เช้าตรู่วันต่อมา...

      เจมส์อยู่ในชุดอวกาศสีเทาที่ดูทะมัดทะแมง ไม่ได้เกะกะเก้งก้างแต่อย่างใด 

ด้วยนวัตกรรมที่ล้ำอนาคต ซึ่งเป็นผลงานของดร.ปกรณ์ ทุกอย่างจึงแข็งแรงและยืดหยุ่น 

เขาก้าวเข้าสู่ตำแหน่งที่นั่งบนยาน ทันทีที่ดร.ปกรณ์บอก พร้อมๆกับหุ่นยนต์อีก4ตัว 

ที่ถูกป้อนคำสั่งและข้อมูลต่างๆที่แตกต่างกัน ต่างก็เข้าประจำการในที่นั่งของตัวเอง

ดร.ปกรณ์  “นี่คือIXS7ยานสำรวจขนาดเล็กที่จะพาคุณและหุ่นยนต์ทั้ง4

                    เดินทางไปสู่จุดหมายอันไกลโพ้น”

ดร.เริงฤทธิ์ “ถึงจะเล็กไปหน่อย แต่ก็เปี่ยมด้วยเทคโนโลยี่ขั้นสูงสุดในขณะนี้เลยนะ”

ดร.เริงฤทธิ์เดินมากระซิบบอกเจมส์ เพื่อลดความกังวลใจของอีกฝ่าย 

   เจมส์ก็ยิ้มตอบรับกับการพูดให้กำลังใจของดร.เช่นกัน

“ตัวยานจะทำการบินอัตโนมัติ โดยผมกับลูกชายจะคอยช่วยเหลือตลอดการเดินทางที่ยิ่งใหญ่ในครั้งนี้

เราจะสามารถสื่อสารกันได้ตลอดเวลา โดยเราได้ยิงเครื่องรับ-ส่งติดอยู่ที่ขมับซ้าย

และชุดเปิดปิดจะอยู่ที่ข้อมือด้านซ้าย ซึ่งเปรียบเสมือนคอมพิวเตอร์เคลื่อนที่ ”

ดร.ปกรณ์กล่าวย้ำ 

และทำการเช็คความพร้อมอีกครั้ง เมื่อทุกอย่างสมบูรณ์ ตัวยานก็เริ่มสตาร์ทเครื่องขึ้น

พร้อมกับเปิดเครื่องเร่งอนุภาคแล้วยานก็เปล่งแสงสีฟ้าขึ้นรอบตัวยาน 

ฉับพลัน เสียงวาร์ปก็ดังขึ้น และยานทั้งลำก็หายไปจากจุดเดิมทันที

 ดร.เริงฤทธิ์รีบเดินไปยืนข้างพ่อ แล้วก็เพ่งมองที่จอคอม ก็พบว่ายานได้ไปปรากฎอยู่บนอากาศห่างจากพื้นโลก10กิโลเมตร

ดร.ปกรณ์“พร้อมนะ เจมส์ เรากำลังจะวาร์ปเข้าสู่หลุมดำกลางกาแล็คซี่แล้วนะ”

“รับทราบ”

เจมส์ตอบวิทยุกลับลงมาทันที

แล้วยานก็เปิดเครื่องเร่งอนุภาคอีกครั้ง วงกลมรอบตัวยานก็หมุนอย่างรวดเร็ว เกิดเสียงดังกระหึ่ม

“แซ้ดดดด.......”

“ตอนนี้เข้าสู่ขั้นตอนการบิดอวกาศ และเวลาก็จะถูกบิดเบี้ยว จนเรียกว่า..หยุดนิ่ง

และเราก็พร้อมจะเข้าสู่ความเร็วเหนือแสงทันที”

เจมส์นั่งนิ่งฟังเสียงดร.พูดมาตามวิทยุ

 เขารู้สึกว่าตัวเองเบาเหมือนนุ่น มองออกไปด้านนอก ทุกอย่างมันเคลื่อนที่เร็วมาก 

ดาวฤกษ์ต่างๆวิ่งผ่านหน้าไปอย่างรวดเร็ว 

และแล้ว เจมส์ก็พบว่ามีแสงสว่างมหึมาลอยอยู่เบื้องหน้า

ดร.ปกรณ์“ตอนนี้เรากำลังเข้าสู่ใจกลางหลุมดำ ตรงนี้เราเรียกว่า ขอบฟ้าเหตุการณ์

ตรงจุดนี้อันตรายมาก ขนาดแสงยังหนีออกมาไม่ได้ แต่ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเรา

เพราะเราวิ่งด้วยความเร็วเหนือแสง เครื่องเร่งอนุภาคจะพาเราผ่านไปได้สบายๆ”

เจมส์ฟังอย่างตั้งใจ พร้อมๆกับมองดูสิ่งต่างๆรอบตัวยานอย่างตื่นเต้น ตัวยานพาเขามุ่งตรงไปข้างหน้าด้วยความเร็วเหนือแสง วิ่งเข้าสู่ที่มืดเบื้องหน้า ใช่แล้ว เขากำลังดิ่งลงสู่หลุมดำ พอผ่านจุดที่มืดที่สุดมา ก็จะพบกับความสว่างอีกครั้ง ใช่แล้ว มันคือ..หลุมขาว นั่นเอง 

ตรงจุดนี้มันจะทำงานตรงกันข้ามกับตอนที่เราเข้ามา เพราะทุกอย่างจะถูกพ่นออกอย่างรวดเร็ว

“นี่สินะ..ที่เรียกกันว่ารูหนอน” เจมส์พูดผ่านวิทยุลงไป

ดร.ปกรณ์“ใช่แล้วล่ะคุณเจมส์ ตอนนี้ยานได้เข้าสู่จักวาลใหม่เรียบร้อยแล้ว

ที่ซึ่งเรียกกันว่า โลกคู่ขนาน”

พูดจบ ดร.ปกรณ์ก็หัวเราะออกมาด้วยความปีติ ที่เขาทำทุกอย่างสำเร็จได้ในวันนี้ 

ดร.เริงฤทธิ์โผเข้าสวมกอดบิดาอย่างตื่นเต้นเช่นกัน

ดร.ปกรณ์“เจมส์.คุณรู้อะไรไหม คุณคือมนุษย์คนแรกที่ได้เดินทางข้ามกาลเวลาได้สำเร็จ”

กล่าวพร้อมกับชี้มือให้เจมส์ดูดาวสีฟ้าสวยงามเบื้องหน้า และบอกเขาว่านี่คือ790b 

มันคือดาวที่นาซ่าต้องการมาสำรวจที่สุด แต่ด้วยระยะทางที่ไกลเกินไปจึงล้มเลิกเสียก่อน 

ส่วนผมได้แอบพัฒนาโครงการจนเราสามารถเดินทางมาถึงจุดนี้ได้ และเรากำลังจะลงไปหามัน

-----------------------------------------------------------------------------------------