เมืองโบราณซีถัง

            ซีถัง หรือ เมืองโบราณซีถัง (จีน: 西塘; พินอิน: Xītáng; แปลตามตัว 'สระตะวันตก') เดิมชื่อ เสียถัง (จีน: 斜塘; แปลตามตัว 'สระเฉียง'), ผิงถัง (จีน: 平塘; แปลตามตัว 'สระราบ') และ ซฺวีถัง (จีน: 胥塘; แปลตามตัว 'สระซฺวี') เป็นเมืองทางประวัติศาสตร์ในอำเภอเจียซ่าน ของเมืองเจียซิง เจ้อเจียง ประเทศจีน จากการสำรวจสำมะโนประชากรปี 2559 มีประชากร 57,400 คน และพื้นที่ 83.61 ตารางกิโลเมตร (32.28 ตารางไมล์) ซีถัง เป็นเมืองโบราณริมน้ำ ที่มีแม่น้ำและคลองเก้าสายตัดกัน ซึ่งแบ่งเมืองออกเป็นแปดส่วน และเชื่อมโยงกันด้วยสะพานหินสมัยเก่า ในเขตเมืองเก่า อาคารต่าง ๆ ตั้งอยู่ริมฝั่งคลอง ซึ่งเป็นเส้นทางคมนาคมหลักในพื้นที่

            ซีถัง มีอายุย้อนไปถึงอย่างน้อยยุควสันตสารท (ยุคชุนชิว) (ช่วง 770 ปีก่อนคริสต์ศักราช –476 ปีก่อนคริสต์ศักราช) ซึ่งตั้งอยู่ที่ชายแดนของรัฐเยฺว่และรัฐอู๋ ตามตำนานเล่าว่า อู๋ จื่อซฺวี 伍子胥) นักวิชาการ และนายพลผู้มีชื่อเสียง ได้รับคำสั่งให้ขุดคลอง และบ่อน้ำจำนวนมาก เพื่ออำนวยความสะดวกในการขนส่งทางน้ำ และเพื่อส่งน้ำไปยังอำเภอเจียซ่าน ดังนั้น ซีถัง จึงถูกเรียกว่า "ซฺวีถัง" ตามชื่ออู๋ จื่อซฺวี

เมื่อวันที่ 8 ตุลาคม ค.ศ. 2003 สำนักบริหารมรดกวัฒนธรรมแห่งชาติ และกระทรวงการเคหะและการพัฒนาเมืองและชนบท กำหนดให้เป็นเมืองประวัติศาสตร์ของจีน

            ในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 2017 ได้รับการจัดประเภทเป็นสถานที่ท่องเที่ยวระดับ AAAAA โดยสำนักงานการท่องเที่ยวแห่งชาติจีน

            ในปี 2013 เมืองแบ่งออกเป็น 4 ชุมชน 18 หมู่บ้าน ดังนี้

            ชุมชนเฉาหนานตี้ (朝南棣社区)

            ชุมชนถังตง (塘东社区)

            ชุมชนซีเจีย (西街社区)

            ชุมชนซีหยวน (西园社区)

            ชุ่ยหนาน (翠南村)

            ต้าชุ่น (大舜村)

            ตี๋จั่ว (荻沼村)

            ตี้เตียน (地甸村)

            ตงฮุ่ย (东汇村)

            หานช่าง (邗上村)

            เหอฉือ (荷池村)

            หงหลิง (红菱村)

            หฺวาเหลียน (华联村)

            จินหมิง (金明村)

            หลี่เมี่ยว (礼庙村)

            เชี่ยนตุน (茜墩村)

            เชิ่นเต้า (沈道村)

            เซี่ยเตียนเมี่ยว (下甸庙村)

            ซินเชิ่ง (新胜村)

            ซิงเจี้ยน (星建村)

            ยาเชฺว่ (鸦鹊村)

            จงหู (钟葫村)

            เศรษฐกิจท้องถิ่น มีพื้นฐานมาจากการเกษตร การท่องเที่ยว และอุตสาหกรรมในท้องถิ่นเป็นหลัก การผลิตที่มีชื่อเสียงที่สุดในพื้นที่ มีบริษัทผลิตกระดุม 636 แห่ง ผลิตกระดุมมากกว่า 1,600 ชนิด และกระดุมประมาณ 60 พันล้านชิ้นต่อปี เป็นที่รู้จักกันในนาม "บ้านเกิดของกระดุมในประเทศจีน" (中国纽扣之乡)

            ซีถังมี อาคารที่พักอาศัยและวัดโบราณมากมาย เช่น วัดเจ็ดปรมาจารย์ เมืองนี้รักษาบรรยากาศที่เงียบสงบและสวยงาม ทำให้เป็นสถานที่ท่องเที่ยวยอดนิยม มักถูกวาดภาพวิวทิวทัศน์ของจีน ยังเป็นที่ตั้งของสะพาน ตรอก และทางเดินหลังคาคลุมจำนวนมาก โดยมีถนนและตรอกเก่าจำนวนไม่น้อยที่ยังคงลักษณะดั้งเดิมไว้

            ในซีถัง จุดท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียง คือทางเดินหลังคาคลุม ซึ่งยาวติดต่อกันเกือบ 1,000 เมตร (3,300 ฟุต) มีลักษณะเรียบง่ายที่ถูกสร้างขึ้นริมแม่น้ำ และมีเก้าอี้ยาวเรียงรายอยู่ริมทางเดินบางส่วนเพื่อให้ผู้คนได้พักผ่อน ส่วนใหญ่ทำด้วยอิฐและไม้ พื้นถนนปูด้วยกระเบื้องสีดำ ซีถังมีตรอกที่มีความยาวต่าง ๆ กัน 122 ตรอก โดย 5 ตรอกมีความยาวมากกว่า 100 เมตร (330 ฟุต)

            ตรอกสือผี เป็นตรอกกลางแจ้งที่โดดเด่นที่สุด (石皮弄; แปลตามตัว 'ตรอกหนังหิน') มีชื่อมาจากข้อเท็จจริงที่ว่ามันขนาบข้างด้วยอาคารที่พักอาศัยสองหลัง สร้างขึ้นในสมัยราชวงศ์หมิงตอนปลายและต้นราชวงศ์ชิง (1368–1911)[6] ตรอกสือผีมีความยาว 68 เมตร (223 ฟุต) และกว้าง 1 เมตร (3 ฟุต 3 นิ้ว) และจุดที่แคบที่สุดตรงทางเข้ามีเพียง 0.8 เมตร ( กว้าง2ฟุต7นิ้ว ปูด้วยแผ่นหิน 166 แผ่น กำแพงทั้งสองข้างของช่องทางเดินรถสูง 6-10 เมตร (20 ถึง 33 ฟุต) และยังคงสภาพดีจนปัจจุบัน

            สวนจุ้ย (醉园; แปลตามตัว 'สวนเมา') ตั้งอยู่ที่ถนนถ่าวันของซีถัง และเริ่มสร้างในราชวงศ์หมิง (ค.ศ. 1368–1644) มีขนาดเล็กและมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว มีลานบ้านห้าลานวางต่อ ๆ กัน งานแกะหินที่ละเอียดอ่อนและทางเดินที่คดเคี้ยวถูกจัดวางอย่างแยบยล ในลานบ้านมีสะพานอิฐเล็ก ๆ อันประดับประดาอย่างละเอียดงดงาม และใช้งานได้จริง แต่อนุญาตให้ผ่านไปได้ทีละคน บนผนังฝั่งตรงข้ามประตูสลักอักษรจีนสามตัว "醉经堂 (หอหนังสือที่ทำให้มึนเมา)" ซึ่งใช้เป็นชื่อสวน หอนี้สร้างโดยหวัง จื้อซี (王志熙) นักประดิษฐ์อักษรและจิตรกรผู้มีชื่อเสียงในสมัยเฉียนหลง (ค.ศ. 1735–1795) แห่งราชวงศ์ชิง (ค.ศ. 1644–1911) ซึ่งยังคงพบเห็นผลงานได้ในสวน