"ปู่เย็น" เฒ่าทรนงแห่งลุ่มน้ำเพชรบุรี

 ทุกวันปู่จะจอดเรือนั่งๆ นอนๆ อยู่ใต้สะพานลำใย ซึ่งทอดเชื่อมระหว่างบ้านหม้อ กับตลาดวัดท่อ พอเย็นๆ ก็จะเริ่มพายเรือออกไปหาที่วางอวน ปู่จะวางอวนคืนละ 2 ครั้ง ดึกๆ ครั้งหนึ่ง รุ่งเช้าอีกครั้งหนึ่ง ได้ปลาปู่ก็จะเอาใส่กะละมังหิ้วขึ้นมาขายที่ตลาดวัดท่อในตอนเช้า โดยไม่ต้องมีตาชั่ง 10 20 30 บาท ปู่ก็ขายแลกเงินเพื่อประทังชีพ โดยไม่นึกว่าจะต้องพึ่งใคร ทั้งๆ ที่ปู่เย็นเองก็มีญาติสนิทมิตรสหาย แต่ปู่เย็นให้เหตุผลง่ายๆ ว่า "เกรงใจเขา" ที่สำคัญปู่เย็นไม่ชอบให้ใครสงสาร

 แต่ปู่เย็นชอบสงสารคนอื่น และปู่ก่อนเดินกลับลงไปพักผ่อน เวลาเลือนผ่านชีวิตไปโดยไม่วิตกทุกข์ร้อน หรือ ไม่ก็ซ่อมอวนอยู่ในเรือนเรือ ปู่มักจะขายปลาที่นับวันยิ่งหายากในราคาถูกๆ คนที่มาซื้อเห็นปู่ขายถูก ยิ่งขอซื้อให้ถูกเข้าไปอีก แต่ปู่ก็ไม่ว่าอะไร นานปีทีหนจึงจะมีคนใจดี ซื้อปลาไม่กี่ตัว ให้เงินเกินมา ไม่เอาเงินที่ปู่ทอนกลับไป แบบนี้ปู่ไม่ว่าอะไร แต่ถ้าใครให้ปู่ฟรีๆ มีปัญหาทันที ผมเคยถามว่า ทำไมปู่ไม่ไปขอความเมตตาจากใครๆ เขา คนแก่ๆ ยังไงๆ ใครๆ ก็สงสาร ปู่บอกว่า ไม่เอา ไม่ชอบที่สุด

"ดูแต่หอยซิ ไม่มีมือมีตีน มันยังหากินได้เอง
รู้จักมั้ยหอยน่ะ…ปู่ย้ำ) ประสาอะไร กับ
คนมีมือมีเท้า หากินเองไม่ได้ก็อายหอย"

ปู่คิดและเชื่อแบบนี้ แต่มีคนมากมายที่ไม่ได้คิดและเชื่อแบบปู่ ปู่อาจดูโง่และน่าหมิ่นแคลนในสายตาของคนเหล่านั้น แต่ปู่ไม่มีวันหมิ่นแคลนตัวเอง ขณะปู่อยู่ในเรือ คนเหล่านั้นอาจกำลังนั่งถือขันอยู่ตามสะพานลอย หรือไม่ก็กำลังข่มขู่ทุบตีเพศแม่ที่เป็นเมียตอนที่ตัวเองกำลังเมา กำลังขูดรีด โก่งราคา จี้ปล้น ฉ้อ โกง ฮั้วสัมปทาน เล่นแร่แปรหุ้นในตลาดเงิน ไม่ว่าความฉลาด ความโง่ ความดี ความชั่ว ความนับถือ และการให้ค่าในการมีชีวิต แน่นอนว่า คนพวกนั้นต่างกับปู่ ขณะที่ปู่คิดว่าคนเราไม่ว่าเฒ่าชะแร แก่ชราแค่ไหน หากยังมีลมหายใจ ก็ต้องพยายาม อยู่ให้ได้ด้วยลำแข้งของตัวเอง โดยไม่เอารัดเอาเปรียบ และเบียดเบียนใคร พูดง่ายๆ ว่ารับผิดชอบดูแลตัวเอง หาอยู่หากินเอง

และในวันที่ 23 มีนาคม พ.ศ. 2548 ปู่เย็นได้เข้ารับเรือพระราชทานต่อเบื้องพระบรมฉายาลักษณ์ของสมเด็จพระนาง เจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ เป็นเรือกว้าง 1 เมตร ยาว 6 เมตร มีประทุนหลังคากันแดดกันฝน ด้านครึ่งเรือตอนท้ายจะมีผ้ามุ้งสำหรับกันยุง สำหรับตัวเรือจะเป็นเนื้อไฟเบอร์กลาสตลอดทั้งลำ มีน้ำหนักเบาสามารถลอยตัวอยู่ในน้ำตื้นได้ สร้างความตื้นตันใจแก่ปู่เย็นเป็นอย่างมาก "รู้สึกซาบซึ้งในพระมหากรุณาธิคุณ สมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ พระองค์ใจดี สงสารคนแก่ ขอพระอัลเลาะห์จงคุ้มครองให้พระองค์อายุยืนกว่าผมหลายเท่า เรือพระราชทานสวยมาก จะเอาไปผูกไว้ที่ท่าโรงหม้อซึ่งอยู่ใกล้กับสะพานลำไย ประมาณ 30 เมตร ใช้เป็นที่หลับนอนในเวลาที่อยากพักผ่อน

แต่การจับปลายังจะใช้เรือลำเก่าเพราะขึ้นลงในขณะหาปลาสะดวกกว่า เคยบอกว่าอยากได้เครื่องยนต์มาใส่ท้ายเรือเพื่อจะขับไปต่างที่ได้ แต่หลายคนไม่เชื่อว่าขับเรือได้ ถึงขับได้ก็เป็นห่วงว่าจะเกิดอันตราย ซึ่งเมื่อหลายปีก่อนเรือลำเก่าก็เคยใส่เครื่องยนต์ แต่เครื่องพังไปนานแล้ว ถ้ามีก็ขับได้แต่ไม่เรียกร้อง เดี๋ยวคนอื่นจะหาว่าเรื่องมาก" คำพูดซื่อตรงที่ออกมาจากใจของปู่ ปู่ใช้ชีวิต ไม่ได้หลงใหลไปกับคำหวาน หรือชื่อเสียงที่ประดังเข้ามา โดยปู่เย็นอาศัยอยู่ในเรือพระราชทาน และออกเรือไปหาปลามาประทังชีวิต แม้ว่าจะมีผู้คนมาบริจาคเงินให้ หรือแม้ว่าทางจังหวัดจะให้เงินเดือน แต่ปู่เย็นมักจะปฎิเสธ ด้วยเหตุผลว่า

"เกรงใจมัน ชีวิตคนเหมือนสะพาน
มีขึ้น มีลง มีสูง มีต่ำ พอสุดท้ายก็ตาย"

แต่เมื่อคืนวันที่ 19 กันยายน ที่ผ่านมา ชาวบ้านต้องพากันช่วยเหลือปู่ขึ้นมาจากแม่น้ำเพชรบุรี ในสภาพอิดโรยอ่อนแรง เนื่องจากต้องจับเชือกผูกโยงเรืออยู่ในน้ำนานนับชั่วโมง หลังเกิดเหตุเรือนอนที่จอดอยู่ริมสะพานลำไยของปู่พลิกคว่ำ เพราะทานน้ำหนักน้ำที่ท่วมขังในเรือไม่ไหว ซึ่งเมื่อแพทย์จะนำตัวปู่ส่งโรงพยาบาล ปู่กลับไม่ยอมไป เพราะเป็นห่วงทรัพย์สินและเรือพระราชทาน จนเมื่อชาวบ้านช่วยกันกู้เรือมาได้สำเร็จ ปู่ถึงกับน้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง ก่อนที่บุรุษพยาบาลจะอุ้มปู่ขึ้นรถพยาบาลนำตัวส่งตรวจอาการ โดยหลังเกิดเหตุความทราบถึงสมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ จึงทรงมีพระราชกระแสรับสั่งให้ดำเนินการซ่อมแซมเรือพระราชทานลำดังกล่าว โดยขยายท้องเรือให้กว้างจากเดิมอีก 20 เซนติเมตร พร้อมปะรอยรั่ว เปลี่ยนวัสดุผนังข้างเรือ หลังคาผ้าใบ กันสาด มุ้งลวดใหม่ และเพิ่มกล่องห้องลอยสำหรับเก็บของไม่ให้เปียกน้ำ อีกทั้งติดเครื่องยนต์และยาง CLPS เพื่อให้เหมาะสมแก่การบังคับเรือ

ปู่เป็นที่รู้จักของคนไทยทั้งประเทศ เมื่อ เมื่อรายการ "คนค้นฅน" ซึ่งเป็นรายการสารคดีโทรทัศน์ทางสถานีโทรทัศน์โมเดิร์นไนน์ทีวี นำเรื่องราวของท่านออกเผยแพร่ในชื่อตอน "ปู่เย็น เฒ่าทระนง" ออกอากาศเมื่อคืนวันอังคารที่ 22 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2548 และอีก 2 ตอนต่อมา และได้รับความนิยมจากผู้ชมทั่วประเทศ กระแสความนิยมปู่ก็เกิดขึ้นจากคติการใช้ชีวิตซึ่งตั้งอยู่บนพื้นฐานของความ เรียบง่าย ความพอเพียง และความอารมณ์ดีของตัวปู่เย็นเอง กระทั่งมีการเรียกร้องให้นำเอาเทปรายการดังกล่าวมาออกอากาศอีกครั้ง จากการที่กระแสความนิยมของปู่เกิดขึ้นทั่วประเทศนี่เอง

 ชื่อของปู่จึงได้กลายเป็นสัญลักษณ์อย่างหนึ่งของแม่น้ำเพชรบุรีและจังหวัด เพชรบุรีไปโดยปริยาย และมีคนมาเยี่ยมเยียนท่านอยู่เสมอ และต่อมาก็ปู่ได้รับพระมหากรุณาธิคุณจาก สมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถโดยการรับพระราชทานเรือลำใหม่ซึ่งทำด้วยไฟเบอร์กลาส เพื่อใช้แทนเรือเหล็กลำเดิมที่อยู่ในสภาพทรุดโทรม เมื่อวันที่ 23 มีนาคม พ.ศ. 2548 ซึ่งปู่เย็นได้อาศัยในเรือลำนี้มาตลอดจนถึงวาระสุดท้ายของชีวิต

จวบจนกระทั้งวันที่ 12 ตุลาคม พ.ศ. 2551 คณะพยาบาลที่มาตรวจอาการปู่เป็นประจำได้มาหาปู่เพื่อตรวจสุขภาพของปู่ตาม ปกติ แต่เกิดผิดสังเกตที่ไม่มีเสียงขานรับจากปู่จึงได้ลงไปที่เรือและพบว่าปู่ เย็นนอนหมดสติไม่รู้สึกตัว คณะพยาบาลจึงได้รีบนำตัวปู่ส่งโรงพยาบาลพระจอมเกล้าเพื่อทำการช่วยชีวิต แต่ที่สุดปู่ก็เสียชีวิตเมื่อเวลาประมาณ 10.30 น.

เนื่องจากภาวะหัวใจล้มเหลว ขณะที่ปู่มีอายุได้ 108 ปี ทั้งนี้ สมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถได้พระราชทานเงินช่วยเหลืองานศพของปู่ผ่านทางจังหวัดจำนวน 200,000 บาท โดยร่างของปู่ได้มีการทำพิธีฝังศพที่กุโบร์ (สุสาน) ของมัสยิดกลางจังหวัดเพชรบุรี ตำบลท่าแร้ง อำเภอบ้านแหลม จังหวัดเพชรบุรี

(รวมคำคมข้อคิดของปู่เย็น)

*** ดูแต่หอยซิ .... ไม่มีมือไม่มีตีน
...... มันยังหากินเองได้ ......
นับประสาอะไร ..... กับคนมีมือมีเท้า
..... หากินเองไม่ได้ .... ก็อายหอย

*** ขายอย่าให้แพง ..... คนเขาจะได้กินลง
ฉันขายถูก ๆ ..... เอาไปเถอะ .....
..... ซื้อไปแกง...... ให้พอหม้อ .......

*** กินฟรีกินได้ ...... แต่ไม่อยากกิน
เกรงใจ ..... ไม่เอา ........ อาย
..... ของเขาซื้อ ..... เขาขาย.....
ไหนต้องตัก...... ไหนต้องล้าง .....

*** มีก็กิน...... ไม่มีก็ไม่กิน....
ไม่ขอใคร ....... คนเราอดตาย ...
หายาก..... ถ้าไม่เจ็บไม่ไข้นะ ....

*** ชีวิตคนเรา..... ก็เหมือนสะพาน
มีขึ้น..... ก็มีลง มีสูง .... ก็มีต่ำ .....
.... พอสุดท้าย.... ก็ต้องท้าย