คำไทยที่มักเขียน-อ่าน-ใช้กันผิดๆ

   • คำไทยที่มักอ่านผิด ที่ควรอ่านให้ถูก ได้แก่ กรกฎาคม อ่านว่า กะ-ระ-กะ-ดา-คม /

             กรณียกิจ อ่านว่ากะ-ระ-นี-ยะ-กิด / กรรมาธิการ อ่านว่ากำ-มา-ทิ-กาน / ขะมักเขม้นอ่านว่า ขะ-มัก-ขะ-เม่น / ขัดสมาธิ อ่านว่า ขัด-สะ-หฺมาด / โฆษณา อ่านว่า โคด-สะ-นา / จตุโลกบาล อ่านว่า จะ-ตุ-โลก-กะ-บาน / จิตกาธาน อ่านว่า จิด-ตะ-กา-ทาน / ทูลเกล้าฯ อ่านว่า ทูน-เกล้า-ทูน-กระ-หฺม่อม / ปรัชญา อ่านว่า ปฺรัด-ยา / ปักเป้า(ปลา) อ่านว่า ปัก-กะ-เป้า ถ้าหมายถึง ว่าวปักเป้า ให้อ่านว่า ปัก-เป้า / ศาสตราจารย์ อ่านว่า สาด-ตรา-จาน / ศัลยแพทย์ อ่านว่า สัน-ละ-ยะ-แพด / สมรรถภาพ อ่านว่า สะ-มัด-ถะ-พาบ / สมุฏฐาน อ่านว่า สะ-หฺมุด-ถาน / สรภัญญะ อ่านว่า สะ-ระ-พัน-ยะ / สลากภัต อ่านว่า สะ-หฺลาก-กะ-พัด/ สัปดาห์ อ่านว่าสับ-ดา/ สัมปรายภพ อ่านว่า สำ-ปะ-รา-ยะ-พบ / สุคติ อ่านว่า สุก-คะ-ติ / อรหันต์ อ่านว่าอะ-ระ-หัน / อาชญากร อ่านว่า อาด-ยา-กอน / อาสาฬหบูชา อ่านว่า อา-สาน-หะ-บู-ชา / ๑๑ อ่านว่า สิบเอ็ด / ๒๑ อ่านว่า ยี่-สิบ-เอ็ด / ๑๐๑ อ่านว่า ร้อย-เอ็ด / ๑๐๐๑ อ่านว่าพัน-เอ็ด / ๒๕๐๑ อ่านว่า สอง-พัน-ห้า-ร้อย-เอ็ด /มูลค่า อ่านว่า มูน-ค่าหรือมูน-ละ-ค่า/ ครบุรี อ่านว่า คอน-บุ-รี / จักราช (อำเภอหนึ่งในจ.นครราชสีมา)อ่านว่า จัก-กะ-หฺราด / ฉวาง อ่านว่า ฉะ-หฺวาง / แม่สรวย อ่านว่า แม่-สวย/ แม่จริม อ่านว่า แม่-จะ-ริม/ เสลภูมิ อ่านว่า เส-ละ-พูม/ (ถนน)แพร่งสรรพศาสตร์ อ่านว่า แพร่ง-สัน-พะ-สาด

             • คำไทยที่มักเขียนผิด ที่ถูกคือ กระตือรือร้น / กระทะ /กระเพาะ /กระสัน /กะทัดรัด/

             กะทันหัน /กะทิ / กะเทาะ / กะเพรา /กะโหลก /การบูร /กาลเทศะ /กิตติมศักดิ์ /เกล็ดปลา /เกษียณอายุ/ เข็ญใจ /เข้าฌาน /ไข่มุก /ครรลอง /ครองราชย์ /ค้อน(เครื่องมือ) /คะนอง /คะยั้นคะยอ /คั่นกลาง /คัมภีร์/คำนวณ/คุกกี้/ งึมงำ/ เงินทดรอง /จลาจล /จาระไน/เจตจำนง /เจตนารมณ์/ เจียระไน /โจทก์จำเลย/โจทย์เลข /โจษจัน /ฉันญาติ /ชนวน /ชมดชม้อย/ ช้อนส้อม/โชคชะตา/ซ่าหริ่ม /ต่างๆนานา/ทยอย/ทลาย(แตกหัก พัง)/ทะลาย(หมาก มะพร้าว)/ทีฆายุโก /ทูนหัว/ทูลกระหม่อมฯ /เท้าความ /เทิดพระเกียรติ/แทรกแซง/นานัปการ/นิมิต/น้ำมันก๊าด/ บรรทัด/บันดาล/บันได/บางลำพู/บาดทะยัก/บาทหลวง/เบญจเพส/ประณีต/ปรัมปรา/เปอร์เซ็นต์/ผัดผ่อน /ผลัดเปลี่ยน/ ผัดวันประกันพรุ่ง /ผัดหนี้ /เผอเรอ/มาตรฐาน /ม่าย /ยศถาบรรดาศักดิ์/ย่อมเยา/เยาว์วัย/ รสชาติ /รหัส /รักษาการ(ในตำแหน่ง) /รักษาการณ์(เหตุการณ์)/ราศี/ ราดหน้า/ลมหวน/สับปะรด/สังวร /สัปหงก/สาบสูญ /สาปแช่ง /สาร (หนังสือ)/ สิงโต/ แหลกลาญ /อะลุ่มอล่วยหรืออะลุ้มอล่วย/อเนก/อนุญาต/อะไหล่/อัตคัด/ อานิสงส์/อาเพศ/อำนาจบาตรใหญ่/อำมหิต/อิริยาบถ/ไอศกรีม

             • การใช้ลักษณนามที่ควรรู้ ได้แก่ ขิง เรียกเป็น แง่ง หรือ หัว / เข็ม เรียกเป็น เล่ม / เข็ม

             กลัด (เครื่องประดับ) เรียกเป็น อัน / เข็มกลัดซ่อนปลาย,เข็มหมุด เรียกเป็น ตัว / เข็มขัด เรียกเป็น เส้นหรือสาย / แขนทุกข์ เรียกเป็น ปลอก /เ จดีย์ เรียกเป็น องค์ /ฉั ตร เรียกเป็น คัน / ช้างบ้าน เรียกเป็น เชือก / ช้างป่า เรียกเป็น ตัว / ช้างขึ้นระวาง (เข้าประจำการ)เรียกเป็น ช้าง / ฎีกา (ใบแจ้งขอเบิกเงินจากคลัง)เรียกเป็น ฎีกา ,ถ้าเป็น ฎีกา ใบบอกบุญ เรียกเป็น ใบ , ฎีก าที่เป็นหนังสือเขียนนิมนต์พระสงฆ์เรียกเป็น ฉบับ / ตาลปัตร เรียกเป็น เล่ม / ตำหนัก เรียกเป็น หลัง / ตำหนิ เรียกเป็น แห่ง / เทพเจ้า , เทพารักษ์ ,เทวดา ,นางฟ้า เรียกเป็น องค์ / เทศน์,เทศนา เรียกเป็น กัณฑ์ / เทียนพรรษา เรียกเป็น ต้น / พระสงฆ์ เรียกเป็น รูปหรือองค์ / นรก เรียกเป็น ขุม / นักบวช,นักบุญ,บาทหลวง,นักพรต เรียกเป็น รูป / นักสิทธิ์ ,พิทยาธร ,แม่ซื้อ , อสุรกาย , นางไม้ เรียกเป็น ตน / นอ (สิ่งที่งอกขึ้นเหนือจมูกแรด) เรียกเป็น นอ /นาค เรียกเป็น ตัว / บายศรี เรียกเป็น สำรับ , บายศรีต้น เรียกเป็น ต้น , บายศรีปากชาม เรียกเป็น ชุด หรือ สำรับ / ปี่ เรียกเป็น เลา / ปรางค์,ปราสาท เรียกเป็น องค์ / สังข์(หอยสังข์) เรียกเป็น ขอน / สังฆาฏิ เรียกเป็น ผืน / สังวาล เรียกเป็น สาย / สามเณร ,สามเณรี เรียกเป็น รูป / สงฆ์ (ภิกษุ ๔รูปเฉพาะสวดอภิธรรม ) เรียก สำรับ / สงฆ์ (คณะของภิกษุตั้งแต่ ๔ รูปขึ้นไป)เรียกเป็น คณะ หรือ หมู่

             ทั้งหมดข้างต้น แม้จะเป็นเพียงสามหัวข้อ เชื่อว่าผู้อ่านก็คงนำไปใช้ประโยชน์ได้ไม่น้อยแล้ว