หนองหาน ... หวานกว่าช็อกโกแลต
หนองหาน ... หวานกว่าช็อกโกแลต
เรื่อง/ภาพ เดชา เวชชพิพัฒน์
งานช่างภาพเป็นงานที่แข่งกับเวลาเหมือนงานอื่นๆ
เล่นหุ้น ... แข่งกับเวลาคือซื้อให้ทัน ขายให้ทัน ไม่งั้นเจ็บ เจ็บหนักเกินมโนนะ จะบอกให้
งานออกแบบ ... แข่งกับเวลาคือเวลาที่ลูกค้าอารมณ์ดี ต้องรีบขอให้ซื้องาน แบบว่ามัดมือชกไปเลย “อันนี้ไฟนอลแล้วนะครับ ไฟนอลจริงๆนะครับ ไม่ใช่ไฟนอลครั้งที่ 1 … 2 … 3 … 4 … 5 …”
ขายล็อตเตอรี่ ... อันนี้ก็แข่งกับเวลา เวลาที่ขายไม่หมดไง เหลือเต็มแผง ใครอย่านึกว่ายังดีมีโอกาสลุ้น ขอบอกว่าไม่สนใจหรอก เพราะโอกาสถูกรางวัลยากแสนยาก ขายให้หมดดีกว่าขาดทุน
ขายกระทู้ในเฟซบุ๊ค ... อยากได้ไลค์เยอะๆก็ต้องแข่งกับเวลา เวลาที่ชาวบ้านเขาเล่นเฟซกันไงครับ ไม่ใช่อยากได้ไลค์แต่ไปโพสต์กระทู้ตอนตีสาม จะว่าก็ได้ไลค์เหมือนกัน ... Like A Fool ชื่อเพลงดังซะด้วย อิอิ
การแข่งเวลาของช่างภาพคือเวลาที่แสงสวย มีสองช่วงในแต่ละวันคือช่วงพระอาทิตย์ขึ้นกับตก
มีปัญหาทั้งสองช่วงแหละ ... ตอนเช้าเป็นเวลาขับถ่าย ผมเคยไปทำข่าวถ่ายรูปที่ภูเก็ต ตื่นนอนตอนตีห้ากว่าๆ รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมาถ่ายรูปโดยไม่อาบน้ำ ไม่เข้าห้องน้ำ ปรากฏว่าต้องใช้ความสามารถเป็นอย่างยิ่ง ถ่ายไปอั้นไป ทำได้ตั้งเกือบชั่วโมงแล้ววิ่งกลับเข้าโรงแรมแทบไม่ทัน
ส่วนตอนเย็น ... ถ้าชิลๆมาทั้งวันมันก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่ตอนผมไปถ่ายรูปที่สกลนครสิครับ แต่ละวันตระเวนไปทั่ว กินครบทุกมื้อก็จริง แต่สำหรับบางคน (อย่างผม) ผู้เคยชินกับการกินของว่างก่อนมื้อหลัก ทำให้ต้องพกขนมไว้กิน จะได้มีแรงถ่ายรูปตอนแสงสวยๆ ขณะพระอาทิตย์ใกล้ตกดิน
ตอนนั้นผมแก้ปัญหาด้วยการตุนช็อกโกแลตไว้ในกระเป๋ากล้องถ่ายรูป มีหลายแบบ ทั้งแบบเวเฟอร์เคลือบช็อกโกแลต แบบผสมอัลมอนด์ แบบล้วนๆ ... มีหลายแบบหลายยี่ห้อ ยี่ห้ออะไรไม่บอกเพราะไม่ได้ค่าโฆษณา
ตั้งใจว่าเมื่อไปถึงหนองหาน ระหว่างรอพระอาทิตย์ตกดินผมจะกินช็อกโกแลตแก้หิว แต่...
บรรยากาศที่นั่นทำเอาผมลืมหิวไปเลยครับ
มันเป็นอะไรที่หวานมากกกกกกก
โบสถ์เก่าทรงสวย ไม้ใหญ่เต็มบริเวณ ลมเย็น แดดอุ่น น้ำนิ่งราวแผ่นกระจก มีเรือลำน้อยลอยนิ่งๆ แถมเงียบสงบราวกับโลกใบนี้มีผมเพียงคนเดียว
อิ่มสิครับ รออะไร อิ่มเอมกับบรรยากาศซูเปอร์ฟินที่นานๆ จะเจอสักที
งานนี้อิ่มจนลืมช็อกโกแลตที่ตุนไว้ในกระเป๋ากล้อง
ไม่เชื่อดูรูปละกัน