แม่จ๋า..ทำไมเราไม่ค่อยมีเพื่อนเลย ไม่มีใครอยากเป็นเพื่อนกับ เสื อ หรอ

ลูกเสือถามแม่ว่า : “แม่จ๋า ถ้าหนูโตขึ้น หนูจะไม่มีเพื่อนหรอ.. “

แม่เสือเลยตอบว่า : “ไม่หรอกจ๊ะ เมื่อเราโตขึ้นเราจะเหลือคนที่รักเราจริงๆต่างหาก

เราจะมากที่คุณภาพไม่ได้มากที่จำนวน เวลาจะคัดสรรคนที่เหมาะสมและมีคุณภาพไว้กับเรา

ถ้าเป็นมิตรที่เหลือ ก็จะเป็นมิตรที่มีคุณภาพและรักเรา ถ้าเป็นศั ต รูที่เหลือ ก็จะเป็นศั ต รูที่จะเป็นแรงผลักดัน

ให้เราต่อสู้เพื่อที่จะก้าวหน้าต่อไป..”

ลูกเสื อถามต่อว่า : “แล้วถ้าวันหนึ่ง หนูโตพอที่จะเลือกทางเดินเองได้ แม่จะไม่ทิ้งหนูไปไหนใช่ไหม”

แม่เสื อตอบว่า : “เมื่อวันหนึ่งหนูเลือกทางเดินได้เองแม่ก็ยังจะคอยอยู่ข้างๆหนูเหมือนเดิม”

แต่เมื่อหนูโตขึ้น หนูก็ต้องหาใครสักคนมาเดินข้างกาย

แม่ก็จะถอยมาวิ่งข้างหลัง แต่ยังคงเฝ้ามองหนู

จนวันหนึ่งที่แม่วิ่งไม่ไหว แม่ก็จะหยุด แล้วมองดูหนูวิ่งต่อไป

หรือจนวันหนึ่งที่แม่ต้องจากไป แม่ก็ยังจะวิ่งอยู่ในใจของหนูตลอดกาล

ชีวิตคือการก้าวเดินไปข้างหน้า
แต่หนูจงจำไว้ว่า.. การก้าวไปจะมีคุณค่า

เราจะต้องไม่ลืมคนข้างหน้า ข้างๆ หรือแม้แต่ข้างหลัง

เพราะนั่นคือพลังทั้งหมดที่คอยผลักดันหนูให้ก้าวไป

พร้อมกับพลังของตัวหนูเอง

ฝนที่ตกลงมาอาจทำให้รอยเท้าของเราจางหายไป

แต่ฝนไม่อาจทำให้เราลืมว่าเรามาจากไหนและมากับใครหรอกนะ

แม่เสื อตอบ : และยิ้มพรางๆ ให้ลูกห ม า

ลูกเสื อ : ไม่ตอบอะไร ได้แต่เดินช้าลง

แม่เสื อ : สงสัยจึงถามว่า ทำไมเดินช้าจัง

ลูกเสื อ : ส่งยิ้มหวานๆ ไปก่อนตอบไปว่า..

“ก็หนูอยากมีเวลา เดินกับแม่นานๆไง”