แจ็กเดอะริปเปอร์ (Jack the Ripper)

 

แจ็กเดอะริปเปอร์ (Jack the Ripper) เป็นสมญาของฆาตกรต่อเนื่องที่ออกทำฆาตกรรมในย่าน "ไวต์ชาเปล" ซึ่งเป็นถิ่นยากจนใกล้นครลอนดอนในช่วงครึ่งปีหลังของ ค.ศ. 1888 ชื่อสมญาได้มาจากข่าวที่ตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์ต่าง ๆ ที่ลงข่าวจดหมายลึกลับที่เขียนถึงสำนักข่าวกลางโดยผู้เขียนที่อ้างตนว่าเป็นฆาตกร ถึงแม้จะมีการสืบสวนและมีทฤษฎีที่น่าเชื่อถือมากมาย แต่ก็ไม่สามารถบ่งบอกโฉมหน้าที่แท้จริงของฆาตกรได้เลย

ตำนานเล่าขานเกี่ยวกับฆาตกรแจ็กเดอะริปเปอร์ได้กลายเป็นขนมผสมน้ำยา ระหว่างการค้นคว้าวิจัยอย่างจริงจังทางประวัติศาสตร์ ทฤษฎีสมรู้ร่วมคิดและนิทานพื้นบ้าน การขาดหลักฐานยืนยันที่แน่ชัดทำให้เกิดมีคำว่า "นักริปเปอร์วิทยา" มาใช้เรียกนักประวัติศาสตร์และนักสืบสมัครเล่นที่ศึกษาคดีอันโด่งดังนี้เพื่อกล่าวหาหรือพาดพิงถึงบุคคลต่าง ๆ ว่าคือตัวริปเปอร์ หนังสือพิมพ์ซึ่งมียอดขายเพิ่มสูงมากในช่วงนี้โทษว่าเป็นเพราะความล้มเหลวของตำรวจที่ไม่สามารถจับกุมคนร้ายได้ ทำให้ฆาตกรฮึกเหิมได้ใจและท้าทาย เหตุการณ์จึงเกิดต่อเนื่องเรื่อยมา ในบางครั้งตำรวจมาถึงที่เหตุเกิดเพียง 2-3 นาที แต่กลับไม่ได้ตัวคนร้าย

เหยื่อผู้เคราะห์ร้ายเกือบทั้งหมดเป็นผู้หญิงที่ออกหาเงินเป็นครั้งคราวด้วยการเป็นโสเภณี ฆาตกรรมส่วนใหญ่เกิดในที่สาธารณะหรือกึ่งสาธารณะ เหยื่อทุกรายถูกเชือดคอ หลังจากนั้นซากศพจะถูกหั่นตรงช่วงท้องและบางครั้งที่อวัยวะเพศ คาดกันว่าเหยื่อจะถูกรัดคอให้เงียบเสียงก่อนลงมือฆ่า มีหลายกรณีที่มีการตัดอวัยวะภายในออก จึงมีผู้อนุมานว่าฆาตกรอาจเป็นศัลยแพทย์หรือไม่ก็คนขายเนื้อ ซึ่งยังหาข้อสรุปไม่ได้

เหยื่อ
หญิงถูกฆาตกรรมหลายรายยังที่เป็นที่ถกเถียงกันทั้งชื่อและจำนวน แต่รายที่ชี้ได้ชัดว่ากระทำโดยแจ็กเดอะริปเปอร์มีไม่มาก

เหยื่อทั้งห้าซึ่งเป็นที่ยอมรับ

เหยื่อซึ่งเป็นที่ยอมรับทางกฎหมายว่า เป็นฝีมือของแจ็กเดอะริปเปอร์แน่นอน มี 5 ราย เรียก "เหยื่อทั้งห้าซึ่งเป็นที่ยอมรับ" (Canonical five) ปรากฏจากผลสรุปการสอบสวนของหลายฝ่าย เพราะศพทั้งห้าถูกกระทำเกือบเหมือนกัน เหตุที่ทำให้เป็นที่เชื่อถือได้ในขณะนั้น มาจากความเห็นของหัวหน้าตำรวจชุดสอบสวนกลางคือ เซอร์เมลวิลล์ แมกนอเทน ที่ให้ไว้เมื่อ ค.ศ. 1894 ซึ่งเพิ่งเปิดเผยเมื่อ ค.ศ. 1959 ความจริงแมกนอเทนเข้าร่วมการสอบสวนหลังเกิดเหตุแล้ว 1 ปี โดยไม่มีนักสืบอื่นร่วม ทำให้ "นักริปเปอร์วิทยา" ต้องแยกเอาศพ 2 รายออกจากรายการเดิมที่มี 7 รายเหลือเพียง 5 ราย
การฆ่าเหยื่อบัญญัติทั้ง 5 ทำตอนกลางคืนในที่มืดในวันหยุดหรือใกล้วันสุดสัปดาห์ มีลักษณะช่วงเวลาใกล้เคียงแต่ไม่ตรงกัน เกิดในที่ที่เปลี่ยวแต่สาธารณชนเข้าถึงได้ด้วยการนัดหมาย หรือเป็นที่ที่มีคนไปในช่วงสุดสัปดาห์ มีเพียงรายเดียวที่เกิดในเขตลอนดอนและเกิดบนถนน นอกจากนี้ ลักษณะการกระทำของฆาตกรเพิ่มความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ตามความโด่งดังของการประโคมข่าว
ความยากในการบ่งชี้ว่าลักษณะอย่างใดที่เป็นฝีมือของแจ็กเดอะริปเปอร์อยู่ตรงช่วงเวลาที่มีการฆาตกรรมสตรีซึ่งมากอยู่แล้วในยุคนั้น แต่ผู้เชี่ยวชาญชี้ว่า ถ้าเป็นแจ็กเดอะริปเปอร์ คอเหยื่อจะถูกเชือดลึกมาก จะต้องมีการหั่นหรือสับช่วงท้องและอวัยวะเพศ มีการเชือดเอาอวัยวะภายในออกและมีการเฉือนใบหน้าด้วยมีดเป็นริ้ว ๆ

เหยื่อที่อาจใช่ฝีมือของแจ็กเดอะริปเปอร์
ยังมีบัญชีแนบท้ายรายชื่อ "5 เหยื่อบัญญัติ" ที่อาจเป็นฝีมือของแจ็กเดอะริปเปอร์อีก 13 รายโดยถือเอาความคล้ายคลึงในการเข้าจู่โจมทำร้ายหรือฆ่า แต่เหยื่อเหล่านี้มีหลักฐานการกระทำไม่ครบถ้วนและละเอียดชัดเจน

การสืบสวน
กรณีแจ็กเดอะริปเปอร์ถือเป็นเหตุการณ์สำคัญที่ทำให้เกิดความก้าวหน้าในเทคนิคการสอบสวนและนิติเวชศาสตร์มากที่สุดหลังเหตุการณ์
วิธีการด้านนิติเวชสมัยใหม่ที่ยังใช้อยู่ในปัจจุบันยังไม่เป็นที่รู้จักของตำรวจนครบาลในสมัยวิกตอเรีย แนวคิดเกี่ยวกับแรงกระตุ้นหรือแรงดลใจให้ลงมือกระทำการฆ่าของฆาตกรต่อเนื่องยังไม่เป็นที่เข้าใจกันแต่อย่างใด ตำรวจในสมัยนั้นเข้าใจเพียงเพียงแรงจูงใจอาชญากรรมที่มีต้นจากความต้องการทางเพศเท่านั้น

สื่อ
ในโลกนี้มีฆาตกรปริศนาที่ฆ่าคนโหดกว่าแจ๊คมากมายหลายรายนัก แต่ทำไมแจ๊คถึงดัง และคนอื่นถึงรู้จักแต่แจ๊ค ทั้ง ๆ ที่แจ๊คไม่ใช้ฆาตกรต่อเนื่องคนแรกของโลก และไม่ใช้ฆาตกรปริศนาคนแรกของโลกอีก นั้นเป็นเพราะสื่อและสิ่งที่ทำให้สื่อสนใจนั่นก็คือช่วงที่แจ๊คอาละวาดเริ่มจาก 31 สิงหาคม 1888 ช่วงนั้นสก็อตแลนด์สามารถคลี่คลายคดีหมอคลิปเปนฆ่าหั่นศพเมีย องค์กรนี้จึงมีชื่อเสียงทันที พวกเขามักออกมาให้ข่าวทำนองว่าพวกตนมีทีมงานที่มีคุณภาพ มีเทคโนโลยี เวลาสืบสวนแต่ละทีต้องละเอียดยิบ ต่อให้ฆาตกรจะฆ่าใครโดยไม่ทิ้งหลักฐาน ก็ลากฆาตกรลงโทษจงได้ ดังนั้นพอเกิดคดีแจ๊คขึ้นขึ้นมา สื่อที่หมั่นไส้องค์กรตำรวจสก็อตแลนด์ยาร์ดอยู่แล้วเริ่มยิ้มถึงความล้มเหลว ขององค์กรนี้ และก็เริ่มเดือด เมื่อตำรวจอังกฤษไร้น้ำยาปล่อยฆาตกรฆ่าคนไปหลายราย สื่อเริ่มประโคมข่าว และเริ่มกระจายข่าวไปทั่วโลก และชื่อของแจ๊คเริ่มโด่งดังต่อมาเมื่อมีจดหมายส่งมาถึงผู้สื่อข่าว
แต่ต้องยอมรับว่าฆาตกรรมแจ็กเดอะริปเปอร์มีผลต่อชีวิตแบบใหม่ของชาวอังกฤษ แม้ฆาตกรรมต่อเนื่องแจ็กเดอะริปเปอร์จะไม่ใช่กรณีแรก แต่ก็ได้ทำให้สื่อทั่วโลกแตกตื่นแพร่กระจายข่าวนี้อย่างครึกโครม การมียอดจำหน่ายสูงขึ้นมาก ประกอบกับการออกกฎหมายใหม่ลดค่าอากรแสตมป์ทำให้ราคาหนังสือพิมพ์ต่อฉบับลดลงมากจากการพิมพ์จำนวนมหาศาล ทำให้เกือบทุกคนซื้ออ่านได้ เรื่องราวลึกลับน่ากลัวที่ยังจับใครไม่ได้จึงเป็นข่าวที่เพิ่มยอดขายได้สูง หลายคนถึงกับกล่าวว่าชื่อ "แจ็กเดอะริปเปอร์" เป็นชื่อที่หนังสือพิมพ์เป็นผู้ตั้งขึ้นเอง

การแพร่หลายของข่าวที่ประโคมแบบใหม่ทำให้เกิดกรณีฆาตกรรมต่อเนื่องที่คล้ายคลึงกันที่เกิดขึ้นในระยะหลังมีรูปแบบทำนองเดียวกันเช่น "ฆาตกรรัดคอบอสตัน" (the Boston Strangler) "ขุนขวานนิวออร์ลีน" (Axeman of New Orleans) "นักซุ่มยิงเบลท์เวย์" (Beltway Sniper) รวมทั้งฆาตกรรัดคอเชิงเขา" (Hillside Strangler) เป็นต้น

 

"ฆาตกรรัดคอบอสตัน""(The Boston Strangler) ช่วงของการฆาตกรรม 14 มิถุนายน 1962-4 มกราคม เหยื่อผู้เคราะห์ร้ 13 คน

 

ขุนขวานนิวออร์ลีน" (Axeman of New Orleans) ช่วงของการฆาตกรรม พฤษภาคม 1918 -ตุลาคม 1919 เหยื่อผู้เคราะห์ร้าย 8 คน (เพิ่มเติมสันนิษฐาน)

 

 

ฆาตกรรัดคอเชิงเขา" (Hillside Strangler) (เป็นฉายาของชายสองคน) ช่วงของการฆาตกรรม 16 ตุลาคม 1977-16 กุมภาพันธ์ 1978 เหยื่อผู้เคราะห์ร้าย 10 คน

 

 

 

ต้นเหตุสำคัญที่อาจเป็นไปได้ในกรณี "แจ็กเดอะริปเปอร์" ที่ได้กล่าวถึง คือการปล่อยละเลยไม่เหลียวแลย่านคนยากจนมากในสมัยนั้นจากชนชั้นสูงผู้ดูแลบ้านเมือง ดังย่านที่เป็นที่เกิดเหตุจึงมีผู้เรียกร้องความสนใจให้บ้านเมืองเข้ามาช่วยเหลือปรับปรุงให้มีสภาพดีขึ้นบ้าง จอร์จ เบอร์นาร์ด ชอว์ เป็นผู้หนึ่งที่เขียนจดหมายเชิงประชดถึงกรณีดังกล่าวผ่านหนังสือพิมพ์

ผู้ต้องสงสัย

เจ้านักปาดคอมนุษย์คนนี้ได้ทิ้งร่องรอยคราบเลือดเอาไว้สองสามอย่างด้วยกัน เพราะในแต่ละครั้งที่มันได้ฆ่าใครตายไปนั้นมันมักจะพาตัวหายลับเข้าไปอยู่ในบริเวณ ไวซ์ชาเปลซึ่งเป็นถิ่นที่อยู่ของคนจน ถ้าหากว่าคนร้ายรายนี้เป็นคนจน ถ้าอย่างนั้นทำไมเขาจึงได้มีความรู้วิชาการแพทย์ และได้ใช้ความรู้นั้นมาฆ่าคนอย่างโหดร้าย ทฤษฏฎีที่มีทางจะเป็นไปได้มากที่สุดเกี่ยวกับตัวการคือ ข้อสันนิษฐานของดาเนียล ฟาร์สัน นักเขียนแลกนักข่าวของวิทยุกระจายเสียงและต่อมาเขาได้กลายเป็นหัวหน้าของกองสอบสวนกลางเมื่อปี1903 ฟาร์สันได้เพ่งเล็งผู้ต้องสงสัยไว้สามคนด้วยกัน คนแรก แพทย์ชั้นเซียนชื่อ ไมเคิล ออสตร๊อก คนที่สอง ผู้นิสัยในการชอบฆ่าคนชาวโปลิชเลือดยิว ชื่อว่า กอสมันสกี้ ซึ่งมีนิสัยเกลียดผู้หญิงอย่างรุนแรง และอีกคนหนึ่งก็คือทนายความผู้มีนิสัยเลวทรามชื่อมา มองตาคู ยอห์น ดรุตต์ หรือบ้างก็ว่า มีเจ้าชายของราชวังได้ไปเที่ยวโสเภณีแต่ในภายหลังพระองค์ถูกแบล๊คเมล์โดยโสเภณีหญิงผู้นั้น พระองค์จึงส่งคนในวังไปลอบฆ่านาง ซึ่งนั่นคือคดีแรก แต่คดีต่อ ๆ ไปเป็นแค่พฤติกรรมเลียนแบบ มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่รู้ความจริงในเรื่องคดีดีที่สุด นั่นก็คือคนที่เป็นแจ๊กเดอะริปเปอร์จริง ๆ เท่านั้น ซึ่งเราก็ไม่อาจรู้ได้ว่าเขาคือใคร แต่ว่าจะเป็นใครก็ตามความลับอันน่าหวาดหวั่นของเขาก็ต้องถูกฝังอยู่ใต้พื้นดินพร้อมกับร่างของเขาไปแล้ว ซึ่งไม่มีทางที่ใครจะรู้ได้ความจริงเกี่ยวกับเรื่องนี้กันอีกเลย

จิตรกรเป็นฆาตกร!  6 ธันวาคม พ.ศ.2544  แพทริเซีย คอร์นเวลล์ นักเขียนนิยายอาชญา ชาวอเมริกัน ได้ให้สัมภาษณ์ตัวจริงของแจ๊ค เดอะ ริปเปอร์ จากหลักฐานทั้งหมดเธอที่รวบรวมมาอย่างยากลำบาก

“จากการศึกษาข้อมูลเธอมั่นใจว่า นาย วอลเต้อร์ ริช้าร์ด ซิคเกิร์ต คือแจ๊ค เดอะ ริปเปอร์ แน่นอน”

ใครคือ วอลเต้อร์ ริชาร์ด ซิคเกิร์ต
วอลเต้อร์ ริชาร์ด ซิคเกิร์ต เกิดที่มิวนิค ในเยอรมัน 31 พฤษภาคม 1860 บิดาเป็นช่างวาดภาพประกอบลงใน

นิตรสาร ต่อมาครอบครัวของเขาก็ย้ายมาปักหลักที่กรุงลอนดอน

พฤษภาคม ซิคเกิร์ต ได้เป็นจิตรกรอย่างเต็มตัว เมื่อได้จิตรกร ชาวอเมริกาชื่อ เจมส์ แม็คนีลล์ เป็นผู้สอน จนกระทั้งผลงานที่ถนัด คือการใช้แสงเงา ในใบหน้าของบุคคลทำให้มีลักษณะกรีดเฉือน

ในด้านการงานถือว่าดี ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ซิคเกิร์ต นำภาพเขาแสดงในงานหลายครั้งและเป็นอาจารย์สอนศิลปะในลอนดอน จนมีชื่อเสียงในกรงลอนดอน  ในด้านชีวิตคู่ ถือว่าไม่ค่อยดีนัก เขาหย่ากับภรรยาคนแรก และภรรยาคนที่สองตายก่อนวัยอันควร แต่เขาก็ได้คู่ชีวิตอีกครั้งในชีวิตปั้นปลาย

เขาเสียชีวิตที่เมืองบ๊าธในวันที่ 22 มกราคม  เท่าที่ดูจากชีวิตและประวัติของ ซิคเกิร์ต แล้ว ไม่เห็นเค้าใด ๆ ที่บอกว่า ซิคเกิร์ต ส่อแววเป็นฆาตกรตั้งแต่เด็กเลยถึงแม้เขาจะมีปัญหากับชีวิตบ้างในหน้าที่การงานและผู้หญิง แต่เขาก็อดทนและแก้ไขได้จนมีชื่อเสียงและประสบผลสำเร็จในชีวิต ไม่มีลักษณะใด ๆ ทั้งสิ้น ว่า ซิคเกิร์ต คือแจ๊ค เดอะ ริปเปอร์

ทำไมต้อง ซิคเกิร์ต  สาเหตุที่เขาถูกสงสัยเพราะงานเขียนของเขา มีหลายคนเชื่อว่างานเขียนของเขามีแรงบันดารใจจากแจ๊ค เดอะ ริปเปอร์ แต่ทำไมเขาต้องฆ่าโสเภณีทั้ง ๆ ที่เขามีทั้งชื่อเสียงและเงินตรา คำตอบอยู่ที่โจเซ้ฟ กอร์แมน ซิคเกิร์ต เขาอ้างว่าเป็นลูกชายของซิคเกิร์ตนักจิตรกร เขาบอกว่า………

“ก่อนที่พ่อจะเสียชีวิต(1942) พ่อได้สารภาพก่อนตายว่า พ่อรู้เรื่องการวางแผนฆ่าโสเภณีที่รู้เรื่องความลับของเจ้าชายอัลเบิร์ต วิคเตอร์”

เจ้าชายอัลเบิร์ต วิคเตอร์ ชอบปลอมตัวท่องราตรีและชักชวนเขามาเที่ยวด้วย พวกเขาได้รู้จักกับหญิงสาวชื่อแอนนี่ เอลิซาเบธ เจ้าชายผกพันรักใคร่ได้ไม่นาน แอนนี่ก็ต้องท้อง และเมื่อรู้ถึงพระราชินี พระองค์ทรงพิโรธมาก และแยกสองคนออกจากกัน และลบชื่อของ แอนนี่ เอลิซาเบธ และแมรี่ เคลลี่ก็รู้ความลับนี้ ! และต่อมาเธอและเพื่อนำความลับนี้มาต่อรองเรียกเงินจากรัฐบาล  ถ้าความลับนี้เปิดเผยต่อภายนอก เรื่องจะบานปลายยิ่งกว่ารัฐประหาร!

เซอร์กัลล์นายแพทย์ประจำพระองค์พร้อมกับจอห์น เน็ต คนขับม้าได้วางแผนสังหารพวกผู้หญิงปากหอยปากปูและสอนบทเรียนที่มีค่าว่า นี้คือผลการเป็นศัตรูกับรัฐบาล ทั้งสองได้สร้างแจ๊ค เดอะ ริปเปอร์ ขึ้นมา และต่อมาได้ขอร้องให้ตำรวจเข้ามาช่วยกลบเกลื่อนอาชญากรรรมและให้ทำเป็นเอาหูเป็นตาไปไร่ระหว่างที่เกิดฆาตกรรรม

ซิคเกิร์ต รู้สึกผิดมากในการมีส่วนร่วมการฆาตกรรรมนี้ มันอัดอั้นจนบอกใครไม่ได้ เขาจึงระบายความลับทั้งหมดในงานเขียนที่โด่งดังหลายภาพของเขา  และหลังจากนั้นหลายฝ่ายได้มีการตรวจสอบคำพูดของ โจเซ้ฟ กอร์แมน ซิคเกิร์ต ก็พบว่ามีผู้หญิงชื่อ แอนนี่ ครุก อาศัยอยู่ในช่วงเวลานี้จริงและเธอกำเนิดลูกไม่มีพ่อในช่วงเวลานี้จริง แต่หลาย ๆ ฝ่ายไม่เห็นด้วยกับแนวคิดนี้ จนกระทั้ง แพทริเซีย คอร์นเวลล์ นักเขียนนิยายอาชญา กระโดดเข้าร่วมพร้อมหลักฐานว่าเขาคือฆาตกรไว้ท์แซ็พเพล  แต่หลักฐานทั้งหมดก็โต้กลับโดยผู้เชี่ยวชาญว่าไม่สามารถเชื่อมโยงได้ว่า ซิคเกิร์ต คือ แจ๊ค เดอะ ริปเปอร์

จนบัดนี้เวลาก็ล่วงเลยมานานนับศตวรรษ ปริศนาทั้งหลายก็ยังไม่อาจไขกระจ่างได้ ยังคงเป็นม่านหมอกอันดำมืดในอดีตของอังกฤษที่ ณ ครั้งหนึ่งเคยมีฆาตกรใจโฉดนาม แจ๊ค เดอะ ริปเปอร์ อาศัยอยู่ แม้ว่าแฟ้มคดีของแจ๊คนั้นจะถูกปิดไปเมื่อปี ค.ศ. 1892 และวายร้ายคนนี้ก็หายไปจากหน้าประวัติศาสตร์ของอังกฤษอย่างสิ้นเชิง แต่ก็ยังคงเหลือทิ้งไว้แต่ปมตำนานอันน่าสยองขวัญและลึกลับที่ผู้คนยังคงเล่าขานต่อกันมาจนถึงปัจจุบันพร้อมกับคำถามที่ว่า “ใครคือ แจ๊ค เดอะ ริปเปอร์ ?”

ลำดับเหตุการณ์

• 31 สิงหาคม ค.ศ. 1888 ฆาตกรรมเหยื่อรายแรก
• 8 กันยายน ค.ศ. 1888 ฆาตกรรมเหยื่อรายที่สอง
• 25 กันยายน ค.ศ. 1888 จดหมายส่งถึงสำนักงานเซ็นทรัล ลงนาม “แจ๊ก เดอะ ริปเปอร์”
• 30 กันยายน ค.ศ. 1888 ฆาตกรรมเหยื่อรายที่สามกับสี่ในเวลาไล่เลี่ยกัน
• 1 ตุลาคม ค.ศ. 1888 ไปรษณีย์บัตร์ “แจ๊คจอมซ่าส์”ถึงสำนักข่าวเดิม
• 16 ตุลาคม ค.ศ. 1888 พัสดุลงชื่อ “จากนรก” ส่งไตครึ่งซีก ไปให้จอร์ชประธานคระกรรมการป้องกันภัยไวต์แซพเพล
• 9 พฤศจิกายน ค.ศ. 1888 เหยื่อรายที่ห้าคาดว่าเป็นรายสุดท้าย
• 31 ธันวาคม ค.ศ. 1888 พบศพมองตากู จอห์น ดรูอิทท์ หนึ่งในผู้ต้องสงสัยว่าเป็นแจ๊คจมน้ำตาย สันนิษฐานว่าเป็นการฆ่าตัวตาย
• ค.ศ. 1890 อารอน โคสมินสกี้ ผู้ส่งเข้าโรงพยาบาลโรคจิตและเสียชีวิตในปี ค.ศ. 1919
• ค.ศ. 1892 ปิดคดีแจ๊ค เดอะ ริปเปอร์ โดยหาผู้กระทำความผิดไม่เจอ
• ค.ศ. 1894 เซอร์เมลวิลล์ แมคนักห์เต็นเขียนบันทึกร่ายยาวแบบลับ ๆ ว่า เขาสงสัยมองตากู จอห์น ดรูอิทท์
• ค.ศ. 1901 มีการสันนิษฐานว่าจดหมายและพัสดุที่ส่งมาเป็นของปลอมทำขึ้นโดยฝีมือของนักข่าว
• ค.ศ. 2006 สก็อตแลนด์ยาร์ดเปิดเผยโฉมหน้า แจ๊ค เดอะ ริปเปอร์ ด้วยเทคโนโลยีสมัยใหม่

 

สก็อตแลนด์ยาร์ดเปิดเผยโฉมหน้าแจ็กเดอะริปเปอร์

แม้คดีของแจ๊คจะจบลงมาตั้งแต่ ปี ค.ศ. 1892 นานแล้ว แต่ใช่ว่าหลาย ๆ คนจะหยุดการสอบสวน เพราะยังมีผู้สนใจซึ่งเรียกตนเองว่า “นักริปเปอร์วิทยา” และผู้เชี่ยวชาญด้านอาชญากรรมรวมไปถึง สก็อตแลนด์ยาร์ดที่ล้มเหลวยังคงสืบสวนคดีไม่รู้จักหยุดหย่อน แต่จากการสืบสวนของโดนัลด์ ซุทเธอร์แลนด์ สอวนสัน สารวัตรใหญ่ประจำหน่วยสืบสวนคดีอาชญากรรม สก็อตแลนด์ยาร์ด พบว่านายวิลเลียม สมิธ ตำรวจสายตรวจเมื่อ 120 ปีก่อน เป็นพยานคนหนึ่งที่ยังคงมีชีวิตอยู่หลังพบเห็นใบหน้าที่แท้จริงของแจ๊ค

ในวันที่ 30 กันยายน ค.ศ. 1888 สมิธเห็นชายหญิงคู่หนึ่งอยู่ด้วยกันหลังเที่ยงคืนเล็กน้อย และอีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงต่อมาผู้หญิงคนที่พบก็กลายเป็นศพที่ 3 ของแจ๊ค โดยชายที่สมิธเห็นนั้น สูงราว ๆ 5 ฟุต 7 นิ้ว ไว้หนวดเรียวเล็ก ผิวคล้ำ ซึ่งสอดคล้องกับคอมพิวเตอร์ประมวลผลในปัจจุบันที่วิเคราะห์โดยทางเจ้าหน้าที่ของสก็อตแลนด์ยาร์ด ส่วนเรื่องอื่น ๆ เกี่ยวกับตัวแจ๊ค ก็มีคนออกมาเสนอความเห็นอีกเช่นกัน โดยนายคิม รอสโม ผู้เชี่ยวชาญด้านภูมิประเทศบอกว่าเขาใช้เทคนิคอย่างหนึ่ง นำสถานที่เกิดเหตุแต่ละครั้งบวกกับรายงานที่มีพยานพบเห็นมาประเมินว่า ฆาตกรน่าจะอยู่ที่ไหน ผลออกมาคือ ฆาตกรรายนี้น่าจะพักอาศัยในอาณาเขตไม่เกิน 1 ตารางไมล์จากสถานที่เกิดเหตุ และยังวิเคราะห์ลึงลงไปอีกว่า น่าจะอาศัยอยู่ที่แถบถนนฟลาวเวอร์ หรือถนนดีน ซึ่งห่างจุดเกิดเหตุแต่ละครั้งราว ๆ ไม่เกิน 100 หลา และยังเป็นพื้นที่ที่ตำรวจเมื่อ 120 ปีก่อน เคยสำรวจ รวมถึงสอบถามเรื่องราวเพื่อตามล่าผู้ต้องสงสัยจากผู้คนในละแวกนี้มาแล้ว แม้จะไม่พบข้อมูลที่สามารถชี้ชัดใด ๆ ได้ก็ตาม

เมื่อวันที่ 13 กรกฎาคม สก็อตแลนด์ยาร์ดได้เปิดเผยหลักฐานชิ้นสำคัญ นั้นคือบันทึกส่วนตัวของโดนัลด์ ซุทเธอร์แลนด์ สวอนสัน สารวัตรใหญ่ประจำหน่วยสืบสวนคดีอาชญากรรม สก็อตแลนด์ยาร์ด ผู้รับผิดชอบคดีนี้นับตั้งแต่วันเกิดเหตุ ซึ่งทายาทของสวอนสันตัดสินใจมอบบันทึกนี้ให้พิพิธภัณฑ์อาชญากรรมของสก็อตแลนด์ยาร์ด โดยบันทึกนี้เขียนด้วยมือของสวอนสันเองหลักจากเกษียณอายุราชการแล้ว ที่ยังคงกังวลใจเกี่ยวกับคดี แจ๊ค เดอะ ริปเปอร์​ และเขียนบันทึกนี้ไว้เพื่อให้คนรุ่นหลังได้อ่านเกี่ยวกับข้อมูลคดี ที่น่าสนใจคือ สวอรสันได้ระบุชื่อของบุคคลที่เขาคาดว่าจะเป็น “แจ๊ค เดอะ ริปเปอร์” ไว้ในบันทึกเล่มดังกล่าวด้วย

บันทึกนี้ระบุว่าฆาตกรคนนั้นชื่อ อารอน โคสมินสกี้ เป็นช่างตัดผมชาวยิวที่อาศัยในเขตไวต์แซฟเพลย่านที่เกิดเหตุนั้นเอง สำหรับนาย อารอน โคสมินสกี้ นี้มีการชี้ตัวอย่างลับ ๆ ของพยานคนหนึ่งที่อ้างว่าเห็นตัวฆาตกร แต่พยานคนนี้ไม่ยอมร่วมมือกับราชการเท่าไหร่เพราะไม่อยากชื่อว่าเป็นคนทรยศ เพื่อนร่วมเชื้อชาติเดียวกันอย่างไรก็ตาม ในการร่วมมือแบบไม่เปิดเผยนั้น ตำรวจพาพยานไปชี้ตัว โดยนายโคสมินสกี้ไปรวมกับคนอื่น ๆ ซึ่งพยานสามารถชี้ตัวได้ถูกต้อง หลักจากนั้นตำรวจก็จับตามองโคสมินสกี้ตลอด แต่ตอนนั้นนายนั้นดันเกิดอาการโรคจิตกำเริบ จนถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลรักษาอาการ งานนี้หลานของสวอนสัน คือเนวิลล์ สวอนสัน บอกว่าคุณปู่มั่นใจเลยว่านายโคสมินสกี้เป็นฆาตกรแน่นอน แต่มีเหตุผลบางอย่างที่ไม่สามารถจับกุมเขาได้

ความเห็นของสวอนสันนั้นก็สอดคล้องกับเจ้านายเขาเหมือนกัน คือเซอร์โรเบิร์ต แอนเดอร์สัน เขาก็เขียนบันทึกเหมือนกันว่า สงสัยนายโคสมินสกี้เหมือนกัน อันที่จริงชื่อของโคสมินสกี้ไม่ใช้เพิ่งจะโผล่ออกมา แต่เป็นชื่อต้น ๆ ที่เคยถูกอ้างมาก่อนโดยเจ้าหน้าที่เซอร์เมลวิลล์ แม็กนักห์ แต่เขาเป็นผู้ต้องสงสัยอันดับสองเพราะเขาสนใจนายมองตากู จอห์น ดรูอิทท์ ว่าน่าจะเป็นแจ๊คมากกว่าแต่โคสมินสกี้จะเป็นแจ๊ค หรือไม่นั้นไม่มีใครตอบได้ เพราะตอนนี้เจ้าตัวลาโลกไปนานแล้วจะเชิญมาสอบปากคำคงต้องขึ้นคนทรงเจ้าแหละ แถมแม้มีการเปิดเผยเรื่องมากขึ้น แต่ปริศนาก็คือปริศนา เพราะมีคนบางคนนำเสนอว่าบางที่แจ๊คนั้นไม่ได้มีคนเดียว แต่มันมีสองคนขึ้นไปดำเนินการต่างหาก

นายเทรเวอร์ แมริออต อดีตนายตำรวจอังกฤษทุ่มเทเวลากว่า 10 ปี ในการศึกษาสำนวนคดีแจ๊ค เดอะ ริปเปอร์ และประกาศว่า “ไม่มีทางเลยที่ฆาตกรผู้นี้จะทำงานได้โดยลำพังเพียงคนเดียว”เขาว่าจำนวนเหยื่อของแจ๊คนั้นไม่ทราบแน่ชัดว่ามีกี่รายกันแน่ บางคนบอกว่ามีกว่า 10 ราย แต่เท่าที่นักริปเปอร์วิทยาทั้งหลายลงความเห็นว่าแท้จริงมีเหยื่อแค่ 5 รายเท่านั้นโดยนับจากรายแรกตั้งแต่สิ้นเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1888

แต่สิ่งที่แมริออตสะดุดใจมากคือ เหยื่อรายที่ 3 และ 4 เพราะเกิดเหตุในคืนเดียวแต่สถานที่กันซึ่งมีระยะห่างกันเพียง 12 นาที ทำให้มีการคาดว่าน่าจะมีการแยกกันลงมือเพราะในเวลาที่น้อยขนาดนี้ ไม่น่าจะมีใครว่องไวพอขนาดทำงานได้ 2 ศพ ในเวลาไล่เลี่ยงขนาดนี้ บางทีโคสมินสกี้อาจร่วมมือกับใครคนหนึ่งหรืออาจเป็นองค์กร สมาคม หรือใครสักคนที่มีอิทธิยิ่งใหญ่ในอังกฤษ เขาอาจได้ค่าจ้างร่วมมือกันฆ่าโสเภณีทั้ง 5 โดยมีวัตถุประสงค์บางอย่างซึ่งเราก็ไม่ทราบได้  จนกระทั่งเวลาผ่านไป 120 ปี ปลายปี ค.ศ. 2006 สก็อตแลนด์ยาร์ดก็เปิดเผยโฉมหน้าของแจ๊ค เดอะ ริปเปอร์ ในที่สุด

แจ็กเดอะริปเปอร์ในวัฒนธรรมสมัยใหม่

มีการนำกรณีหรือชื่อของ "แจ็กเดอะริปเปอร์" มาสร้างเป็นนวนิยายหลายเรื่อง ตั้งเป็นชื่อวงดนตรีบ้าง ชื่อเพลงบ้างทั้งโดยตรงและใช้ชื่อสถานที่ที่มีการอ้างอิงแพร่หลายในข่าวที่เป็นที่รู้จักบ้าง เช่น พิงค์ดอท บอบ ไดลาน จูดาส พรีสท์และสกรีมมิง ลอร์ด ซัทช์ ต่างร้องและอัดเพลงจำหน่ายในชื่อ แจ็กเดอะริปเปอร์

มีหลายบริษัทที่เอาแจ็กเดอะริปเปอร์มาทำตุ๊กตาและของเล่นขาย จนบางครั้งได้รับการประท้วงจากสังคม ในปี พ.ศ. 2549 วารสารประวัติศาสตร์ บีบีซี. ลงคะแนนเสียงโดยผู้อ่านให้กรณี "แจ็กเดอะริปเปอร์" เป็นประวัติศาสตร์ที่เลวร้ายที่สุดของอังกฤษ
ถึงปัจจุบันมีหนังสือที่ไม่ใช่นวนิยายเกี่ยวกับแจ็กเดอะริปเปอร์มากถึง 150 เล่มทำให้แจ็กเดอะริปเปอร์เป็นคดีฆาดกรรมจริงที่มีผู้นำไปเขียนมากที่สุดในคริสต์ศตวรรษที่แล้ว แม้ขณะนี้ก็ยังมีวารสารเกี่ยวกับแจ็กเดอะริปเปอร์ตีพิมพ์จำหน่ายพร้อมกัน 6 ฉบับในช่วงทศวรรษที่ผ่านมา