เหตุผลที่ทำให้ผมเป็นหมอต่อมาจนถึงทุกวันนี้...

 

เรื่องมันเกิดเมื่อ 8 ปีกว่าๆสมัยผมเป็นแพทย์ใช้ทุนปีที่ 1

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เสียงโทรศัพท์ดังอีกแล้ว...

วันนี้ผมรับโทรศัพท์จากโรงพยาบาลกี่ครั้งแล้วนะ ตั้งแต่สี่โมงเย็น...

ผมขี้เกียจรับ เพราะถึงจะรับมันมาหลายสายขนาดนั้น แต่ยังไงก็ต้องรับอยู่ที่ทุกสายที่รพ.โทรเข้ามา

“หมอ เมื่อไหร่หมอจะมา off sheath ที่ CCU เสียที คนไข้รอมาตั้งแต่เย็นแล้วนะ” แล้วก็วางสาย...

ผมดูนาฬิกา........ตี2 

ไม่ใช่ว่าผมมัวแต่เถลไถลตั้งแต่เย็น ไม่ใช่ว่าผมมัวแต่โทรศัพท์คุยกับเพื่อน 

ไม่ใช่ว่าผมมัวแต่แอบไปนอนอู้ 

ตั้งแต่ 4 โมงเย็นผมเริ่มชีวิตแพทย์เวรอายุรกรรมโดยการ off sheath เคสที่ 1 เคสที่ 2 3 4 สลับไปเรื่อยๆ

กับการไปดูคนไข้ที่หอผู้ป่วยที่มีปัญหา คุยกับญาติที่สงสัยเรื่องการรักษา ทำหัตถการ ฯลฯ 

ผมทำทุกอย่าง ยกเว้นกินข้าว 

ซึ่งก็ไม่ได้กินมาตั้งแต่มื้อเที่ยงแล้ว หิวจนลืมหิว เหนื่อยจนลืมเหนื่อยไปแล้ว

“สวัสดีครับลุง หมอขอโทษนะที่มาช้า หมอต้องไป off sheath แบบที่ทำให้ลุงมา 7 คนแล้ว 

มีคนไข้รอหมออีกเยอะแยะเลยครับ ขอโทษอีกทีนะครับ”

(สำหรับคนที่ไม่รู้จัก off sheath เป็นกระบวนการปิดท้ายการทำบอลลูนรักษาโรคหลอดเลือดหัวใจละกัน 

ใช้เวลาเคสละ 30 – 45 นาทีโดยการยืนเอามือกดไม่ให้เลือดออก อยู่ท่านั้นเฉยๆนานๆ)

ลุงไม่ได้ว่าอะไรผม เขายิ้มให้

ผมลงมือ off sheath ..... ผ่านไปได้ 10 นาที .... เอาล่ะ เดี๋ยวงานก็หมดแล้ว

หลังจากเคสนี้แล้ว เดี๋ยวจะไปเคลียร์คนไข้รับใหม่ที่หอผู้ป่วย 

แล้วจะได้ไปอาบน้ำ ได้พักสักนิดก็คงดีเหมือนกัน เมื่อย ง่วง เหนื่อย หิว ...

เสียงโทรศัพท์เคลื่อนที่ของผมดังอีกครั้ง.......

ผมรับสาย จำไม่ได้ว่าเขาบอกอะไรบ้าง สมองผมเบลอไปหมด 

รู้แต่ว่ามีงานอีกแล้ว... งานอีกแล้ว ... ไม่จบไม่สิ้น

ทั้งความเหนื่อย ความหิว โกรธ (ที่ไม่รู้จะโกรธใคร) ความเสียใจที่ผมเพิ่งโดนแฟนบอกเลิกมาเมื่อวาน

ทุกอย่างรวมกันแล้วก็กลั่นตัวเป็นน้ำใสๆ ไหลลงจากตา ผมพยายามกลั้นสะอื้น... 

แต่ไหล่ผมคงไหวจนสังเกตุเห็นได้ เพราะลุงคนไข้ทักผม

“หมอเป็นอะไรครับ?”

ผมเงยหน้าปาดน้ำตา “ขอโทษครับ หมอเหนื่อยมาก หมอไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เที่ยง หมอทำงานตลอด 

คนนู้นก็ตามหมอคนนี้ก็ตามหมอ หมอเสียใจ หมอโดนแฟนทิ้ง”

ผมพูดอะไรอีกก็ไม่รู้ยาวมาก

และน้ำตาผมก็ไหลไม่หยุด มันเหมือนเขื่อนที่ใกล้จะพัง พอมีอะไรมาสะกิดก็ทะลักออกมาจนหมด 

จู่ๆลุงเอื้อมมืออุ่นๆของเขามาลูบหัวผม 

“โถ น่าสงสารหมอนะ ตัวแค่นี้เอง หมอช่วยรักษาหัวใจให้ลุง แต่ไม่มีใครช่วยรักษาหัวใจให้หมอเลย” 

ใครหนอเคยบอกว่า ความอบอุ่นมันซึมซับผ่านการสัมผัส ผมปาดน้ำตา แล้วยิ้มให้ลุง

คืนนั้นหลังจากออกจาก CCU ผมได้ของมาสองอย่าง 

อย่างแรกคือ สาลี่ 1 ลูกจากลุง แกบอกว่าให้เอาไปรองท้อง

 

และอีกอย่างก็คือ “เหตุผลที่ทำให้ผมเป็นหมอต่อมาจนถึงทุกวันนี้”

 

#ขอบคุณบทความจาก คุณหมอเกาลัด