พ่อรออยู่...

# ระหว่างที่ผมกำลังรอเพื่อนอยู่ที่ คิวรถ สุราษ-ตรัง ที่ตลาดเกษตร ลุงแกก็เดินเข้ามานั่งข้างผม ด้วยท่าทางที่ไม่มีแรง เสื้อผ้า รองเท้าขาด ที่เท้ามีแต่รอยแผล ผมก็เลยถามแกไปว่า มาจากไหน บ้านอยู่ไหน กินข้าวหรือยัง

แต่คำตอบที่ได้นั้นแกกลับเล่าเรื่องลูกๆแกให้ผมฟัง แกเล่าว่าแกมีลูกสาว3คนลูกชาย1คน ตอนนี้ลูกๆแกไปทำงานอยู่ต่างจังหวัด 3ปีจะกลับมาสักครั้ง ผมก็เรยถามต่อว่า แล้วลุงอยู่กับใคร แกบอกว่าแกอยู่คนเดียว พร้อมกับพูดถึงเรื่องลูกๆแกให้ผมฟังต่อ

ผมก็พยายามนั่งฟังเพราะแกพูดไม่ค่อยรู้เรื่อง ผมเลยลุกขึ้นไปถามคนแถวนั้นว่า แกเป็นคนที่ไหน บ้านแกอยู่แถวไหน เลยทราบจากคนแถวนั้นว่า แกมักจะอยู่บริเวณนี้ นอนตามม้านั่งคิวรถ ลูกๆทิ้งแกให้แกอยู่คนเดียวโดยไม่ส่งเสียเลี้ยงดูแกเลย

ผมเลยถามคนแถวนั้นต่อว่า " แล้วเห็นแกบอกว่าลูกแกจะกลับมา3ปีครั้ง " คนแถวนั้นบอกกะผมว่า ลูกแกเคยให้สัญญากะแกไว้ว่า อีก 3 ปีจะกลับมา จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะกลับมา ' ผมพยายามถามชื่อแก แต่ก็ไร้คำตอบเพราะแกไม่พูดถึงเรื่องใดนอกจากเรื่องลูกแก

ผมก็ทำได้เพียงแค่หาอะไรให้แกกิน พร้อมนั่งฟังแกต่อไป แต่มันถึงเวลาที่ผมต้องขึ้นรถแล้วสิ ผมเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปแกแล้วโพบอกเล่าต่อลงเฟสบุ๊ค ภาวนาว่า ลูกแกจะเป็นเพื่อนในเฟสบุ๊คผมเค้าจะได้รู้ว่าพ่อเค้ารอเค้าอยู่  ' ช่วยแชร์กันหน่อยก็แล้วกันนะคับ !