ทศพิธราชธรรม บทที่ ๒๘ พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว

โดย เดชา เวชชพิพัฒน์

พระบรมฉายาลักษณ์ : wikipedia

        เมื่อพระชนม์มายุยี่สิบกว่า

ทรงรักษาผ่าตัดโรคไส้ติ่ง

สมัยนั้นการแพทย์ยากพึ่งพิง

เหมือนกับทิ้งครึ่งชีวิตป่วยคุกคาม

        อีกทั้งทรงรับภาระที่ใหญ่สุด

เป็นมกุฎราชกุมารแห่งสยาม

ขัตติยะมานะจึงงดงาม

ทรงล้นหลามสามารถอาจปรีชา

        สามสิบปีที่ทรงอยู่กับบาดแผล

ไม่ทรงแพ้เจ็บปวดยิ่งหนักหนา

ไม่ทรงท้อทรงถอยเอือมระอา

ไม่ทรงว่าติเตียนโชคชะตา

        แต่กลับทรงเข้มแข็งแกร่งขันติ

ทรงวุฒิภาวะกว่าพรรษา

เป็นผู้แทนพระองค์พระบิดา

ปริญญาทรงพลาดรับกลับคืนองค์

        หลังครองราชย์ได้เพียงปีที่สอง

เกิดเรื่องหมองเกิดกบฏเป้าประสงค์

ถึงขั้นลอบหมายชีวิตพระชนม์ปลง

ด้วยลุ่มหลงปกครองใหม่เปลี่ยนหลักการ

        แต่ทั้งหมดถูกจับกุมทั้งคณะ

มีวาระตัดสินขั้นประหาร

ทรงข่มโกรธอภัยโทษอภัยทาน

ภูมิบาลอักโกธังปลั่งหทัย

        ทรงติดตามข่าวสารสงครามโลก

จึงให้โชคให้งามตามเงื่อนไข

ทรงเลือกฝ่ายถูกต้องให้เมืองไทย

เรายิ่งใหญ่ยิ่งขึ้นยิ่งกว่าเดิม

        ราชธรรมนำพระองค์ปรีชายิ่ง

เราเพริศพริ้งกิ่งก้านแตกแยกเสริม

ครบทุกด้านเก่าใหม่มาต่อเติม

มาพูนเพิ่มให้สยามนามประเทือง

        เป็นยุคทองศิลปะการแสดง

แตกแขนงโขนละครมีครบเครื่อง

อีกแบบร้องแบบพูดจากต่างเมือง

ล้วนรุ่งเรืองเป็นพื้นฐานการเวที

        ทรงให้เงินสร้างโรงเรียนกุลบุตร

สร้างบุรุษผู้สุภาพสง่าศรี

ทั้งซื่อสัตย์สุจริตจิตใจดี

เป็นวิถีการศึกษาแต่นั้นมา

        ทรงตั้งกองเสือป่าปราบเสือเหล้า

เพื่อบรรเทาเบาบางศีลข้อห้า

ฝึกประพฤติสร้างวินัยให้ประชา

ช่วยลดราลดคนกลุ่มเย็นเฮ

        เมืองเวนิสชาววานิชจิตระทก

หางหล่นตกตาเศร้าเจ้าย่าเหล

ลมสวนลุมพินีเคยถ่ายเท

แสนว้าเหว่มเหศวรด่วนจากไป