ปริศนาคลื่นความทรงจำ (2) #อักษราลัย

ปริศนาคลื่นความทรงจำ (2) #อักษราลัย

 

เฮลิคอปเตอร์บินฝ่าความมืดของรุ่งสาง ทิ้งอาคารทดลองลับไว้เบื้องหลัง ดุจดาวนั่งนิ่ง สายตาจับจ้องไปยังขอบฟ้าที่เริ่มมีแสงสีส้มทองทาบทา ความคิดของเธอวนเวียนอยู่กับเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านพ้น และชายปริศนาที่นั่งสั่นเทาอยู่ข้าง ๆ

 

"คุณหนาวหรือเปล่า?" เธอถามเบา ๆ หันไปมองชายร่างสูงที่ยังคงเปลือยกาย เปียกชุ่มด้วยของเหลวสีฟ้า

เขาพยักหน้าเล็กน้อย ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนยังคงเต็มไปด้วยความสับสน ดุจดาวลุกขึ้น เปิดกล่องอุปกรณ์ฉุกเฉินที่ติดตั้งอยู่ใน

 

เฮลิคอปเตอร์ หยิบผ้าห่มออกมาคลุมร่างของชายปริศนา

 

"ขอบคุณครับ" เขาเอ่ยเสียงแผ่ว "ผม... ผมยังจำอะไรไม่ได้เลย"

 

ดุจดาวพยักหน้า "ไม่เป็นไร เราจะค่อย ๆ หาคำตอบไปด้วยกัน" เธอหยิบเครื่องสแกนขึ้นมาตรวจสอบอีกครั้ง กราฟบนหน้าจอยังคงแสดงความผิดปกติ "แต่ตอนนี้ เราต้องหาที่ปลอดภัยก่อน"

 

เธอหันไปทางนักบิน "เราจะไปที่ไหนต่อ?"

 

"ฐานลับในป่าทางเหนือครับ" นักบินตอบกลับมา "เราจะถึงในอีก 30 นาที"

 

ดุจดาวพยักหน้า ก่อนจะหันกลับมาที่ชายปริศนา "คุณพอจะจำอะไรได้บ้างไหม? แม้แต่เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ได้"

 

ชายคนนั้นหลับตาลง ใบหน้าขมวดเครียด "ผม... ผมเห็นภาพแว่บ ๆ ห้องทดลอง... เครื่องจักรมากมาย... และ..." เขาเปิดตาขึ้น มองตรงมาที่ดุจดาว "ผมเห็นคุณ"

 

ดุจดาวชะงัก "คุณเห็นฉัน? ในความทรงจำของคุณน่ะหรือ?"

 

เขาพยักหน้า "ใช่ครับ คุณอยู่ในห้องทดลองนั้นด้วย แต่... ดูเหมือนจะเป็นเมื่อนานมาแล้ว คุณดูอ่อนกว่านี้"

 

ความทรงจำบางอย่างผุดขึ้นในหัวของดุจดาว ภาพของเธอยืนอยู่ในห้องทดลอง เคียงข้างชายในชุดกาวน์ขาว... ชายคนเดียวกับที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้

 

"ดร.ธีร์..." เธอเอ่ยเบาๆ

 

ชายปริศนาเงยหน้าขึ้นมองเธอ ดวงตาเป็นประกาย "ชื่อนั้น... มันคุ้นหู"

 

ดุจดาวยิ้มบาง ๆ "นั่นอาจจะเป็นชื่อของคุณ ดร.ธีร์ นักวิทยาศาสตร์ผู้นำโครงการวิจัยคลื่นความทรงจำ"

 

"คลื่นความทรงจำ?" เขาทวนคำ

 

"ใช่ มันเป็นโครงการลับที่พยายามศึกษาการถ่ายโอนความทรงจำระหว่างมนุษย์" ดุจดาวอธิบาย "แต่มันเกิดเหตุการณ์บางอย่างขึ้น... และคุณหายตัวไป"

 

ธีร์นิ่งไป สีหน้าครุ่นคิด "แล้วคุณล่ะ? คุณเป็นใคร?"

 

"ฉันเป็นเจ้าหน้าที่หน่วยสืบสวนพิเศษ" ดุจดาวตอบ "ฉันได้รับมอบหมายให้สืบหาความจริงเกี่ยวกับโครงการนี้ และ... ตามหาคุณ"

 

ธีร์จ้องมองดุจดาว "แต่ดูเหมือนเราจะรู้จักกันมาก่อนนะ?"

 

ดุจดาวถอนหายใจเบา ๆ "ใช่ เราเคยทำงานด้วยกัน ก่อนที่ฉันจะย้ายมาอยู่หน่วยสืบสวน"

 

เฮลิคอปเตอร์สั่นไหวเล็กน้อย ขณะบินผ่านเมฆหมอก ดุจดาวมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นป่าทึบเบื้องล่าง

 

"เราใกล้จะถึงแล้ว" เธอบอก "เมื่อเราลงจอด เราจะต้องระวังตัว ฉันไม่แน่ใจว่าจะไว้ใจใครได้บ้าง"

 

ธีร์พยักหน้า "แล้วเราจะทำยังไงต่อ?"

 

"เราต้องหาทางเข้าถึงข้อมูลของโครงการให้ได้" ดุจดาวตอบ "มันอาจจะช่วยให้คุณฟื้นความทรงจำ และเราจะได้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่"

 

เฮลิคอปเตอร์เริ่มลดระดับลง ดุจดาวมองเห็นลานจอดซ่อนอยู่ท่ามกลางต้นไม้ใหญ่

 

"เตรียมตัวให้พร้อม" เธอบอกธีร์ "เราไม่รู้ว่าจะเจออะไรข้างล่างนั่น"

 

ขณะที่เฮลิคอปเตอร์ค่อย ๆ ลงจอด ดุจดาวรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรงขึ้น ๆ เธอไม่แน่ใจว่าการตัดสินใจพาธีร์หนีออกมาจะถูกต้องหรือไม่ แต่สัญชาตญาณบอกเธอว่า นี่คือโอกาสเดียวที่จะได้ความจริงทั้งหมด

 

เมื่อใบพัดหยุดหมุน ดุจดาวลุกขึ้นยืน มือกระชับด้ามปืน "ไปกันเถอะ" เธอพูดพลางเปิดประตู "เราต้องหาคำตอบให้ได้ ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็ตาม"

 

ธีร์ลุกขึ้นตาม ผ้าห่มพันรอบร่าง ดวงตาฉายแววมุ่งมั่น "ผมพร้อมแล้วครับ"

 

ทั้งสองก้าวลงจากเฮลิคอปเตอร์ สู่ความไม่แน่นอนที่รออยู่เบื้องหน้า โดยไม่รู้เลยว่า การเดินทางครั้งนี้จะพาพวกเขาไปพบกับอะไร และความจริงที่ซ่อนอยู่จะเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งทุกอย่างอย่างไร...