ดราม่าแม่ค้าข้าวต้มไก่บนรถไฟสายใต้

เมื่อสักครู่นี้ ดิฉันได้อ่านข่าวและโพสต์ที่เป็นประเด็นเกี่ยวกับแม่ค้าข้าวต้มไก่บนขบวนรถไฟสายใต้ ที่มีหนังสือจากการรถไฟกำชับให้พนักงานกวดขันเรื่องการขายของบนขบวนรถ ดิฉันเองก็รู้สึกสะเทือนใจอยู่เหมือนกัน เลยอยากมาแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับทุกท่านค่ะ

ในมุมของการรถไฟ ดิฉันเข้าใจนะคะว่า กฎก็คือกฎ การขายของเร่บนขบวนรถอาจทำให้เกิดความไม่เรียบร้อย และในบางกรณีอาจมีปัญหาเรื่องความสะอาด ความปลอดภัย รวมไปถึงความรับผิดชอบถ้ามีเหตุไม่คาดคิดเกิดขึ้น การที่มีหนังสือออกมากำชับก็ถือว่าเป็นการทำตามหน้าที่ของเขา

แต่ในอีกมุมหนึ่ง ดิฉันก็อดเห็นใจแม่ค้าไม่ได้เหมือนกัน เพราะชีวิตความเป็นอยู่ของเขาอาจพึ่งพาการขายบนรถไฟจริง ๆ และจากข้อความที่แม่ค้าโพสต์ ก็เห็นได้ว่าตั้งใจอยากบริการผู้โดยสาร โดยเฉพาะขบวนที่ไม่มีตู้เสบียง อีกทั้งยังคิดเผื่อผู้โดยสารที่เป็นมุสลิมให้มีอาหารฮาลาลรับประทานด้วย ตรงนี้ดิฉันถือว่าเป็นความตั้งใจที่ดีค่ะ

อย่างไรก็ตาม กฎระเบียบกับความเป็นจริงในสังคม บางครั้งมันก็สวนทางกัน ดิฉันคิดว่าถ้าการรถไฟสามารถหาทางออกกลาง ๆ ได้ เช่น อนุญาตให้มีการขายในบางขบวน โดยจัดระเบียบให้ชัดเจน หรือเปิดโอกาสให้แม่ค้าลงทะเบียนขายอย่างถูกต้อง อาจจะเป็นทางออกที่ดีกว่าการห้ามเด็ดขาด เพราะสุดท้ายแล้ว ผู้โดยสารหลายท่านก็คงคุ้นชินและได้รับประโยชน์จากแม่ค้าเหล่านี้จริง ๆ

ดิฉันไม่ได้เข้าข้างฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งค่ะ เพียงแต่อยากสะท้อนให้เห็นว่า เรื่องนี้มีทั้งสองด้าน การรถไฟก็มีเหตุผล แม่ค้าก็มีความจำเป็น ส่วนตัวดิฉันอยากเห็นการพูดคุยหาทางออกร่วมกัน มากกว่าการกวดขันแบบเข้มงวดอย่างเดียวค่ะ