เมื่อพ่อแม่อยากได้หลานไปเลี้ยง

              ออกตัวก่อนว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องภายในครอบครัวซึ่งผมไม่ควรเอามาเปิดเผยให้ใครรู้

      แต่ก็อยากระบายไม่งั้นผมอัดอั้นตันใจคนเดียวเครียดคนเดียวเป็นโรคประสาทตายแน่เลย 

ก่อนหน้าผมโสดตัวคนเดียว ทำงานที่ กทม  อยู่มานานจนอายุเข้าเลขสี่ ตอนอายุ 30 กว่าๆ พ่อกับแม่ก็คะยั้นคะยอให้ผมมีเมียมีลูกแต่ผมก็ยังไม่พร้อมทั้งเรื่องเงินทองเพราะต้องเลี้ยงพ่อแม่เช่นกัน เหมือนผมเป็นหัวหน้าครอบครัวเลย การเงินก็ยังติดๆ ขัดๆ อยู่ ชักหน้าไม่ถึงหลังเลยทีเดียว

จนอายุ 40 ต้น ผมก็ได้มีแฟนคนนึงเราคบกันและอยู่ด้วยกันก่อน พ่อแม่ก็พยายามที่จะให้แต่งงานเพื่อจะได้มีหลาน แต่ผมก็รออีก 2 ปี เพื่อให้พร้อมก่อนหาเงินเพื่อจะได้มีไว้เลี้ยงครอบครัว จนผมกับแฟนคบกันมาสองปี ทั้งที่ไม่ได้ป้องกันอะไรแต่ก็ยังไม่ได้มีน้องมาเกิดสักทีอาจจะเกิดจากผมเครียดและผมกับแฟนทะเลาะกันบ่อยเลยทำให้น้องไม่มาซะที เราคุยกันว่าถ้าท้องก็ไม่มีปัญหาเพราะเราก็พร้อมเสมอ ก็ไม่มาซะที

จนใกล้ถึง 2 ปี ผมกับแฟนก็ทะเลาะกันหนักถึงขั้นเลิกรากันไป และผมก็ได้อยู่เป็นโสดอีกครั้ง

ทางพ่อกับแม่ก็คะยั้นคะยอให้หาแฟนรีบๆ มีลูกให้เร็วๆ เดี๋ยวแกจะแก่ตายซะก่อน ผมก็เฉยๆ มาเรื่อยๆ เพราะผมยังไม่พร้อมเรื่องเงินและสุขภาพซึ่งก็ไม่รู้ว่าผมจะมีได้หรือเปล่าเพราะอยู่กับแฟนเก่าก็ไม่ท้องเลยทั้งที่ไม่ป้องกัน

จนที่บ้านพ่อกับแม่รอไม่ไหวหาแฟนมาให้ผมดูตัวเดทกันซึ่งผมก็โอเคตามใจเพราะน้องเขาก็ไม่เรื่อ่งมากพูดง่าย (อายุห่างกว่าผม 10 ปี) แรกๆเราก็ไปเที่ยวกันเหมือนเพื่อน และก็ได้คบหากันเพราะคุยถูกคอกัน คบกันมาเรื่อยๆ จนมาอยู่ด้วยกัน 

ยังไม่วายพ่อแม่ก็คะยั้นคะยอให้ปล่อยให้มีน้องได้แล้วอยากเลี้ยงหลาน เจอหน้าก็พูดอยู่นั่น ผมเลยถามถ้ามีแล้วจะเลี้ยงไหวหรอเงินก็ไม่มี ทุกอย่างก็ไม่พร้อม แก้บอกพอมีเดี๋ยวมันก็พร้อมเองแหละ ผมเลยบอกคิดหรือว่าพอมีลูกแล้วแฟนผมจะเอาลูกไปให้พ่อแม่เลี้ยง คนเป็นแม่เขาก็ต้องเลี้ยงเองถึงลำบาก เขาจะให้ปู่กับย่าเอาไปเลี้ยงหรอ และพ่อกับแม่ก็แก่แล้วจะเลี้ยงไหวหรอ แกก็บอกลุงป้าน้าอาอยู่ที่บ้านมีแต่คนอยากเลี้ยง

ผมบอกเอ้าแล้วจะให้คนอื่นเลี้ยงได้ไงจะเอาไปยกให้ลุงกับป้าเลี้ยงได้ไง เหมือนผมยกลูกให้ลุงกับป้าเลยนะ แกบอกลุงกับป้าก็รักเหมือนลูกนั่นละ พ่อกับแม่ยิ่งรักหลานมากลูกแหละ (พูดคำนี้มาผมนี่อึ้งเลย เอ้าแล้วไม่รักลูกเลยหรอ ทั้งที่ผมก็หาเงินส่งเลี้ยงดูมาตลอด งงตรรกะพ่อกับแม่มาก)

พอผ่านไปปีกว่าๆ ท่าทีแฟนผมก็ไม่มีอาการว่าจะท้องเลยถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้คุมอะไร

และผมมีการเปลี่ยนแปลงเรื่องการงานดีขึ้นรายได้พอมีบ้าง ผมเลยไปเข้ารับปรึกษากับหมอ เพื่อหาทางมีลูก เพราะผมก็พร้อมเรื่องการเงินบ้างแล้ว เลยอยากมีเหมือนกันเพราะอายุก็ปาเข้าไป40ต้นๆ แล้ว แต่ไม่ได้อยากมีเพราะพ่อแม่คะยั้นคะยอนะ อยากมีเพราะอยากมีจริงงๆ

พอปรึกษาผม และทำตามที่หมอแนะนำดูแลสุขภาพ บำรุงทั้งผมและแฟน ประมาณ 2-3 เดือนน้องก็มา ซึ่งเป็นอะไรที่ตื่นเต้นสำหรับพ่อและแม่มือใหม่มาก เราศึกษาข้อมูล และเตรียมความพร้อมทุกอย่าง อย่างสมบูรณ์แบบ จนลูกมีความสมบูรณ์ทั้งร่างกายและจิตใจ ตอนคลอดออกมาเป็นเด็กที่ร่างกายสมบูรณ์ตามเกณฑ์หมอบอกมาก ๆ เพราะเราใส่ใจเรื่องสุขภาพการกินของแฟนมาก

แล้วลูกผมก็คลอดมาพร้อมความน่ารักและดีทุกอย่าง จนผมหลงไม่ไหว พ่อและแม่มารอก่อนวันคลอดเป็นเดือนจนคลอด เพื่อที่จะได้เอาหลานไปเลี้ยง

พอผมเอาลูกกลับมาบ้าน และพ่อกับแม่ก็ยืนยันจะเอาไปเลี้ยงที่ต่างจังหวัด เราทะเลาะกันหลายรอบมาก จนสุดท้ายพ่อกับแม่ก็ต้องกลับไปตัวเปล่าเพราะผมกับแฟนจะให้ลูกกินนมแม่ก่อน ตอนแรกกะจะให้กินนมแม่แค่ 6 เดือนแต่พอไปๆ มาๆ จน 2 ขวบครึ่ง เพราะลูกผมไม่ยอม พยายามเอาออกนมยังไงก็ไม่ออกเลยปล่อยเลยตามเลย และลูกก็มีสุขภาพแข็งแรงด้วย

ในระหว่างนี้พ่อแม่พี่น้องเกลี้ยกล่อมให้เราเอาลูกออกนมแต่เราสองคนก็ไม่ฟัง เลี้ยงในแบบของเรา จนพ่อแม่หมดหวังที่จะได้หลานไปเลี้ยง จนปล่อยเราไม่สนใจ

 จนลูกผมอายุได้ 2 ขวบกว่า ๆ ผมก็เริ่มมีปัญหาด้านการเงิน เครียดมากจนแทบไม่มีเงินจะจุนเจือครอบครัว ผมปรึกษากันว่าเอาลูกกับแฟนไปอยู่ต่างจังหวัดสักพัก เพื่อให้ผมได้ตั้งหลักได้ก่อน ซึ่งมันเป็นอะไรที่ผมไม่อยากห่างลูกมาก คิดถึงใจจะขาด แต่ก็ต้องทน แต่ดีที่มีแฟนคอยเลี้ยงดูแลลูก

ถึงลูกกับแฟนผมอยู่ต่างจังหวัดแต่พ่อกับแม่ก็ไม่พอใจอยากจะให้มแฟนและลูกผมไปอยู่บ้านพ่อแแม่ผม ไปเลี้ยงลูกอยู่ที่นั้นแตแฟนผมไม่สดวกใจเพราะผมไม่ได้อยุ่ด้วยทำอะไรก็ลำบากเขาเลยเลือกมาอยู่ที่บ้านตัวเองซึ่งก็ไม่ไกลจากบ้านผมเท่าไร

แต่พ่อกับแม่ผมก็ไม่พอใจบางครั้งจนไม่มาหาหลานเพราะน้อยใจ แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงก็ได้แตปล่อยแกไปเพราะผมทำอะไรไม่ได้ ทางแฟนก็ไม่ยอม ผมคนกลางก็ลำบากมากไม่รู้จะทำยังไง

ในระหว่างที่แฟนผมกับลูกค้าอยู่ที่ต่างจังหวัดทั้งญาติและพ่อแม่ผม ก็คอยแต่เป่าหู้ให้เอาลูกไว้ เดี๋ยวเลี้ยงให้แล้วให้แฟนผมไปทำงานหาเงินกับเพื่อเอามาเลี้ยงลูก แต่ผมก็ต้องการที่จะให้แม่อยู่กับลูกเลี้ยงลูกเอง แต่พ่อแม่ผมก็พยายามบอกว่าจะเอามาเลี้ยงให้ลุงกับป้าช่วยเลี้ยง ลุงกับป้าก็รักเหมือนลูก ซึ่งตรงนี้ผมไม่โอเคเพราะว่าถ้าให้ลุงป้าเลี้ยงสุดท้ายลูกก็ต้องเลือกคนที่เลี้ยงเขา แล้วคนเป็นพ่อเป็นแม่จะรู้สึกอย่างไร เพราะเราก็รักลูกมาก

และเราก็อยากให้ทิศทางในการอบรมสั่งสอนลูกไปในทางเดียวกัน ไม่ใช่ปู่ย่าสอนอย่างนึง ลุงป้าอย่างนึง พ่อแม่อย่างนึง ซึ่งลูกจะสับสนได้ ถึงคนอื่นจะรักแต่ก็ไม่เท่าพ่อแม่ที่รักลูกหรอก ผมเลยคิดว่าตัดปัญหาไม่อยากให้เราเสียใจทีหลัง และลูกก็ติดแม่มาก ขนาดให้อยู่กับคนอื่นแล้วแม่ไม่อยู่ ลูกยังน้อยใจ ซึมเศร้าไปเลย แล้วถ้าปล่อยทิ้งไว้ ความรู้สึกลูกไม่รู้จะเป็นอย่างไร เลยไม่อยากให้ลูกต้องถูกเคว้งคว้าง

ทุกวันนี้พ่อกับแม่ก็พยายามพูดพยายามที่จะอยากได้หลานเอาไปเลี้ยง ยกแม่น้ำทั้ง 5 มาพูดให้เราใจอ่อน คอยให้คนนั้นคนนี้มากล่อมเรา มาเป่าหูแฟน แต่ยังไงผมก็ขอตัดสินใจว่าผมจะทนลำบากเลี้ยงลูกเอง จะเป็นยังไงก็ขอให้ได้เลี้ยงลูกเองดีกว่าจะได้ไม่เสียใจในอนาคต

ผมบอกพ่อกับแม่ว่า ลูกควรอยู่กับพ่อแม่ไม่ใช่หรอ ควรที่จะให้พ่อแม่อบรมสั่งสอน ไม่ใช่จะให้ใครเลี้ยงก็ได้ แล้วความรู้สึกลูกล่ะที่โดนทิ้งให้คนอื่นเลี้ยง เพราะลูกผมก็พอรู้เรื่องบ้างแล้วว่าอะไรเป็นอะไร ถ้าทิ้งเขาไปลูกน่าจะซึมเศร้าอีกนานและจำฝังใจอีกนาน ซึ่งตรงนี้เขาจะเป็นปมด้อยได้ที่ทิ้งเขาไว้ ผมทำไม่ได้ ใครจะคิดไงผมยอม

ทุกวันนี้ผมเครียดเรื่องเงินไม่พอ ยังมาเครียดเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้อีก

บางทีผมพูดเถียงไปก็หาว่าเถียงเพราะปกติผมไม่ค่อยเถียงพ่อแแม่อยู่แล้วแต่เรื่องนี้ผมไม่ยอมม ท่านก็จะหาว่าผมไม่รัก ที่ไม่ยอมเอาหลานให้เลี้ยง

**มีคร้้งนึงพ่อกับแม่บอกผมว่า 'อย่ารักลูกรักเมียมาก เพราะสุดท้ายแล้วคนที่อยู่เคียงข้างคอยช่วยเหลือยามลำบากคือพ่อกับแม่ ลูกเมียอย่าสปอยให้มาก ' แกพูดคำนี้มาผมนี่สะอึกแทบจะร้องให้เลย 

คือผมผิดอะไรที่ผมรักลูกรักเมีย แต่ผมก็ไม่เคยทิ้งความรับผิดชอบที่มีต่อพ่อแม่และก็ยังรักพ่อแม่เหมือนเดิม แค่มีลูกเมียมาเพิ่มความรับผิดชอบแค่นั้น ซึ่งเป็นความรับผิดชอบที่ใหญ่ขึ้น ซึ่งผมก็ต้องทำ แต่แกมาพูดให้ผมเสียใจแบบนี้ได้ไงไม่รู้

ผมรู้แหละแกพูดเพื่อให้ผมปล่อยลูกให้แกเลี้ยง  แต่แกพูดเหมือนไม่ถนอมจิตใจผมเลย ทั้งที่ผ่านมาชีวิติผมอยู่ได้เพราะพ่อแม่ มีชีวิต อยู่เพื่อพ่อแม่ไม่งั้นคงหนีไปอยู่ไหนสักแห่งที่สบายๆคนเดียวแล้วไม่ทนลำบากทำงานเพื่อเลี้ยงพ่แม่จนทุกวันนี้

แต่พอมีลูกเมียผมก็มันรักทั้งครอบครัวผมและพ่อแม่ ซึ่งแกเป็นคนทำให้ผมมีครอบครัวมาเองแล้วมาพูดให้ผมไม่ต้องไปรักให้มันมากลูกเมีย แล้วผมก็รักลูกเมียไปแล้วและรักมากๆ ด้วยจะให้ผมทำยังไง ทุกวันนี้ ชีวิตมาถึงจุดดิ่งมาก อยู่ได้เพราะลูกและเมียทั้งนั้น ถ้าไม่มีผมคงคิดสั้นไปนานแล้ว แต่เห็นหน้าลูกแล้วผมทำไม่ได้แน่นอน

**ก็จะประมาณนี้ครับเรื่องที่จะเล่าระบายให้ฟัง ใครมีข้อคิดเห็นยังไงมาคุยกันได้ครับ ว่าผมควรทำยังไง หรือการตัดสินใจของผมมันถูกต้องใหม**