สหัสโยนี [มหากาพย์แห่งความใคร่] ตอนจบ 18+

ภายในห้องหับนั้นอบอวลด้วยกลิ่นกำยานแลดอกไม้แห้ง ให้ความรู้สึกเงียบวังเวงลึกล้ำราวตัดขาดจากโลกภายนอก
โคตมะวางนางลงบนตั่งเตียงซึ่งทำจากไม้ไผ่เรียบง่าย ท่านจ้องมองนางตาประสานกันไร้ถ้อยคำ บรรจงลูบไล้เส้นผมแผ่วเบา ก่อนก้มลงจุมพิตที่พวงแก้ม ใบหน้า ลำคอ
แล้วค้างคาเนิ่นนานตรงริมฝีปากของเทพีวัยแรกสาวที่สั่นระริกเร่า แม้นางเพิ่งถือกำเนิดทว่าก็เปี่ยมไปด้วยสัญชาติญาน เฉกเช่นคนทั่วไปรับรู้ได้ว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นนั้น

คือนาฎกรรมของความรักความใคร่ซึ่งนางก็ยินยอมพร้อมใจ ด้วยรักและกตัญญุตาต่อสามีในอนาคต ตอนนี้ราวกับทั้งสองกำลังกลืนกินซึ่งกันและกัน ชิวหาแตะสัมผัสไล้รัดพัวพันดูดดื่ม
มือหยาบกร้านนั้นเลื้อยลูบไปทั่วแผ่นหลังจนถึงองค์เอว เนื้อนางนุ่มนิ่มขาวเนียนบางส่วนนั้นเปล่งแดงระเรื่อ สองเต้าของนางกระเพื่อมไหวตามจังหวะการหายใจที่ถี่กระชั้นขึ้น
โคตมะก็ตะโบมบีบนวดคลึงอย่างแผ่วเบา มันยุบหยุ่นตามแรงทว่าแข็งคัดเต่งตึงเนื่องไม่เคยผ่านมือใคร ปลายยอดนั้นเป็นไตเล็กสีระเรื่อเรือง

อหลยาสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อมันถูกสัมผัส นางรู้สึกแปลกประหลาดแล่นเข้าหัวอก ทว่าความรู้สึกนั้นกลับให้ความสุขเร้นลับ ท่านดาบสละปากจากจุมพิตพลางก้มลงหอมดอมดมที่ทรวงอกนาง
จากนั้นลากนาสิกผ่านกลางร่องอกสูดกลิ่นหอม แล้วค่อยเลื่อนปากมาสัมผัสกับทับทิมยอดถัน พลันนั้นท่านโลมเลียแผ่วเบา และกลับกายเปลี่ยนเป็นดูดดุนสลับกัน
สาวน้อยที่เพิ่งถือกำเนิดนั้นทั่วสรรพางค์กายเกร็งแกร่งกลั้นหายใจ ใบหน้าแดงก่ำ ด้วยความเสียวสยิวสุดจะหยั่ง นี่หรือความรู้สึกของมนุษย์ ร่างกายนางกระตุ้นตอบด้วยธารรักที่ไหลรินโดยไม่รู้ตัว

จนเ่อ่อล้นเกษรสวาทกลายเป็นเมือกใสวาวอยู่ทั่วประตูสวรรค์ ท่านจอมพรตใช้มือข้างหนึ่งบีบจับลูบคลึงเนินเนื้อ ซึ่งคลุมด้วยแพรละเอียดสีดำด้วยความคะนองระคนเอ็นดู
พลางลากนิ้วตัดแตะวางกลางกลีบแก้ว แล้วถูไปมาแผ่วเบาจนมือท่านเปียกชื้น จากนั้นท่านสอดนิ้วเข้าไปด้วยความซุกซน ช่องนั้นน้อยนิดคับแคบเนื่องไม่เคยถูกบุกรุก
สาวน้อยวัยกำดัดหลับตาปี๋เกร็งขาแน่น หัวใจหวิวๆคล้ายใกล้ตายเห็นแดนสวรรค์ลิบๆ ทว่าท่านยังไม่หยุดกลับย่ามใจค่อยๆสอดซอนดัชนีเข้าออกราวสำรวจ จนธารสวรรค์หลั่งใหลเจิ่งนอง

กลิ่นคาวรักกรุ่นกระพือระอุ อารมณ์สวาทนั้นพลุ่งพล่านราวพายุลูกมหึมาที่พร้อมจะพังบ้านเรือน จอมฤาษีจุมพิตที่ปากนางอีกคราราวให้กำลังใจ
ก่อนจะปลดเปลื้องเครื่องนุ่งห่มจนเหลือแต่ความเปลือยเปล่า ร่างกายของท่านนั้นไม่ได้ผอมเกร็งกลับเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ หลังใหล่ก็แผ่กว้างราวนักรบ
ความเป็นชายของท่านองอาจผงาดคึกดุจพญานาคราช มีเศียรเดียวทว่ากลับยิ่งใหญ่น่าเกรงขาม สีนั้นเข้มคล้ำลำตัวยาวพ่วงพีแข็งแรง มีเส้นโลหิตปูดโปนเนื่องด้วยพองโตสุดกำลัง

ดังพญาราชสีห์ที่พร้อมจะขยี้มฤคีตัวน้อย อหลยามองด้วยใจระทึกตึกตัก ท่านเยื้องย่างราวราชาแล้วคุกเข่าแทบเท้านาง จากนั้นค้อมตัวกอดก่าย พลางก้มลงกดสิ่งนั้นไปที่ปากโพรงสวรรค์ของนาง
ซึ่งสองกลีบทองปิดมิดชิดกั้นผู้ใดรุกล้ำ มีเพียงร่องรูน้อยๆที่ได้ผจญเมื่อครู่ ท่านไถถูน้ำวาวคาวอิตถีจนเลื่อมลื่นมันปลาบ ก่อนจะค่อยๆกดแผ่วเบา จนส่วนหัวของนาคเขื่องแหวกธรณีทีละนิดทีละนิด
สาวน้อยไร้เดียงสาผู้ถูกสร้างด้วยมนตร์วิเศษ ร้องออกมาด้วยความตระหนก นัยน์ตาเว้าวอนราวเจ็บปวดทว่ายินดี จอมฤาษีออกแรงเพิ่มกระถดเอวเข้าไปอีกจนนางสะดุ้ง

พลางหยุดค้างให้ร่องรักนั้นขยับขยายตัว จากนั้นท่านยุรยาตรต่อ ทว่าได้แค่ส่วนหัวเท่า่นั้นเนื่องด้วยคับแน่น จึงก้มลงจุมพิตดูดดื่มอีกครั้งให้เคลิบเคลิ้ม แล้วออกแรงพุ่งลำเรือให้ทะยานทีละนิด
สำเภาสวาทค่อยๆคืบคลานแหวกม่านพรมจรรย์ของนาง เสียงจากภายในกายลั่นดังกึดปึดจนสัมผัสได้ เลือดสาวนั่นหลั่งใหลอาบทั่วทวนทองเล็กน้อย ท่านยังคงอัดยัดเข้าไปอีกทีละนิด
จนมันถูกของนางกลืนกินเข้าไปจนหมดมิด ท่านหยุดพักไว้พลางบีบคลึงเต้าตึงของนาง พลันก้มลงดูดดุนหมุนชิวหาสะบัดลัดไล่ จากนั้นถอยทวนออก ก่อนจะกระถดเข้าไปใหม่

ท่านขยับบั้นเป็นจัวหวะรักทำนองใคร่ อย่างทะนุถนอม ส่วนภรรยาวัยแรกสาวนั้น เอามือรัดที่หลังของท่านพลางเกร็งจิกแน่น ด้วยความกระสันเสียวทุกการเคลื่อนไหว
เมื่อนั้นท่านก็กระแทกกระทั้น จนร่างกายกระเทือน หักโหมจู่โจมราวม้าป่าควบตะบึง ภายในห้องบังเกิดเสียงธรรมชาติเป็นคีตกาม ซึ่งเกิดจากเนื้อกระทบหนั่น หนั่นกระทบเนื้อ
เอ้อระเหยเป็นทำนองรัญจวนทว่าชัดเจน ครานั้นเอกบุรุษและอหลยาดูเหมือนจะเข้าใกล้ฝั่งฝัน ถึงสวรรค์ปลายอารมณ์ ใกล้สุขสมในวิมาน นางครวญเสียงดังขึ้นไม่เป็นภาษาและไร้ความหมาย

ท่านเพียรพรตก็สุดจะอดกลั้น จึงเร่งลีลาสาดใส่หนุนเนื่องราวคลื่นลมของทะเลบ้าคลั่ง จู่โจมโหมทะลวงเนิ่นนานหนักหน่วง จนถึงบทสุดท้ายท่านก็กระทั้นกระแทกสุดแรงจนตัวโยน
ฝังทวนทองจนมิดโคน พุ่งกระฉูดอารมณ์รักกระฉอกกระชั้น เข้าสู่ภายในโพรงสวรรค์จนเอ่อท้นออกมา จากนั้นท่านก็ทาบทับตัวนางพลางประสานริมฝีปากแผ่วเบา รสนั้นหวานจางเหมือนชานอ้อย
ภรรยาสาววัยกำดัดน้ำตานองหน้าด้วยความสุขสุดจะกลั้น กลีบทองกระหมิบตอดรัดรอบลำมิอาจควบคุม จอมฤาษีหอบเหนื่อยทว่าอมยิ้มด้วยความปรีเปรม หัวสมองโล่งโปร่งนิมิตร

แล้วทั้งคู่ก็หลับไปโดยซุกซุนกอดเกยอย่างหมดเรี่ยวแรง ในจิตใจต่างหลงใหลซึ่งกันและกัน


.
.
.
.
.

จะกล่าวถึงองค์อัมรินทร์ ท่านชอบกิน ดื่ม เที่ยว เป็นเทวดาชั้นหัวหน้า หรือ เทวาธิบดีผู้ยิ่งยง องค์ท่านนั้นเอี่ยมอ่องผ่องใส
ผิวกายเปล่งรัศมีมรกตสีสดเขียว ใบหน้าหรือก็คมคำ ขนาดโดมปกรณ์ ลำ ยังทำอะไรมิได้ กิจธุระคือปกครองเหล่าเทวดาในเฮฟเว่นซิตี้
ยามว่างท่านก็ไล่ปี้นางฟ้าิ ครั้นเหว่ว้าเพลาเย็นย่ำ ก็ร่ำดื่มสุราทิพย์ จิบสาโทสวรรค์ ก่อนจะฟันนางอัปสรอีกรอบ

มีอยู่วันหนึ่งขณะกำลังสำราญในการดวลน้ำจัณฑ์กับหมู่สหายเทวา ท่ีานก็เอ่ยวาจาด้วยอารมณ์ฉงนขึ้นว่า

"ข้าอยากจะรู้นักในสามโลกนี้ ใครหนองามงดหมดจดที่สุด"

ฝ่ายท่านเพื่อนเทวดาก็เลยตอบว่า "ณ บัดเดี๋ยวนี้นะเกลอเอ๋ย เห็นจะไม่มีใครเกินเลยแม่คนนี้ดอก"

"คนไหนเล่า มาตุลี ขอท่านบอกกล่าว"

"ก็แม่นางอหลยาไง ใครๆเขาก็ร่ำลือกัน นางนั้นงามผุดผาด น่ารักน่าฟัด น่าจัดวันละหลายเพลา" เสียงท่านพร่าสั่นยานคาง

"จริงเหรอเพื่อนเกลอ"

"จริงซีท่านอินทร์"

"แล้วนางเป็นใครล่ะ"

พระสหายผู้วิเศษจ่อโอษฐ์เข้ากับบ้องมหาเมา พลางสืดลมกลืนกินโอสถควันอันมีฤิทธิ์ จากนั้นระบายหมอกสีเทาออกเป็นสายยาวทางนาสิก
กลายเป็นรูปพญาครุฑต่อสู้อุตลุดกับพญานาค ก่อนจะพลันมลายหายไป
เมื่อชำเรืองเห็นเพื่อนออกอากัปร้อนรนสมใจ ท่านก็เปล่งวาจานัยน์ตาหยาดเยิ้มเปรมปรี

"ข้าจะขยายให้ฟัง นางน่ะถูกเสกสร้างจากฤาษีเฒ่านาม โคตมะ ผู้บำเพ็ญฌานมานานกว่าอายุของขุนเขา จนทรงอิทฤิทธิ์วิจิตรไพศาล
ผู้คนทั้งหลายต่างกราบกรานยอกร ยกให้ท่านเป็นโคตรบพิตรพิชิตอุดรโลกเชียวนา ท่านประเสริฐอย่างนี้ไงเล่า พอได้เสกเป่าสาวงามขึ้น
ก็เลยงามหยาดฟ้าหยดย้อย น่าสอยมาครอง แต่ว่าไม่มีใครกล้าหรอก เพราะท่านน่ะวาจาสิทธิ์นัก พูดแล้วเหมือนสาป
ลั่นออกมาเมื่อใดทุกสรรพสิ่งก็กลับกลายเป็นอย่างนั้น มิอาจต้านทานได้"

"บ๊ะ ฤาษีนี่ท่านแน่จริงเทียว หากมีเวลาข้าจักขอกราบกรานเยี่ยมเยียนถึงอาศรมสักครั้ง

เอ้า สาธกซะยืดยาว สหายทั้งหลายจงมา ชน ชน ชน"


***

ณ วิมานปราสาทแก้วยามค่ำคืน องค์อัมรินท่านบรรทมอยู่บนตั่งทองคำ ซึ่งปูลาดด้วยแพรผ้าลวดลายวิจิตรพิศดาร
ในห้องนั้นจัดแต่งอย่างวิลาศวิไล ฝาผนังนั้นเป็นลวดลายแกะสลักละเอียดอ่อน กล่าวถึงเหตุการณ์เมื่อครั้งกำเนิดสวรรค์
อากาศสดชื่นไหลรินแผ่วเบา อบปรุงด้วยกลิ่นหอมระรื่น มุมห้องนั้นประดับด้วยขนยูงทองและถ้วยโถจินดาส่องประกายวามวับ

ข้างกายจอมเทพขนาบด้วยนางฟ้าวัยแรกรุ่นเนื้อตัวล่อนจ้อน นอนสลบไสลด้วยความเหน็ดเหนื่อยอ่อนระโหยโรงแรง
จากกิจกรรมหฤหรรษ์เมื่อครู่ ทว่าองค์อินทรเทพนั้นกลับยกพระหัตถ์ขึ้นก่ายพระนลาฎ ครุ่นคิดคำนึงถึงใครบางคน

"ข้าอยากเห็นหน้านางนักเทียว จะสวยเลอเลิศขนาดไหน"

ท่านข่มตาหลับด้วยความกระส่ายกระสับ แล้วก็เข้าภวังนิทรารมณ์

.
.
.
.
.
เวลาผันผ่านไปแรมเดือน ณ ป่ามหาวันยามบ่าย สุริยะแสงส่องลอดทะลุกิ่งก้านใบบังของต้นไม้ขนาดมหึมา ที่ขึ้นปกคลุมเขียวขจีเหลือเพียงร่มรำไรตามพื้นดิน
เหล่าเห็ดป่าหญ้าปล้องขึ้นแทรกแทรมอยู่ทั่วบริเวณ บนคาคบและโคนต้นไม้ใหญ่ก็มีหมู่ดอกไม้นาๆชนิดส่งกลิ่นตลบอบอวน เชิญชวนเหล่าผึ้งภมรให้บินตอมกันหึ่งหั่ง
ผีเสื้อลายวิจิตรสีสันสดใส กรีดปีกกระพือพริ้วบินฉวัดเฉวียนไปมา บ้างหยุดลิ้มรสน้ำหวาน บ้างหยุดอยู่เฉยพักผ่อน เหล่าเก้งกวางมฤคาช้างแรดนั้นหากินกันตามอัธยาสัย

บ้างก็เข้าทึ้งถอนยอดอ่อน บางพวกก็ชวนกันนอนแช่ปลักไล่แมลงรบกวน ฝ่ายเจ้าอสรพิษแลภูติผี ก็พากันนอนสงบสลบไสลอยู่ในเงามืดที่แดดส่องไม่ถึง
รอคอยหากินในยามวิกาล ใจกลางป่านั้นเป็นดงไผ่สูงลิบลิ่ว ปล้องสีเขียวสดตรงแหนว ยอดเอนไหวลู่ตามแรงลมส่งเสียงครวญเอียดแอดเป็นคีตศิลป์แห่งพงไพร
ตามพื้นนั้นเต็มไปด้วยใบไผ่แห้ง บรรยากาศร่มรื่นเย็นสบาย หากเงี่ยหูฟังจะได้ยินเสียงธารน้ำข้างๆกันที่หลั่งไหลรินระรื่น ราวหยอกเย้ากับก้อนหินและปูปลา

ติดกันนั้นเองมีอาศมหลังหนึ่งตั้งอยู่

.....ท่านฤาษีกำลังนอนเอกเขนกสบายใจ ฝ่ายอหลยาเจ้าก็บีบนวดเค้นกายคลายขบเมื่อยตามแข้งขาให้สามี
ประเดี๋ยวนางก็ป้อนผลไม้ ประเดี๋ยวก็ยกพัดมาปัดวีแมลง ท่านดาบสนั้นสำราญอารมณ์อย่างกับราชา
ฉับพลันนั้นเองก็เสียวแปลบในหัวอก ตกกะใจจนสะดุ้งฉุกคิดได้ว่า

"อันตัวกูนี้บำเพ็ญเพียรมาช้านาน เกิดอาเพศฉันใด...ได้เสกผู้หญิงขึ้นมาบำบัดตัวเอง หรือท้าวธาดาพรหมท่านเล่นตลกแกล้งทดลองจิต
จะว่าไปก็ดันเกิดรักใคร่นางขึ้นแล้ว ถ้ามัวเมาต่อไปคงมิอาจถอนตัวได้ ไม่ได้กาลซะแล้ว กูควรจะตัดใจออกบำเพ็ญเพียรดีกว่า"

ว่าดังนั้นแล้วท่านก็เจรจาพาทีกับเมียขวัญ

"เอ้อ...น้องนางเอ๊ย พี่น่ะเป็นฤาษีชีไพร สิ่งที่มุ่งหมายนั้นคือบำเพ็ญพรต ที่สร้างเจ้าขึ้นมานั้นก็หวังแก้เหงา เอาไว้พูดคุย
ทว่าเจ้านั้น ดียิ่งกว่าสตรีนางใดในโลกหล้า พี่มิอาจสะกดกลั้นข่มจิตเอาไว้ได้ และเหมือนจะลุ่มหลงเจ้าจนกลัวว่า
มิอาจจะกลับไปภาวนาถือศีลได้อย่างเมื่อครั้งก่อน พี่ว่าพี่ทำไม่ใคร่จะถูกนักนะ"

"ท่านพี่โคตมะ ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะ"

"อันตัวน้องนี้พี่นั้นสร้างมา อย่างไรเสียก็ต้องปรนบัติรับใช้พี่อยู่แล้ว ขออย่าได้คิดเป็นอื่นให้กลุ้มดวงจิต" กานดาส่งเสียงละห้อย

" พี่คิดว่าอยากจะกลับไปบำเพ็ญเพียร สักระยะเพื่อบรรลุสัมโพธิญาน ทำจิตใจให้ผ่องแผ้วเหมือนแต่ก่อน
ชั่วไม่นานนักหรอก แล้วก็จะกลับมาหาเจ้าใหม่ อันจะดับสูญเจ้านั้นพี่ก็ทำมิได้ ด้วยรักแลสงสาร
พี่จะให้เจ้าทนอยู่คนเดียวคอยพี่สักพักได้หรือไม่ แล้วพี่จะรีบกลับมา" จอมพรตกล่าวอย่างหนักใจ

"ท่านพี่ น้องไม่อยากอยู่คนเดียว น้องนี้เกรงกลัวภูติผีปิศาจอยู่ตัวคนเดียวจะอยู่ได้อย่างไรกัน" ภรรยาวัยแรกรุ่นสะอื้นไห้น่าเวทนา

"น้องเอ๋ย พี่ไปไม่นานหรอกนะ อาศรมนี้พี่จะกั้นไว้ด้วยฤิทธี ภูตผีเข้าใกล้ไม่ได้ ข้าวปลาอาหารนั้นก็จะบรรดาลให้เจ้าไว้

พี่จะรีบกลับมาหาเจ้านะ "

นางผวากอดสามีร้องไห้ โคตรมะดาบสได้แต่ทอดถอนใจและปลุกปลอบนาง ให้สัญญามั่นเหมาะว่าจะรีบกลับมา
คืนนั้นทั้งสองนอนเคียงกันเป็นวันสุดท้าย

.
.
.
.


จบละน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

https://board.postjung.com/869184.html