จะมีสักกี่คนที่เคยทำเรื่องแบบนี้และจะมีสักกี่คนที่จะบอกว่าโลกนี้กลมจริงๆ

มันอาจจะเป็นเรื่องราวที่ไม่ดีสำหรับใครหลายคนก็ต้องบอกว่าขอโทษด้วยหรืออาจจะมีใครบางคนที่เคยเจอเรื่องอย่างนี้มา ขอแชร์ประสบการณ์ครั้งหนึ่งที่ผมได้ผ่านมาเริ่มกันเลยครับ
เรื่องมีอยู่ว่า
ผมเข้าเรียนที่มหาลัยเเห่งแถวฝั่งธนบุรี ( กรุงเทพฯ ) มันเป็นช่วงเวลาที่รับน้องน้องรุ่นพี่คนหนึ่งน่ารักมาก ทุกคนคงเคยแอบชอบรุ่นพี่ บางคนแอบชอบที่ความสามารถ บางคนแอบชอบเพราะความน่ารักสดใส แต่ผมบอกเลยว่าแอบชอบ
ที่ความน่ารักสดใส เวลาที่รุ่นพี่คนนี้ยิ้ม เธอน่ารักมาก ณ ตอนนี้สายตาผมนะคนอื่นไม่รู้ ในใจตอนนั้นผมอยากจะเข้าไปคุยหรือถามอะไรหลายๆ อย่างแต่มันทำไม่ได้ และวันนั้นก็ผ่านไปโดยที่ผมไม่ได้คุยกับรุ่นพี่คนนั้น เวลาก็ผ่านเรื่อยแต่ผมก็อยากรู้ว่าพี่เขา
เรียนที่ไหน ห้องอะไร เวลาเท่าไหร่ เรียนวิชาอะไร ผมพยายามทุกทางเพื่อให้ได้รู้ข้อมูลทุกอย่าง แต่ข้อมูลแรกที่ผมได้มาคือพี่เขามีแฟนแล้ว แต่เราก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย แค่อยากรู้ว่าพี่เขาเรียนที่ไหน เวลาเท่าไร พอเราเริ่มรู้ ทุกวัน ทุกเวลา ที่เราไม่มีเรียน
เราก็จะมารอพี่เขาเพื่อที่เราจะได้เจอหน้า ผมต้องการเท่านั้นจริงๆ เหมือนกับที่มีคนบอกว่าถ้าชอบแล้วไม่ได้คุยแค่เห็นห้นาก็พอ เวลาก็ผ่านเลยไปโดยที่ผม กับ รุ่นพี่ ก็ไม่ได้คุยกันเลย
จนกระทั้งมีแข่งกีฬาคณะ ( รุ่นพี่แข่งกับรุ่นน้อง ) เราก็มีโอกาสเจอรุ่นพี่คนนี้อีกครั้งโดยที่เราเป็นนักกีฬาฟุตบอลอยู่แล้วพี่เขาก็เป็นกองเชียร์ที่เชียร์รุ่นพี่ แล้วแซ่งรุ่นน้องปี 1 ให้แพ้ สรุปรุ่นน้องชนะโดยที่ผมยิงไป 2 ลูก ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาผมก็ได้มีโอกาสคุยกับรุ่นพี่คนนี้บาง
วันแรกที่คุยกันยังจำได้ดีเลยละคือไปทานข้าวข้างมหาลัยแล้วรุ่นพี่ก็แซว ๆ ฟุตบอลคณะรุ่นไม่ยอมรุ่นพี่เลยนะ ผมก็เลยบอกกับไปว่าสู้สุดใจเพราะมีรุ่นพี่ที่น่ารักเชียร์ไง รุ่นพี่บอกว่าไม่ได้เชียร์รุ่นน้อง แต่พี่เชียร์รุ่นพี่ต่างหาก และช่วงไหนเวลาเท่าไหร่
พี่เขาเรียนอะไร ผมเริ่มรู้ ผมก็จะมาดักรอเสมอ จนเวลาผ่านไปเราก็เริ่มคุยกันมากขึ้น รู้จักกันมากขึ้น ตอนนั้นที่รู้จักกันรู้จักกันในนาม รุ่นพี่ รุ่นน้องเท่านนั้น เท่านี้เราก็สุขใจแล้ว เราก็คุยกันเรื่อยๆ แต่ไม่มากแต่เท่านี้ก็ทำให้คน ๆ นี้มีความสุขได้
จนกระทั้งผมมารู้อีกทีตอนจะสอบปลายภาคจากเพื่อนรุ่นพี่ เขาบอกว่าไม่จีบละพี่เขาโสดแล้วนะ พี่เขาเลิกกับแฟนเขาแล้วนะ เพราะแฟนของรุ่นพี่คบกับคนใหม่คบซ้อนรุ่นพี่จับได้เลยขอเลิก ถึงว่าผมสังเกตุว่าช่วงที่ผ่านมารุ่นพี่
คนนี้ไม่สดใส่เลย แต่สิ่งแรกที่เราคิดรุ่นพี่มาเจอเรื่องอย่างนี้ตอนจะสอบนี้นะ แล้วเขาจะเป็นอย่างไร ต้องบอกรุ่นที่ผมเรียนนะไลน์ยังไม่มีมีแต่ face book ที่กำลังเขามาและเริ่มมีคนเล่นแต่เล่นน้อยมากส่วนมากจะเป็น hi5 แต่ทั้งหมดที่พูดมาผมเล่นไม่เป็นเลย
ณ ตอนนี้ผมอยากจะเข้าไปปลอบใจพี่เขามาก แต่ทำไม่ได้ ได้แต่ดูอยู่ห่างๆ สิ่งเดียวที่พอจะติดต่อได้มีแต่โทรศัพท์ ก่อนสอบประมาณ 3 - 4 วัน ผมได้มีโอกาสเจอรุ่นพี่นี้อีกครั้งที่ร้านอาหารป้าข้างมหาลัยที่เราได้คุยกันครั้งแรก พี่เขามาทานข้าวคนเดียว
ผมเลยบอกพี่เขาว่า ผมนั่งด้วยได้หรือเปล่า พี่เขาบอกว่าตามสบาย เราก็คุยกันเรื่อยไปก่อนกลับผมเลยขอเบอร์โทรรุ่นพี่ พี่เขาก็ให้นะ พอเราแยกกันกับที่พัก ผมก็โทรหาพี่เขาและพยายามพูดบอกไม่ให้คิดมากให้ตั้งใจอ่านหนังสือ อย่าคิดมากไม่ว่าเรื่องอะไร
ตอนนี้เราเป็น นศ. ต้องเรียนให้จบ เราสองคนคุยกันมากขึ้น เวลาผ่านไปความรู้สึกดีๆก็เริ่มเข้ามา
ครั้งแรกที่ผมชวนเธอไปเทียวคือ สะพานพุทธ ตอนนี้เป็นตำนานไปแล้ว เราได้เดินซื้อของเดินเดียว ทานข้าวด้วยกัน เราคุยกันทุกวันมีโอกาศก็จะไปเทียวด้วยกัน ช่วงเวลานั้นเป็นช่วงเวลาที่วิเศษมากและแล้ว เธอก็หายไปโทรไปไม่รับ
ไม่มาทานข้าวร้านที่เราเคยทาน สรุปคือรุ่นพี่กับไปคืนดีกับแฟนเขา ทีแรกผมรู้ผมเสียใจมากๆ แต่มาคิดอีกทีสิ่งที่เราควรจะดีใจคือ รุ่นพี่เราที่มีความสุขนะเราก็ควรจะดี ใช่ครับผมดีใจกับเธอแต่อีกความคิดหนึ่งก็เสียใจแต่เราก็บอกว่าไม่เป็นไรรุ่นพี่เรามีความสุข
เราก็มีความสุข เราก็ความจะมีความสุข ณ ตอนนี้ผมยอมให้เธอมีความสุขแม้ผมจะทุกข์ก็ตาม
ที่นี้พอถึงเราขึ้นปี 2 เราเป็นรุ่นพี่มั่งต้องรับน้องปี 1 และจะมีการหาพี่รหัสคือรุ่นพี่ปี 2 ผมได้น้องรหัสคนหนึ่งน้องเขาน่ารักมาก ๆ ต้องบอกว่าน้องรหัสน่ารักจริง น้องเขาขอเบอร์ผมก็ให้นะครับเวลาที่น้องเขามีปัญหาเกี่ยวกับการเรียนน้องเขา
ก็จะโทรมาให้ติวหรือสอบถามเกี่ยวกับการเรียนเราก็คุยกันเรื่อยสนิทกันมากขึ้นมีเวลาไปดูหนังกัน มีเวลาทานข้าวกัน แต่เราจะไปเป็นหมู่แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะเวลาที่ช่วยน้องทำงาน น้องเขาก็จะพาทานข้าวไม่ใช่ว่าน้องเขาเลี้ยงอย่างเดียวนะครับ
ผมก็เลี้ยงด้วย ผมคิดว่าน้องเขามาน้ำใจเราก็ไม่ควรที่จะห้ามน้ำใจน้องเขา เวลาผ่านไปเกือบครึ่งเทอม เพื่อนของรุ่นพี่ก็บอกว่าไปดูเพื่อนพี่หน่อยสิ เขาไม่รับไม่ติดต่อเพื่อนมา 2-3 วันแล้ว ผมก็เลยถามเกิดอะไรขึ้น พี่เขาก็บอกว่าแฟนเพื่อนพี่ขอเลิกกับเพื่อนพี่อีกแล้ว
ตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไรเลย นอกจากว่ารุ่นพี่เขาอยู่ที่ไหนเป็นอะไรไหนติดต่อไม่ได้ ผมก็ไปหาที่ห่อ พยายามติดต่อทุกทางเท่าที่จะทำได้ สุดท้ายได้รู้ว่าพี่เขากับบ้านแถวเขตบางแค ผมก็เลยตามไปและได้พบเจอ ตอนที่ผมเจอครั้งแรกพี่เขาร้องให้แล้วบอกว่า
ขอโทษ ๆๆๆ ผมก็บอกว่า ขอโทษผมเรื่องอะไร ในเมื่อพี่ไม่ได้ผิดอะไร เขาก็ร้องให้ออกมาผมก็ได้แต่ปลอบว่าไม่เป้นไหรพี่เรื่องมันผ่านไปแล้ว ผมรู้ว่าสิ่งที่รุ่นพี่ขอโทษคงเป็นเรื่องที่เขากลับคบกับแฟนเก่าแล้วทิ้งเราไป แต่ผมบอกเลยว่าผมไม่โทษพี่เขาเพราะ
ผมรู้ว่าสิ่งที่เขาตัดสอ่งใจถูกต้องแล้ว แต่ความรู้ต้องไม่ได้มากับความสวยงานเสมอไป ผมก็ได้ปลอบใจเขาและเช็คน้ำตาให้เธอแวเธอก็มากอดผมแล้วบอกว่า ขอโทษนะ ๆ อยู่อย่างนั้น ผมก็บอกว่าไม่เป็นไหรอย่าคิดมาก ผมก็เลยบอกเธอไปว่าถ้าจะขอโทษ
และอยากให้ยกโทษให้ต้องกลับไปเรียนและเรียนให้จบ เธอก็สัญญาว่าจะกลับไปเรียนและจะเรียนให้จบ และทุกอย่างก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมที่เราไปเทียวด้วยกัน ทานข้าวกัน ดูหนังด้วยกัน ต้องบอกก่อนครับรักของผมตอนนั้นเป็นรักบริสุทธิ์ที่พร้อมให้อภัย
เธอทุกอย่าง
ผ่านไปตอนผมขึ้นปี 3 รุ่นพี่ก็จบทำงานแถว หนองแขม เราก็มาอยู่ด้วยกันเรารักกันมากและเราสัญญาว่าเราจะรักกันและแต่งงานกัน เราอยู่ด้วยกันนานเริ่มมีปัญหา ปัญหาทุกอย่างเกิดขึ้นจากตัวผม ผมติดเพื่อนติดแข่งบอล ไม่ค่อยมีเวลา
มีแข่ง วันไหนไม่มีแข่งกับซ้อมบอล กลับห้องมาเธอก็นอนเช้าเธอต้องตื่นไปทำงาน บางวันผมก็ไปส่ง บางวันก็ไม่ไปเพราะว่าเหนื่อยจากการซ้อมบอล ผมคิดว่าตอนนั้นไม่มีสำคํยไปมากกว่าฟุตบอลอีกแล้ว จนกระทั้งมีช่วงเวลาที่หยุดยาวของเธอ เธอชวนผม
ไปทำบุญผมก็รับปากเธอ แต่พอเพื่อนโทรมาบอกให้ไปช่วยเล่นบอลหน่อยผมก็รับปากเพื่อน และถึงเวลานัดกับเธอ กับเพื่อน ผมกับเลือกเพื่อนโดยที่คิดว่าไปเล่นแปบเดียวไม่ถึงครึ่งวันค่อยไปทำบุญ พอผมกับมาที่ห้องของที่เธอเตรียมไว้เธอได้ทำลายมันทิ้งหมด
และเธอก็เดินออกจากห้องไป ผมก็คิดว่าเธอนานจะโกรธอยู่ปล่อยไปสักวันเธอคงหายงอล หายโกรธ ที่เธองอลผมไม่พยายามง้อเธอแต่ผมยังไปเล่นบอลปกติ เป็นวันที่สามที่เธอออกจากห้องไปเธอเอาอะไรที่เกี่ยวกับเธอไปหมด นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
ผมพยายามตามหาเธอติดต่อเธอก็ไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน บริษัทที่เธอทำงานเธอก็ไม่ไป กลับเธอก็ไม่กลับ แต่ยายที่บ้านเธอบอกว่าเธอสบายดีไม่ต้องการเจอใครตอนนี้เธอกลับไปอยู่กับแม่ที่ใต้ ผมพยายามขอที่อยู่อะไรหลายๆอย่าง ยายก็ไม่ให้ พอผมเสียเธอไปสิ่งที่บอกว่า
สำคัญที่สุดคือฟุบอล ก็ไม่ทำให้ผมมีความสุขได้ผมทุกข์ทรมารมาก พยายามตามหายเธอเป็นวัน เป็นเดือน เป็นปี ก็ไม่ได้เจอเธออีกเลย เมื่อไม่มีเธอผมก็เลิกเล่นบอกเพื่อให้เธอกลับมา แต่หารู้ไม่ว่ามันสายไปแล้ว ผมได้ตามหาเธอ ตลอดผมพยายามที่จะให้เธอกลับมา
แต่โออกาสนั้นไม่มีอีกเลย
จบกระทั้งเมื่อปลายปี 2017 รถผมีปัญหาเลยต้องรถไฟฟ้า BTS เพื่อมาทำงานปกติ ผมได้เจอคนหนึ่งที่เหมือนรุ่นพี่คนนั้นมาก แต่รถไฟฟ้า BTS ตอนเช้าได้เจอเจอไม่สามารถทำอะไรเพราะคนมันเยอะมาก และผมพยายามมาค่อยที่ตู้เดิม
ปรับเวลาไปเรื่อยจนกระทั่งผมได้เจอคนที่ลักษณะเหมือนกันกับคนที่ผมตามหามาก ครั้งแรกที่เจอผมไม่กล้าทักกลัวว่าทักผิด ผมก็ไม่ได้ทัก อย่างที่บอกครับโลกนี้มันกลมจริงผมเจอบ่อยขึ้นจนผมรู้ว่าใช่เธอแน่นอน เพราะผมจำนิ้วเธอได้ที่นี้ผมมันใจผมก็เลยทักเธอออกไปว่า
เธอเธอชื่อ ....... แต่เธอบอกว่าไม่ใช่เธอรีบเดินหนีผมไป แต่ผมมันใจว่าเป็นเธอแน่นอนเพราะคนเราจะเหมือนทั้งนัยตา ตำหนิที่มีได้ แต่ผมก็เขาใจว่าสิ่งที่เธอไม่คุยกับผมอาจจะเป็นเพราะเธอมีครอบครัวแล้ว หรือเธอไม่อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม แต่อยากจะบอกให้รู้ว่า
ฉันคนนี้ยังรอเธออยู่ไม่ว่านานเท่าไหร ยังรอเสมอ และยังเชื่อว่าโลกนี้จะยังกลมอยู่ และเชื่อในผลบุญ ........... ทุกวันนี้ยังไม่มีใครเพราะเชื่อในโชด ชะตา ผลบุญ โลกนี้กลมเสอ