เรื่องเล่าจากกระต่ายตัวน้อย

“ที่นี่คือที่ไหน”
เมื่อผมลืมตาขึ้น ผมถูกจ้องมองด้วยสายตาของ “มนุษย์” 
ซึ่งพวกเขาเดินผ่านไปผ่านมา บริเวณที่พวกเราอยู่
พร้อมกับชื่นชมพวกเราและผลัดกันจับอุ้มพวกเรา

“แม่…ผมกลัว” เจ้านายของแม่ 
จับพวกเราใส่วัตถุสี่เหลี่ยมแคบๆ 
ที่เจ้านายของแม่เรียกมันว่า “กรง”
มันมีขนาดเท่ากับตัวของพวกเรา 
พร้อมกับจับเราใส่เสื้อผ้า 
เจ้านายของแม่บอกว่า 
ใส่แล้วเราจะน่ารัก และขายง่ายขึ้น

“แม่จ๋า ผมร้อน ผมอึดอัด ผมคิดถึงแม่ ผมหิว” 
แต่พวกเราพูดไม่ได้แม้สักคำ…

พี่น้องของผม ตายไปทีละตัว ทีละตัว
รวมถึงเพื่อนกระต่ายอีกหลายตัว

ถ้าผมตายไปอีกสักตัว 
ท้องเสีย ท้องอืด
และช็อคตายไปต่อหน้าต่อตา อย่างทรมาน
ถ้ามันทำให้พวกเขา บอกต่อกับคนอื่นว่า…

“ชีวิตของกระต่ายที่อยู่ในกรงเล็กๆ ใบนั้น มีชีวิตเหลือเท่ากับกรงและเสื้อผ้าตัวเล็ก ที่พวกเราใส่อยู่”

ได้โปรด...
ให้พวกเราได้อยู่กับแม่นานกว่านี้
ให้พวกเราได้สัมผัสรักจากแม่มากกว่านี้

อีกไม่นานพวกเราจะมีชีวิตที่แข็งแรง 
พร้อมเดินและก้าวไปกับเจ้านายใหม่

ชีวิตที่เหลือต่อจากนี้ 
ผมคงไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าแม่และเจ้านายใหม่
เจ้านาย ที่แม่บอกว่า ผมจะจดจำแทนแม่
เจ้านาย ที่แม่พูดถึง เขาจะรักผมเหมือนแม่
เจ้านาย ที่จะมอบชีวิตที่ดีให้กับผม

เวลาแค่ 20 วันที่ได้อยู่กับแม่

แม่จ๋า...

ผมคงไม่มีวันนั้น ผมอ่อนล้า หมดแรง
ทั้งที่ผมอยากได้สิ่งที่แม่บอกทั้งหมด
ในอีกไม่กี่เดือนเท่านั้น ผมคงจะได้รับมัน

เจ้านายตัวใหญ่ ที่ดูอบอุ่น
ความรักจากเจ้านายที่มากมายเท่ากับแม่
และชื่อใหม่ที่เจ้านายตั้งให้

ผมคงจะได้ยินเจ้านายเรียกชื่อผม

ถ้าผมได้อยู่กับแม่นานกว่านี้

ปี JP Rabbitry