ว่าด้วยเรื่องทวิพฤกษาแห่งวาลินอร์

     เมื่อการก่อสร้างวาลินอร์สำเร็จลง และพระตำหนักต่างๆของเหล่าวาลาร์ได้จัดตั่งขึ้นแล้ว เหล้าวาลาร์จึงได้สร้างนครของพวกพระองค์ขึ้นในใจกลางที่ราบโพ้นแนวเทือกเขานั้น นั่นคือวิลมาร์ นครแห่งระฆัง ทางด้านประตูตะวันตกของนครมีเนินอันเขียวขจีแห่งหนึ่งนามว่าเอเซลโลฮาร์ เทพียาวันนาประทานความศักดิ์สิทธิ์ให้แก่เนินดินนั่น พระนางประทับอยู่เหนือยอดหญ้าเขียว และทรงร้องเพลงแห่งพลัง ซึ่งประกอบด้วยพระดำริของพระนางถึงสิ่งต่างๆที่เติบโตอยู่บนผืนโลก ในเวลานั้นเหล่าวาลาร์ทรงมาชุมนุมกันเพื่อฟังเสียงแห่งยาวันนา เทพียาวันนาทรงร้องเพลงต่อเบื่องพระพักตร์เหล่าวาลาร์เพื่อทอดพระเนตร ระหว่าที่เหล่าเทพทรงทอดพระเนตรอยู่นั้นก็บังเกิดหน่ออ่นสองหน่อโผล่ขึ้นจากเนิน ทั่วแผ่นดินในยามนั่นมีแต่ความเงียบสงัด ยังแต่เสียงเพลงประหนึ่งมนตร์สะกดของเทพียาวันนาเท่านั้น เสียงเพลงของพระนางบันดาลให้หน่ออ่อนนั้นงอกงามขึ้นเป็นพฤกษาสูงสวยงามแล้วจึงผลิบุปผาดังนั้นแล จึงเป็นกาลบังเกิดทวิพฤกษาแห่งวาลินอร์ ซึ่งมีชื่อเสียงเลื่องลือที่สุดในบรรดาสิ่งสร้างสรรค์ทั้งปวงของเทพียาวันนา และตำนานทั้งหลายของยุคบรรพกาลก้เกี่ยวเนื่องกับทวิพฤกษานี้

         พฤกษาหนึ่งมีใบสีเขียวเข้ม ใต้ท้องทอแสงสีเงิน หยดน้ำค้างพราวแสงเงินโปรยปรายลงมาจากบุปผาที่ผลิบานนับจวนมิถ้วน ทำให้ผืนดินเบื้องใต้ร่มไม้เกิดเงาหย่อมจากใบไม้มากมายที่โบกสะบัดพัดไหวอยู่นั่น

        อีกพฤกษาหนึ่งมีใบสีเขียวอ่อนดุจหนึ่งยอดอ่อนของต้นบีช ขอบใบเป็นสีทองแวววาว ช่อดอกไม้งามปลิวไสวบนกิ่งของเธอราวกับเปลวเพลิงเริงโรจน์ พวยผกาโปรยละอองพิรุณทองพร่างพราวลงมาสู่พื้น 

      วาระแห่งบุปผาผลิบานของพฤกษาทั้งสองนำความอบอุ่นและแสงสว่างเจิดจ้ามาสู่แผ่นดิน พฤกษาแรกมีนามเรียกขานในวาลินอร์ว่าเทลเพริออน อีกพฤกษาหนึ่งมีนามว่าเลาเรลิน

      พฤกษาแต่ละต้นจะทอแสงสว่างเรืองโรจน์ที่สุดแล้วกลับจางรัศมีลงในเวลาเจ็ดชั่วโมง แสงจากต้นหนึ่งจะเริ่งเรืองรองขึ้นหนึ่งชั่วโมงก่อนที่อีกต้นหนึ่งจะดับแสง ดังนั้นลำแสงสีเงินและทองอันอ่อนละมุนของพฤกษาทั้งสองจะผสานเข้าด้วยกันในวาลินอร์วันละสองครั้ง เทลเพริออนมีอายุมากกว่า เติบโตเต็มที่ก่อนและเบ่งเบนบุปผาของตนก่อนในชั่วโมงแรกที่เทลเพริออนเริ่มทอแสงสีเงินแหล่งรุ่งอรุณ เหล่าวาลาร์ยังมิได้นับเข้าเป็นกาลเวลา แต่เรียกชั่วโมงนั้นว่าชั่วโมงปฐมฤกษ์ แล้วจึงเริ่มนับกาลแห่งยุคของอาณาจักรวาลินอร์นับแต่นั้น ชั่วโมงแห่งบัปผาบานของเทลเพริออนเริ่มจากชั่วโมงที่หกของวันปฐมฤกษ์เรื่อยมาตลอดกาลแห่งความรุ่งโรจน์ จนกระทั่งถึงกาลสิ้นแสงของวาลินอร์ จากนั้นชั่วโมงที่สิบสองของเลาเรลินจึงได้ผลิดอกบาน ด้วยกาลนี้ แต่ละวันของเหล่าวาลาร์บนแผ่นดินอามันจึงมีสิบสองชั่วโมง นับวาระสิ้นสุดของวันเมือแสงสีเงินแสงสีทองประสานกันครั้งที่สอง อันเป็นช่วงที่เลาเรลินกำลังผ่อนรัศมีลง และเทลเพริออนเร่งทอรัศมีขึ้น แต่บรรดาแสงละอองน้ำที่สาดกระเซ็นจากพฤษาทั้งสองนั้นทอประกายระยิบระยับอยู่เป็นเวลานานกว่าจะละเหยหายไปในอากาศหรือเหือดลงในผืนดิน เทพีวาร์ดาทรงรับละอองหยาดน้ำค้างเงินของเทพเพริออนและสายพิรุณทองจากเลาเรลิน บรรจุไว้ในอ่างใหญ่แลดูดุจสระแห่งแสง แผ่นดินวาลินอร์จึงเต็มไปด้วยสระน้ำที่เปล่งแสงประกายงดงามทั่วไป เป็นการเริ่มยุคสมัยแห่งความสุขสราญของวาลินอร์ และเป็นการเริ่มนับการแห่งยุค