ตอนที่ 2

TALK นับดาว

เราตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการที่ปวดหัวอย่างแรง เราได้กลิ่นยาคละคลุ้งไปทั่วคงไม่ต้องบอกว่าที่นี้คือที่ไหน เรามองไปรอบๆห้องสายตาของเราเหลือบไปเห็นผู้หญิงกลุ่มหนึ่งที่อยู่ในห้องเรา พวกเขาต่างพากันร้องไห้ เราก็ได้แต่งงว่าพวกเขาร้องไห้กันทำไม

เรา: "พวกคุณเป็นอะไรหรอคะ?" เราตัดสินใจแล้วถามออกไป

แล้วจู่ๆ ก็พี่ผู้หญิงคนหนึ่งเดินมากอดเราแล้วพูดว่า

👤: "ตื่นแล้วหรอน้องพี่" เขาคลายกอด และพูดขึ้นพร้อมใช่มือลูบหัวเรา เรายิ้มบางๆตอบกลับไป เขาก็ยิ้มตอบเรากลับมา เรารู้สึกว่ามันเป็นยิ้มที่อบอุ่นมากหรือในบางครั้งเราอาจจะไม่เคยได้รับร้อยยิ้มที่มันอบอุ่นแบบนี้ (มั้ง)

เรา: "พวกพี่เป็นใครหรอคะ? แล้วเรารู้จักกันหรือป่าว" เราพูดพร้อมมองหน้าพวกเขา

👤: "พวกเราเป็นเพื่อนของเธอนะ แต่เธอเป็นน้องเล็กในกลุ่มที่พวกเราต้องดูแล อย่างตอนนี้ที่เธอป่วยเราก็มาดูแล" ผู้หญิงอีกคนพูดขึ้น เพื่อนหรอ? แต่เป็นน้องเล็ก อะไรว่ะ

👤: "อย่าคิดมาก นอนเถอะนับดาว" เขาคงพูดกับเรามั้ง ถามว่าเรารู้จักชื่อตัวเองได้ไงหรอ ก็มันมีชื่อเขียนไว้ตรงข้างๆเตียง ว่า นับดาว ผู้ป่วยวอร์ด21

👤: "พวกพี่ไปก่อนนะ เดี๋ยวจะมาเยี่ยมใหม่"

เรา: "ดะ..เดี๋ยวค่ะ อย่าพึ่งไป"

เรา: "พี่ช่วยเล่าเรื่องเกี่ยวกับตัวหนูให้หนูฟังหน่อยได้ไหมคะ" ดูแล้วคงมีแค่พี่ๆกลุ่มนี้แหละ ที่จะบอกเรา เราคิดว่างั้นนะ

👤: "อืม เอาสิตั้งใจฟังสิ่งที่พี่จะพูดต่อไปนี้นะ นับดาว" จากนั้นพี่ๆก็แนะนำตัวพวกพี่เขาดูสนิทกันสุดๆ
หยอกล้อกันดูสนุกสนาน พี่ๆกลุ่มนี้มีกันอยู่ 6 คน
มีพี่นานา พี่โม พี่พะพาย ป๋อมแป๋ม มายด์มิ้น แล้วก็ลูกเจี๊ยบ เราอายุ 18 ปกติเด็กอายุเท่านี้อยู่ ม. 6 แต่เราบังเอิญสอบติดมหาลัยก่อนอายุ ทำให้พี่ๆบางคนที่อายุมากกว่า 1 ปี หรือ 2 ปี อย่างมายด์มิ้นและป๋อมแป๋มเราสามารถเรียกแบบธรรมดาได้ เราถูกรถชนจึงทำให้สมองเสื่อมจำอะไรไม่ได้แต่พี่ๆเชื่อว่าสักวันเราจะจำได้

1 ปีผ่านไป

เราเริ่มต้นใหม่เริ่มเรียนรู้ทุกๆอย่างรอบตัวเราไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับใครมาก แต่ลูกเจี๊ยบจะเป็นคนที่ค่อยบอกเราทุกอย่างเกี่ยวกับสิ่งที่เราอย่างรู้ เราเริ่มได้นิสัยกวนๆมาจากลูกเจี๊ยบค่อนข้างเยอะเพราะอายุเท่ากันเลยเข้าขากันง่าย แต่ที่จริงเราสนิทและพูดเพราะพี่ๆกับทุกคนยกเว้น เฮียสุดหล่อของเรา พี่แฝดที่แพกคู่กันออกมานั่นเอง แฝดสองคนนั้นเป็นพี่ชายเราอายุ 24 ปี เราถูกกับพี่ภูมินทร์มากกว่ากับพี่ภาคินทร์ เพราะพี่ภาคินทร์ค่อนข้างนิสัยเสีย

ปัง ปัง!! (เสียงเคาะประตูๆ)

"เฮ้ๆ นี่นับดาวจะไปไหมมหาลัย คนรีบนะเว้ยย" เห็นไหมพูดไม่ทันจบเสียงเขาก็ลอยผ่านเข้ามาในห้องเรา

เรา: "รู้แล้วๆ รีบอยู่นี้ไง พี่ตื่นสายเองอย่ามาว่าหนู" เราตะโกนบอกเขากลับไป

เรา: "ไปได้ยัง" เราเดินลงบันไดมาก็เห็นเขายืนเก๊กท่ารออยู่

ภาคินทร์: "ช้าขนาดนี้ไม่ต้องไปแล้วมั้ง" เรายืนคิดสักพักว่าจะทำอะไรกับเขาดี ก่อนที่จะทำอะไรบางอย่าง

ภาคินทร์: "โอ๊ยยๆ โอ๊ยย นับดาวยอมแล้ว" เราใช่เล็บยาวๆของเราแล้วหยิกไปที่ท้องของไอ้พี่ชายบ้าๆคนนี้

เรา: "นับบอกแล้วใช่ไหมว่าคนที่ตื่นช้าคือพี่ ไม่ใช่นับ" เราพูดพร้อมหยิกแรงๆ

ภาคินทร์: "ขอโทษ ไปครับๆไม่ว่าอะไรแล้ว"

เอี๊ยดดดด!!

นี่เรายังไม่ตายใช่ไหม

เรา: "ไม่หักลงข้างทางเลยละ ไอ้พี่เวร "เราพูดออกมาอย่างหัวเสีย คนบ้าอะไรว่ะขับรถได้เ...้xมาก ขนาดเรานั่งอยู่ข้างหลังยังเกือบจะทะลุไปข้างหน้าแล้วถ้าเรานั่งข้างหน้าไม่ทะลุกระจกหน้ารถออกไปถนนเลยหรอ เขามองหน้าเราแล้วหัวเราะออกมา เมื่อเห็นเราหัวเสีย

เฟียะ!!

เราใช่มือฝาดไปที่แขนของเขา

ภาคินทร์: "โอ๊ยยนี้นับดาว เดี๋ยวเฮียจะแจ้งความข้อหาทำร้ายร่างกายเลย"

เรา: "แจ้งสิ โทรแจ้งตอนนี้เลย" เรานั่งกอดอกมองเขา

เรา: "ถ้าพี่แจ้งความ หนูก็จะฟ้องป้าที่พี่แกล้งหนู" เรารู้จุดอ่อนของเขาดี เขากลัวแม่ยิ่งกว่าอะไรดี ถ้าเราฟ้องคุณป้าแม่ของพี่คินทร์ละก็ พี่เขาโดนบ่นยาวแน่ๆ

ภาคินทร์: "ห้ะอะไรนะ ใครจะแจ้งแล้วแจ้งอะไร"

เรา: "แล้วเมื่อกี้ ใครพูดว่าอะไร"

ภาคินทร์: "ไม่มี๊ ใครจะแจ้งบ้าไปแล้วไง ลงไปได้แล้วเดี๋ยวตอนเย็นมารับ" เขาพูดพร้อมเอื้อมมือพาผลักหัวเรา

เรา: "ไม่ นับจะกลับกลับบ้านกับพี่ภูมินทร์ เพราะพี่ขับรถแย่ๆมาก แย่กว่าเด็กอนุบาลอีก" เราปิดประตูรถแล้วลงจากรถอย่างไว ขับรถก็แย่ปากก็เสียถ้าหน้าตาไม่ดีเขาก็คงไม่มีอะไรดี

"เดี๋ยวๆ นับดาว" เราหันไปตามเสียงคนที่เรียกเรา เขาคือพี่ฟีฟ่านั้นเอง พี่ฟีฟ่าเป็นพี่รหัสของเราเองเขาอยู่ปี4 ถามว่าหล่อไหม อืมก็หล่อ

เขา: "พี่เอานี้มาฝาก"

เรา: "ค่ะ ขึ้นเรียนก่อน" เรารีบขึ้นมาเพราะนี้มันสายมากแล้ว ตลอดทางที่เดินมาก็มีคนแซวบ้าง ทักทายบ้างซึ่งมันก็เป็นแบบนี้ตั้งแต่เราเข้ามาเรียนแล้ว

พอเวลาเลิกเรียนเราก็ไปติวหนังสือกับมายด์มิ้นสักพักก่อนที่พี่มินทร์จะมารับ เขาบอกเราว่าขอแวะผับแป๊ปหนึ่งซึ่งเราก็ไม่ได้อะไร เพราะเขาเปิดผับซึ่งก็ต้องแวะเข้าไปดูอยู่แล้ว เราเดินเข้าไปข้างในผับแค่แป๊ปเดียวแล้วเดินออกมาเพราะคนวันนี้ค่อนข้างเยอะมันเบียดกัน เราเลยออกมารอข้างนอนรอ รอจนพี่เข้ามา พอเวลาผ่านไปสักพักพี่เขาก็มา

👤: "นับดาว" เราหันหน้าไปเห็นเขาเดินกับเพื่อนกลุ่มหนึ่ง น่าจะเป็นเพื่อนพี่เขาละมั้ง มีผู้ชายคนหนึ่งเขาดูคุ้นๆ แต่เขาก้มหน้าอยู่เราเลยไม่คอยมั่นใจว่ารู้จักหรือป่าว

เรา: "กลับบ้านเถอะ" พอเราพูดจบผู้ชายคนนั้นที่เราคิดว่าเราเคยรู้จักเขาก็เงยหน้าขึ้น ในหัวเราคิดขึ้นมาทันทีเรากับเขาต้องเคยรู้จักกันแน่ๆ

ตอนที่ 2

TALK นับดาว

เราตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการที่ปวดหัวอย่างแรง เราได้กลิ่นยาคละคลุ้งไปทั่วคงไม่ต้องบอกว่าที่นี้คือที่ไหน เรามองไปรอบๆห้องสายตาของเราเหลือบไปเห็นผู้หญิงกลุ่มหนึ่งที่อยู่ในห้องเรา พวกเขาต่างพากันร้องไห้ เราก็ได้แต่งงว่าพวกเขาร้องไห้กันทำไม

เรา: "พวกคุณเป็นอะไรหรอคะ?" เราตัดสินใจแล้วถามออกไป

แล้วจู่ๆ ก็พี่ผู้หญิงคนหนึ่งเดินมากอดเราแล้วพูดว่า

👤: "ตื่นแล้วหรอน้องพี่" เขาคลายกอด และพูดขึ้นพร้อมใช่มือลูบหัวเรา เรายิ้มบางๆตอบกลับไป เขาก็ยิ้มตอบเรากลับมา เรารู้สึกว่ามันเป็นยิ้มที่อบอุ่นมากหรือในบางครั้งเราอาจจะไม่เคยได้รับร้อยยิ้มที่มันอบอุ่นแบบนี้ (มั้ง)

เรา: "พวกพี่เป็นใครหรอคะ? แล้วเรารู้จักกันหรือป่าว" เราพูดพร้อมมองหน้าพวกเขา

👤: "พวกเราเป็นเพื่อนของเธอนะ แต่เธอเป็นน้องเล็กในกลุ่มที่พวกเราต้องดูแล อย่างตอนนี้ที่เธอป่วยเราก็มาดูแล" ผู้หญิงอีกคนพูดขึ้น เพื่อนหรอ? แต่เป็นน้องเล็ก อะไรว่ะ

👤: "อย่าคิดมาก นอนเถอะนับดาว" เขาคงพูดกับเรามั้ง ถามว่าเรารู้จักชื่อตัวเองได้ไงหรอ ก็มันมีชื่อเขียนไว้ตรงข้างๆเตียง ว่า นับดาว ผู้ป่วยวอร์ด21

👤: "พวกพี่ไปก่อนนะ เดี๋ยวจะมาเยี่ยมใหม่"

เรา: "ดะ..เดี๋ยวค่ะ อย่าพึ่งไป"

เรา: "พี่ช่วยเล่าเรื่องเกี่ยวกับตัวหนูให้หนูฟังหน่อยได้ไหมคะ" ดูแล้วคงมีแค่พี่ๆกลุ่มนี้แหละ ที่จะบอกเรา เราคิดว่างั้นนะ

👤: "อืม เอาสิตั้งใจฟังสิ่งที่พี่จะพูดต่อไปนี้นะ นับดาว" จากนั้นพี่ๆก็แนะนำตัวพวกพี่เขาดูสนิทกันสุดๆ 
หยอกล้อกันดูสนุกสนาน พี่ๆกลุ่มนี้มีกันอยู่ 6 คน
มีพี่นานา พี่โม พี่พะพาย ป๋อมแป๋ม มายด์มิ้น แล้วก็ลูกเจี๊ยบ เราอายุ 18 ปกติเด็กอายุเท่านี้อยู่ ม. 6 แต่เราบังเอิญสอบติดมหาลัยก่อนอายุ ทำให้พี่ๆบางคนที่อายุมากกว่า 1 ปี หรือ 2 ปี อย่างมายด์มิ้นและป๋อมแป๋มเราสามารถเรียกแบบธรรมดาได้ เราถูกรถชนจึงทำให้สมองเสื่อมจำอะไรไม่ได้แต่พี่ๆเชื่อว่าสักวันเราจะจำได้

1 ปีผ่านไป

เราเริ่มต้นใหม่เริ่มเรียนรู้ทุกๆอย่างรอบตัวเราไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับใครมาก แต่ลูกเจี๊ยบจะเป็นคนที่ค่อยบอกเราทุกอย่างเกี่ยวกับสิ่งที่เราอย่างรู้ เราเริ่มได้นิสัยกวนๆมาจากลูกเจี๊ยบค่อนข้างเยอะเพราะอายุเท่ากันเลยเข้าขากันง่าย แต่ที่จริงเราสนิทและพูดเพราะพี่ๆกับทุกคนยกเว้น เฮียสุดหล่อของเรา พี่แฝดที่แพกคู่กันออกมานั่นเอง แฝดสองคนนั้นเป็นพี่ชายเราอายุ 24 ปี เราถูกกับพี่ภูมินทร์มากกว่ากับพี่ภาคินทร์ เพราะพี่ภาคินทร์ค่อนข้างนิสัยเสีย

ปัง ปัง!! (เสียงเคาะประตูๆ)

"เฮ้ๆ นี่นับดาวจะไปไหมมหาลัย คนรีบนะเว้ยย" เห็นไหมพูดไม่ทันจบเสียงเขาก็ลอยผ่านเข้ามาในห้องเรา

เรา: "รู้แล้วๆ รีบอยู่นี้ไง พี่ตื่นสายเองอย่ามาว่าหนู" เราตะโกนบอกเขากลับไป

เรา: "ไปได้ยัง" เราเดินลงบันไดมาก็เห็นเขายืนเก๊กท่ารออยู่

ภาคินทร์: "ช้าขนาดนี้ไม่ต้องไปแล้วมั้ง" เรายืนคิดสักพักว่าจะทำอะไรกับเขาดี ก่อนที่จะทำอะไรบางอย่าง

ภาคินทร์: "โอ๊ยยๆ โอ๊ยย นับดาวยอมแล้ว" เราใช่เล็บยาวๆของเราแล้วหยิกไปที่ท้องของไอ้พี่ชายบ้าๆคนนี้

เรา: "นับบอกแล้วใช่ไหมว่าคนที่ตื่นช้าคือพี่ ไม่ใช่นับ" เราพูดพร้อมหยิกแรงๆ

ภาคินทร์: "ขอโทษ ไปครับๆไม่ว่าอะไรแล้ว"

เอี๊ยดดดด!!

นี่เรายังไม่ตายใช่ไหม

เรา: "ไม่หักลงข้างทางเลยละ ไอ้พี่เวร "เราพูดออกมาอย่างหัวเสีย คนบ้าอะไรว่ะขับรถได้เ...้xมาก ขนาดเรานั่งอยู่ข้างหลังยังเกือบจะทะลุไปข้างหน้าแล้วถ้าเรานั่งข้างหน้าไม่ทะลุกระจกหน้ารถออกไปถนนเลยหรอ เขามองหน้าเราแล้วหัวเราะออกมา เมื่อเห็นเราหัวเสีย

เฟียะ!!

เราใช่มือฝาดไปที่แขนของเขา

ภาคินทร์: "โอ๊ยยนี้นับดาว เดี๋ยวเฮียจะแจ้งความข้อหาทำร้ายร่างกายเลย"

เรา: "แจ้งสิ โทรแจ้งตอนนี้เลย" เรานั่งกอดอกมองเขา

เรา: "ถ้าพี่แจ้งความ หนูก็จะฟ้องป้าที่พี่แกล้งหนู" เรารู้จุดอ่อนของเขาดี เขากลัวแม่ยิ่งกว่าอะไรดี ถ้าเราฟ้องคุณป้าแม่ของพี่คินทร์ละก็ พี่เขาโดนบ่นยาวแน่ๆ

ภาคินทร์: "ห้ะอะไรนะ ใครจะแจ้งแล้วแจ้งอะไร"

เรา: "แล้วเมื่อกี้ ใครพูดว่าอะไร"

ภาคินทร์: "ไม่มี๊ ใครจะแจ้งบ้าไปแล้วไง ลงไปได้แล้วเดี๋ยวตอนเย็นมารับ" เขาพูดพร้อมเอื้อมมือพาผลักหัวเรา

เรา: "ไม่ นับจะกลับกลับบ้านกับพี่ภูมินทร์ เพราะพี่ขับรถแย่ๆมาก แย่กว่าเด็กอนุบาลอีก" เราปิดประตูรถแล้วลงจากรถอย่างไว ขับรถก็แย่ปากก็เสียถ้าหน้าตาไม่ดีเขาก็คงไม่มีอะไรดี

"เดี๋ยวๆ นับดาว" เราหันไปตามเสียงคนที่เรียกเรา เขาคือพี่ฟีฟ่านั้นเอง พี่ฟีฟ่าเป็นพี่รหัสของเราเองเขาอยู่ปี4 ถามว่าหล่อไหม อืมก็หล่อ

เขา: "พี่เอานี้มาฝาก"

เรา: "ค่ะ ขึ้นเรียนก่อน" เรารีบขึ้นมาเพราะนี้มันสายมากแล้ว ตลอดทางที่เดินมาก็มีคนแซวบ้าง ทักทายบ้างซึ่งมันก็เป็นแบบนี้ตั้งแต่เราเข้ามาเรียนแล้ว

พอเวลาเลิกเรียนเราก็ไปติวหนังสือกับมายด์มิ้นสักพักก่อนที่พี่มินทร์จะมารับ เขาบอกเราว่าขอแวะผับแป๊ปหนึ่งซึ่งเราก็ไม่ได้อะไร เพราะเขาเปิดผับซึ่งก็ต้องแวะเข้าไปดูอยู่แล้ว เราเดินเข้าไปข้างในผับแค่แป๊ปเดียวแล้วเดินออกมาเพราะคนวันนี้ค่อนข้างเยอะมันเบียดกัน เราเลยออกมารอข้างนอนรอ รอจนพี่เข้ามา พอเวลาผ่านไปสักพักพี่เขาก็มา

👤: "นับดาว" เราหันหน้าไปเห็นเขาเดินกับเพื่อนกลุ่มหนึ่ง น่าจะเป็นเพื่อนพี่เขาละมั้ง มีผู้ชายคนหนึ่งเขาดูคุ้นๆ แต่เขาก้มหน้าอยู่เราเลยไม่คอยมั่นใจว่ารู้จักหรือป่าว

เรา: "กลับบ้านเถอะ" พอเราพูดจบผู้ชายคนนั้นที่เราคิดว่าเราเคยรู้จักเขาก็เงยหน้าขึ้น ในหัวเราคิดขึ้นมาทันทีเรากับเขาต้องเคยรู้จักกันแน่ๆ

ตอนที่ 2

TALK นับดาว

เราตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการที่ปวดหัวอย่างแรง เราได้กลิ่นยาคละคลุ้งไปทั่วคงไม่ต้องบอกว่าที่นี้คือที่ไหน เรามองไปรอบๆห้องสายตาของเราเหลือบไปเห็นผู้หญิงกลุ่มหนึ่งที่อยู่ในห้องเรา พวกเขาต่างพากันร้องไห้ เราก็ได้แต่งงว่าพวกเขาร้องไห้กันทำไม

เรา: "พวกคุณเป็นอะไรหรอคะ?" เราตัดสินใจแล้วถามออกไป

แล้วจู่ๆ ก็พี่ผู้หญิงคนหนึ่งเดินมากอดเราแล้วพูดว่า

👤: "ตื่นแล้วหรอน้องพี่" เขาคลายกอด และพูดขึ้นพร้อมใช่มือลูบหัวเรา เรายิ้มบางๆตอบกลับไป เขาก็ยิ้มตอบเรากลับมา เรารู้สึกว่ามันเป็นยิ้มที่อบอุ่นมากหรือในบางครั้งเราอาจจะไม่เคยได้รับร้อยยิ้มที่มันอบอุ่นแบบนี้ (มั้ง)

เรา: "พวกพี่เป็นใครหรอคะ? แล้วเรารู้จักกันหรือป่าว" เราพูดพร้อมมองหน้าพวกเขา

👤: "พวกเราเป็นเพื่อนของเธอนะ แต่เธอเป็นน้องเล็กในกลุ่มที่พวกเราต้องดูแล อย่างตอนนี้ที่เธอป่วยเราก็มาดูแล" ผู้หญิงอีกคนพูดขึ้น เพื่อนหรอ? แต่เป็นน้องเล็ก อะไรว่ะ

👤: "อย่าคิดมาก นอนเถอะนับดาว" เขาคงพูดกับเรามั้ง ถามว่าเรารู้จักชื่อตัวเองได้ไงหรอ ก็มันมีชื่อเขียนไว้ตรงข้างๆเตียง ว่า นับดาว ผู้ป่วยวอร์ด21

👤: "พวกพี่ไปก่อนนะ เดี๋ยวจะมาเยี่ยมใหม่"

เรา: "ดะ..เดี๋ยวค่ะ อย่าพึ่งไป"

เรา: "พี่ช่วยเล่าเรื่องเกี่ยวกับตัวหนูให้หนูฟังหน่อยได้ไหมคะ" ดูแล้วคงมีแค่พี่ๆกลุ่มนี้แหละ ที่จะบอกเรา เราคิดว่างั้นนะ

👤: "อืม เอาสิตั้งใจฟังสิ่งที่พี่จะพูดต่อไปนี้นะ นับดาว" จากนั้นพี่ๆก็แนะนำตัวพวกพี่เขาดูสนิทกันสุดๆ 
หยอกล้อกันดูสนุกสนาน พี่ๆกลุ่มนี้มีกันอยู่ 6 คน
มีพี่นานา พี่โม พี่พะพาย ป๋อมแป๋ม มายด์มิ้น แล้วก็ลูกเจี๊ยบ เราอายุ 18 ปกติเด็กอายุเท่านี้อยู่ ม. 6 แต่เราบังเอิญสอบติดมหาลัยก่อนอายุ ทำให้พี่ๆบางคนที่อายุมากกว่า 1 ปี หรือ 2 ปี อย่างมายด์มิ้นและป๋อมแป๋มเราสามารถเรียกแบบธรรมดาได้ เราถูกรถชนจึงทำให้สมองเสื่อมจำอะไรไม่ได้แต่พี่ๆเชื่อว่าสักวันเราจะจำได้

1 ปีผ่านไป

เราเริ่มต้นใหม่เริ่มเรียนรู้ทุกๆอย่างรอบตัวเราไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับใครมาก แต่ลูกเจี๊ยบจะเป็นคนที่ค่อยบอกเราทุกอย่างเกี่ยวกับสิ่งที่เราอย่างรู้ เราเริ่มได้นิสัยกวนๆมาจากลูกเจี๊ยบค่อนข้างเยอะเพราะอายุเท่ากันเลยเข้าขากันง่าย แต่ที่จริงเราสนิทและพูดเพราะพี่ๆกับทุกคนยกเว้น เฮียสุดหล่อของเรา พี่แฝดที่แพกคู่กันออกมานั่นเอง แฝดสองคนนั้นเป็นพี่ชายเราอายุ 24 ปี เราถูกกับพี่ภูมินทร์มากกว่ากับพี่ภาคินทร์ เพราะพี่ภาคินทร์ค่อนข้างนิสัยเสีย

ปัง ปัง!! (เสียงเคาะประตูๆ)

"เฮ้ๆ นี่นับดาวจะไปไหมมหาลัย คนรีบนะเว้ยย" เห็นไหมพูดไม่ทันจบเสียงเขาก็ลอยผ่านเข้ามาในห้องเรา

เรา: "รู้แล้วๆ รีบอยู่นี้ไง พี่ตื่นสายเองอย่ามาว่าหนู" เราตะโกนบอกเขากลับไป

เรา: "ไปได้ยัง" เราเดินลงบันไดมาก็เห็นเขายืนเก๊กท่ารออยู่

ภาคินทร์: "ช้าขนาดนี้ไม่ต้องไปแล้วมั้ง" เรายืนคิดสักพักว่าจะทำอะไรกับเขาดี ก่อนที่จะทำอะไรบางอย่าง

ภาคินทร์: "โอ๊ยยๆ โอ๊ยย นับดาวยอมแล้ว" เราใช่เล็บยาวๆของเราแล้วหยิกไปที่ท้องของไอ้พี่ชายบ้าๆคนนี้

เรา: "นับบอกแล้วใช่ไหมว่าคนที่ตื่นช้าคือพี่ ไม่ใช่นับ" เราพูดพร้อมหยิกแรงๆ

ภาคินทร์: "ขอโทษ ไปครับๆไม่ว่าอะไรแล้ว"

เอี๊ยดดดด!!

นี่เรายังไม่ตายใช่ไหม

เรา: "ไม่หักลงข้างทางเลยละ ไอ้พี่เวร "เราพูดออกมาอย่างหัวเสีย คนบ้าอะไรว่ะขับรถได้เ...้xมาก ขนาดเรานั่งอยู่ข้างหลังยังเกือบจะทะลุไปข้างหน้าแล้วถ้าเรานั่งข้างหน้าไม่ทะลุกระจกหน้ารถออกไปถนนเลยหรอ เขามองหน้าเราแล้วหัวเราะออกมา เมื่อเห็นเราหัวเสีย

เฟียะ!!

เราใช่มือฝาดไปที่แขนของเขา

ภาคินทร์: "โอ๊ยยนี้นับดาว เดี๋ยวเฮียจะแจ้งความข้อหาทำร้ายร่างกายเลย"

เรา: "แจ้งสิ โทรแจ้งตอนนี้เลย" เรานั่งกอดอกมองเขา

เรา: "ถ้าพี่แจ้งความ หนูก็จะฟ้องป้าที่พี่แกล้งหนู" เรารู้จุดอ่อนของเขาดี เขากลัวแม่ยิ่งกว่าอะไรดี ถ้าเราฟ้องคุณป้าแม่ของพี่คินทร์ละก็ พี่เขาโดนบ่นยาวแน่ๆ

ภาคินทร์: "ห้ะอะไรนะ ใครจะแจ้งแล้วแจ้งอะไร"

เรา: "แล้วเมื่อกี้ ใครพูดว่าอะไร"

ภาคินทร์: "ไม่มี๊ ใครจะแจ้งบ้าไปแล้วไง ลงไปได้แล้วเดี๋ยวตอนเย็นมารับ" เขาพูดพร้อมเอื้อมมือพาผลักหัวเรา

เรา: "ไม่ นับจะกลับกลับบ้านกับพี่ภูมินทร์ เพราะพี่ขับรถแย่ๆมาก แย่กว่าเด็กอนุบาลอีก" เราปิดประตูรถแล้วลงจากรถอย่างไว ขับรถก็แย่ปากก็เสียถ้าหน้าตาไม่ดีเขาก็คงไม่มีอะไรดี

"เดี๋ยวๆ นับดาว" เราหันไปตามเสียงคนที่เรียกเรา เขาคือพี่ฟีฟ่านั้นเอง พี่ฟีฟ่าเป็นพี่รหัสของเราเองเขาอยู่ปี4 ถามว่าหล่อไหม อืมก็หล่อ

เขา: "พี่เอานี้มาฝาก"

เรา: "ค่ะ ขึ้นเรียนก่อน" เรารีบขึ้นมาเพราะนี้มันสายมากแล้ว ตลอดทางที่เดินมาก็มีคนแซวบ้าง ทักทายบ้างซึ่งมันก็เป็นแบบนี้ตั้งแต่เราเข้ามาเรียนแล้ว

พอเวลาเลิกเรียนเราก็ไปติวหนังสือกับมายด์มิ้นสักพักก่อนที่พี่มินทร์จะมารับ เขาบอกเราว่าขอแวะผับแป๊ปหนึ่งซึ่งเราก็ไม่ได้อะไร เพราะเขาเปิดผับซึ่งก็ต้องแวะเข้าไปดูอยู่แล้ว เราเดินเข้าไปข้างในผับแค่แป๊ปเดียวแล้วเดินออกมาเพราะคนวันนี้ค่อนข้างเยอะมันเบียดกัน เราเลยออกมารอข้างนอนรอ รอจนพี่เข้ามา พอเวลาผ่านไปสักพักพี่เขาก็มา

👤: "นับดาว" เราหันหน้าไปเห็นเขาเดินกับเพื่อนกลุ่มหนึ่ง น่าจะเป็นเพื่อนพี่เขาละมั้ง มีผู้ชายคนหนึ่งเขาดูคุ้นๆ แต่เขาก้มหน้าอยู่เราเลยไม่คอยมั่นใจว่ารู้จักหรือป่าว

เรา: "กลับบ้านเถอะ" พอเราพูดจบผู้ชายคนนั้นที่เราคิดว่าเราเคยรู้จักเขาก็เงยหน้าขึ้น ในหัวเราคิดขึ้นมาทันทีเรากับเขาต้องเคยรู้จักกันแน่ๆ