ฟ้นจ้องไทยลื้อสิบสองพันนา (ສາວໄຕລື້)

ไทลื้อความสวยงามของการร่ายรำ หากว่าบ้านเรานั้นคือการฟ้อนจ้อง

ท่ารำเสื้อผ้าพร้อมลีลาการหมุนจ้อง สวยงามลองใบหน้ายิ้มและแย้มสวย

ลวดลายนั้นสื่อสารว่าคือช้าง ต่างตำนานการใส่ผ้าโพกหัว

ลวดลายผ้าซิ่นงามตามเยื้องกราย ให้ความสุขต่อหน้าผู้ชมมากมายครัน

   ไทลื้อ หากว่าเรานั้นจะเล่าคือในสิบสองปันนา ในประเทศจีนนั้นมีการแตกออกมาในหลากหลายกลุ่มชาติพันธุ์ คงความงามและความเหมือนในหน้าตาและการสวมใส่เสื้อผ้า คงไม่มีใครบอกได้ว่า คนที่เรานั้นกำลังยืนคุยนั้นกลุ่มชาติพันธุ์ไหน 

   ในประเทศจีนนั้นถือว่าเป็นประเทศที่มีประชากรจำนวนมาก หากว่าเรานั้นได้เคยศึกษานั้นในเรื่องของการแตกกระจายกันออกไปของสิบสองปันนา จึงทำให้มีกลุ่มคนที่หน้าตาคล้ายกันจำนวนมากเพราะว่าเมื่อเดินทางมาอาศัยอยู่ก็ต้องเกิดการประติสัมพันธ์ มีการเกิดขึ้นมากมายในหลากหลายคน หากว่าไม่มีการเกิดอาจจะทำให้เกิดการสูญหายไปของคนในหลากหลายชาติ ทุกอย่างจึงเป็นเรื่องของธรรมชาติ 

   วัฒนธรรมบางอย่างในเรื่องของการแสดงก็เช่นกันสามารถที่จะสื่อสารได้ว่า วัฒนธรรมเป็นอย่างไรผ่านการเล่าเรื่องราว ไม่มีใครบอกว่าใครเกิดก่อนวัฒนธรรมไหนถูกต้องอยู่ที่ความเชื่อของกลุ่มคนมากกมายอย่างอื่น 

    การที่ได้มาชมการแสดงในครั้งนี้ ทำให้เรานั้นนึกถึงการฟ้อนรำร่มของจังหวัดเชียงใหม่ ที่มีการสวมใส่เสื้อผ้าทางเหนือ ซึ่งหากว่าเรานั้นลองดูในหลากหลายท่านั้นไม่ต่างกัน แต่มันคือความสวยงามสร้างความบันเทิงเหมือนกัน ไม่มีใครของใครเพราะว่าคือศิลปะสืบสาน 

   สวยงามมากสาวงามบนเวทีแม้ว่าเพียงสามคนนั้นสามารถที่จะสะกดใจอีกหลายคนได้อย่างเงียบไม่มีใครนั้นละสายตาได้เลยตั้งแต่การรำในตอนแรกจนจบในกระบวนท่าทาง สวยงามอ่อนช้อยมาก

   ดนตรีคือความสุขของหลายชาติ ทุกคนไม่ว่าชาติไหนมีความสุขเมื่อได้ยินเสียงดนตรี แม้ว่าหากไม่ได้ยินนานอาจจะทำให้ชีวิตชีวานั้นหายไป นอกจากความบันเทิงนั้นยังมีในส่วนของความเศร้าเหมือนกัน เพราะว่ามนุษย์นั้นไม่ว่าจะชาติไหนมีเกิดขึ้นแล้วอาศัยอยู่เมื่อไหร่ที่สิ้นในอายุขัยนั้นก็ต้องจากไปเช่นกันทั้งหมด

      การชมแบบเกาะขอบเวที ยังมีให้เห็นแต่หากว่าบ้านเรานั้นจะไม่มายืนกันแบบนี้จะนั่งดูเพราะว่าใช้เวลาในการรำนั้นนานเหมือนกัน ไม่ว่าจะยืนหรือนั่งคงยากเพราะว่ามีคนนั้นเดินไปเดินมาอยู่ตลอด มีความสุขมากในการเที่ยวงานในตอนกลางคืนของมณฑลยูนนาน 

   แทบจะมองไม่ออกว่าเป็นคนที่ไหนส่วนเรานั้นไม่มีการสื่อสารไม่สามารถที่จะมีใครรู้ได้ว่าเรานั้นเป็นใคร 

    ความสุขบางอย่างนั้นเราต้องศึกษาไหม สำหรับเรานั้นไม่ต้องศึกษาเราดูอย่างมีความสุข ในแต่ละอย่างนั้นไม่ได้เหมือนกันทั้งหมด เราเองยังเคยนำการแสดงของแต่ละประเทศนั้นมาแสดงให้เห็นในเรื่องของวัฒนธรรม การแต่งกายคือการสื่อสารอย่างหนึ่ง  หากว่าเรานั้นได้มาศึกษาในการใช้ร่มในแต่ละท่านั้นสามารถที่จะบอกในเรื่องของความหมายว่ามีความหมายอย่างไร

   อย่างไรแล้ว การเที่ยวการชมการแสดงคือการวาดลวดลายจากทำนองเพลงที่ไม่ว่าเรานั้นจะไปในประเทศไหนมีเหมือนกันทั้งหมด แสงสีเสียงพร้อมและผู้คนนั้นก็จะมีความสุขในการเดินชมงาน รอยยิ้มเสียงปรบมือเหมือนกัน เป็นการผสมผสานวัฒนธรรมได้อย่างลงตัว 

   ออกมาส่องเพื่อนโลก สร้างความสุขให้กับตัวของเรา