พักพิง...ที่พิงพัก(3)

3

เธอที่รัก...

            ยาม

มองดูท้องฟ้าที่กว้างไกล  แลสุดหูสุดสายตานั้น  ดูเวิ้งว้าง  ไร้จุดหมาย  และไม่รู้จะจบสิ้นลงที่ใด

            แม้สายลมที่พัดผ่านมา  ผ่านแล้วก็ผ่านเลยไป  ไม่เคยหวนคืน  พาฝุ่นฟุ้งกระจายหายไป  ก่อนจะเริ่มต้นพัดผ่านอีกครั้งหนึ่ง  ครั้งแล้วครั้งเล่า

            เธอคงเศร้าเหงาในบางครั้ง  เงียบหงอยในบางเวลา  ซึ่งนั่นก็เป็นเรื่องปกติธรรมดาของชีวิตนี่นะ

            ก่อนที่จะถึงเส้นแห่งชัย  เธอจะต้องลิ้มรสของความเจ็บปวดและผิดหวังเสียก่อน  ฉันก็เช่นกัน

                                                                                    พักเอง