บ้านขวางคอ

บ้านของ วู๋ปิง เมืองฉงชิ่ง ปีเทศจีน (Wu ping, chongqing, China)

         บ้านหลังนี้ตั้งอยู่บนเนินดินขนาดใหญ่ จนกระทั่งปี 2004 มีบริษัทพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ชงควิงเซงเชงได้ขอซื้อตึกแถว 280 ห้องในย่านกลางเมืองฉงชิ่ง ประเทศจีน เพื่อสร้างศูนย์กลางธุรกิจอันประกอบไปด้วยศูนย์การค้า สำนักงานและอพาร์ตเมนต์ แต่เจ้าของตึกแถวรายหนึ่งไม่ยอมขายและย้ายออก ราคาประเมินอาคารและที่ดินผืนนี้อยู่ที่ 2.47 ล้านหยวน หรือประมาณ 11 ล้านบาท แต่บริษัทชงควิงเซงเชงใจดีเสนอให้สูงถึง 3.5 ล้านหยวน ก็ตกราวๆเกือบๆ 16 ล้านบาท อย่างไรก็ตาม วู๋ปิง เจ้าของบ้านวัย 51 ปี ยื่นคำขาดขอ 20 ล้านหยวน หรือประมาณ 90 ล้านบาท หากไม่ได้เงินตามที่ร้องขอ เขาจะอยู่ที่นี่ตลอดไป  เมื่อตกลงกันไม่ได้บริษัทชงควิงเซงเชงก็ดำเนินการก่อสร้างศูนย์การค้าไปตามปรกติ เว้นส่วนที่บ้านไว้โดยเริ่มขุดหลุมวางตอม่อลึก 10 เมตร ปล่อยให้บ้านของยางตั้งโด่เด่อยู่ตรงกลาง         

         เท่านั้นยังไม่พอ เทศบาลเมืองฉงชิ่งสั่งตัดน้ำ ตัดไฟ ถ้าอยู่ได้ก็อยู่ไป เมื่อถูกบีบคั้นอย่างหนัก วู๋ปิงก็เอาธงชาติมาแขวนบนดาดฟ้า พร้อมกับติดป้าย “อย่าฝ่าฝืนกฎหมายคุ้มครองสถานที่ส่วนบุคคล” เล่นสงครามจิตวิทยากันอยู่นานเป็นเดือน แต่เห็นทีจะไม่ได้ผล นายกเทศมนตรีก็เลยยื่นข้อเสนอให้สิทธิพื้นที่ค้าขายขนาด 227 ตร.ม. ภายในศูนย์การค้าเท่ากับพื้นที่บ้านของวู๋ปิง ซึ่งเดิมทีก็ทำเป็น ภัตตาคาร แต่ก็โดนปฏิเสธท่าเดียว

         เล่นบทโหดก็แล้ว น้ำเย็นเข้าลูบก็แล้ว จอมยุทธ์วูยังไม่ยอมย้ายออก เหลือมาตรการสุดท้ายคือพึ่งบารมีศาล หาช่องทางทางกฎหมายฟ้องขับไล่ การต่อสู้บนชั้นศาลดำเนินไปเป็นเวลา 3 ปี และจบลงในต้นปี 2007 โดยวู๋ปิงยอมรับค่าเวนคืนเป็นเงิน 7 ล้านหยวน หรือประมาณ 31.5 ล้านบาท พร้อมกับได้อาคารหลังใหม่ที่มีเนื้อที่ใกล้เคียงกับบ้านเดิม

บ้านของวู๋ปิง

พื้นที่เกษตรกรรม สนามบินนารีตะ ญี่ปุ่น
         ใน ปี 1966 รัฐบาลญี่ปุ่นได้วางแผนสร้างสนามบินแห่งใหม่ขึ้น นั่นคือสนามบินานารีตะ ซึ่งประชาชนในบริเวณดังกล่าวไม่พอใจและมีการก่อจลาจลจลต่อต้านขึ้น เกษตรกรที่เป็นเจ้าของที่ดินถูกบีบบังคับให้ขายที่ดินเพื่อสร้างสนามบิน  จนกระทั้งทั่งมีการก่อสร้างสนามบินขึ้นจนแล้วเสร็จ แต่ยังมีพื้นที่บางส่วนที่เจ้าของไม่ยอมขายเนื่องจากเป็นพื้นที่ที่ใช้ทำเกษตรกรรม   ปัจจุบันพื้นที่ดังกล่าวยังคงสภาพอยู่เหมือนเดิม โดยตั้งอยู่ระว่างรันเวสนามบิน