มันคือผีหลอกไช่ไหม
ผมจะเล่าย้อนกลับตอนที่ผมอยู่บ้านนอก ตอนนั้นผมอายุสัก17 ย่าง18ได้ตามประสาคนบ้านนอกแถวแถบอิสานมักจะมีวิถีชีวิตหากินตามธรรมชาติ จับกบ จับปลา หาหน่อไม้ แต่เรื่องที่จะเล่าคือเหตุการมันเกิดขื้นที่ฝั่งลาวตอนใต้
เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงที่ผมเจอมากับตัวผมเอง ไม่ใช่เรื่องที่มะโนขึ้นมา สิ่งที่เกิดขื้นตอนผมเองก็ยังงงๆไม่รู้วง่ามันคืออะไร
ในช่วงตอนกลางคืนคนแถบนั้นเขาจะออกหากิน จับปลาจับกบกันตามปกติ ผมก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ออกไปกับพวกเขา มันจะมีที่นาอยู่ที่หนึ่งติดชายป่าที่ชอบมีคนเล่าให้ฟังว่าเวลามีคนผ่านไปแถวนั้นตอนกลางคืนมักจะเห็นอะไรแปลกๆ บางคนก็บอกว่าเห็นต้นเปล่งแสงเหมือนมีอะไรอยู่ข่างใน บางคนก้บอกว่าเห้นเป็นเงาคนตัวสูงทำท่าเดินเหมือนอะไรสักอย่างอยู่แถวนั้น ทุกคนที่เจอพูดเป็นเสียงเดียวกันว่ามันคือผีหลอก
ที่ตรงนั้นเป็นที่ๆ พวกผมเดินผ่านประจำเวลาออกไปจับกบ เขียดเพราะว่ามันเป็นทางผ่านเส้นเดียวที่ผ่านไปได้และเร็วด้วย เวลาไปที่ก็จะไปเป็นกลุ่มหลายๆคนเลยทำให้ไม่ค่อยกลัวแต่เวลาไปตรงนั้นทุกคนก็จะรู้เลยว่าตรงนี้เฮี้ยนแต่ก็ไม่มีใครพูดถึงแล้วเดินผ่านไปโดยไม่เจออะไร
เรื่องมันมีอยู่พวกผมไปเจอรังต่อที่ชายป่าใกล้ๆแถวนั้นเลยคุยกันกับน้องว่า วันหลังเรามาเอารังต่อตรงนี้กันดีไหม น้องตอบว่าได้ๆเดี๋ยวชวนน่ามาเป็นเพื่อน
พอหลังจากนั้นมาสามวันผมก็เตรียมตัวที่จะออกไปเอารังต่อตรงนั้น ผมก็ไดเตรียม ฟาง กระสอบ และโคมไฟ ตอนที่ไปนั้นเราไปเอากลางคืนเพราคิดตอนกลางคืนแม่ต่อเข้านอนจะได้ไม่โดนต่อต่อย (ความคิดผมเองนะ แต่จริงๆแล้วจะเป็นแบบนั้นหรือป่าวไม่รู้)
วันผมไปกันสามคนคิดว่าน่าจะไม่เป็นอะไรโดยมีผม น้อง และน่าผู้หญิงอีกหนึ่งคน ในใจก็แอบกลัวนะว่าจะเป็นอะไรหรือเปล่า เพราะว่าจุดที่ไปเอารังต่อนั้นอยู่ใกล้กับที่นาที่ที่ว่าเฮี้ยนๆ
แล้วพอไปถึงตรงนั้น โอ้ยไม่อยากจะคิด มันทั้งมืดและเงียบสงัดมากคือตอนนั้นเราไปกันสามคนแต่ด้วยความกลัววันไม่มีสักคนที่ที่จะกล้าชวนอีกคนคุยมองไปทางไหนมันมีแต่ความมืด มืดชนิดที่ไม่มีคนอยู่เลยแล้วไม่รู้ว่าที่ไปกันวันนั้นพอไปถึงจะมีอะไรบางอย่างแอบจ้องพวกผมอยู่หรือเปล่าก็ยังไม่รู้
ด้วยความที่เป็นป่าไผ่ พวกผมก็ค่อยๆมุดกิ่งไผ่เข้าไปให้ใกล้ที่สุดเพื่อที่จะเอาฟางไปยัดไว้ใต้รังต่อนั้นตอนนี้แหละครับความหลอนก็เริ่มมา มันเริ่มได้ยินเสียงดัง ค๊อกแค๊ก เหมือนมีอะไรบางอย่างเดินอยู่แถวนั้น
ผมถามน่าว่าทำไงต่อ น่าบอกเอาฟางใส่ไว้ตรงกิ่งไม้ใต้รังแล้วจุดไฟ ระหว่างที่กำลังเอาฟางใสนั้นก็มีเสียงเหมือนคนเดินย่ำใบไม้แห่งคือเสียงตอนนั้นรู้เลยว่าเป็นเสียงคนเดิน แต่ว่าตรงนั้นนอกจากพวกเราแล้วไม่มีใครอีกเลยละสิ
ด้วยความตดใจเสียงนั้นผมก็หยุดใสฟ้างแล้วฟังว่าเสียงมาจากทางไหน พอหยุดฟังเสียงนั้นก็หยุดตามแล้วผมก็เริ่มใส่ฟางต่อ ครังนี้ไม่ใช่เสียงเดินแต่เป็นเสียงหักกิ่งไม่และมันดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ผมกลัวมากและตัวสั่นและไม่กล้าวิ่งด้วยเพราะไม่รู้ว่าถ้าวิ่งแล้วทุกคนจะเป็นยังไง จนเสียงนั้นดังใกล้เขามาเรื่อยๆตอนนั้นสติจะแตกเสียงไม้ที่หักดังเข้าใกล้ๆมากแต่ไม่รู้ว่ามันดังมาจากทางไหน คือจับทิศทางของเสียงไม่ได้
ผมตอนนั้นไม่กล้าถามน่าเลยว่ามันคืออะไรแต่เชื่อเลยว่าตอนนั้นน่าผมก็กลัวไม่ต่างจากผมด้วยความกลัวตอนนั้นมันทำอะไรไม่ถูกจริงๆแล้วไม่รูว่าน้องผมมันไง อยู่ก็ตะโกนขึ้นว่า ใครวะ แล้วเสียงนั้นก็หยุดไปแล้วความรุ้สึกทุกอย่างก็เริ่มคลาย แล้วพวกผมก็ยืนเงียบๆกันอยู่ประมาณ 2นาทีได้มั้ง แล้วก็จุดฟางที่ใส่ไว้ต่อให้เสร็จ
ตอนเดินกลับบ้านมาไม่มีใครพูดถึงเรื่องมที่เกิดในป่าเลยจนกลับมาถึงบ้านแล้วพวกค่อยคุยกันว่ามันคืออะไรทำไมมันน่ากลัว ผมเองไม่เคยเจอแบบนั้นมาก่อน