เหตุเกิดที่ร้านข้าวแกง เรื่องที่อยากให้ภรรยาทุกคนได้อ่าน

*** ข้าพเจ้าชอบเรื่องราวนี้มาก จึงอยากแบ่งปัน ***

เหตุเกิดที่ร้านข้าวแกง

ทุกๆ วันระหว่างจันทร์ถึงศุกร์ ร้านข้าวแกงแห่งนี้จะมีคนทำงานออฟฟิศมากมายมาทานอาหารเที่ยงกันในช่วงระหว่างเวลาเที่ยงถึงราวบ่ายโมงครึ่ง ด้วยเหตุที่สนนราคาที่ไม่แพงเกินไปสำหรับคนชั้นกลางที่ทำงานในละแวกใกล้เคียง ผมก็เป็นอีกคนหนึ่งที่
ฝากท้องไว้กับที่นี่ เวลาผมแวะไปทานอาหารผมก็มักได้ยินเรื่องราวมากมายจากผู้คนเหล่านี้ ไม่ซ้ำหน้าไม่ซ้ำเรื่อง หลากหลายรสชาติ วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งลองดูซิครับว่ามีเรื่องอะไรจากโต๊ะอาหารข้างๆ โต๊ะผม

ไม่นานนัก ผมก็ได้ยินเสียงแว่วๆของสุภาพสตรีสองคนด้านหลังทางซ้ายมือ ผมชำเลืองมองดู ก็เห็นสุภาพสตรีอายุราวๆ 25 ปี สองคนแต่งตัวในชุดทำงานดูเหมือนจะเป็นยูนิฟอร์มของธนาคารใดธนาคารหนึ่งในย่านนั้น คนหนึ่งผมสั้นอีกคนผมยาว คนผมยาวนั่งลงก่อนแล้วเอ่ยปากขึ้นว่า

"ใจเย็นๆน่ายัยน้อง ทานไปคุยไปก็ละกันนะ" น้ำเสียงอ่อนโยนที่แสดงให้เห็นว่า เธอเอาใจใส่เพื่อนของเธอคน
นี้มาก คนผมสั้นเอ่ยตอบว่า

"โอเค โอเคฉันเชื่อเธอนิด เพราะมีแต่เธอแหละที่ฉันกล้าคุยเรื่องในครอบครัวให้ฟัง" สาวผมสั้นค่อยๆ บรรจงวางถาดอาหารลง เธอเริ่มต้นทานอาหารไปอย่างช้าๆ พร้อมๆกับเอ่ยปากเล่าเรื่องของเธอต่อไปว่า

"ฉันละเซ็งคุณสามีของฉันเหลือเกิน หากฉันจะเอากระดาษมาเขียนคุณสมบัติยอดห่วยของสามีฉันละก็ เธอเอ๋ย หน้ากระดาษหนึ่งคงไม่พอ กลับบ้านค่ำแถมเอางานกลับมาอีก ไม่ชอบดูละคร ดูแต่เคเบิ้ลทีวี เวลาดูก็หมุนเปลี่ยนทุกช่อง ชอบทำบ้านให้รกไปหมดไม่เคยให้ความสนใจดูแลฉันเลย โอ๊ยฉันละเบื่อทีกับลูกน้องตัวเองละก็ ประคบประหงมยิ่งกว่าลูกอีก เฮ้อ"

เธอถอนหายใจเสียงดัง หลังจากเล่าจบ เธอเอ่ยถามคู่หูคนสนิทต่อ “นิด เธอแต่งงานมาตั้งห้าปีแล้วมากกว่าฉันตั้งสามปีทำไมไม่เห็นบ่นเรื่องสามีของเธอเลย เธอคงมองโลกในแง่ดีมากเลยนะ ฉันอิจฉาเธอจังเลย"

นิดสาวผมสั้นเอ่ยตอบว่า “น้อง ฉันก็เคยเป็นอย่างเธอเหมือนกันเมื่อสองสามปีที่แล้ว วันหนึ่งฉันอัดอั้นมากจนทนไม่ไหว ฉันหยิบกระดาษออกมาแล้วระบายลงไปเลยว่า รายการความห่วยของสามีฉันเป็นอย่างไร เธอรู้ไหมว่า ฉันได้กี่ข้อ"

น้อง รีบถามด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็น "กี่ข้อละ"

นิดตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม "สามสิบหกข้อ เท่ากับขนาดเอวของสามีฉันเลยละ"

น้อง กลั้นหัวเราะไม่อยู่ข้าวในปากกระเด็นออกมา โชคดีที่เธอทานคำไม่โต เธออุทานกลั้วเสียงหัวเราะว่า "แหมเธอนี่ช่างเปรียบเทียบจริงๆนะ หึ..หึ..หึ"

นิด เล่าต่อ "เย็นวันนั้น ฉันตั้งใจว่า กลับบ้านแล้วฉันจะส่งรายงานชิ้นเอกให้สามีของฉันดู เพียงแต่ว่าฉันต้องไปงานศพลุงของฉันก่อน พอเลิกงานฉันก็รีบรุดไปงานศพของลุงฉันซึ่งอายุเพิ่งห้าสิบเอง คุณป้าฉันก็อายุห้าสิบเหมือนกัน ลุงฉันเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุรถยนต์คว่ำ ซึ่งถือว่าเป็นเหตุการณ์ที่ทุกคนไม่ได้คาดคิดมาก่อน ป้าฉันตกใจมาก เธอไม่เคยเตรียมใจสำหรับเรื่องนี้มาก่อน ฉันสนิทกับป้าฉันคนนี้มากเป็นพิเศษ เมื่อฉันไปถึงงานศพ ฉันก็ไปนั่งคุยกับคุณป้า เมื่อไปถึง คุณป้าซึ่งมีสีหน้าเศร้าสร้อยอยู่ก็ดีใจที่พบหน้าฉัน เราสองคนนั่งคุยกันสักพัก คุณป้าก็หยิบกระดาษโน๊ตสองสามแผ่นออกมา แล้วก็ส่งให้ฉันดู ฉันรับมาดูแล้วก็นั่งอ่านในกระดาษนั้น มีข้อความดังต่อไปนี้"

เธอบรรยายข้อความในกระดาษโน๊ตของป้าเธอต่อ "ถึงสามีที่รัก วันนี้ทั้งวันฉันนึกถึงเธอตลอด เวลายี่สิบสามปีที่เราอยู่ด้วยกัน ฉันมักจะบ่นต่อว่าในข้อเสียของเธอมาตลอด จนกระทั่งถึงวันที่เธอจากไป เมื่อฉันมีโอกาสทบทวนดูชีวิตคู่ของเรา ฉัน
พบว่าฉันได้มองข้ามสิ่งดีๆของเธอไปมากมาย"

นิด เล่าด้วยเสียงสั่นเครือ เธอเอ่ยต่อว่า "ในกระดาษโน๊ตนั้น คุณป้าของฉันบรรยายคุณความดีของลุงไว้นับร้อยข้อ พอฉันอ่านจบ น้ำตาของฉันก็นองหน้า ป้าฉันเอ่ยกับฉันว่า ป้ารู้สึกเสียใจ ที่ไม่ได้เป็นผู้บอกสิ่งดีๆเหล่านี้ ในระหว่างที่คุณลุงของหนูยังมีชีวิตอยู่ หลานอย่าทำพลาดแบบป้าอีกคนละ"

ฉันนั่งฟังอยู่แล้วคิดตามไปว่า มีคนจำนวนมากที่เมื่อคนรักของตนจากไปแล้ว ค่อยบันทึกคุณความดีของผู้จากไปลงที่หลุมฝังศพ
หรือ จัดพิมพ์เป็นเอกสารอย่างดี แต่ว่าผู้จากไปกลับไม่มีโอกาสอ่าน ซึ่งขณะที่เขามีชีวิตอยู่ กลับได้ยินแต่สิ่งที่เป็นข้อบกพร่องของเขา

คิดได้อย่างนั้น ฉันรีบดึงเอาลิสต์รายการของสามีฉันออกมา แล้วฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เลิกงานศพแล้วฉันรีบกลับบ้านทันที พอเจอหน้าสามีฉันก็กระโดดกอดเขาเลย เสร็จแล้วฉันก็ถือโอกาสสาธยายคุณความดีทั้งหลายของเขาว่ามีอะไรบ้าง สามีฉันมีสีหน้าแปลกใจเล็กๆ แต่ว่าท่าทีเขาดูอ่อนโยนมากขึ้นและเอื้ออาทรกับฉันขึ้นมาทันที ฉันเองก็เริ่มมีความรู้สึกที่ดีต่อเขามาก

หากเรารักใครแล้วเราบอกสิ่งที่ดีของเขาให้เขาได้ยิน เขาก็จะรักเราตอบและบอกสิ่งที่ดีตอบกลับมา สามีฉันก็เผยความในใจถึงข้อดีของฉันอีกมากมายที่ฉันไม่เคยรู้มาก่อน ตั้งแต่นั้นมาฉันก็เลิกคิดถึงรายการจุดอ่อนของคนที่เรารัก ฉันคิดว่า เราควรจะรักเขา อย่างที่เขาเป็นแหละ อย่าไปหวังให้เขาเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมที่แตกต่างกับเราเลย

ความรักที่แท้จริงก็ไม่ต่างไปจากความรักที่ปราศจากเงื่อนไข คือ การที่เรารักเขาแล้วไม่ได้ตั้งเงื่อนไขให้เขาเปลี่ยนแปลงอะไร จงรักเขาอย่างที่เขาเป็น แล้วจับจ้องในสิ่งที่ดีของเขาและยอมรับว่าไม่มีใครที่ดีสมบูรณ์แบบ เราก็จะมีความสุข เขาก็จะมีความสุข

"นิด"เล่าจบด้วยสีหน้าอิ่มเอิบ 'น้อง' ซึ่งนั่งฟังอยู่อย่างเงียบๆ นัยน์ตาเธอมีน้ำตาคลอเบ้าอยู่ ในมือเธอกำแน่นด้วยเศษกระดาษลิสต์รายการที่บัดนี้ถูกเธอ ฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย อยู่ๆ

“น้อง” เอ่ยขึ้นว่า ขอบใจมากจ๊ะ “นิด” ฉันว่าเรารีบกลับออฟฟิศเถอะ ฉันอยากโทรหาสามีของฉันหน่อย มีข้อดีของเขาอีกมากที่ฉันควรจะบอกเขา.....แล้วคุณละครับเคยมองสิ่งดีๆของคนที่อยู่เคียงข้างคุณบ้างหรือเปล่า?........................