หลง

สุดท้ายก็พบว่า ตลอดระยะการเดินทางของชีวิต ตลอดเวลาที่สุขและทุกข์คละเคล้า เราเหนื่อยกันมามากเหลือเกิน ผ่านความจริงที่เจ็บปวด จนเรี่ยวแรงเริ่มอ่อนล้า แม้จะคอยปลุกปลอบขวัญให้หัวใจเต้นด้วยความสุข
แต่ความทุกข์ก็มาเยี่ยนเยียนอยู่เสมอ ไฟปราถนาแห่งความสุขมอดดับลงในชั่วพริบตา ความอ่อนไหวในชีวิตผลักตัวตนไปสู่ความล้มเหลว ครั้งแล้วครั้งเล่า
เหมือนแมงเม่าที่ยินดีทิ้งชีวิตกลางกองไฟ เพราะหลงไหลในแสงที่อยู่ตรงหน้า

หยุดปล่อยความรู้สึกที่หลงไหลในมายา
ใช้พลังชีวิตดึงความรู้สึกไม่ให้ไถลไปไกลกว่านี้

เชื่อเถอะว่า...

บางสิ่งเราควบคุมได้ ด้วยการไม่กระโจนไปยังสิ่งเร้ารอบๆตัว และเราอาจพบว่ายังมีเส้นทางที่ส่องสว่างเพื่อนำพาชีวิตไปสู่ความสมดุล

*ความสุขซ่อนอยู่ในทุกเสี้ยวของลมหายใจ*