กระต่ายกับเต่ามัลติเวิร์ส
กระผมขออนุญาตดัดแปลง นิทานเรื่องกระต่ายกับเต่านะขอรับ เนื่องจากตอนเด็กก็อินนะ แต่พอโตมากลับรู้สึกว่าก็เฉย ๆ งั้นไม่รอช้าเริ่มเลยละกันนน
กระต่ายกับเต่าเวอร์ชั่นมัลติเวิร์ส
นานมาแล้ว ในป่าแห่งหนึ่ง กระต่ายผู้ว่องไวปานสายฟ้าฟาดและเต่าผู้เงียบสงบ ได้บังเอิญมาเจอกัน แต่กระต่ายดันไม่พอใจความเป็นธรรมชาติของเต่าที่เชื่องช้า ทำอะไรก็ช้าไปหมด รกหูรกตา ขวางทางซะเหลือเกิน กระต่ายจึงได้เอ่ยขึ้นมา
"ทำไมท่านถึงเดินขวางทางอย่างนั้นล่ะ เดินก็ช้าซะเหลือเกิน เห็นหรือไม่ว่าข้านั้นรีบ" กระต่ายเอ่ย
"ท่านกระต่าย ข้าเป็นเพียงแค่เต่าเท่านั้น สิ่งที่ข้าเป็นอยู่มันคือธรรมชาติของข้า" เต่ายังคงเดินต่อไปอย่างนั้น
"ท่านมีถึงสี่เท้า ใยเล่าถึงได้เดินช้ากว่าสัตว์สองขา ไม่วิ่งเร็วเท่าเสือ เท่าหมาป่า ที่สี่ขาเท่ากัน" กระต่ายถามด้วยความสงสัยจริง ๆ
"ข้าไม่อาจเป็นอย่างอื่นได้ ไม่อาจวิ่งเร็วเท่าพวกเขาได้ ข้าเป็นเพียงแค่เต่า และข้าก็พอใจแล้ว" และเต่าก็ยังคงเดินต่อไป
"ทำไมท่านไม่ลองวิ่งแข่งกับข้าล่ะ ข้าอยากรู้นักว่าท่านแกล้งเดินช้ารึเปล่า แต่ท้าธรรมดา ๆ ท่านคงไม่เอาจริง งั้นถ้าหากท่านชนะข้าจะยกลูกแก้วมังกรทั้ง 7 ลูกให้แก่ท่าน" กระต่ายท้าจริงจังไม่ล้อเล่น
"ท่านมีมันอย่างนั้นเหรอ?" เตาหยุดเดินหันมาทางกระต่าย
"ใช่น่ะสิ" กระต่ายยืดตัวตรงท้าวเอว
"งั้นก็ได้ พรุ่งนี้เช้า เรามาวิ่งแข่งกัน 1/4 ไมล์" เต่ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า
เรื่องนี้สะพัดไปทั่วทั้งป่า สัตว์ทุกตัวแทบจะตราหน้ากระต่ายว่ารังแกเต่า
เมื่อเช้าวันแข่งได้มาถึง สัตว์ทั้งหลายในป่าต่างก็มารอเชียร์ทั้งสองอยู่ข้างสนาม ด้วยความตื่นเต้น กระต่ายออกตัวนำไปก่อน ทิ้งเต่าไว้ข้างหลังไม่เห็นฝุ่น แต่ไม่นานนัก กระต่ายก็ได้ยินเสียงแว่ว ๆ จากทิศทางหนึ่ง เสียงนั้นอ่อนล้าและขอความช่วยเหลือ กระต่ายรีบหยุดวิ่งแล้วตั้งใจฟัง — เสียงของลูกนกตัวหนึ่งติดอยู่ในกิ่งไม้และกำลังเรียกหาความช่วยเหลืออย่างหมดหวัง
กระต่ายผู้มีหัวใจอันอ่อนโยนไม่ลังเล ตัดสินใจเบนเส้นทางออกไปช่วยเหลือลูกนกตัวนั้น "ไม่เป็นไร ข้านำมาไกลพอ" กระต่ายคิด
ในขณะเดียวกัน ทางฝั่งของเต่าผู้ที่ดูเหมือนเชื่องช้าก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เห็น! เต่าเงียบขรึมพร้อมแววตาเฉียบคม เพราะก่อนการแข่งขันได้ดื่มน้ำสมุนไพรที่ตกทอดมาในตะกูล สมุนไพรนี้ทำให้เต่าควบคุมปราณสายฟ้าได้ "ปราณสายฟ้ากระบวนท่าที่สอง อัสณีชั่วพริบตา" ใครจะเชื่อว่าเต่าผู้เงียบขรึมจะเคลื่อนที่ได้ราวกับสายฟ้า ทิ้งฝุ่นไว้ด้านหลังจนไม่มีใครทันสังเกต
กระต่ายกลับมาที่เส้นทางหลังจากช่วยลูกนกสำเร็จ แต่เขาต้องตกตะลึงเมื่อเห็นว่าเต่าวิ่งเข้าใกล้ถึงเส้นชัยแล้ว
"อะไรกัน ท่านมีความเร็วขนาดนี้ได้อย่างไร! ท่านหลอกข้าและผู้อื่น" กระต่ายเร่งสปีดอย่างเต็มที่เพื่อไล่เต่า "คล็อกอัพ" แต่ก็ไม่ทันแล้ว เต่าได้พุ่งเข้าเส้นชัยด้วยความเร็วเหนือจินตนาการ เสียงเชียร์ดังกึกก้องไปทั่วป่า กระต่ายมาถึงเส้นชัยพร้อมความสงสัยเต็มหัว แต่ในใจก็รู้สึกอิ่มเอิบที่ได้ช่วยเหลือชีวิตลูกนกตัวน้อย
เต่าหันมามองกระต่ายแล้วยิ้มด้วยความภาคภูมิใจที่ตนเองชนะ และไม่ลืมพูดว่า “ท่านกระต่ายเจ้าเป็นผู้มีหัวใจที่งดงาม เราทุกคนต่างมีสิ่งที่ดีในแบบของตัวเอง ขอให้เจ้ารู้ไว้ว่า การวิ่งแข่งนี้ไม่มีผู้แพ้เลยจริง ๆ แต่ขอลูกแก้วมังกรให้ข้าด้วย”
"ท่านเองก็เก็บซ่อนพลังนี้เอาไว้สินะ ข้าว่าแล้วเชียว" กระต่ายถอนหายใจ
นับจากนั้นเป็นต้นมา กระต่ายก็ได้รับการยกย่องว่าเป็นผู้มีหัวใจอันอ่อนโยนและกล้าหาญ ได้เดินตามทางวิถีแห่งสวรรค์ ส่วนเต่าก็ได้ขอพรให้ตัวเองกลายเป็นมนุษย์และมีนามว่า "ผู้เฒ่าเต่า" และทั้งคู่ก็กลายเป็นเพื่อนแท้ที่พร้อมจะสนับสนุนกันในทุกเส้นทาง
จบบริบูรณ์ แบบนี้เร้าใจกว่าไหมครับ