ไม่มีใครสอนเราเรื่องเงิน แต่ชีวิตสอนว่า…ถ้าไม่เก็บก็ใช้ชีวิตลำบาก

เราโตมาในบ้านที่ไม่ได้รวย แต่ก็ไม่ถึงกับลำบาก พ่อแม่หาเช้ากินค่ำ ส่งเสียเราเรียนได้ มีข้าวกินครบสามมื้อ แต่เรื่อง "เงิน" ไม่เคยเป็นหัวข้อที่พูดกันในบ้านเลย

เราไม่เคยมีใครมาสอนว่าเงินควรใช้ยังไง เก็บยังไง ใช้จ่ายแบบไหนถึงจะไม่พัง โตมาด้วยความคิดแบบว่า…มีเท่าไหร่ก็ใช้ไปก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน

ตอนเรียนมหาลัยก็ใช้ชีวิตแบบชิล ๆ ได้เงินมาก็หมดไปกับขนม เสื้อผ้า  ชานม ชาบู เที่ยวกับเพื่อน เหมือนชีวิตจะโอเคแหละ แต่พอเรียนจบ เข้าสู่โลกของการทำงานจริง ๆ นั่นแหละ ถึงเริ่มรู้สึกว่า…

> เงินมันหมดเร็วกว่าที่คิด และมันไม่มีวันพอ ถ้าเราไม่เริ่มคิดอะไรกับมันบ้าง

ทำงานแล้ว "เงินไม่เคยพอ"

ช่วงเริ่มทำงานแรก ๆ เงินเดือน 12,000 หักค่าหอ ค่ารถ ค่ากิน เหลือในบัญชีไม่ถึงพัน มีเพื่อนทักมายืมเงินกับเรานะแต่เราก็คิดว่า เราเองก็ยังต้องหาเช้ากินค่ำอยู่เลย

ไม่ใช่เพราะเราใช้เงินฟุ่มเฟือยนะ แต่เพราะเรายังไม่เคย “วางแผน” อะไรกับเงินเลยสักครั้ง ไม่เคยแยกว่าอันไหนจำเป็น อันไหนแค่ตามใจตัวเอง

จุดเปลี่ยนคือ "ไม่มีเงินตอนป่วย"

มีอยู่ช่วงหนึ่ง เราไม่สบายหนักมาก เป็นไข้จนลุกไม่ไหว อยากไปหาหมอแต่เปิดบัญชีดูเหลือเงินอยู่ 500 กว่าบาท  เราก็คิดว่าเออพอซื้อค่ายสอยู่แต่มันก็นั่นเเหละมันก็ไม่ได้มีเยอะเเล้วต้องมาจ่ายกับค่ายารู้ว่ามันจำเป็นแต่มันก็แอบคิดนะว่าถ้าวันไหนเราต้องใช้เงินมากกว่าซื้อยาเราจะไปเอาเงินที่ไหน

ตอนนั้นนอนร้องไห้อยู่คนเดียวแบบรู้สึกอายชีวิตตัวเองมาก ทำไมโตมาขนาดนี้ถึงมีเงินติดบัญชีน้อยจังเราไม่เคยคิดเรื่องนี้เลยเพราะตอนเรียนแม่ก็จ่ายให้ตลอด

เริ่มเก็บเงินครั้งแรกในชีวิต…วันละ 10 บาท

หลังจากนั้นเราเริ่มวางแผนเรื่องการเงิน

เราตั้งกฎกับตัวเองง่าย ๆ ว่า "ไม่ว่าเหลือเท่าไหร่ ต้องเก็บก่อนใช้"

จะ 5 บาท 10 บาท ก็ต้องแยกไว้เลย ห้ามเอามาปนกับค่าใช้อื่น

เริ่มใช้แอพจดรายรับรายจ่ายทุกวัน หักค่าใช้จ่ายไว้ล่วงหน้า จัดสรรเงินในบัญชีแบบไม่ให้ลื่นไหลเหมือนเมื่อก่อน

เราตัดของฟุ่มเฟือยทั้งหมด เลิกสั่งอาหารแพง ๆ เลิกซื้อเสื้อผ้าเล่น ๆ ทำกับข้าวเอง ใช้เงินให้น้อยลง

ผ่านไป 7 เดือน…เงินหมื่นแรกที่เราเก็บได้เอง

มันคือหมื่นบาทที่ไม่มีใครให้ ไม่ได้จากโบนัส ไม่ได้จากการยืม

เราดีใจมากเเละภูมิใจตัวเองสุดๆเรารู้สึกว่าเราทำได้เเล้ว แล้วเราก็จะทำแบบนี้ตลอดไปจดรายรับรายจ่ายทุกวัน งดซื้อของฟุ่มเฟือยจนมันทำให้เราติดเป็นนิสัย ทำกับข้าวมากินที่ทำงานทุกวัน ทำให้เราเหลือตังค์เก็บในแต่ละเดือน แล้วพอวันไหนเราไปเที่ยวเราไม่เคยคิดเรื่องบัญชีเลยว่าเงินจะพอเที่ยวไหมจะเหลือเท่าไหร่

ตอนนี้คือสบายใจสุดๆหนี้ก็ไม่มี ตังค์ก็มีอยู่ในบัญชีอุ่นใจสุดๆแต่ก็ต้องทำแบบนี้ต่อไปเพราะที่ทำอยู่ก็เเฮปปี้ดีไม่ได้ถึงขั้นฝืนตัวเองเกิน

เราขอบคุณที่อ่านมาจนถึงตรงนี้นะ เราแค่มาแชร์ประสบการณ์ของเรา

จุดเริ่มต้นหาเเนวทางเก็บเงินที่ตัวเองชอบให้เจอ ถึงจะไม่รวย เเต่เราเชื่อว่ายังไงก็ไม่เดือดร้อนเรื่องเงินเเน่นอน😊✌️