บทพาหุง สำคัญอย่างไร ทำไมจึงนิยมใส่บาตร ขณะพระสวดถึงบทนี้ ?

     พิธีทำบุญตักบาตรในตอนเช้า  ที่มีพระสงฆ์มาเจริญพระพุทธมนต์ เป็นที่สังเกตว่า พอพระสงฆ์สวดถึงบทพาหุง พิธีกรจะเชิญเจ้าภาพใส่บาตรทันที เพราะเหตุใด ใส่ช่วงอื่นได้ไหม

    ผู้ที่ทำบุญตักบาตร ทุกคนก็ต้องการบุญกุศล  และมีความเชื่อว่า  ตักบาตรถูกเวลา ก็จะได้บุญกุศลเพิ่มมากขึ้น  มีความเชื่อมาตั้งแต่โบราณว่า  ตักบาตรขณะที่พระสงฆ์สวดมาถึงบทพาหุง  ซึ่งเป็นบทชัยมงคลคาถา ก็จะเพิ่มบุญบารมีมากขึ้น คนโบราญให้เหตุผลว่า  บทพาหุง ซึ่งมี 8 บท หรือ 8 คาถา  แต่ละบทแต่ละคาถา ล้วนพรรณนาพระบารมีของพระพุทธเจ้า  ที่ทรงเอาชนะมาร ชนะศัตรูผู้เป็นมิจฉาทิฏฐิ โดยไม่ต้องใช้อาวุธยุทโธปกรณ์ใด ๆ  ชนะแล้วชนะเลย ผู้ที่เป็นมาร เป็นศัตรู ก็กลับมาเป็นมิตรเกือบะทั้งหมด

      บทพาหุงในแต่ละบท จะลงท้ายด้วยคำว่า  ตันเตชะสา  ภะวะตุ  เต  ชะยะมังคะลานิ   ซึ่งแปลว่า "  ด้วยเดชแห่งชัยชนะของพระพุทธองค์นั้น   ขอชัยมงคลทั้งหลาย จงบังเกิดแก่ท่าน  "   เสมือนเป็นการให้พรแก่ทุกคนที่กำลังตักบาตรอยู่นั้น การสวดพาหุงจึงเรียกอีกอย่างว่า สวดถวายพรพระ คือสวดยกย่องเชิดชูพระบารมีของพระพุทธเจ้า  การยกย่องผู้ที่ควรยกย่อง เชิดชูผู้ที่ควรเชิดชู  ถือว่าเป็นมงคลสุดประเสริฐ  ตักบาตร หรือใส่บาตร ในตอนที่พระสวดถึงบทพาหุงนั้น   จึงเป็นการเพิ่มพูนบุญบารมีให้มากยิ่งขึ้น ตามความเชื่อมาตั้งแต่โบราณกาล  

      มารู้จักเนื้อหาบทพาหุง บทที่ 1 พอสังเขปครับ   ในบทที่ 1 เป็นเหตุการณ์ช่วงผจญมาร  ซึ่งมีเรื่องว่า  ในวันตรัสรู้ธรรมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า  พระยามารยกพลเสนามารใหญ่หลวงมา พระยามารผู้นิรมิตแขนได้ตั้ง 1000 ถืออาวุธครบมือ ขี่ช้างชื่อ ครีเมข พร้อมด้วยเสนามารโห่ร้องมา   แต่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็สามารถเอาชนะมารได้ด้วยการระลึกถึงบารมีทั้ง 30 ทัศ ที่ทรงเคยบำเพ็ญมาในอดีต แล้วก็สามารถเอาชนะพระยามารเหล่านั้นได้