ผิดไหมที่ไม่รักแม่
ที่อยากจะถามในหัวข้อข้างต้นนั้น แค่อยากจะรับรู้ว่าเราเป็นคนเดียวที่มีความคิดไม่ดีแบบนี้คนเดียวหรือป่าว เราพูดแบบนี้ออกมาอาจมองว่าเราดูเป็นลูกอกตัญญูไปเลยในตอนนี้ แต่อย่าพึ่งตัดสินใจว่าอะไรเราไปก่อน เราเพียงทนต่อสิ่งที่แม่ทำกับเราอยู่ตอนนี้ไม่ไหว แม่ที่ไม่ได้เลี้ยงเรามาตั้งแต่เล็ก เจอทุกครั้งสิ่งที่จำฝังใจมาตั้งแต่เด็กคือ คำด่าที่พูดว่าออกมาจากปากของคนเป็นแม่ ซึ่งก็จะมีคนรอบข้างคอยเตือนคอยบอกว่าอย่าเถียงแม่อย่าด่าแม่มันไม่ดี ในความคิดตอนนั้นแม่จะเด็กเราก็คิดได้นะว่าแล้วสิ่งที่แม่ทำอยู่เป็นสิ่งที่ถูกจริงๆหรอด่าว่าลูกในใส้ตัวเองแบบเสียๆหายๆโดยที่ลูกก็ต้องทนฟังคำหยาบๆเหล่านั้นมา จนโตขึ้นไร้ซึ่งคนดูแล ไร้แม้แต่การที่จะได้รับความรักจากพ่อแม่ เราโตมาได้ยังไงในครอบครัวอะไรแบบนี้ จะเรียกว่าครอบครัวก็ยังเรียกได้ไม่เต็มปาก เพราะพวกเขาคิดเพียงแค่ว่าพวกเขาสั่งอะไรเราก็ต้องทำตามคำสั่งเขา ไม่ทำก็โดนตี ฟาดแบบสุดแรงมือสุดแรงโกรธ สิ่งนี้ไม่มีใครที่จะเข้ามาห้ามได้นอกจากคนที่ดูแลเรามาดีมากๆ เคยมีความคิดที่จะฆ่าตัวตายก็เมื่อตอนอยู่ป.2 จากคำพูดรุนแรงที่เพิ่มขึ้นทุกวัน การเริ่มท้องลูกอีกคนที่แม่เขาทำให้รู้ว่า ตอนนี้ตัวเราเองเป็นหมาหัวเน่าเหมือนที่พวกเขาพูดว่ากัน
ใช้ลูกคนโตทำงานทุกอย่างมือที่นุ่มนิ่มก็ดูสากๆเหมือนว่าเขาคลอดเรามาเราต้องทำงานทดแทนบุญคุณเขา ใช้งานตั้งแต่เด็กเหมือนไม่ใช่ลูก ส่วนลูกคนเล็กก็โตมาแบบสบายๆไม่เคยต้องทำงานหนักมีเงินให้ใช้มีโรงเรียนให้ไปอยากได้อะไรซื้อให้ทุกอย่าง ลูกคนโตที่ต้องจบระหว่างทางเพียงเพราะให้ลูกออกมาช่วยทำมาหากิน จนมีเงินมีทองมีรถมีบ้านแต่ทุกครั้งที่พวกเขาไปพูดกันคือพวกเขาทำงานกันอยู่สองคนช่วยกันสร้างตัวเพียงแค่สองคน เงินที่ให้ลูกคนโตไม่เคยคิดที่จะหยิบยืนให้ด้วยความเต็มใจ พอพูดอะไรออกมาแต่ละทีก็เหมือนว่าเดี๋ยวต้องเอาเงินไปจ่ายนั่นจ่ายนี้ เราไม่เคยได้จับเงินเลยเขาให้เงินเราเหมือนเป็นแค่ลูกจ้างของเขาถ้าทำงานก็ได้เงินถ้าไม่ทำงานก็ไม่ให้ ทำชีวิตเราให้อัปจนที่สุดเหยียบเราให้จมดินให้ได้ คำพูดที่กัดเคี้ยวกัดฟันพูดกับเรา แต่คนอื่นกับมองว่าเขาเป็นคนดี เราไม่รู้เลยว่าพวกเขาตั้งใจที่จะทำร้ายชีวิตเราขนาดนี้ ทุกวันนี้อยู่แบบไม่พูดกันคืออยู่มาได้ยังไงก็ไม่รู้ เหมือนจะมาคิดได้ตอนนี้ก็คงไม่ใช่ ตอนนี้ทำอะไรก็ไม่ต้องฟังใครแล้วลูกคนเล็กก็ไปมีครอบครัวมีการงานดีไว้ให้แม่ไปพูดกับใครได้ไม่อายปาก คนโตลำบากยังไงก็เลี้ยงให้ลำบากยิ่งกว่าเดิมไม่มีเงินให้ไม่มีของกินใดๆ ไม่มีสิ่งของที่เป็นของๆตัวเอง ยังดีมีน้ำให้กิน ตอนเขาป่วยเราดูแล ตอนเราแย่ไม่มีใครดูแล ออกไปไหนไม่ได้นะต้องอยู่บ้าน ออกไปหมดแต่ตังค์นี้คือคำพูดที่พูดออกมาได้ไงทั้งที่ไม่ได้เป็นคนที่ใช้เงินมาตั้งแต่แรก หยิบจับใช้เงินกันแค่พวกเขา มากสุดที่ได้จับเงินก็คงเป็นแบงค์เทาแค่หนึ่งแบงค์ แต่กับลูกคนเล็กเงินแสนก็ให้แล้วไม่พูดอะไรสักคำ ดูแล้วก็คงได้ทุกอย่างคงจะไม่เกินไปกว่าที่คิด ทำอะไรก็ได้บ้านรวย ไม่เคยเลี้ยงให้คนเล็กลำบาก ลูกคนโตที่พูดอะไรมากก็ไม่ได้เหมือนว่าเพราะแบบนี้ไงพ่อแม่ถึงไม่รัก พวกเขาไม่น่าให้เราเกิดมาเลยนะ เกิดมาแล้วไม่ได้มีความเป็นพ่อเป็นแม่ เราก็ทนมาจนไม่ไหวแล้วเราอาจจะต้องเจออะไรที่ร้ายแรงกว่านี้ ของใช้ทุกอย่างที่เราซื้อด้วยเงินเก็บที่มีพวกเขาก็เอาไปใช้ แต่ของตัวเองใครยุ่งก็ไม่ได้ ทุกความหวังดีของพวกเขามักจะหวังผลบางอย่างจากเราเสมอ ความปากจัดของเขายากที่จะพูดตอบ รับรู้แต่ในสิ่งที่ไม่ดี จนไม่คิดเลยว่าจะต้องอยู่ในสภาพที่ต้องร้องไห้ทุกๆวัน
ลมหายใจที่เริ่มสั้นลง ถ้าจากไปได้ไวคงจะดีต่อพวกเขามากๆ รู้สึกว่าเป็นเด็กที่มีปัญหาคนหนึ่งเลย ปัญหาที่เกิดจากการกระทำของคนอื่น ปัญหาที่ตัวเองไม่ได้ก่อแต่ต้องมารับรู้