ความโศกเศร้าของอานนท์ผู้ที่ยังไม่บรรลุเป็นพระอรหันต์ จึงไม่อาจจะทนรับกับการจากลาของผู้เปรียบเสมือนพ่อ (อินเดีย)

หากกล่าวถึงเรื่องราวของอานนท์ เราทุกคนอาจจะเคยมองในหลากหลาย

เส้นทางที่เดินมากกว่าครึ่งข้างกาย  มาวันนี้จะต้องจากกันห่างไกลไม่มีเลย

วันนี้นั้นเมื่อมาถึงอานนท์รู้  โคตมโคดมควรรู้สักเพียงไหน

สู่เส้นทางแห่งความสุขนั้นมากมาย สู่ที่หมายเรื่องราวก้าวเดินดิน

     หากว่าเรานั้นได้เดินทางไปในสถานที่ปรินิพพานนั้นเราจะเห็นในส่วนที่เล็กๆ ในความทุกข์ของคนที่รัก ตอนที่เรานั้นเห็นนั้นเรามองว่าทำไมกัน ในเรื่องของการเสียใจนั้น หากว่ามีการสำเร็จเป็นพระอรหันต์แล้ว ในเรื่องของความรักโลภ โกรธ และหลงแล้ว จะไม่มีเลยในเรื่องของความเสียใจในการจากลา 

   เรื่องราวที่เรานั้นได้คิด ได้คำตอบในวันนั้นเลย มีคนมาเล่าให้เรานั้นฟังว่า ในบริเวณพระสงฆ์ที่มีในส่วนของจำนวนมากนั้น ทั้งหมดที่มารวมกันนั้นได้สำเร็จเป็นพระอรหันต์ทั้งหมดแล้ว มีเพียงพระอานนท์เท่านั้นที่ยังไม่ได้สำเร็จเป็นพระอรหันต์  พระอานนท์นั้นจึงยังมีในเรื่องของความทุกข์กันอยู่ โศกเศร้าเสียใจมากจนไม่อาจที่จะทนอยู่ในบริเวณนั้นได้ เพราะว่าเสียใจกับการที่จะไม่มีแล้วพระโคตมเจ้า ที่อยู่เคียงข้างกันมานานวัน ไม่ว่าจะไปที่ไหนจะต้องมีอานนท์ไปด้วยเสมอ  

   หากว่าเรานั้นมีโอกาสที่จะได้เดินทางเข้าไปนั่งสมาธิหรือว่าสวดมนต์ด้านใน ให้เรานั้นมองรอบบริเวณที่พระองค์ทรงหลับตลอดกาล จริงแล้วพระองค์นั้นได้บอกกับพระอานนท์ว่า อย่าเสียใจไปเลย  พระอานนท์นั้นถือว่าเป็นคนที่มีความรู้และความจำที่ดียิ่งมาก เพราะว่าทุกครั้งที่มีการเทศนานั้น พระอานนท์นั้นจะเป็นคนที่คอยจดจำในเรื่องราวที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้านั้นเทศนาสั่งสอน 

    จริงและวการจากลานั้นคือความทุกข์  เรานั้นจะต้องมีคือในส่วนของการคิดเพื่อที่จะหาช่องทางในการที่จะคลายความทุกข์นั้นให้หายไป  จริงแล้ววิธีนั้นไม่ได้ยากเพียงปลง ยอมรับในส่วนของความจริง ทุกสิ่งนั้นไม่เคยอยู่จีรังทั้งหมด   เรานั้นจะรู้ว่าตอนที่พระสัมมมาสัมพุทธเจ้านั้นเกิดป่วยด้วยอาการท้องเสียจากการทานอาหารมื้อสุดท้าย พระอานนท์นั้นวิ่งเพื่อที่จะไปตักน้ำให้แม่น้ำมาให้พระพุทธเจ้าดื่ม แต่พอไปถึงกลับทำให้เห็นในส่วนของน้ำที่ขุ่นไม่น่าตัก ซึ่งพระอานนท์นั้นได้กลับมาอีกครั้งและกลับไปตักทำให้น้ำนั้นใสสะอาดพร้อมดื่มทำให้พระอานนท์นั้นแปลกใจอย่างมาก

    การจากลานั้นถือว่าเป็นความทุกข์  แต่เรานั้นไม่สามารถที่จะบังคับในส่วนนี้ให้หยุดได้ สิ้นแล้วในความทุกข์ การเดินทางมายังสถานที่ในการถวายพระเพลิงนั้นเราเดินเข้าไปเรามองเหมือนว่าในสมัยนั้นจะยิ่งใหญ่ขนาดไหน เพราะว่ากองเพลิงยังใหญ่ แล้วยิ่งในส่วนของการอยู่นั้นจะมีความสุขไหมอยู่ที่เรื่องราวของเรา ความคิดของเรา 

    เมื่อเรานั้นเดินไปถึงสถานที่แห่งนี้ เรานั้นจะต้องระลึกถึงเสมอ บริเวณด้านนอกนั้นมีความกว้าง หากว่าเรานั้นมาในช่วงของการเวียนเทียนั้นจะมีความสุขมาก  นิ่ง สงบ และมีความเป็นส่วนตัว ทุกครั้งที่มากราบตอนนั้นเราพยายามที่จะเรียกพ่อนั้นไปด้วย  นำในส่วนของผ้าเช็ดหน้าที่ปิดหน้าของพ่อนั้นนำมาด้วย

   ครั้งนั้นคือพาพ่อเพื่อที่จะเดินทางไปที่อินเดีย และกรวดน้ำเพื่อที่จะให้เกิดในความสุข ถามว่าทำไมเรานั้นไม่เสียใจ ในการไม่มีถังขยะนั้นวางไว้ด้วย 

   ความรัก ความศรัทธาที่เรานั้นมีในส่วนของความสงบนั้น ไม่มีใครมาเข้าใจกับเราทั้งหมด การปะทะในส่วนของการหาเรื่องนั้นจะทำให้ชีวิตนั้นมีความสุขได้อย่างไร  เราจะมีความสุขทุกครั้งที่เรานั้นได้เข้ากราบไหว้ แต่เมื่อเรานั้นมองหน้าที่นั้นมันคือไรเป็นอะไร