เมื่อการเดินทางของผมไกล้จะจบลง กับความรักที่ไม่อาจเป็นจริง

วันนี้ การเดินทางของผมไกล้จะจบลงในอีก 7ถึง8 เดือนข้างหน้า ผมต้องกลับไปทำกิจการที่บ้านต่อร่วมกับพี่ชาย  ผมได้อะไรมากมายในครั้งนี้ ได้เรียนรู้ชีวิตของคนที่เริ่มจากศูนย์ จะขอกล่าวเป็นรายบุคคล ลุงเทือง ลุงผู้แสนจะใจดีกับภรรยา ที่รับผมเข้าทำงานโดยไม่ไถ่ถามประวัติซักคำ ผมยังจำครั้งแรกที่มาหางานทำได้อย่างแม่นยำ ปล่อยหนวดเครารุงรังถักเดรสร๊อคหน้าตาอย่างกับโจร แฟนก็มีชู้หนีความตรอมใจมาชัดๆ ทิ้งหมา 2 ตัว กะต้นไม้ ให้พี่ชายกับพ่อดูแล แล้วก้อไม่เคยติดต่อกลับบ้านเลย 6 เดือน

  ลุงกับป้าเริ่มต้นจาก คนไม่มีอะไรเลย มารับเหมาแรงงาน เช็ดกระจกบนตึกบ้าง ปลูกเพิงพักเล็กๆ ฝนตกตัวทากก็ขึ้นมาทำให้ป้านอนไม่ได้ จนพอจะมีเงิน ก็เปิดร้านข้าวมันไก่ก็พอไปได้ ขนโต๊ะเก้าอี้ตะเวณขายตามทางเท้าที่เค้าพอจะให้ขาย 

  ผมได้มองเห็นผู้ชายที่รักภรรยาไปไหนก็ไปด้วยกัน เห็นความรักที่ผ่านความยากลำบากจนมีวันนี้ วันที่ มีรายได้หลายบาท จนถึงบ้านหลังราคาหลายล้านบาท

อ่อใครมาเที่ยวพัทยาอย่าลืมมาชิมนะ หมูอบโอ่งลุงเทือง ย้ำนะต้องลุงเทือง ของแท้เจ้าแรกเลยแหละ ลุงเทืองเนี่ยแกดูแลผมเหมือนเป็นหลานแกอีกคนนึงเลย กินข้าวเอย เจ็บป่วย้เอย อาล่ะไว้ตราวหน้าจะมาพร้อมรูปเลยละกัน

จนผมได้เจอกับผู้ ญ คนนึงเข้าเธอไม่ใช่เสปคผมเลย แถมขี้บ่น เรื่องมากเอาแต่ใจ แมร้งติ่งเกาหลีอีกคลั่งไคร้ เอกโซ ไรเนี่ยอหละ ดั่งก็ไม่มี เราอยู่บ้านหลังเดี่ยวกัน โดยผมนอนหน้าทางลงบันได พี่ชายลุง นอนห้องนึง ส่วนเธอคนนั้นนอนในห้อง กับน้าปู้ ญ อีกคน ด้วยอะไรก็ตามผมเป็นคนชอบหาเรื่องแกล้งคนอยู่แล้ว ผมจึงสนิมกับทุกคนง่ายไปหมด 

 เราได้คุยกันบ้าง ส่วนใหญ่ทะเลาะกันมากกว่าถึงขนาดไม่มองหน้ากันเลยก็มี แต่ไม่รู้ว่าทำไมเวลาที่ผมอยู่ไกล้เธอผมกลับมีความสุข ถึงแม้จะไม่ได้พูดอะไรก็ตาม ผมรู้ว่ามันไม่เวอร์ตแต่ก็ห้ามไม่ได้แล้ว แต่เห็นหน้าบานๆแบบนี้เธอมีคนชอบเยอะชิปหาย แต่ผมก็ไม่เคยบอกเธอจนถึงวันที่เธอต่องกลับบ้านที่ พิจิ

ผมใจหายอย่างบอกไม่ถูก ใจก็อยากจะบอกเธอให้รู้อีกใจ ก็กลัวจะผิดหวังกับตำตอบผมจึงไม่ได้เอ่ยอะไรนอกจาก เห้ยเธอ โชคดีนะเว้ย... นั่นเป็นคำสุดท้ายที่เราได้คุยกันและเป็นคำสุดท้ายที่ได้บอกเธอ 

  เรื่องราวของเราผมยังจำได้ไม่เคยเปลี่ยน ทุกครั้งที่ผมำแนั่งทาน kfc ผมจะนั่งโต๊ะตัวเดิมที่เราเคยนั่งตรงข้ามกัน แหวนตัวอักษรT ที่เธอไขโหลในห้างผมก็ยังคงเก็บไว้ และใจลึกๆ ผมหวังว่าเธอคงจะกลับมาให้ผมไดพูดก่อนที่ผมจะกลับบ้าน

  คงจะสงสัยดิก็โทรไปดิวะ ใช่มะ ผมลองโทรไปแล้วแต่ บ้านของเธอกับโรงงานเย็บผ้ามันไกลกันมาก น้องชายเจ้าของโรงงานก็แอบชอบเธออยู่ จึงมีโอกาสไปรับไปส่ง และเธอเองก็บอกว่า เธอไม่อยากมีปัญหา เพราะต้องไปรับส่งกัน เดี๋ยวจะไม่มีคนไปรับไปส่ง 

ซึ่งผมเองก็เห็นด้วยนะ เพราะมันไกล ถ้าทะเลาะกัน เทอต้องกลับคนเดียวมันก็อันตราย จะให้ผมเห็นกะไอแค่ความสุขได้คุยแต่เทอจะเสี่ยงมันก็ไม่คุ้ม ผมจึงไม่เคยโทรไปอีก และผมก็พอจะรู้ว่าเธอจะไม่มีวันชอบผมละมั้ง ออกจะเพี้ยนๆแบบนี้ 555

ถ้าได้พบเทออีกครั้ง ชั้นจะบอกเธอถึงมันจะสายไป จิๆผมก็มีรูปเทออยู่ ไว้ดูเวลาคิดถึง 

สุดท้ายถ้าเทอมาเห็นชั้นอยากจะบอก  "เห้ย... ชั้นขอให้เธอมีชีวิต ที่ตรงใจนะ" แต่เธอคงไม่มีวันหรอกเพราะเธอมันเห่ยเรื่องเทคโนโลยี