บาซูล (Bazoule) หมู่บ้านเล็กๆในบูรกินาฟาร์โซ หมู่บ้านที่ผู้คนนั้นเป็นหนึ่งเดียวกับจระเข้ตัวยักษ์ใหญ่ทั้งหลายได้อย่างไม่น่าเชื่อ
เมื่อเข้าสู่หมู่บ้านบาซูล (Bazoule) หมู่บ้านเล็กๆในประเทศบูรกินาฟาร์โซ สิ่งแรกที่ผู้มาเยือนสัมผัสได้คือบรรยากาศอันสงบเงียบ ท่ามกลางเสียงลมพัดผ่านต้นไม้ใหญ่ที่โอบล้อมทะเลสาบไว้ราวกับเกราะธรรมชาติ แต่สิ่งที่ทำให้ที่นี่ไม่เหมือนกับหมู่บ้านใด ๆ บนโลก คือภาพของเด็ก ๆ ที่หัวเราะเสียงใสขณะกระโจนเล่นน้ำอยู่ในสระเดียวกับจระเข้ตัวโต ซึ่งกำลังลอยตัวอย่างสงบอยู่ไม่ไกลจากพวกเขาเลย
จระเข้ในบาซูลไม่ใช่สัตว์ป่า ไม่ใช่สัตว์เลี้ยง และไม่ใช่สิ่งที่ถูกควบคุม พวกมันคือ "เพื่อนร่วมหมู่บ้าน" ที่อยู่เคียงข้างมนุษย์ในทุกช่วงเวลาของชีวิต ชาวบ้านบางคนถึงกับตั้งชื่อให้จระเข้ประจำตัว พูดคุยกับมันทุกวันราวกับสื่อสารกันได้ โดยเฉพาะช่วงพิธีกรรมสำคัญของชุมชน เช่น พิธีขอฝน หรือพิธีแต่งงาน จระเข้เหล่านี้จะมีบทบาทสำคัญอย่างเลี่ยงไม่ได้ มันจะถูกเรียกออกมาจากน้ำ ด้วยเสียงเรียกแบบเฉพาะที่ถ่ายทอดกันมาจากรุ่นสู่รุ่น
ตลอดหลายทศวรรษที่ผ่านมา บาซูลกลายเป็นตัวอย่างของการอยู่ร่วมกันระหว่างคนกับสัตว์ในแบบที่โลกสมัยใหม่แทบไม่เคยเห็นอีกแล้ว ความผูกพันนี้ไม่ได้เกิดจากความจำเป็นหรือการฝึกฝน แต่เป็นสายใยแห่งความเคารพ ความเชื่อ และความศรัทธาอันลึกซึ้ง ในบางบ้านยังคงเก็บภาพถ่ายเก่า ๆ ขาวดำที่แสดงให้เห็นเด็กน้อยในอดีตนั่งอยู่บนหลังจระเข้อย่างสงบเสงี่ยม เป็นมรดกแห่งความไว้ใจที่ส่งต่อกันมา
แน่นอนว่าบาซูลกลายเป็นจุดหมายปลายทางของนักท่องเที่ยวสายธรรมชาติ ที่ต้องการเข้าใจวิถีชีวิตแบบดั้งเดิมอย่างแท้จริง นักเดินทางจากทั่วโลกมาเยือนเพื่อชมการอยู่ร่วมกันอย่างสันติระหว่างคนกับจระเข้ หลายคนมักพูดว่า “พวกเขาไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนในชีวิต”
ถึงแม้โลกภายนอกจะเต็มไปด้วยข่าวของการรุกรานพื้นที่ธรรมชาติ ความขัดแย้งระหว่างมนุษย์กับสัตว์ป่า หรือการล่าจระเข้เพื่อหนังและเนื้อ แต่บาซูลกลับเป็นเหมือนภาพสะท้อนอีกด้านหนึ่ง ที่แสดงให้เห็นว่า เมื่อมนุษย์เลือกที่จะเข้าใจ เคารพ และอยู่ร่วมกับธรรมชาติได้จริง ๆ ความกลัวจะกลายเป็นความไว้วางใจ และความห่างไกลจะกลายเป็นความใกล้ชิดที่สวยงาม
หมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนี้จึงไม่ได้มีเพียงแค่สระน้ำกลางหมู่บ้านที่เต็มไปด้วยจระเข้ แต่ยังเต็มไปด้วยเรื่องเล่า ความทรงจำ และบทเรียนอันทรงคุณค่าที่โลกควรรับฟัง และรักษาไว้ในยุคที่ความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์กับธรรมชาติกำลังบางเบาลงทุกวัน.



















