ของเล่น ของเด็กยากจน

นึกย้อนในวัยเด็ก สักช่วงปี 2527-2532
ตอนนั้นครอบครัวผมยากจนมาก

แต่วัยเด็กเราก็อยากจะมีของเล่นดีๆ เหมือนกับเพื่อนๆ บ้าง
เพื่อนที่มีหุ่นยนต์ เกมส์กด รถบังคับ ได้ไปแตะๆ จับๆ บ้างก็รู้สึกว่าปลื้ม

เราก็เล่นตามมีตามเกิด เท่าที่มีก็ตุ๊กตุ่นยาง ดราก้อนบอล เซนเซย์ย่าบ้าง
ของแถมที่มากับขนมกล่องบ้าง แต่ก็ไม่ได้ตอบสนองกิเลสในวัยเด็กได้มากพอ

แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมทิ้งของเล่นทุกอย่าง
เลิกอยากมีของเล่นดีๆ ตามเพื่อน เพราะมันเป็นของเล่นที่ทำให้ผมมีความสนุกมากที่สุดในชีวิต
และเล่นมันตลอดทุกครั้งที่มีโอกาสจนเรียกว่าติดงอมแงม พอๆ กับเด็กติดเกมออนไลน์สมัยนี้


มันคืออะไรรู้มั๊ยครับ


มันคือไม้ขีดไฟ ที่ใช้งานแล้ว

สมัยก่อนคนยังนิยมใช้ไม้ขีดไฟในการจุดบุหรี่  สิ่งหุงต้มต่างๆ
ตามถนนหนทางจะมีไม้ขีดไฟหัวดำๆ เรี่ยราดเต็มถนน ไร้คนสนใจ

วันที่ผมค้นพบว่ามันคือสุดยอดของเล่น บังเอิญวันนั้นผมเดินตามยายหามกระจาดไปขายขนมที่ตลาด
ผมเห็นเค้ากวาดไม้ขีดไฟที่ใช้แล้วกองอยู่ริมฟุตบาท กองใหญ่มากประมาณ 2-3 กำมือผู้ใหญ่ได้
ก็เลยเอาถุงหิ้วไปห่อใส่มาจนหมด โดยยังไม่รู้เลยว่าจะเอามาทำอะไร แต่เห็นมันเยอะเลยเก็บมาก่อนด้วยความงก




กลับมาผมนั่งมองมันว่าจะเอามาทำอะไรดี 
ผมในวัยเด็ก 8-9 ขวบตอนนั้น หยิบไม้ขีดมาก้านนึงแล้วหมุนมองมันไปมา
คุณรู้มั๊ยครับว่าผมค้นพบอะไร    

บริเวณหัวไม้ขีดที่จุดแล้ว มันจะคล้ายๆ เปลือกเขม่าสีดำ 
ซึ่งถ้าดึงมันออกดีๆ มันจะหลุดออกมาโดยยังคงทรงครึ่งวงกลมนั้นอยู่
และสามารถใส่กลับเข้าไปในที่ตัวหัวก้านได้เหมือนเดิม 



ใช่   มันกลายเป็นหมวก โดยมีตัวก้านเป็นตัวคน 
ด้วยจำนวนก้านไม้ขีดที่มีเยอะ และทรงหมวกออกแนวทรงกลม 
ทำให้ผมได้ กองทหาร ขนาด 1 กองร้อย ที่พร้อมรบตามคำสั่งผม 

ผมนำทหารที่มีหมวกบ้างไม่มีหมวกบ้าง จำนวนหนึ่ง จับมาปักกับพื้นหลังบ้าน
และเริ่มออกคำสั่งให้กองกำลังผมเข้าไปยึดพื้นที่บริเวณเนินเขาจอมปลวกให้ได้

ทหารกองนั้นเริ่มฝ่าดงกระสุน ทะลุทะลวงเข้าพื้นที่เป้าหมาย หลับหลังต้นหญ้าเล็กๆ บ้าง
กองก้อนกรวดบ้าง ใครวิ่งเช้าก็โดนยิงจนตัวหักครึ่ง หัวหลุด หรือบางครั้งก็ขาขาด
เริ่มมีการสนทนากันเอง เพื่อวางแผนอ้อมเขา พวกเขาบุกตะลุยเพื่อชิงจอมปลวกจนสำเร็จและปักธงได้

หลังจากปักธง ผมมองกลับไปจุดที่เกิดการปะทะ หน้าดินทลาย ต้นไม้ใบหญ้าฉีกขาด ศพทหารนอนเรียงราย
ข้างตัวมีเศษละน้ำลายจากการทำซาวด์เอฟเฟคเป็นฟองๆ

ผมรู้สึกอิ่มเอิบใจกับความสำเร็จของการชิงพื้นที่ได้
และเหมือนกับผมเป็นผู้กำกับหนังสงคราม    

วันต่อๆ มา เริ่มจะมีเฮลิคอปเตอร์ (ขวดยาคู้ว์)  รถถัง (กล่องนม) เรือ (อีแตะหลานหุ้มข้อ) มาเป็นตัวประกอบ
ความมันส์ยิ่งทวีคูณยิ่งขึ้น ผมเริ่มมีพันธมิตร กองทัพพิเศษหัวแดงและหัวเขียว (ที่ลงทุนซื้อใหม่ยังไม่ได้จุดกล่องละบาท)
ส่วนศัตรูแม้จะไม่มีตัวตน แต่ก็เริ่มแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ

ผมเล่นกองทหารไม้ขีดไฟนี้จนเข้า ม.ต้น ก็เลิกไปตามเวลา
และฐานะทางบ้านเริ่มดีขึ้นตามลำดับ

ทุกวันนี้คนแทบจะเลิกใช้ไม้ขีดไฟกันแล้ว ของเล่นใหม่ๆ แปลกตามากมายก็พัฒนาขึ้น
แต่ผมจะซื้อกล่องไม้ขีดไฟสวยๆ มาสะสมทุกครั้งเวลาไปเที่ยวสถานที่ต่างๆ

ผมขอขอบคุณความจนในวัยเด็ก ที่ทำให้ผมค้นพบของเล่นชิ้นนี้
ความจนที่ผลักดันให้ผมใช้จินตนาการมาทดแทนสิ่งที่ขาดหาย 

 

จินตนาการในวัยเด็กตอนนั้น

ทำให้ถูกแปลงค่าเป็นทักษะที่หาเลี้ยงชีพได้จนถึงวันนี้

 ขอบคุณที่มา  เจ้าของกระทู้ : อ่านจบแค่ครึ่งเล่ม    http://pantip.com/topic/30739441