื่อนทั้งสองในทันที ถ้าทำแล้วสบายใจ…..ก็เอาเถอะ ทุกอย่างถูกจัดเตรียมเอาไว้อย่างเรียบร้อย ชายหนุ่มทั้งสามเองก็จัดเตรียมตัวเองเรียบร้อยแล้วเช่นกัน คู่รักบางคู่เดินผ่านไปมาต่างมองดูพวกเขาอย่างสงสัย แต่ก็ไม่หยุดยืนดูหรือฟังแต่อย่างใด จินฟานมองดูคู่รักที่เดินผ่านมาและผ่านไป ก่อนจะพูดกับซูเย่ด้วยความเศร้าใจตามประสาชายโสดว่า “เราต้องหาเพลงที่เหมาะ ๆ กับบรรยากาศซะก่อน คิดว่าเพลง ‘เหมาะกันแล้ว’ เป็นไงบ้าง” “อย่าไปสนใจเลยน่า มันก็เหมือนคนในคณะวิทยาศาสตร์คบกับคณะวิศวกรรม ซึ่งสุดท้ายแล้วก็คงต้องเลิกกันไปหลังเรียนจบอยู่ดี” ซูชือมองจินฟานแบบแดกดันก่อนจะหันไปพูดกับซูเย่ “ฉันว่าเพลง ‘คนสองคนไม่เท่ากับสองเรา’ ก็ดีเหมือนกันนะ” ซูเย่ยิ้มและพูดออกมาอย่างเรียบง่าย “ไม่ดีเท่าการ ‘แยกทาง’ อย่างมีความสุขหรอก” ฟังดูเจ๋งไปเลย! จินฟานและซูชือมองซูเย่ด้วยสายตาชื่นชมอย่างสุดหัวใจ นายนี่มันสุดยอดกว่าพวกเราเสียอีก ซูเย่พยายามไม่สนใจท่าทางอาการของพวกเขาก่อนจะค้นหาเพลงที่มีคะแนนสูงจากราชวังแห่งความทรงจำและเริ่มเล่นเพลง ๆ หนึ่ง “สายลมสามสิบลี้แห่งฤดูใบไม้ผลิ?” เมื่อได้ยินเสียงอินโทรของเพลง ทั้งสองคนหันไปมองซูเย่อย่างประหลาดใจ ทั้ง ๆ ที่มีเพลงเป็นโหลอยู่ในเพลย์ลิสต์ แต่ทำไมถึงเลือกเพลงนี้ล่ะ? “จะหาเงินก็ต้องดูสถานการณ์ด้วยนี่” ซูเย่ชี้ไปยังเสื้อที่กองอยู่ที่พื้น จินฟานและซูชือมองเสื้อที่อยู่บนพื้นก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองผู้คนที่เดินผ่านไปมา ทั้งเป็นคู่ เป็นกลุ่ม และอยู่คนเดียว ทั้งสองคนมองซูเย่ด้วยสายตาที่ชื่นชมและเทิดทูนยิ่งกว่าเดิม พวกเขาเกือบจะลืมไปแล้วว่าเป้าหมายของการมาเล่นดนตรีครั้งนี้คืออะไร พวกเขาจัดแจงท่ายืนของตัวเองให้เรียบร้อยก่อนจะฟังทำนองเสียงเพลงที่บรรเลงโดยซูเย่ เมื่ออินโทรกีตาร์เล่นมาถึงท่อนแรก ทั้งสองคนก็เริ่มร้องเพลง จินฟาน: “ฉันอยู่บนถนนหนทาง ไม่รู้ว่าเธอจะเป็นอย่างไรบ้าง ฉันคิดถึงเธอที่อยู่ไกลกว่า สายลมของฤดูใบไม้ผลิที่ห่างไปสามสิบลี้” ซูชือ: “สายลมที่พัดมา มันพัดมาถึงเธอ สายฝนตกโปรยลงมา ฉันบอกได้เลยว่าสุราเลิศรสใด ๆ ก็ไม่อาจเทียบเธอได้”