ครบรอบ 69ปี กำเนิดบิกีนี่

การออกแบบชุดว่ายน้ำแบบสองชิ้นปรากฏขึ้นในสมัยคลาสสิกส่วนการออกแบบยุคใหม่ออกสู่สายตาสาธารณชนครั้งแรก ณ กรุงปารีส เมื่อวันที่ 5 กรกฎาคม 2489 วิศวกรเครื่องกลชาวฝรั่งเศส หลุยส์ เรอาด์ ได้เปิดเผยการออกแบบชุดที่เขาเรียกว่า “บิกินี่” โดยนำชื่อมาจากเกาะบิกินีอะทอลล์ ในมหาสมุทรแปซิฟิก ซึ่งก่อนหน้านั้นสี่วัน สหรัฐอเมริกาได้เริ่มทดสอบระเบิดนิวเคลียร์เป็นครั้งแรก เป็นส่วนของโครงการ โอเปอเรชั่น ครอสโรด ชื่อภาษาอังกฤษของเกาะมาจากชาวเยอรมันชื่อ บิกินี่ ที่ตั้งให้เกาะอะทอลล์ขณะที่เป็นส่วนหนึ่งของ เยอรมัน นิวกินี ซึ่งเป็นการรับเอาคำของภาษามาร์แชลมาใช้ จากชื่อ พิกินนี่ (pʲi͡ɯɡɯ͡inʲːii̯), หมายถึง ผิวของมะพร้าว เรอาด์ หวังว่าชุดว่ายนู้ปแบบที่เปิดเผยของเขาจะสามารถสร้างปรากฏการณ์นิยมอย่างดังระเบิดได้ทั้งทางการตลาดและในเชิงวัฒนธรรม เช่นเดียวกับการระเบิดที่เกาะบิกินีอะทอลล์ ชื่อสำหรับชุดของเขาจึงเป็นที่ติดหูของสื่อมวลชนและสาธารณชน



บิกินี่ (อังกฤษ: bikini) โดยทั่วไปคือชุดว่ายน้ำสองชิ้นซึ่งประกอบด้วยท่อนล่างในลักษณะกางเกงชั้นในที่ปกปิดช่วงขาหนีบและบั้นท้ายของผู้หญิง และท่อนบนลักษณะเสื้อชั้นในที่ปกปิดหน้าอก ซึ่งเปิดเผยร่างกายในส่วนกลางลำตัว รวมทั้งสะดือและเอว ขนาดของบิกินี่ชิ้นล่างมีหลากหลายตั้งแต่ปกปิดเต็ม จนถึงที่เปิดเผยแบบ ธองหรือจีสตริง

รูปแบบหลักของบิกีนี่


1.แบนโดกินี่ (หรือแบนดินี่)คือ บิกินี่ท่อนล่างโดยมีเกาะอกท่อนบน (ไม่มีสายเหนือบ่า)เป็นที่นิยมอย่างรวดเร็วอีกครั้งในกลุ่มสาวรุ่น แบบเกาะอกส่วนบนมียอดขายมากกว่าแทงกินี่แบบธรรมดา บางครั้งชุดแบบเดียวกันก็เรียกว่า แบนโดกินี่ และ แทงกินี่


2.ไมโครกินี่ รวมไปถึง มินิกินี่ และ มินิมินี่ คือชุดบิกินี่ชิ้นเล็กสุด ออกแบบสำหรับทั้งผู้หญิงและผู้ชายโดยมากจะมีผ้าขนาดที่พอจะปกปิดอวัยวะเพศได้เท่านั้น และปกปิดหัวนมสำหรับผู้หญิง ถ้ามีสายเพิ่มก็เพียงใช้เพื่อยึดผ้าเข้ากับตัวผู้สวมใส่ รูปแบบอื่นของไมโครกินี่ใช้ที่ติดหรือเส้นลวดเพื่อยึดผ้าให้อยู่เหนืออวัยวะเพศ ไมโครกินี่ทำให้ผู้สวมใส่อยู่ในขอบเขตที่กฎหมายอนุญาตในแง่ความสุภาพเรียบร้อย และอยู่ในช่องว่างระหว่างชุดว่ายว่ายน้ำที่เปลือยกาย และอนุรักษ์นิยม


3.โมโนกินี่ (ยูนิกินี่หรือนูโมกินี่) คือ ชุดว่ายน้ำผู้หญิงชิ้นเดียวเหมือนกับท่อนล่าง ปัจจุบันคำว่าโมโนกินี่ใช้กับชุดว่ายน้ำแบบใดก็ตามที่เปลือยท่อนบน โดยเฉพาะบิกินี่ท่อนล่างที่ไม่มีท่อนบน


4.สเกิร์ตตินี่ มีลักษณะบิกินี่ท่อนบน และกระโปรงท่อนล่างซึ่งนับเป็นการคิดค้นบิกินี่ในรูปแบบใหม่ที่ปกปิดมากขึ้น ชุดว่ายน้ำสองชิ้นที่มีแถบกระโปรงเคยเป็นที่นิยมในอเมริกาก่อนที่รัฐบาลสั่งลดการใช้ผ้าสำหรับตัดชุดว่ายน้ำลงร้อยละ 10 ในปี พ.ศ. 2486 เป็นการปันส่วนในช่วงสงครามในปี พ.ศ. 2554 หนังสือพิมพ์เดลี่กราฟ จัดให้บิกินี่กระโปรงเป็นหนึ่งในสิบแบบของชุดว่ายน้ำแห่งฤดูกาล


5.สตริงบิกินี่ (หรือแบบผูกข้าง) ได้ชื่อมาจากรูปแบบชุดที่ประกอบด้วยผ้าสามเหลี่ยมสองชิ้นที่ติดกันตรงส่วนขาหนีบ ไม่ใช่ด้านข้าง โดยมีเส้นบางๆ ผูกรอบเอวเชื่อมทั้งสองชิ้นเข้าด้วยกัน การแสดงชุดสตริงบิกินี่ครั้งแรกเกิดขึ้นโดย เกล็น โทโรริช นักประชาสัมพันธ์ และภรรยาของเขา เพอเร็ต-ดูฮอน นางแบบแฟชั่น ในงานเปิดตัวของแหล่งช็อปปิ้ง เลอ เปอติส เซ็นเตอร์ ในย่านฝรั่งเศสของนิวออร์ลีนส์ รัฐหลุยเซียน่า ในปี พ.ศ. 2517 สตริงบิกินี่เป็นหนึ่งในแบบชุดบิกินี่ที่เป็นที่นิยม


6.แทงกินี่เป็นชุดว่ายน้ำที่รวมเอาแขนกุด และบิกินี่ท่อนล่าง ในช่วงปลายยุคปี พ.ศ. 2533 ที่ส่วนใหญ่ทำจากสเปนเด็กซ์และผ้าฝ้าย หรือไลคร่ากับไนล่อน อีกรูปแบบคือแคมกินี่ ที่มีสายสปาเก็ตตี้แทนสายแขนกุดเหนือบิกินี่ท่อนล่าง


7.ไตรกินี่ ปรากฏครั้งแรกสั้นๆ ในปี พ.ศ. 2510 ถูกนิยามว่าเป็นผ้าเช็ดหน้าและจานรองเล็กๆ สองใบ โดยกลับมาอีกครั้งเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมาในรูปแบบบิกินี่ท่อนล่างและสายโยงผ้าสามเหลี่ยมสองชิ้นที่ปกปิดหน้าอก ไตรกินี่ชิ้นบนโดยมากจะเป็นผ้าสองส่วนที่แยกกัน ชื่อของชุดว่ายน้ำแบบนี้มาจากคำว่าบิกินี่ โดยแทนที่คำว่า “bi” ที่หมายความว่า “สอง” ด้วย “tri” ที่แปลว่า “สาม” Dolce & Gabbana ออกแบบไตรกินี่ในฤดูร้อนปี พ.ศ. 2548 ในแบบโลหะมันวาวสามชิ้นซึ่งแทบจะปกปิดส่วนสำคัญไม่ได้และมีแบบที่ขายสามชิ้นเป็นผ้าที่ต่อกันเป็นผืนเดียว เรียกว่า บิกินี่ไร้สาย หรือ บิกินี่ไม่มีสาย จากผู้ผลิตหลายราย ชุดว่ายน้ำแบบนี้มักเป็นการรวมกันของชิ้นผ้าที่ปิดหัวนมที่เข้ากับชิ้นผ้าในส่วนล่าง



บิกินี่กีฬา

มีหลักฐานว่าผู้หญิงโรมันเล่น Expulsim Ludere หรือแฮนด์บอลยุคเริ่มแรก โดยส่วมใส่ชุดซึ่งถูกระบุว่าเป็นบิกินี่ บิกินี่กลายมาเป็นส่วนสำคัญในการทำการตลาดของกีฬาผู้หญิงหลายประเภทซึ่งก่อให้เกิดการต่อต้านอยู่บ้าง บิกินี่เป็นเครื่องแบบกีฬาที่เป็นทางการของวอลเลย์บอล กรีฑา เพาะกาย ว่ายน้ำ และเป็นที่แพร่หลายในกลุ่มนักกีฬา