ย้อนกลับไปอ่านกระทู้นี้ทีไร น้ำตาไหลทุกที T_T

ผมร้องไห้ฟูมฟายกลางโรงภาพยนตร์ตอนชม บ้านฉัน..ตลกไว้ก่อน จนต้องเดินออกจากโรงกลางคันเพราะทนดูจนจบไม่ได้

เด็กคนนึงจะรักผู้หญิงที่อายุเยอะกว่าแบบหมดหัวใจได้หรือไม่..

แล้วรักนั้นจะใช่ความรักแท้หรือเป็นแค่ความฝันแบบเด็กๆซึ่งในที่สุดก็จะเลือนหายไปกับวัยวันที่ผันผ่าน..

เรื่องราวของล้อต๊อกกับหมอน้ำแข็งในเรื่อง ทำให้ผมนึกถึงเรื่องราวของตัวเอง และนี่คือเรื่องของผมในวัยเด็ก..

ตอนเด็กๆ ผมซึ่งเรียนอยู่ชั้นป.3ได้ออกอาการแก่แดดไปหลงรักพี่สาวนักศึกษามหาลัยที่อยู่แถวบ้านคนนึง เป็นลูกสาวของเพื่อนแม่ผม

พี่ เค้าชื่อพี่แนน เป็นคนสวยมาก ในสายตาเด็กป.3อย่างผมตอนนั้นนี่เหมือนกับต๊อกมองหมอน้ำแข็งในหนังนั่นแหละ "พระเจ้า.. นี่มันนางฟ้าชัดๆ"

พี่แนนสวยแล้วก็เป็นขวัญใจหนุ่มๆแถวบ้านเลย ใครๆก็ชอบเพราะพี่เค้าเป็นคนเรียบร้อย สวยหวาน แถมยังเรียนเก่ง

ด้วย ความที่แม่เค้าสนิทกับแม่ผม ผมก็เลยได้ใกล้ชิดกับเค้ามากขึ้นไปด้วย ตกเย็นกลับจากโรงเรียนต้องหอบเอาสมุดการบ้านไปให้พี่แนนสอนทำการบ้านให้ ขนาดวันไหนไม่มีการบ้านก็ยังอุปโลกการบ้านขึ้นมาเองเพื่อจะได้เจอพี่เค้า พี่แนนก็ใจดีมากสอนให้ทุกวันแถมยังเลี้ยงขนมผมด้วย

เวลาสอนการบ้าน เสร็จ พี่แนนก็จะปั่นจักรยานให้ผมซ้อนท้ายกลับไปส่งที่บ้าน เพราะฟ้ามืดแล้วไม่อยากให้ผมเดินกลับเอง ช่วงเวลานี้แหละแฮปปี้โบนัส ผมทั้งนั่งกอดเอว เอาหน้าซบหลัง และผมจะยิ่งรู้สึกหล่อเป็นพิเศษเมื่อพี่แนนปั่นผ่านกลุ่มพวกหนุ่มๆในซอยบ้าน รู้สึกภูมิใจพิกล..

อารมณ์เด็กป.3ฟุ้งซ่านเกินวัยมากๆช่วงนั้น มีทั้งวาดฝันว่าจะแต่งงานกับพี่เค้า แต่ไม่ได้คิดเรื่องลามกอะไรเลยนะ แค่รู้สึกว่าชอบพี่เค้า รักเค้ามาก เพราะพี่เค้าทั้งสวยน่ารัก ทั้งใจดี เรียนเก่ง

จากเด็กที่ซื้อของเล่นจนไม่มีเงินเหลือกลับบ้านทุกวัน ผมก็เปลี่ยนตัวเองมาเป็นเด็กเก็บออม หยอดกระปุกทุกวันเพื่อพาพี่แนนไปเลี้ยงไอศครีมร้านที่ห้างสรรพสินค้าแถวๆ บ้านในวันหยุด แต่พอถึงเวลาจ่ายเงินจริงๆพี่แนนก็ชิงออกเงินให้ก่อนทุกครั้งเพราะผมมัวแต่ นับเหรียญ

พอไม่ได้เลี้ยงไอศครีม เงินพวกนั้นผมก็เก็บเอาไว้มาตลอด กะว่าจะซื้อของขวัญให้พี่เค้าในวันวาเลนไทน์ และพอถึงช่วงนั้นเงินเก็บมีอยู่ประมาณเกือบๆพันบาท ก็เลยชวนเพื่อนที่โรงเรียนไปหาซื้อของขวัญ ที่สุดก็ได้ตุ๊กตาหมาตัวใหญ่กว่าตัวผมมาหนึ่งตัว ตื่นเต้นมากรีบกลับมาบ้านแล้วเขียนการ์ดบอกความในใจระบายสีแบบที่คิดว่าสวย ที่สุดแล้วนั่งนอนรอให้ถึงวันพรุ่งนี้เร็วๆ

พอถึงวันวาเลนไทน์ ผมกลับมาจากโรงเรียนก็รีบหยิบตุ๊กตาเดินไปบ้านพี่แนน พอไปถึงก็เจอบ้านล๊อก พี่แนนคงยังไม่กลับมาจากมหาลัย ผมก็นั่งรอที่หน้ารั้วบ้านนั่นแหละ แดดก็ร้อนแต่กอล์ฟทนได้

จากบ่ายสามรอจนถึงหกโมงครึ่ง ในที่สุดก็มีรถคันนึงมาจอดที่หน้าบ้าน จำได้แม่นเลยโตโยต้า โคโรล่า สีดำ ประตูฝั่งคนขับเปิดออกมีผู้ชายในชุดนักศึกษาเดินลงมา หน้าตาหล่อเหมือนพระเอกหนัง ผู้ชายกำลังจะเดินมาเปิดประตูอีกฝั่งให้คนที่นั่งลงมา แต่คนข้างในก็ชิงเปิดออกมาก่อนแล้วตะโกนเรียกชื่อผม

พี่แนนในชุดนัก ศึกษานั่นเอง พี่เค้ารีบเดินมาหาผมที่นั่งกองอยู่ข้างตุ๊กตาหมา แล้วถามว่ามารอนานรึยัง มีการบ้านรึไงวันนี้ ผมก็ส่ายหัว ผู้ชายคนนั้นเดินมาหาพี่แนนแล้วหยิบช่อดอกไม้ช่อใหญ่มากมาให้ บอกว่าพี่แนนลืมทิ้งไว้ในรถ พี่แนนขอบคุณเค้าแล้วผู้ชายคนนั้นก็บอกว่าขอตัวกลับก่อน เดี๋ยวค่อยโทรคุยกัน พี่แนนก็ยิ้มหวานให้แล้วก็โบกมือ ส่วนตัวผมอยากจะชูนิ้วกลางทิ่มรูจมูกไอ้หนุ่มนั่นขึ้นมาแบบจั๋งหนับ

พอ รถออกไปพี่แนนก็เห็นตุ๊กตาหมาตัวใหญ่ ก็ถามผมว่าใครให้มา ผมเลยบอกไปว่าซื้อมาให้พี่แนนเป็นของขวัญ พี่แนนยิ้มแล้วก็บอกว่าทีหลังไม่ต้องก็ได้ มันแพงนะ ถ้าอยากให้พี่แค่เลี้ยงไอศครีมพี่ก็พอแล้ว ผมก็บอกไปว่าผมอยากให้ แล้วก็ยื่นการ์ดที่ระบายสีด้วยฝีมือเด็กๆให้เค้า

พี่แนนหยิบการ์ดไป ดูแล้วเงียบไปพักนึง ก่อนจะหันมายิ้มแล้วลูบหัวผม ผมลุกขึ้นกำลังคิดว่าจะกลับบ้าน พี่แนนก็เปิดประตูบ้านแล้วบอกว่ารอก่อนสิเดี๋ยวพี่จะปั่นจักรยานไปส่ง แล้วพี่เค้าก็หิ้วช่อดอกไม้กับตุ๊กตาหมาเข้าไปข้างใน ผมก็นั่งลงพิงรั้วคอตกเหมือนเดิม

พักนึงพี่แนนก็ออกมา เปลี่ยนจากกระโปรงนศ.มาเป็นกางเกงแล้วก็ปั่นจักรยานให้ผมซ้อนท้ายกลับบ้าน พอมาถึงหน้าบ้านแล้วผมก็ลง พี่แนนก็ลงจากจักรยานแล้วมายืนข้างๆ พูดยิ้มๆว่า

"ถ้ากอล์ฟโตเป็นผู้ใหญ่..ก็คงจะเลิกรักพี่แล้วมั้ง"

ผมรีบบอกไปเลยว่า ไม่เลิกหรอก ยังไงก็รักพี่แนน พี่แนนก็หัวเราะแล้วย่อเข่ามาพูดต่อว่า

"งั้น.. ถ้ากอล์ฟโตเป็นผู้ใหญ่ เรียนจบมีงานทำแล้ว กอล์ฟยังรักพี่แบบนี้อยู่ เราค่อยแต่งงานกันเนอะ"

ฟัง แล้วหัวใจฟองพูมากครับทุกท่าน เหมือนดอกไม้ทั่วโลกบานพร้อมกัน แม่มาเปิดประตูให้ยังมองหน้าลูกตัวเองว่าไปเล่นกัญชามาหรือเปล่าทำไมตาเยิ้ม แบบนี้

คำพูดนั้นเป็นแรงบันดาลใจจริงๆ ผมไม่เคยลืมพี่แนนเลย แม้ผมจะย้ายบ้านมาอยู่อีกที่จนไม่ได้เจอกันอีกเลยนับตั้งแต่ผมเรียนจบป.6

ผมตั้งใจเรียนจนกระทั่งผมอยู่ปี 2 ข่าวร้ายก็มาถึงเมื่อแม่บอกว่าพี่แนนเสียแล้ว

พี่ แนนไปทำแท้งกับหมอเถื่อนแล้วตกเลือดตาย ไม่มีใครรู้ว่าพ่อเด็กเป็นใคร ได้แต่สงสัยว่าน่าจะเป็นหัวหน้างานของพี่แนนที่เคยมารับมาส่งกันอยู่พักใหญ่

ผมรู้สึกเหมือนหัวใจแตกออกเป็นเสี่ยงๆ มันปวดไปหมด ปวดเหมือนจะขาดใจตายให้ได้ แต่น้ำตาผมยังไม่ไหลออกมา

จน ผมกลับไปที่บ้านเก่า เดินกลับไปที่บ้านของพี่แนน ทุกอย่างยังเหมือนเดิม บ้านที่มีรั้วไม้สีฟ้า จักรยานคันที่ผมเคยซ้อนท้ายตอนเด็กๆยังจอดอยู่ข้างบ้าน และในงานฌาปนกิจศพของพี่แนน ผมได้พบหน้าพี่แนนอีกครั้งตอนเปิดโลงให้ดูหน้าเป็นครั้งสุดท้าย พี่แนนยังคงเป็นคนสวยหน้าตาใจดีเหมือนกับเมื่อหลายปีก่อนไม่มีผิดเพี้ยน พี่นอนหลับตานิ่งในชุดกระโปรงสีขาวสะอาด ริมฝีปากของพี่ยังดูเหมือนมีรอยยิ้มระบายอยู่จางๆ และในโลงนั้นมันมีตุ๊กตาหมาที่ผมให้ในวันวาเลนไทน์ใส่อยู่ด้วย แม่พี่แนนบอกว่าพี่แนนรักตุ๊กตาตัวนี้มาก

"แม่ไม่รู้ว่าใครให้เขามา แต่เขารักมันมาก แนนเคยพูดว่าตุ๊กตาตัวนี้เป็นของขวัญที่มีค่าที่สุดเท่าที่เคยได้รับมา"

หลังจากได้ยินประโยคนั้น ภาพทุกอย่างในวัยเด็กไหลกลับมาในหัว เหมือนกรอเทป และตอนนั้นแหละที่น้ำตาผมเริ่มไหลออกมาแบบหยุดไม่ได้

ทุก วันนี้ผมเรียนจบ และทำงานแล้ว ถ้าพี่แนนยังอยู่ไม่รู้ว่าเราจะได้แต่งงานกันอย่างที่สัญญาไว้มั้ย ผมยังเก็บรูปถ่ายเก่าๆของพี่แนนกับผมที่ถ่ายคู่กันแถวบ้าน รูปถ่ายเพียงใบเดียวที่ผมมี

พี่แนนครับ ไม่ว่าตอนนี้พี่จะอยู่ที่ไหน รู้ไว้นะครับ คำตอบของผมในวันนี้ที่เรียนจบมีงานทำโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว มันยังเป็น "ผมรักพี่เหมือนเดิม"

สักวันเราคงได้เจอกันอีก คิดถึงและรักพี่เสมอนะครับ

สุด ท้าย ขอขอบคุณพอลล่ากับน้องเฟม ที่ทั้งคู่ทำให้ผมได้หวนนึกถึงวันเวลาที่เคยมีร่วมกับใครคนหนึ่งที่วันนี้ ได้จากไปไกลแสนไกลแล้ว ทิ้งไว้เพียงความทรงจำที่สวยงามของวันวานในอดีต

แล้วจะกลับไปดูอีกรอบ เพื่อดูให้จบแน่นอนครับ 
จากคุณ    : Evageline A.K. Mcdowel

http://topicstock.pantip.com/chalermthai/topicstock/2010/03/A8985731/A8985731.html

ที่มา:amuro0079