การเดินทางที่ไม่สามารถที่จะระบุเวลาที่จะถึงได้ "แล้วแต่สถานการณ์ระหว่างทาง"

ทุกครั้งที่เรานั้นออกเดีนทาง มีหลายคนนั้นแอบถามว่าถึงเวลาไหน

เรานั้นจะบอกว่าออกจากจุดเริ่มต้นเวลาเท่าไหร่ได้ 

แต่หากว่าจุดหมายปลายทางไม่เคยกำหนด 

การเดินทางที่ไม่สามารถคาดการณ์ได้ บางครั้งเจออะไรต้องหยุดพัก

ในบางครั้งรถติดยาวจนนอนหลับพลัน ตื่นมาก็ยังอยู่ที่เดิมบรรเทิงใจ 

ต้องหายใจเข้าออกอย่างช้าๆ ภาวนาว่าตนต้องข้ามด่านให้ทันเสมอ

โทรหาอีกฝั่งนั้นมารอรับเพื่อจะได้เจอ สองนาทีทันเสมอได้ติดต่อให้รอเราคนเดียว

     ชีพจรลงเท้าในตอนนั้น เราออกเดินทางจากประเทศไทยนั้นตั้งแต่ตีห้า ระหว่างทางในการนั่งรถนั้น ตอนนี้มาถึงในส่วนของบนเขามีรถติดเพราะว่าช่วงของเทศกาลหยุดยาว รถติดนานมากสามสิบนาทีหนึ่งชั่วโมงยังไม่เคลื่อน เราเองนั้นทำใจให้สบายเพราะว่าด่านปลายทางที่เรานั้นจะถึงจะปิดในเวลาสองทุ่มครึ่ง คิดว่าทันเพราะว่าออกมาตั้งแต่เช้ามืด สุดท้ายแล้วตอนนั้นถึงหน้าด่านตอนเวลาประมาณสองทุ่ม  แต่ก่อนที่เรานั้นจะถึงด่านไทยเราต้องประสานงานไปที่คนที่รอรับเราเพื่อที่จะผ่านในส่วนของด่านกัมพูชาเพราะว่าเขานั้นจะปิดก่อนไทยประมาณครึ่งชั่วโมง  

   ชั่วโมงนั้นคือวิ่งอย่างเดียว เพื่อที่จะเดินเข้าให้ถึงที่ประทับตราเพื่อออกนอกประเทศ และเข้าอีกประเทศหนึ่ง ตอนนั้นเราเดินเข้ามาต้องอาศัยคนรถแท็กซี่ที่รอเราคนเดียวเพราะว่าเรานั้นติดต่อกับคนที่ช่วยในการข้ามแดน  จะว่าคนที่มีอิทธิพลก็ได้ในอีกฝั่งสามารถที่จะประทับตราให้เรานั้นเข้าประเทศของกัมพูชา เมื่อประทับเสร็จเรานั้นก็หารถแท็กซี่เพื่อที่จะต่อราคา หากว่าเรานั้นออกจากปอยเปตตอนสามทุ่มเรานั้นจะถึงในส่วนของพนมเปญประมาณตีห้าหรือว่าหกโมง ต้องไปสอนในเวลาเจ็ดนาฬิกา ต้องทันคิดอย่างนั้น 

   ตอนนี้คือฝั่งของกัมพูชาในยามเช้า เดินเล่นรอรถ คนพลุกพล่านเพราะว่าเดินมาถึงช่องทางของประเทศไทยแล้ว การพูดจาไม่เกิดขึ้นไม่ว่าจะอยู่ตรงด่านไหน หากว่าเจ้าหน้าที่ไม่ถาม เราทำตามขั้นตอนไม่สบตาไม่พาที เพราะว่าไม่อยากรู้จักใคร เมื่อถึงตรงนี้นั้นนึกถึงการนั่งรถในห้องแอร์สบายๆ แล้วนั่งหลับมองถนนหนทางแล้ว ความวุ่นวายนั้นเป็นของคนอื่น  ส่วนเรานั้นไม่ได้สนใจใคร เพราะว่าเรานั้นมาคนเดียว

    ในส่วนของการเดินทางคนเดียวนั้น  ของทุกอย่างที่เรานั้นนำมาด้วยจะต้องอยู่ในรัสมีของเราไม่ว่าจะขากอดไว้หรือว่ามือนั้นดึงไว้ เพื่อความปลอดภัย หากว่าเรานั้นนั่งรถคนเดียวถือกระเป๋าใบใหญ่แน่นอนว่าจะเป็นเป้าสายตาของคนที่ไม่หวังดีต่อเรา  เขาอาจจะกระโดดขึ้นมาบนรถแล้วแย่งของสำคัญของเรานั้นไปได้ 

   อย่างโทรศัพท์มือถือ หากว่าอยู่บนถนนไม่ควรที่จะนำขึ้นมาเล่นเพราะว่าอันตรายกับตนเอง เก็บไว้ก่อนแล้วดูในส่วนของสิ่งรอบข้าง เขาจะได้ไม่คิดว่าเรานั้นเผลอ นี่คือการอยู่คนเดียว เรานั้นต้องรอดทุกครั้งในการเดินทาง เพราะว่ารถตุ๊กๆ ที่เรานั้นนั่งจะวิ่งไม่ค่อยเร็ว ประมาณยี่สิบสามสิบเท่านั้น บางทีนั้นเราลงเดินยังเร็วกว่า ต้องระวังตัวเองนั้นตลอดเวลา

   การเดินทางไม่ว่าเรานั้นจะเดินทางไปไหนในเมืองหลวงหรือว่าต่างจังหวัดของกัมพูชานั้นเราต้องทำใจเพราะว่ารถนั้นจะวิ่งไม่เร็ว แต่หากว่าเรานั้นนั่งในส่วนของแท็กซี่ในตอนกลางคืนนั้นคือรวดเร็วมากแต่จะนอนไม่ได้เพราะว่าแสงไฟสูงจากฝั่งตรงข้ามนั้นตีตาของเราอยู่ตลอดเวลา และอีกอย่างเรานั้นก็ไม่เคยไว้ใจคนขับที่นั่งข้างๆ เราด้วยเลยสักครั้ง เลยไม่นอนเดี๋ยวตื่นมาอีกทีเขานั้นพาเราออกนอกเส้นทาง