ทำยังไงก็ความเครียดนี้
สวัสดีค่ะ เนื่องจากไม่ได้ตั้งกระทู้มานานมากแล้วครั้งนี้เลยคิดว่าขอตั้งสักกระทู้หนึ่ง เพราะมันไม่รู้จะไปทางไหนดี ระบายกับใครก็ไม่ค่อยได้ พูดให้เขาฟังเหมือนเขาจะเข้าใจแต่ก็..ไม่ ทรมานมาก
เหมือนมันสะสมความเครียดทบต้นทบดอกมาเรื่อยๆจน ตอนนี้อาการมันหนักขึ้นเรื่อยๆจนหาทางออกไม่เจอ ตัดสินใจไม่ได้ ปรึกษาใครก็ไม่ได้
เอาช่วงแรกๆเลยนะคือปัญหาเรื่องงาน ช่วงต้นปีนี้หัวหน้าลาออกอย่างกระทันหัน ซึ่งวันถัดมาเรามีกำหนดลางานกลับบ้านพอดี งานก็เยอะเพิ่มขึ้นจากที่เยอะอยู่แล้ว ตอนแรกเกือบจะไม่ได้กลับ สุดท้ายก็เลือกลากลับบ้านอยู่ดี ตั้งแต่อยู่กับหัวหน้าคนนี้ เราทำงานให้เขาแทบจะทุกอย่าง ทั้งเรื่องเอกสาร แปล ประชุม และงานจิปาทะอื่นๆ แต่เราก็มีบ่นๆกับเพื่อนร่วมงานบ้างนะ. แต่คิดว่าไม่เป็นไร เพราะเราก็ชอบทำงาน
แต่มันมีเรื่องพีคสุดคือ มีวันหนึ่งเรานั่งทำงานตั้งแต่เช้าจนเทือบจะลืมไปทานข้าวเที่ยง และงานๆนั้นเป็นงานหลักของเขาแต่เขามาเร่งให้เราทำ ซึ่งถ้าเขาสอนงานบ้างมันก็เป็นการดีด้วยที่เราจะได้ศึกษางานไปด้วยถูกไหม แต่นี้เขาไม่สอนอะไรเลย แล้วยังมาเร่งให้เสร็จ ตอนเที่ยงเดินมาเคาเตอร์นั่งข้างๆเราแล้วหาว หาวแบบคนนอนกลางวันเสร็จ แล้วพูดว่าวันนี้พี่นอนทั้งวันเลย เหนื่อยๆ นอนจนเหนื่อย แล้วคิดดูว่า เราต้องรู้สึกยังไง ปรี๊ดดดดดสิคะ 🙄😡😡ถามว่า..เป็นครั้งแรกของเขาไหม บอกเลยว่าไม่ใช่ เขาเป็นแบบนี้บ่อยมาก แต่เขาแค่ไม่พูดออกมาว่านอกลางลางวัน และเวลาจะติดต่อประสานงาน แทบจะโทรหาเขาไม่ติด 1.ยกหูโทรศัพท์ออก 2.ปิดมือถือ ตอนนั้นคือโมโหมาก และแทบทุกครั้งที่มีประชุม ต้องเรียกเราเข้าไปด้วย ไม่ว่าจะวันทำงานหรือวันพัก ก็ต้องไป เป็นแบบนี้นานๆเข้าเราเลยเบื่อ ตอนที่รู้ว่าเขาจะออก คนที่เขียนใบลาออกให้ก็คือเราเอง ตอนที่เข้าออก มันประจบเหมาะกับตอนที่เราจะลากลับบ้านตอนที่เราจะลากลับบ้าบตอนที่เราจะลากลับบ้าน เลยคิดว่าถ้ากลับมาทำงานคงไม่เจอเขาแล้ว แต่ดันกลับมาแล้วเจอ เพราะหัวหน้าใหญ่เรียกตัวกลับมาให้เครียงานเสร็จ แล้วก็วนมาลูบเดิมแปะ จนเราเองก็เครียดแบบไม่รู้ตัว สุดท้ายเขาก็ออกไป
เรื่องที่ 2 คิดว่ามีหัวหน้าใหม่จะทำงานสบายขึ้น. แต่หนักพอกัน เขาทำงานไม่ได้ เนื่องจากไม่ได้ภาษา งานเอกสารและเกี่ยวกับคอมทำไม่เป็น (อันนี้เราพอเข้าใจได้ เพราะเขาไม่ได้เรียนสายนี้มา) แต่ที่ไม่โอเคที่สุดคือ หัวหน้าใหญ่มอบหน้าที่ให้เราเป็นสื่อกลาง แปลเอกสารต่างๆ ซึ่งบอกเลยว่าภาษาเราก็ไม่ได้เก่งที่จะสามารถแปลได้ในทันที แต่รู้เรื่องว่าเขาต้องการอะไร (ลืมบอกว่าเป็นบริษัทคนจีนแห่งหนึ่งในประเทศเพื่อนบ้าน) พอหัวหน้าใหญ่สั่งวานมาเราก็บอกต่อเขา ทุกๆครั้ง แต่เขาดันชะลาใจ. ทำงานช้าหรือบางทีงานแทบจะไม่เดินเลยก็ว่าได้ เราก็พูดก็ย้ำกับเขาทุกครั้ง แต่เขาก็ไม่ทำมันสักที งานบางงานที่ควรทำไม่ทำ บางงานไม่ควรทำดันทำ บางอย่างคิดเองเออเอง แล้วประสานมาทางเรา เราก็ทำตามนั่น สุดท้ายเราต้องมาตามแก้ บางอย่างที่เจาค่อยจะรู้กลับไม่รู้ แล้วซึ่งค้องเป็นฝ่ายประสานงานกับหัวหน้าให้ คือต้องโดนเองเต็มๆ เพราะเจ้าใจอยู่คนเดียว ทั้งๆทั่เราไม่ได้ทำอะไรผิดเลย คือค่อยข้างเครียด จากที่เราค่อนข้างใจเย็น ทำให้เราเป็นคนเริ่มโมโหง่าย ความจำดีๆที่เคยมี ลดลง หลับยาก ไม่อยากทานอะไรเลย จนกระทั่งหมดไฟในการทำงาน อยากจะหนีไปจากที่นี้ให้พ้นๆ จะหางานใหม่ก็ยาก เนื่องจากพิษโควิด คนตกงานเยอะอยู่แล้ว กลัวหางานไม่ได้ น้องก็ยังเรียนไม่จบ พ่อแม่ก็อายุเยอะแล้ว สงสารท่าน เวลาโทรหาที่บ้สนก็ต้องยิ้มสู้อ่ะ แต่จริงๆคือยิ้มแทบจะไม่ออก ไม่อยากคุยกับใครเลย พยายามสู้แล้วนะ แต่ครั้งนี้มันไม่ไหวจริงๆ คิดจะลาออกแล้วไปตายเอาดาบหน้าดีกว่าอยู่ต่อไป แล้วสภาพจิตแย่ลง. แต่ถ้าหางานไม่ได้ก็กลัวจะแย่ลงไปอีก อีกอย่างติดจัดฟันแถวๆหนองคายเลยยากที่จะต้องไปหางานไกลๆ
ใครพอจะมีคำแนะนำดีๆ หรือคุยอะไรมาก็ได้ อยากรู้สึกดีจึ้นกว่านี้อ่ะ แต่ไม่รู้จะทำยังไง งานอดิเรกที่ชอบ างที่ชอบ ก็แทบจะช่วยอะไรไม่ได้เลย หรือต้องถึงขั้นไปพบแพทย์