แม่จ๋า..ทำไมเราไม่ค่อยมีเพื่อนเลย ไม่มีใครอยากเป็นเพื่อนกับ เสื อ หรอ
ลูกเสือถามแม่ว่า : “แม่จ๋า ถ้าหนูโตขึ้น หนูจะไม่มีเพื่อนหรอ.. “
แม่เสือเลยตอบว่า : “ไม่หรอกจ๊ะ เมื่อเราโตขึ้นเราจะเหลือคนที่รักเราจริงๆต่างหาก
เราจะมากที่คุณภาพไม่ได้มากที่จำนวน เวลาจะคัดสรรคนที่เหมาะสมและมีคุณภาพไว้กับเรา
ถ้าเป็นมิตรที่เหลือ ก็จะเป็นมิตรที่มีคุณภาพและรักเรา ถ้าเป็นศั ต รูที่เหลือ ก็จะเป็นศั ต รูที่จะเป็นแรงผลักดัน
ให้เราต่อสู้เพื่อที่จะก้าวหน้าต่อไป..”
ลูกเสื อถามต่อว่า : “แล้วถ้าวันหนึ่ง หนูโตพอที่จะเลือกทางเดินเองได้ แม่จะไม่ทิ้งหนูไปไหนใช่ไหม”
แม่เสื อตอบว่า : “เมื่อวันหนึ่งหนูเลือกทางเดินได้เองแม่ก็ยังจะคอยอยู่ข้างๆหนูเหมือนเดิม”
แต่เมื่อหนูโตขึ้น หนูก็ต้องหาใครสักคนมาเดินข้างกาย
แม่ก็จะถอยมาวิ่งข้างหลัง แต่ยังคงเฝ้ามองหนู
จนวันหนึ่งที่แม่วิ่งไม่ไหว แม่ก็จะหยุด แล้วมองดูหนูวิ่งต่อไป
หรือจนวันหนึ่งที่แม่ต้องจากไป แม่ก็ยังจะวิ่งอยู่ในใจของหนูตลอดกาล
ชีวิตคือการก้าวเดินไปข้างหน้า
แต่หนูจงจำไว้ว่า.. การก้าวไปจะมีคุณค่า
เราจะต้องไม่ลืมคนข้างหน้า ข้างๆ หรือแม้แต่ข้างหลัง
เพราะนั่นคือพลังทั้งหมดที่คอยผลักดันหนูให้ก้าวไป
พร้อมกับพลังของตัวหนูเอง
ฝนที่ตกลงมาอาจทำให้รอยเท้าของเราจางหายไป
แต่ฝนไม่อาจทำให้เราลืมว่าเรามาจากไหนและมากับใครหรอกนะ
แม่เสื อตอบ : และยิ้มพรางๆ ให้ลูกห ม า
ลูกเสื อ : ไม่ตอบอะไร ได้แต่เดินช้าลง
แม่เสื อ : สงสัยจึงถามว่า ทำไมเดินช้าจัง
ลูกเสื อ : ส่งยิ้มหวานๆ ไปก่อนตอบไปว่า..
“ก็หนูอยากมีเวลา เดินกับแม่นานๆไง”