นิยายเรื่อง : พรางอารมณ์ (เครื่องระบายอารมณ์ที่ยังมีลมหายใจ)*Ep1*

นิยายเรื่อง พรางอารมณ์ (นามปากกา มาศอุไร) 
วางจำหน่าย ในรูปแบบนิยายออนไลน์ (ebook) 
แพลตฟอร์มที่วางจำหน่าย : Meb ธัญวลัย นายอินทร์ Ookbee 
สามารถ เข้าอ่านเนื้อหา ฉบับเต็มได้ตาม แพลตฟอร์มนิยายชั้นนำทั่วไป อาทิเช่น...
( Dek-d , readAwrite , ธัญวลัย , Hongsamut , fictionlog )
 
ลิงค์เข้าโหลดซื้อ อีบุ๊ก พรางอารมณ์ (meb)  -  https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMTA5NTcwOSI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjE4MDIxMSI7fQ

 

(เครื่องระบายอารมณ์ที่มีลมหายใจ)

 

รุ้งแก้วเหวี่ยงกระเป๋าสะพายบนบ่าลงกับพื้นตามอารมณ์พลุกพล่าน วันนี้เธอมีเรื่องวุ่นวายพาทำให้รู้สึกหงุดหงิดรำคาญใจมาตั้งแต่เช้า อารมณ์ซึ่งโดยปกติมักขึ้นลงตามแต่ใจตัวเองกำหนดเป็นอาจิณ ทว่าวันนี้กลับทวีความเดือดดาลหนักขึ้นกว่าเดิมหลายร้อยหลายพันเท่า...

โธ่โว้ย!...บ้าบอแท้ๆ ทำไมต้องลงเอยแบบนี้เสียทุกครั้งด้วยนะเวลาเธออยากลงมือทำอะไรดีๆสักอย่าง...แม่กลับมองไม่เห็นคุณค่า ไม่เคยเห็นลูกคนนี้อยู่ในสายตาสักครั้ง

หญิงสาวคิดฉุนเฉียวในใจ... ทั้งที่โปรเจ็คต์งานสำคัญตัวนี้ เธอเป็นคนริเริ่ม เป็นตัวตั้งตัวตีลงมือหาข้อมูลมาให้แม่เสนอต่อหน้าคณะกรรมการบริษัทตั้งแต่แรกแท้ๆ แต่พอถึงขั้นตอนสุดท้ายเธอกลับถูกผลักให้หล่นพ้นทางเดิน โดยแม่เสนอให้ธิดารัตน์ได้เป็นผู้เสนอโปรเจ็คต์ตัวนี้แทนเธอ...

ความรู้สึกไม่ต้องบรรยายก็พอจะรู้ เธอทั้งเจ็บปวด ทั้งเจ็บแค้นในใจ...

เหอะ...ถ้ารู้ว่าสุดท้ายจะลงเอยด้วยการที่แม่ยกความดีความชอบ ผลงานทั้งหมดให้เป็นฝีมือของธิดารัตน์เพียงคนเดียว จ้างให้เธอก็ไม่ทำให้เสียความรู้สึก...

พอนึกถึงตรงนี้ หัวใจคนเป็นลูกที่มักถูกมองข้ามเสมอ ก็ยิ่งทำให้รู้สึกโดดเดี่ยวมากยิ่งขึ้น...

งานนี้เธอกะพิสูจน์ตัวเองให้แม่เห็นถึงความพยายาม ให้เห็นถึงความสามารถในตัวลูกคนนี้บ้าง ถึงขั้นลงทุนอดตาหลับขับตานอน สละเวลาพักผ่อน ตั้งใจค้นคว้าหาข้อมูลอยู่ราวสองสามสัปดาห์ คิดแล้วเสียดายเวลาชะมัด รู้แบบนี้บินไปเที่ยวสิงคโปร์กับพวกของเจตน์เสียยังจะสบายใจกว่าเป็นกอง... 

“แม่นะแม่...ทำไมถึงได้ชอบเห็นขี้ดีกว่าไส้อยู่เรื่อยเลยก็ไม่รู้...”

คนอารมณ์เสียบ่นพึมพำ นึกโมโหอยู่ในใจไม่หาย พร้อมสลัดรองเท้าส้นสูงจนมันกระเด็นกระดอนตกลงพื้นไปคนละทิ้งละทาง เธออยากจะรู้นัก...มีแม่คนไหนในโลกนี้บ้างนะ...ชอบเห็นขี้ดีกว่าไส้แบบแม่ของเธอ คงไม่มีหลอก นอกจากแม่คนนี้ของเธอคนเดียว...

รุ้งแก้วคิดเองเออเองเสร็จสรรพ อดนึกสมเพชตนเองขึ้นมาตงิดเสียมิได้...

ลูกทุกคนต้องการความรัก ความเอาใจใส่ ไม่ใช่ปากบอกรักแต่การกระทำมันสวนทาง...

 ใบหน้าหวานก้มต่ำมองเพียงพื้นพรมสีน้ำตาลเข้ม เพียงเพราะต้องการแอบซ่อนความขมขื่นในจิตใจเอาไว้ให้ลึกสุดเท่านั้นเอง...

“หน้าอย่างแกน่ะเหรอ...จะทำงานนี้ได้สำเร็จ แล้วถ้ามันเกิดปัญหาขึ้นมา แกจะทำอย่างไร ประเดี๋ยวก็จะวีนใส่คนอื่นเขาให้ฉันต้องมาปวดหัว ตามแก้ปัญหาให้แกอีก ปล่อยให้หนูน้ำผึ้งเขารับผิดชอบโปรเจคต์นี้ต่อจากแกนั่นแหละดีที่สุดแล้ว ส่วนแกก็อยู่เฉยๆ ไม่ต้องเข้ามาวุ่นวายอะไรทั้งนั้น...”

แม่บอกเธอว่าอย่างนั้น ก่อนเริ่มการประชุมครั้งใหญ่ เป็นการสรุปผลทั้งหมดของตัวงาน หลังจากนี้จะไปในทิศทางใด...นึกแล้วก็ตลกกับชีวิตดีเหลือเกิน...

ต่อให้เธอนึกอยากเปลี่ยนแปลงตัวเองมากสักแค่ไหน หรืออยากเป็นลูกที่ดีของแม่มากเพียงใด ทว่าสุดท้ายในสายตาของแม่ เธอมันก็เป็นได้แค่ลูกไม่เอาถ่าน มีตัวตนเพียงแค่ใช้คำว่าลูกในอก มีหรือไม่มีก็ไม่เคยสำคัญ ไม่เคยจะดีสู้ลูกผัวใหม่ของแม่ได้ รายนั้นไม่ว่าจะหยิบจับทำหรือไม่ทำอะไร ก็ดูเหมือนจะถูกใจแม่ไปเสียหมดทุกอย่างนั่นแหละ...

ในจังหวะที่รุ้งแก้วกำลังโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง บนเตียงนอนขนาดคิงไซส์กลางห้องชุดราคาแพงหลักแปดหลัก กลับมีการเคลื่อนไหวยวบยาบจากเจ้าของร่างสูงสมบูรณ์แบบเสียยิ่งกว่านายแบบตามปกนิตยสารชื่อดังเสียอีก

“ดูท่าแล้ววันนี้ คุณรุ้งของผม คงอารมณ์ไม่ดีมาอีกตามเคยสินะครับนั่น?...”

ความคุ้นเคยกันมาได้สักระยะ ทำให้เจ้าของเสียงทุ้มบนเตียงกว้างเอ่ยทักราวกับเข้าไปนั่งอยู่ในจิตใจของหญิงสาว เขาขยับร่างสมบูรณ์แบบให้ชิดติดกับขอบหัวเตียงนอน ท่อนร่างวาบหวิว พาดไว้ด้วยผ้าผืนน้อยหมิ่นเหม่ ลำขาเรียวยาวด้วยความสูงราวสองเมตรกว่า อุดมไปด้วยมวลเนื้อเป็นมัดกล้าม ส่วนความเป็นบุรุษเพศขึงขังแน่นขนัด ดันเนื้อผ้าบางเบาจนแลเห็นเป็นรูปทรงอวบใหญ่โดยไม่ต้องเสียเวลาจินตนาการ...

 รุ้งแก้วสูดลมหายใจลึก หรี่สายตามองเครื่องระบายอารมณ์ด้วยสายตาว่างเปล่า โดยไม่ได้เอ่ยคำใดกับคนถามทั้งนั้น จับจ้องมองเจ้าของร่างเซ็กซี่ กล้ามอกของเขาแน่นขนัด ชวนให้เลือดลมสาววิ่งพล่านดีซะเหลือเกิน...

นี่สินะเครื่องระบายอารมณ์ชั้นยอดสำหรับเธอ...

รุ้งแก้วปรายตามองของเล่นที่มีเอาไว้ใช้สำหรับแก้เบื่อ ยกมุมปากสูงเมื่อภาพสีหน้าผิดหวังของใครบางคนผุดขึ้นมาให้เห็น...

ไม่สิ...ไม่ใช่แค่เฉพาะเอาไว้แก้เบื่อเท่านั้นหรอก เธอยังมีเขาไว้ใช้สำหรับยั่วประสาทธิดารัตน์ด้วยไม่ใช่หรือ?... มันเป็นความบังเอิญหรือโชคเข้าข้างเธอเสียก็ไม่รู้ หลังจากเธอดันไปล่วงรู้ความลับว่าธิดารัตน์ลูกสาวสุดที่รักของแม่ ดันแอบมีใจให้กับพนักงานชายของตัวเอง

และเวลานี้หมอนั่นก็กำลังนอนแก้ผ้ารอเธออยู่บนเตียงนี่ไง...

ความคิดนี้ทำให้หญิงสาวอารมณ์ดีขึ้นมาเล็กน้อย...

 รุ้งแก้วดันกระพุ้งแก้ม พุ่งสายตาเยาะหยันไปยังเครื่องระบายอารมณ์ชั้นเยี่ยม มุมปากบางกระตุกยิ้ม ยามนึกถึงใบหน้าโกรธจัดของแม่พี่สาวนอกไส้ตัวดี... ตอนธิดารัตน์ล่วงรู้เรื่องนี้เข้า เจ้าหล่อนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเชียวแหละ ร่ำๆอยากกระโจนเข้ามาบีบคอเธอด้วยซ้ำ ก็เธอดันคว้าของดี ของหมายหัวเจ้าตัวไปครอบครองอีกตามเคยน่ะสิ...

ก็ผู้ชายที่เจ้าหล่อนถวิลหา ต้องการให้มาเป็นพ่อของลูกในอนาคต คนที่แม่นั่นลอยหน้าลอยตา เที่ยวบอกใครต่อใครไปทั่วว่าดีนักดีหนา สุดท้ายแล้วเป็นไง...เขากลับกลายเป็นได้แค่ผู้ชายหน้าเงิน ขายตัวเพื่อแลกกับความสุขสบายส่วนตัวเท่านั้นเอง...

นี่หรือพ่อคนดีของยัยธิดารัตน์ อยากจะขำให้ฟันหักนักเชียว...

มีดีเฉพาะเรื่องบนเตียงน่ะสิไม่ว่า เรื่องอื่นไม่เห็นจะมีอะไรดีสักอย่าง...รุ้งแก้วนึกปรามาสชายบนเตียง โดยหารู้ไม่ว่าแท้จริงนั้น แดนดินมีเบื้องลึกเบื้องหลังไม่ธรรมดามากกว่าที่เจ้าหล่อนรู้เพียงผิวเผินเสียอีก...ซ้ำร้ายเลยคือ แดนดินไม่จำเป็นต้องขายศักดิ์ศรีให้รุ้งแก้วด้วยซ้ำ

“นี่แสดงว่าคุณรุจีคงให้คุณผึ้งเป็นคนดูแลโปรเจคต์ล่าสุดต่อจากคุณรุ้งอีกสินะครับ...”

แดนดินไม่ได้คาดเดา แต่เขารู้ดีเชียวละ รู้เพราะตัวเขาเองมักเข้าไปอยู่ในสถานการณ์น่าอึดอัดระหว่างสองคนแม่ลูกคู่นี้มาหลายครั้ง...แน่นอนว่านักธุรกิจที่มีฝีมือเก่งฉกาจอย่างคุณรุจี ย่อมเห็นเรื่องงานสำคัญเหนือกว่าสิ่งอื่นใด เจ้าตัวคงไม่กล้าเสี่ยง ยอมยกงานซึ่งมีมูลค่านับสิบล้านให้ลูกสาวเอาแต่ใจรับผิดชอบ วัดกันด้วยฝีมือ การควบคุมอารมณ์ และความสามารถรอบด้าน ธิดารัตน์ย่อมให้คำตอบที่ชัดเจนกว่ารุ้งแก้ว และไว้วางใจได้มากกว่านั่นเอง...

 “ชิ!...” รุ้งแก้วทำเสียงขึ้นจมูก ใช้เท้าเขี่ยกระเป๋าสะพายราคาเหยียบแสนให้พ้นทางเดิน กิริยาไม่น่ามองในสายตาคนทั่วไปก็จริง ทว่าสำหรับแดนดิน รุ้งแก้วกลับทำอะไรก็ดูน่าเอ็นดูไปเสียหมดนั่นแหละ...

“อย่ามาสู่รู้...นั่นไม่ใช่หน้าที่ของนาย”

คนถูกกล่าวหาว่าสู่รู้เลิกคิ้วเข้ม ส่งสายตาอ่อนมองเจ้าของเรือนร่างอรชร ดูกลมกลึงไปทุกสัดส่วน พยายามทำเป็นเพิกเฉยกับคำพูดหยาบกระด้าง จะว่าเคยชินคงไม่ใช่ แต่เป็นเพราะอะไรนั้นแดนดินย่อมรู้ดีแก่ใจกว่าใครทั้งนั้น...

ก็ใครใช่ให้เขามาตกหลุมรักผู้หญิงนิสัยเสียแบบนี้กันล่ะ...แถมหลุมนั้นยังลึกจนเขาไม่สามารถปีนขึ้นมาได้อีกแล้วในชาตินี้....ความจริง ตัวเขาเองก็ไม่ใช่ผู้ชายไร้ศักดิ์ศรี ถึงขั้นสิ้นไร้ไม้ตอกจนต้องยอมขายตัว หรือ จะยอมก้มหัวให้ใครมาดูถูกง่ายๆหรอกนะ เป็นคนอื่นคงได้เห็นดีกันไปข้าง ไอ้ที่ยอมให้รุ้งแก้วโขกสับยอมตกเป็นเบี้ยล่าง ใช้สายตาดูแคลนมองเขาอยู่ทุกวี่วันนี้ มันก็เป็นเพราะ...แดนดินคลี่ยิ้มมุมปาก ทอดสายตาอ่อนโยนรักใคร่มองผู้หญิงสวยตรงหน้าด้วยความรู้สึกลึกซึ้ง

เขารักเจ้าหล่อนมากเกินไปแค่นั้นเอง...

คำตอบที่มันชัดเจนดังก้องอยู่เต็มหัวใจ ตอนรุ้งแก้วยื่นข้อเสนอซื้อตัวเขา แดนดินก็แทบกระโดดร้องไชโย รีบตอบตกลงโดยไม่เสียเวลาคิดทบทวนสักนิด ...

แดนดินยอมรับอย่างลูกผู้ชาย ยืดอกยอมรับสภาพย่ำแย่ในสายตาของคนรอบข้างได้อย่างหน้าชื่นตาบาน เขาเป็นเด็กในปกครองของรุ้งแก้ว....ก็แล้วไงเขาไม่เห็นสน ถือเป็นความสำเร็จขั้นแรกของการมีเมียด้วยซ้ำ ดูไม่เหมือนคู่ไหนดี...

แดนดินชันเข่าขึ้นสูง ยอมปล่อยให้ผ้าแพรผืนบางตกลงอยู่ข้างลำตัว ความเป็นตัวตนของเขาจึงผงาดล้ำ ประจักษ์ต่อสายตาคนมอง ใบหน้าคมคายยิ้มเจ้าเล่ห์ ส่วนรุ้งแก้วผิวแก้มร้อนฉ่า จำต้องรีบเมินสายตาออกห่างจากสิ่งยั่วยวนจิตใจ ก่อนอารมณ์ภายในจะพากันปะทุเดือดรุนแรง...

 “มันเป็นหน้าที่ของผม ที่จะต้องสู่รู้ในทุกช่วงอารมณ์ของเจ้านายไม่ใช่หรือไงครับ...”

 คนโต้ตอบยิ้มกว้าง เขาไม่อยากทำให้บรรยากาศตึงเครียด  เป็นเหตุให้ใบหน้าครามคมดูมีชีวิตชีวาสว่างไสว เพิ่มเสน่ห์เย้ายวนใจแก่คนมองมากขึ้นกว่าเดิม หากถึงกระนั้นรุ้งแก้วกลับไม่เคยยอมรับในสิ่งที่เห็น ยิ่งหัวใจเธอเอนเอียงเข้าหาผู้ชายคนนี้มากขึ้นเท่าไหร่ เธอยิ่งต้องกดให้เขาจมอยู่ใต้ฝ่าเท้าเธอมากขึ้นเท่านั้น

ไม่ต่างกับยิ่งแม่ให้ความสำคัญกับมันมากขึ้นเท่าไหร่ เธอก็จะแย้งของรักของห่วงมันมาให้เป็นของเธอจนหมดเหมือนกัน...

หญิงสาวบิดเรียวปากสีแดงสด นี่สินะถึงจะเรียกว่าการเอาคืนอย่างสมน้ำสมเนื้อ...

และมันก็ไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไรเสียด้วยสิ เพียงแค่มีเงินเป็นองค์ประกอบสำคัญ ทุกอย่างก็กลายเป็นเรื่องง่ายสำหรับคุณหนูบ้านรวยเช่นเธอ...

 “อย่ามาทำปากเก่งไปนักเลย...เพราะหน้าที่ของนายก็เป็นได้แค่เครื่องระบายอารมณ์สำหรับฉันแค่นั้น อย่าได้สำคัญตัวผิดจากนี้ก็แล้วกัน สักวันหนึ่งถ้าฉันเบื่อ นายก็หมดความหมายอยู่ดี”

“ครับ...ผมทราบดี ว่าเป็นได้แค่ไหนสำหรับคุณ ผมไม่อาจเอื้อมอยากเป็นได้มากกว่านั้น” แดนดินส่งสายตาแน่วนิ่งไปยังคนเตือนสติ ตอนนี้เขาอาจเป็นได้เพียงของเล่นชิ้นหนึ่งสำหรับเจ้าหล่อนก็จริง แต่อีกไม่นานนี้หรอก ใครจะไปรู้ล่ะ เขาอาจยกฐานะ ได้เป็นเจ้าของชีวิตรุ้งแก้วอย่างถูกต้องสมบูรณ์แบบก็ได้...และนั่นคือจุดหมายสำคัญกับการพาตัวเองเข้ามาใกล้ชิดกับเจ้าหล่อนเสียด้วยสิ

 “ก็ดี...แต่นายช่วยเร่งแอร์ให้ฉันหน่อย อากาศเมืองไทยนี่ร้องชะมัด กว่าจะขับรถมาถึงที่นี่ เล่นเอาหงุดหงิดเกือบตายเหมือนกัน...อุตส่าห์คิดว่าคอนโดนี้จะสร้างห่างจากถนนนรกนั่นแล้วเชียว...”

 คนบ่นร้อนเชิดปลายคางสูง เดินอ้อมมาจับเหยือกน้ำเย็นบนโต๊ะทรงกลม หวังให้น้ำเย็นช่วยผ่อนคลายความร้อนในอก แดนดินเป็นฝ่ายจัดหามาวางไว้รอ หลังจากเขาขับรถมาถึงคอนโดแห่งนี้ก่อนหญิงสาว รุ้งแก้วจัดการเทน้ำในเหยือกใส่แก้ว พร้อมยกกระดกรวดเดียวจนเกลี้ยง...

“ค่อยยังชั่วหน่อย...”

เธอผ่อนลมหายใจ ค่อยคลายอาการคอแห้งลงได้บ้าง ก่อนชะงักมือซึ่งกำลังถือแก้วไว้ตอนได้ยินประโยคถัดมาของชายหนุ่ม...

“คุณผึ้งเธอเป็นคนเก่งนะครับ...ถ้าจะทำโปร...”

“เสือก!...”  รุ้งแก้วหันมาตวาดแว้ดใส่ ขึงตาเขียวปัดราวนางมารร้าย ใครเล่าจะยอมฟังคำชื่นชมศัตรูคู่อาฆาตจากปากของผู้ชายตัวเอง แม้จะมีสถานะเป็นเพียงแค่ของเล่นก็ตาม...

“ถ้านายยังไม่อยากลำบาก ก็หุบปากเสียๆลงซะ...” หลังจากพูดจบรุ้งแก้วจัดการปาแก้วในมือลงพื้นอย่างไม่ยี่หระ ตวัดนัยน์ตาขุ่นโทสะมองผู้ชายปากไม่ดี

เพล้ง!

เศษแก้วนั้นแตกกระจาย แดนดินชักสีหน้าตึง หากก็เพียงแวบเดียวก่อนเจ้าตัวจะเก็บความไม่พอใจนั้นไว้ แล้วเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มแย้มเข้ามาแทนที่...เอาน่า รอเวลาอีกนิด เขานี่แหละจะเป็นคนดัดนิสัยเสียของเจ้าหล่อนให้เองกับมือ หากเวลานี้เขาคงต้องทำใจเย็นเข้าสู้ ยอมปล่อยให้รุ้งแก้วอาละวาด โขกสับเขาได้เต็มที่

“ผมขอโทษนะคนดี...ขึ้นมาบนเตียงนี้เถอะครับ ผมอยากไถ่โทษกับคำพูดพล่อยๆเมื่อสักครู่ใจจะขาดอยู่แล้ว” แดนดินเอ่ยน้ำเสียงหวานหยด เชื้อเชิญเจ้าหล่อนด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด เขาตบมือลงบนที่นอนข้างลำตัว ช้อนสายตาขึ้นออดอ้อนเต็มกำลัง...

เมื่อกี้เขายอมรับว่าทำพลาดไป ทั้งที่รู้อยู่เต็มอก รุ้งแก้วเกลียดธิดารัตน์เข้าใส่อย่างกับอะไรดี เขามันปากไม่ดีเอง ทำให้รุ้งแก้วขุ่นใจอีกจนได้...

ชายผู้คลั่งรักโยนความผิดทั้งหมดให้กับตัวเองเสร็จสรรพ บุญบาปของเขาอะไรก็ไม่รู้...

นี่ละหนาชะตาชีวิตของแดนดิน ชายหนุ่มซึ่งครั้งหนึ่งเคยได้ขึ้นชื่อเรื่องความไว้ตัว ไม่ยอมโอนอ่อนให้สาวใดถ้าใจไม่ปรารถนา ตลอดเวลาที่ผ่านมาในชีวิตของลูกผู้ชายคนนี้มีผู้หญิงนิสัยอ่อนหวานวิ่งเข้าหาเขามากมาย  อาจบอกได้ว่านับสิบนับร้อยคนเลยกระมัง ต่างดาหน้าเข้ามาทอดสะพานหวังให้เขาเดินข้าม..ทว่าไอ้แดนดินคนนี้กลับไม่สนใจ ผลักไสสะพานเสริมไยเหล็กเหล่านั้นทิ้งเสียทั้งหมด...มันช่วยไม่ได้นี่นา คนมันไม่รักไม่ชอบ ฝืนใจไปคงทำได้ไม่นาน เขาเองไม่ใช่ผู้ชายเห็นแก่ตัว เห็นแก่ความสุขชั่วครั้งชั่วคราว รีบตัดปัญหาเสียแต่เนิ่นๆ เขาถึงได้ครองตัวเป็นโสดมาจนได้เจอกับรุ้งแก้วนี่ไง...

 สุดท้ายแล้วเป็นไงล่ะ เขากลับต้องมานั่งชดใช้กรรมที่ไปทำให้สาวเจ้าทั้งหลายน้ำตาร่วง ดันมาหลงรักผู้หญิงที่มองตัวเองเป็นเพียงเครื่องระบายอารมณ์ ชนิดที่เรียกว่า หัวปักหัวปำเลยก็ว่าได้...

แต่มันก็เป็นกรรมที่เขาชดใช้ด้วยความสุขอยู่ดี...

รุ้งแก้วควบคุมจิตใจให้สงบ สลัดอารมณ์เคืองขุ่นนั้นทิ้ง ก่อนปรายหางตา รอบมองบุรุษหนุ่มรูปงามด้วยความรู้สึกเป็นนายเหนือหัว นัยน์ตาหวานเปล่งประกายวาววับ เธอเชิดปลายคางขึ้นสูง เขาคนนั้น กำลังนอนหงายตัวลงบนฟูกนุ่ม เนื้อกายล่อนจ้อน ผิวสีแทนนั้นสะท้อนแสงไฟบนเพดานราวกับรูปปั้นสลัก แลเห็นมัดกล้ามเป็นลูกลอนดูสมส่วนไม่ใหญ่โตเทอะทะ...ทุกสัดส่วนผสมผสาน รวมเป็นชายฉกรรจ์ที่มีเรือนร่างเต็มไปด้วยเสน่ห์เหลือล้น สามารถทำเอาใจเธอสั่นไหว ซ่านซ่าจนถึงแก่นกลางความปรารถนาได้เพียงแค่มอง...

รุ้งแก้วต้องใจแดนดินตั้งแต่พบหน้ากันครั้งแรก จำได้ว่าหน้าห้องธุรการ ชายหนุ่มเดินเข้ามาติดต่อเรื่องงานกับคนในแผนกนี้ บังเอิญเธอไม่ทันระวังตัว มัวแต่หงุดหงิดเรื่องงานปาร์ตี้เมื่อคืน เลยซุ่มซ่ามชนเข้ากับประตูกระจกบานเดียวกับที่แดนดินกำลังเปิดออกมา...ผลจากแรงผลักของบานประตู เธอทำท่าจะล้มก้นจ้ำเบ้า ดีที่แดนดินไหวตัวได้รวดเร็ว เขาถลาเข้ามาประคองรับร่างเธอไว้ได้ทัน การสบตากันครั้งแรกมันทำให้ใจเธอสั่น...แต่ถึงกระนั้นมันกลับไม่สำคัญมากพอได้เท่ากับความจริงที่ว่า...แดนดินคือผู้ชายที่ธิดารัตน์ กำลังให้ความสำคัญ หมายตาอยากได้มาครอบครองต่างหาก...

ของเล่นชิ้นโปรดขยับตัวอีกครั้ง จงใจยั่วสายตาคนมอง...

ทำเอานัยน์ตาหวานวาววับ จับจ้องความใหญ่โตตรงกึ่งกลางลำตัวไม่คลาดคลา...

เขาคือเครื่องระบายอารมณ์ที่มีลมหายใจ คงไม่ต่างจากตุ๊กตายางในร่างของผู้ชายสมบูรณ์แบบ แต่ถึงกระนั้นต่อให้แดนดินหล่อเหลาปานเทพบุตรสักเพียงใด ทุกอย่างย่อมมีอายุการใช้งานของมันเสมอ...

ยิ่งเป็นของรักของห่วงของธิดารัตน์ที่เจ้าตัวอยากได้มาครอบครองตัวซีดตัวสั่นมากเท่าไร เขาก็กลายเป็นสิ่งของไร้ค่าสำหรับในสายตาเธอมากขึ้นเท่านั้น...พอถึงเวลานั้นขึ้นมาจริงๆ แดนดินจะกลายเป็นเพียงแค่เศษขยะใช้แล้วชิ้นหนึ่ง เธอจะโยนเขาคืนใส่หน้าธิดารัตน์ ทำให้แม่นั่นได้ขึ้นชื่อว่า ใช้ของเหลือเดนต่อจากเธอ...

หญิงสาวผู้ไม่เคยรู้ใจตัวเองสักนิด คิดอย่างหมายมาด ทอดสายตาอ่อนเชื่อมมองสิ่งน่าปรารถนา ราคะของมนุษย์ใช่ว่าจะหักห้ามใจกันได้ง่าย พอเริ่มแล้วยากที่จะหยุดยั้ง...

หากคุณเดินหลงทางผิด แน่นอน...คุณจะถูกมันครอบงำจนโงหัวไม่ขึ้น สิ่งใดที่คิดหวัง คุณอาจไม่สมดั่งหวังก็อาจเป็นได้...

“วันนี้ฉันขอถึงเช้าเลยก็แล้วกันนะ พรุ่งนี้ขี้เกียจเข้าออฟฟิศ แม่คงจะพาแม่นั่นมาเปิดตัวโครงการใหม่ ไม่อยากเห็นหน้า เกลียด...หวังว่านายจะมีแรงบริการ โดยไม่ทำให้ฉันเสียอารมณ์กลางคัน”

แดนดินยิ้มรับ หูผึ่งขึ้นทันตา ...

 “แน่นอนสิครับ...ผมพร้อมให้บริการคุณรุ้งถึงใจ ตามคำบัญชาเลยครับ เจ้านาย...”

 “อ้าขาออกกว้างกว่านี้หน่อย ฉันอยากเห็นอาวุธของนาย ตอนมัน...”

หญิงสาวออกคำสั่ง นัยน์ตาหวานโชนด้วยไฟร้อนแรง...คนรับคำสั่งรีบปฏิบัติตามทันที

“นายทำดีมาก...”

เสียงหวานเอ่ยชม ดวงตาสีอ่อนทอประกายแสงเรืองรอง มันจับจ้องขีปนาวุธชั้นยอด ริมฝีปากอิ่มเต็มสีระเรื่อประจุรอยยิ้มพึงพอใจ รู้สึกลำคอชักแห้งผากจำต้องกลืนน้ำลายเข้าช่วย ด้วยขนาดของอาวุธร้ายในสายตาเธอนั้น จัดว่าไม่ธรรมดา ทั้งอวบอ้วน ทั้งยาวใหญ่ สร้างความหฤหรรษ์แด่เธอจนล้นปรี่ได้ทุกครา นึกถึงยามเมื่อมันสำแดงฤทธิ์ ขับเคลื่อนเข้าสู่ความอ่อนนุ่มภายใน เล่นเอาหัวใจเธอสั่นสะท้านไปทั้งทรวงฤดี แล้วไหนจะบั้นท้ายทรงพลังช่างพลิ้วไหวนั่นอีก ราวกับนักเต้นระบำชั้นยอดเยี่ยม แดนดินไม่เคยทำให้เธอผิดหวังสักครั้งหลังจากลงสนามรบ เขามักคว้าชัยชนะยื่นส่งให้เธอเสมอ...

 “เมื่อวานนายทำให้ฉันโมโหมากรู้ตัวบ้างไหม?...”

จู่ๆรุ้งแก้วก็เอ่ยเสียงขุ่น ตอนภาพในสมองบิดเบือนจากสิ่งยั่วเย้า เปลี่ยนเป็นภาพตอนรถยนต์สีดำทมิฬขับผ่านหน้าเธอ ตรงปากซอยทางแยกเข้าออฟฟิศ ผู้โดยสารสองคนภายในรถยนต์คันนั้น เป็นสองคนที่เธอจำได้แม่นยำ แม้เพียงหลับตาก็ยังจำได้...

และมันทำให้หญิงสาวเอาแต่ใจลงความโกรธกับเสื้อเชิ้ตราคาแพง...ด้วยการกระชากเสื้อเชิ้ตทำงานออกจากกายสาว อวดรูปโฉมโนมพรรณขาวนวลตา เธอไม่กลัวแรงเสียดผิวกับเนื้อผ้ามันจะทำให้เธอเจ็บ กระดุมเม็ดเล็กจึงตกเกลื่อนพื้นห้อง ตามด้วยกระโปรงทรงแคบสีดำ สีที่เธอโปรดปราน เหลือไว้เพียงชั้นในตัวจิ๋ว ปกปิดสิ่งสงวนทั้งด้านบนและส่วนของด้านล่าง...

แดนดินรู้สึกอึดอัดคับแน่นตรงบริเวณหน้าท้อง หัวเรือรบเบ่งบานจนเขาปวดหนึบ จำต้องสูดลมหายใจลึก ระงับอารมณ์ร้อนรุ่มไม่ให้มันแตกกระเจิง หักห้ามใจตนเองไม่ให้ก้าวลงจากเตียง แล้วเป็นฝ่ายกระชากตัวของนางแมวยั่วสวาทเข้ามากระแทกกระทั้นความเป็นเขาเสียเอง ความละมุนละไมที่เขาเคยสัมผัสมานับครั้งไม่ถ้วนมันกำลังทำร้ายความรู้สึกเขาให้ทรมาน...

“คุณรุ้งก็น่าจะทราบดี ผมปฏิเสธคุณผึ้งเธอไม่ได้ อย่างน้อยเธอก็อยู่ในฐานะเจ้านายโดยตรงของผมคนหนึ่งเหมือนกัน ผมไม่อยากตกงานโดยไม่จำเป็น...”

ถึงแม้ความจริงเบื้องหลังแดนดินจะถือหุ้นใหญ่อยู่กับบริษัทมีชื่อเสียงแห่งหนึ่งก็ตาม มันเป็นความลับที่เขาไม่ปรารถนาเปิดเผยให้ใครล่วงรู้ เพราะมันอาจทำให้แผนการของรุ้งแก้วสั่นคลอน จนหญิงสาวคิดเปลี่ยนไปใช้แผนการอื่น...จนตามมาด้วยการลดบทบาทความสำคัญของเขาลงในที่สุด เขายอมให้มันลงเอยเช่นนั้นไม่ได้หรอกนะ...

สิ่งเดียวที่จะยังทำให้เขามีความสำคัญต่อเจ้าหล่อนตลอดไป นั่นคือการยอมลดศักดิ์ศรีตัวตนแท้จริงโดยไร้ข้อแม้ใดๆ

“พี่ผึ้งก็แค่อยากเอาชนะ...แล้วก็อยาก...”

รุ้งแก้วไม่พูดต่อ เพียงบิดริมฝีปาก แววตาฉายออกมาถึงความรู้สึกหมั่นไส้...

โดยละเว้นประโยคที่ว่า แล้วก็อยากได้นายเป็นผัวจนตัวซีดตัวสั่นด้วยน่ะสิ...

หญิงสาวเอื้อมมือไปด้านหลัง ปลดตะขอชั้นในสีขาว แล้วโยนใส่คนบนเตียง...

 แดนดินรีบตะครุบเนื้อผ้าชิ้นน้อยเอาไว้ ยกมันขึ้นสูดดมกลิ่นกายสาว หอมจรุง...  

“คุณรุ้ง ของผม...”

 เขาเบือนสายตามองภาพเบื้องหน้าด้วยความรู้สึกชื่นชม อารมณ์ดำมืดค่อยๆเริ่มก่อตัวราวพายุ ก่อนมันจะพลุกพล่านกลายเป็นเฮอร์ริเคน ความเป็นเขาขยายเหยียด หัวดอกเห็ดเริ่มมีน้ำสีขาวขุ่นปริ่ม มันผงกหัวทักทายแม่แมวยั่วสวาท คล้ายกำลังกวักมือเรียกหา...

ชายหนุ่มรู้ดี รุ้งแก้วนั้นรสชาติหวานลิ้นเขามากขนาดไหน...ยิ่งเมื่อมันหลอมรวมเข้ากับหัวใจรัก ความหวานเหล่านั้นยิ่งทวีความรุนแรงทบเท่าทวีคูณ...

“ผมขับรถไปส่งคุณผึ้งที่คอนโดจริง แต่ผมไม่ได้ขึ้นไปข้างบนห้องกับเธอหรอกนะ...ผมไม่อยากทำให้คุณรุ้งโมโห”

 “ก็ลองขึ้นไปดูสิ...ฉันไม่เอานายไว้แน่”

“พูดเหมือนคุณกำลังหึงผม...”

 แดนดินเกิดความรู้สึกพึงพอใจ จะบอกว่าดีใจจนเนื้อเต้นก็ว่าได้ ถ้าเพียงรุ้งแก้วจะไม่ส่งสายตาหยามหยัน นายพูดเรื่องบ้าบออะไรอยู่ แดนดินคงหลุดปากร้องไชโยลั่นห้อง...

 “ชุดชั้นในสีนี้เหมาะกับผิวขาวของคุณดีจัง เห็นแล้วพานทำให้อารมณ์ผมเตลิดชะมัด”

 แดนดินขยับกายสง่าผึ่งผายเพียงต้องการปลดปล่อยตัวตนเป็นอิสระ เขารู้สึกอึดอัดกึ่งกลางลำตัวจนแทบระเบิด เพียงแค่สัมผัสผ่านทางสายตา เขาก็แทบควบคุมมันไม่ไหว

“รู้สึกเร็วดีนี่...”  

“คุณรุ้งก็รู้ เพียงแค่ผมได้กลิ่นกายจากตัวคุณ ไอ้นี่ของผมมันก็มีปฏิกิริยาตอบสนองไว้ขนาดไหน”

“ขนาดที่ทำให้ฉันบ้าคลั่งล่ะมัง...” รุ้งแก้วเฉลย โดยไร้ความกระดากอาย   

“และมันจะเป็นกับคุณคนเดียวเท่านั้น....”

ผมสัญญา...แดนดินพูดประโยคต่อมาในใจ...

รุ้งแก้วเป็นหญิงสาวจัดว่าสวยหมดจด อาจจะเรียกว่า สวยตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าก็ไม่ผิดอะไรนัก มันก็แน่อยู่แล้ว...เพราะเจ้าหล่อนเป็นถึงลูกสาวมหาเศรษฐีหม้ายตระกูลดัง มีกิจการมากมายทั้งในและนอกประเทศ อีกทั้งเจ้าหล่อนยังถูกเลี้ยงแบบตามใจกันมาตั้งแต่เด็ก ประเภทพวกใช้เงินหว่านซื้อหาความสุขสบายใส่ตัว ผู้เป็นแม่คงไม่มีเวลาอบรมสั่งสอน ลูกสาวถึงได้โตมาพร้อมนิสัยแบบนี้...

 แบบที่เอาแต่ใจตัวเองสุดยอด อะไรไม่ได้ดั่งใจก็วีนโวยวายเข้าใส่ ไม่เคยเห็นหัวใครทั้งนั้น โดยเฉพาะคนที่มีฐานะต่ำต้อยกว่า บางครั้งอาจหลงลืมความเท่าเทียมกันของมนุษย์ไปแล้วด้วยซ้ำ ลืมแม้กระทั่งทุกคนเกิดมาใช้คำว่าคนเหมือนๆกันหมด พวกเขาหาใช่สัตว์เลี้ยงหรือสิ่งของ ถึงจะไร้ความรู้สึก เจ็บปวดไม่เป็น  คงไม่ต้องมองหาที่ไหนไกลเลย ก็เขานี่ไง ทุกวันนี้เขายังถูกเจ้าหล่อนตีค่า ตีราคาเป็นเพียงแค่สิ่งของชิ้นหนึ่งอยู่เลย...

บางครั้งมันก็น่าคิดนะ...ถ้าสักวันหนึ่งรุ้งแก้วเกิดรู้ความจริง เขาไม่ใช่ผู้ชายแบบที่เจ้าตัวเข้าใจ สายตาของเจ้าหล่อนจะเปลี่ยนแปลงจากเดิมบ้างไหมหนอ...

 “ร้อนจัง...”

รุ้งแก้วเผยอริมฝีปากอิ่ม วางหัวเข่ามนลงบนเตียงกว้าง คืบคลานขึ้นมาด้วยกิริยาเชื่องช้า แววตาราวนางพญาพราวระยับ จับจ้องแก่นกายหนั่นแน่น ทรงพลัง หากก็ให้ความรู้สึกยำเกรง...

“ผมจะช่วยทำให้คุณรุ้งคลายร้อนได้ยังไง เชิญบัญชามาได้เลยตามสบาย ผมยินดีช่วย...”

แดนดินที่ตอนนี้เลือดในกายหนุ่มร้อนฉ่า ร้าวรานรัญจวนไปทั่วเรือนร่างทรงพลัง รอเพียงเวลาปลดปล่อยหัวน้ำเชื่อ น้ำแรกคงไม่แคล้วหลั่งในปากอิ่มน่าจูบนั่น รุ้งแก้วชอบกินน้ำในตัวเขา ก็คงพอๆกับที่เขา ชอบดูดเลียน้ำในตัวเธอนั่นแหละ...

ร่างขาวลออตาคลานสี่ขามาจนถึงเครื่องระบายอารมณ์ชั้นเยี่ยม เธอเงยใบหน้าสบสายตาอ่อนเชื่อม แย้มกลีบปากอวบอิ่ม เม็ดบัวทั้งสองข้างหดเกร็งยามเมื่อถูกความเย็นของอากาศภายในห้องโลมเลีย แตะต้องผิวกายเปลือยเปล่า รุ้งแก้วโก้งโค้งตัวลงต่ำ เป้าหมายคือไส้กรอกชิ้นโต...

“อ้าขาออกอีกหน่อยสิ ฉันทำไม่ถนัดเลย...”  

ชายหนุ่มผวากายลุกขึ้นนั่ง หลังจากได้รับคำสั่งอย่างว่าง่าย ไม่ว่ารุ้งแก้วต้องการอะไร เขาพร้อมให้บริการเจ้าหล่อนด้วยความเต็มใจเสมอ...

แดนดินถ่างขาเพรียวทรงพลังออกกว้างเท่าที่หญิงสาวถนัด จนแลเห็นแก่นกลางพวงใหญ่ห้อยโตงเตง ลำยาวเหยียดขยายชูขึ้นทั้งลำท่ามกลางเส้นขนหยิกหยักศกดกหนา ชายหนุ่มพิงแผ่นหลังหนั่นแน่นไว้กับหัวเตียง หวังใช้มันเป็นหลักยึดเหนี่ยวเวลาป้อนความสุขให้หญิงสาว...

ยามเมื่อเขาถูกรุ้งแก้วกลืนกินความเป็นตัวตน เวลานั้นเขาแทบแดดิ้นตาย...

“คุณสวยเหลือเกิน คุณรุ้ง...” แดนดินเอ่ยปากชมจากหัวใจ เอื้อมมือขยำปทุมมาลย์ขนาดพอเหมาะพอเจาะ สะกิดเม็ดบัวเล่นอย่างหยอกเอิน สื่อนัยน์ตาพราวระยับ เขาอยากดูดดื่มสองเต้าอะร้าอร่ามนี้เหลือเกิน

“อืม...”

 รุ้งแก้วเสียดเสียว ปั่นป่วนจนเกร็งทั่วทั้งท้องน้อย เจ้าหล่อนขยับบั้นท้ายกระดกขึ้นสูง เกยทับอยู่บนลำขา ใช้ความเป็นเธอซึ่งเริ่มชุ่มชื่นถูไถ พร้อมอ้าปากอิ่ม ครอบงำเข้าหาลำกายแข็งโด่เด่จนสุดถึงปลายโคน ขยับขึ้นลงเป็นจังหวะค่อยเป็นค่อยไป ก่อนจะถี่ขึ้นเรื่อยๆ...

“อา...ดีเหลือเกินครับคุณรุ้ง...” 

แดนดินกัดกลีบปากล่าง สกัดกั้นแรงอารมณ์พุ่งกระฉูด กายหนาสั่นราวกับผีเข้า จำต้องเงยใบหน้าคมคายปล่อยเสียงร้องครวญครางปลดปล่อยความสุขแสนหรรษา...

 รุ้งแก้วใช้ลิ้นสะกิดปลายหัวหยัก มันปริ่มด้วยน้ำหวานรสเลิศ ดูดเลียอร่อยลิ้นราวกับไอศกรีมแท่งโปรด...ก่อนจัดการกลืนกินท่อนเนื้ออวบใหญ่ด้วยริมฝีปาก ทุกสัมผัสสร้างความซ่านสยิว ถึงใจแก่เจ้าของร่างแข็งแกร่ง แดนดินกระเด้งก้นรับแรงสัมผัส อดชื่นชมอยู่ในใจไม่ได้...

 เจ้าหล่อนช่างหอมหวาน อีกทั้งช่ำชองขึ้นโดยธรรมชาตินำพาเสียนี่กระไร...

“อะ...อา...”  มือบางกอบกุมสองลูกอัณฑะนวดคลึงสลับเล่นกันไปมาทั้งสองข้าง บางครั้งเจ้าหล่อนเผลอตัวลงน้ำหนักเกินแรง ทำเอาแดนดินแทบแดดิ้นตายเลยก็มี

“โอ้ว!พระเจ้า คุณรุ้ง...มันดีอะไรอย่างนี้...” แดนดินส่งเสียงครางระโหย เกร็งบั้นท้ายรับความเสียวซ่าน ทั้งจากปาก และปลายลิ้น ไหนจะฝ่ามือเล็กนุ่มนั่นอีก...

 พร้อมหลับตาพริ้มรับความสุขแน่นอก ฝ่ามือหยาบรั้งเส้นผมนิ่ม บังคับให้หญิงสาวเคลื่อนไหวศีรษะเร็วขึ้นเมื่อความอัดอั้นกำลังใกล้ปะทุจวนเจียนระเบิด

 “อา...อ๊ะ...อา...คุณรุ้งผม...ผมขอเร็วอีกนิดที่รัก...”

แดนดินครางเสียงยาวระโหย ส่งเสียงซี๊ดซ๊าดคล้ายกินอาหารเผ็ดร้อนไม่หยุดปาก ความกระสันสาดซัดเข้าใส่ลูกแล้วลูกเล่าอย่างไม่มีทีท่าว่าจะสิ้นสุดลงง่ายดาย เขายกศีรษะลอยสูงเหนือหมอนหนุน พร้อมส่งสายตารักใคร่จับจ้องเจ้าของริมฝีปากแสนร้ายกาจ ปลายลิ้นเล็กสีชมพูให้ความรู้สึกซ่านสยิว รุ้งแก้วดูตั้งอกตั้งใจละเลงปลายลิ้นลงยังส่วนของความรู้สึกเด่นชัด สร้างความสุขให้กับเขาจนเกินบรรยาย...

 ชายหนุ่มจับศีรษะหญิงสาว ขมิบร่องก้นแล้วกระแทกเข้าหาความเป็นตัวตนทั้งลึกและเร็วหลายครั้งติดต่อกัน เมื่อทุกอย่างพรักพร้อมจึงระเบิดออกมาในอีกอึดใจข้างหน้า...

“โอ้ว..อา...ดีมากครับคุณรุ้ง...อา...ขยับแรงอีกนิดนะครับคนเก่งของผม”

หญิงสาวตอบสนองด้วยท่าทางร่านร้อน เพราะถูกเขาสอนมาอย่างดี...รุ้งแก้วมักร้อนแรงในแบบฉบับของเจ้าหล่อน ซึ่งมันทำให้เขาแทบคลั่งตายเสียทุกครั้ง...ยามถูกเจ้าหล่อนจับกลืนกิน หัวปลายดอกเห็ดฉ่ำเยิ้มด้วยน้ำรักผสมน้ำลายแดนดินแหงนใบหน้าสูดปาก

“อืม...”   ไม่ว่าจะผ่านมานานสักกี่ครั้ง มันยังคงให้ความรู้สึกพิเศษสำหรับเขาเสมอมา มันคงจะดีไม่น้อย ถ้ามันจะเป็นเช่นนี้ตลอดไป ถ้าหากรุ้งแก้วจะยังไม่เบื่อหน่ายเขาขึ้นมาเสียก่อน...  

ใจเขาเฝ้าภาวนาขอให้รักนั้นสมหวัง เขาหลงรักเจ้าหล่อนเข้าอย่างเต็มเปา รักข้างเดียวมาตลอด เขายอมละทิ้งศักดิ์ศรี ใช้ชีวิตอย่างที่รุ้งแก้วอยากให้เป็น แต่มันจะมีประโยชน์อะไร ถ้าหากความรักนี้ของเขา รุ้งแก้วไม่อาจสัมผัสถึง ยิ่งถ้าวันหนึ่งรุ้งแก้วรู้จักตัวตนแท้จริงของเขาขึ้นมา วันนั้นระเบิดคงได้หล่นใส่หัวเขาเป็นแน่แท้...

แดนดินตั้งใจกอบโกยความสุขในวันนี้ไว้อย่างเต็มกำลัง ชายหนุ่มยกขาตั้งฉากพร้อมแบะอ้า จิกปลายเท้าลงกับพื้นฟูก เร่งแรงกระดกก้นขึ้นสวนตามแรงถี่กระชั้นของริมฝีปากอิ่ม มันกำลังครอบดูดดุ้นเนื้ออวบอย่างเมามัน จวบจนกระทั่งการประสานงานระหว่างปลายนิ้วมือกับปลายลิ้นเล็กแสนช่ำชอง อาจด้วยผ่านการสอนมานับครั้งไม่ถ้วน รุ้งแก้วขยับปากในจังหวะเร็วรี่ ส่งผลให้บั้นท้ายหนั่นแน่นของแดนดินเริ่มเกร็งขนัด พร้อมกระตุกยิก ความเสียดเสียวพุ่งทะยานหลอมรวมไว้ตรงจุดปลายประสาท ก่อนทุกอย่างจะแตกพ่ายกลายเป็นน้ำขาวขุ่น ไหลทะลักพุ่งเข้าปากอิ่ม เจ้าหล่อนกำลังอ้าคอยยอมรับไว้ทุกหยาดหยด...

“โอ้ว...”

 รุ้งแก้วจัดการกลืนกินน้ำคาวจนหยดสุดท้าย โดยใช้ปลายนิ้วมือเล็กคอยรูดหนังสีคล้ำ ขยับขึ้นลงแลเห็นแม้กระทั่งเส้นเลือดปูดโปน แลบปลายลิ้นยาวหมายทำความสะอาดดุ้นร้อนในมือจนสะอาดเอี่ยม สร้างความเสียวสุดใจให้กับแดนดินอีกครั้ง...

“อืม...ดีจัง...”

รุ้งแก้วขยับปลายนิ้วเรียวปาดน้ำรักที่ติดอยู่ตรงมุมปาก ผ่อนลมหายใจออกยืดยาว ตอนนี้เธอต้องการมากกว่านั้น มากกว่าแค่การสัมผัสภายนอก เจ้าของร่างอวบอิ่มช้อนสายตาราวนางพญาขึ้นมองใบหน้าคมคาย แดนดินส่งสายตาพราวเสน่ห์ตอบกลับ เขายื่นมือแล้วออกแรงช่วยพยุงหญิงสาว รั้งเจ้าหล่อนให้โหย่งกายขึ้นคร่อมบนหน้าตักของตนเอง ขยับโยกบั้นท้าย ลงน้ำหนักอยู่บริเวณหน้าท้องตึงเครียด เสียดสีความอ่อนนุ่มเข้าหาความร้อนระอุ...

“โอ้ว...คุณรุ้ง อย่าทรมานผมแบบนี้สิครับ ผมอาจจะตายได้...”

 แดนดินแสดงสีหน้าบิดเบี้ยวด้วยความรัญจวนสุดหัวใจ...

พายุลูกแรกของค่ำคืนอันอ่อนหวานปนร้อนระอุกำลังก่อตัว...

 

หญิงสาวลักษณะรูปร่างสูงโปร่ง มีรูปหน้าอ่อนหวานงดงาม ถึงดูไม่สวยเด่นเหมือนกับคนน้องเพราะคนละสายเลือด แต่ทว่าโครงหน้าโดยรวมของเจ้าหล่อนก็ไม่ได้ดูด้อยหรือเป็นรองกว่าแต่อย่างใด ขาดเสียแต่หญิงสาวไม่ค่อยชอบแต่งหน้า ชอบปล่อยตัวตามสบาย แถมยังชอบแต่งกายด้วยชุดสีทึบ ดับความสดใสลงเกินกว่าครึ่ง...

 เจ้าหล่อนกำลังเดินกระวนกระวายใจอยู่ภายในห้องชุดริมแม่น้ำ เธอยกนิ้วเรียวยาวขบจนได้กลิ่นคาวสนิมคลุ้งภายในโพรงปาก เจ็บใจนักทำไมแดนดินถึงไม่ยอมติดเบ็ดเธอสักที ทั้งที่ตนนั้นวางเหยื่อล้อชิ้นโต หวังให้ปลาฮุบเหยื่อเธอสักครั้ง หากกลับยังพลาดอีกจนได้...

แดนดินไม่สนเหยื่อชิ้นโต เขาเอาแต่ระวังตัวแจ จนเธออยากเอามีดคมสักเล่มผ่าเอาเนื้อสมองออกมาดูนัก ทำไมเขาถึงได้โง่ขนาดนี้นัก...

 เธอรึอุตส่าห์ยอมลดตัว อ่อยเขาถึงขั้นชักชวนให้ขึ้นมานั่งดื่มน้ำเย็นบนห้องพัก หากชายหนุ่มกลับทำเป็นเล่นตัว บ่ายเบี่ยงปฏิเสธไม่ยอมขึ้นมาบนห้องสองต่อสองกับเธอท่าเดียว...

หึ...คงจะกลัวยายรุ้งรู้สิท่า เขาถึงได้ปฏิเสธเธอแบบไม่กลัวถูกเธอไล่ออก...

“ไอ้พวกหน้าโง่!...โง่...โง่...โง่...”

 ธิดารัตน์ก่นด่าด้วยความเจ็บแค้น เธอเดินวนรอบห้องเร็วขึ้น เพิ่มแรงขบนิ้วในโพรงปากโดยไม่รู้ตัว มันแรงขึ้นจนหญิงสาวรู้สึกเจ็บจี๊ด จำจนต้องรีบดึงนิ้วเรียวออกมาสะบัดเร่า ฟันคมสัมผัสได้ถึงเนื้ออ่อนเลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมาตามติด...

ความเจ็บทำให้ธิดารัตน์สบถคำหยาบคายออกมา...

“บ้าฉิบ...”

 แววตาในยามอยู่ต่อหน้าผู้คนมากมาย มักฉายออกมาด้วยความนุ่มนวลละมุนละไม หากมาบัดนี้ยามอยู่ตามลำพังในห้องหับมิดชิด แววตาอ่อนหวานกลับแปรเปลี่ยนเป็นมืดมน สุมด้วยเพลิงแห่งไฟริษยา

หญิงสาวกำมือเข้าหากันแน่น ไม่สนใจบาดแผลตรงปลายนิ้วว่ามันจะเจ็บสักแค่ไหน เธอสูดลมหายใจลึก อึดอัดจนต้องหาทางระบายออก...

เพล้ง!

แจกันดอกไม้ถูกปัดตกพื้นจนแตกเป็นชิ้นละเอียด ธิดารัตน์ยกเท้าสูง เหยียบขยี้ลงกับกลีบดอกกุหลาบจนมันเละติดพื้น คล้ายกับกองเลือด เจ้าตัวหาได้สนใจต่อเศษกระเบื้องของแจกัน อาจมีบางเศษชิ้นโดนเท้าของเธอจนได้รับบาดเจ็บได้ ธิดารัตน์ไม่คิดสนใจ นอกจากเหยียบขยี้กลีบดอกไม้บนพื้นเท่านั้น...

ทำทีว่าดอกกุหลาบเหล่านั้นเป็นตัวแทนของรุ้งแก้ว...

 มันจะมีความสุขมากกว่าเธอไม่ได้เด็ดขาด...

“แดนดินเป็นของฉัน...เขาเป็นของฉันตั้งแต่ทีแรก...ได้ยินไหม อีรุ้งแก้ว!...แกมันอีนางขี้ขโมย”    

ดวงตายาวเรียวฉายแววมุ่งมั่น ธิดารัตน์ชิงชังลูกติดของแม่เลี้ยงตัวเองตั้งแต่วันแรกที่เห็นหน้า จะว่ามันมีดีกว่าเธอทุกอย่าง เธอก็ไม่อาจยอมรับในส่วนนี้ได้อย่างเต็มคำ ความรู้ความสามารถ เธอชนะรุ้งแก้วอย่างขาดลอย ขาดแค่เพียงเรื่องเดียว ฐานะทางสังคม เธอยังด้อยกว่าอีกฝ่ายราวฟ้ากับเหว...

แต่ก่อนพ่อของเธอก็เป็นเพียงลูกน้องในบริษัทของป้ารุจี มีตำแหน่งเป็นเพียงหัวหน้าฝ่ายการเงินธรรมดา ไม่รู้พ่อเธอทำงานอีท่าไหน ถึงได้สะดุดใจเจ้าของบริษัทเข้า ถึงขนาดเลื่อนขั้นให้เป็นสามีคนปัจจุบัน พลอยทำให้เธอในฐานะลูกสาว สุขสบายตามไปด้วย...

แต่กว่าจะมีวันนั้น ใจเธอกับต้องแลกมาด้วยคำว่า ทรยศ...

และนั่น...มันคือต้นเหตุแห่งความเกลียดชังทั้งหมด ที่เธอมีต่อรุ้งแก้ว...

“เราเลิกกันเถอะผึ้ง...เราสองคนคงไม่เหมาะสมกันหลอก เรากลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมน่าจะดีกว่านะ” คำพูดฟังดูธรรมดา หลุดออกจากปากคนมักง่ายได้อย่างง่ายดาย แววตาคมลึกไร้ซึ่งความเสียใจ ตอกย้ำให้คนฟังเจ็บจนช็อกเลยทีเดียว...

“ซัน! นายกำลังพูดเรื่องบ้าอะไรอยู่...รู้ตัวหรือเปล่า?” อาทิตย์หรือซันทำท่าไหวไหล่

“เราไม่อยากฝืนใจ เมื่อหมดรักต่อกัน ก็แค่ถอยมายืนจุดเดิมมันก็ดีกับทุกฝ่ายนี่นา”

 ธิดารัตน์ยังจดจำถ้อยคำวันนั้นได้ขึ้นใจ คำเลิกราที่เธอไม่เคยคิดว่าจะได้ยิน...

 อาทิตย์คือรักแรกของเธอ ความสัมพันธ์ตลอดหลายปีมานั้น  มันถือว่าดีมาก ดีจนเธอกับเขาเคยวาดฝันถึงวันแต่งงาน จวบจนกระทั่งเธอพาเขาเข้ามาไหว้ รุจี ในฐานะแม่เลี้ยง แน่นอนว่าวันนั้น รุ้งแก้วก็อยู่ในบ้านหลังนั้นด้วย...

หลังจากนั้น เธอก็กลายเป็นอีหน้าโง่คนหนึ่ง ถูกหักหลังจากคนที่เธอรัก และจากคนที่เธอคิดว่าเป็นคนในครอบครัวด้วยซ้ำ...

 “สาระเลว...ผู้ชายมันก็น่าโง่ด้วยกันหมดทั้งนั้นนั่นแหละ...”

หญิงสาวสะบัดหน้าไล่สิ่งกวนใจ มันเปล่าประโยชน์เกินไปหากจะคร่ำครวญถึงอดีตแสนเจ็บช้ำ...

ท้ายที่สุดแล้วไอ้คนทรยศคนนั้น มันก็ถูกกรรมตามสนองทันท่วงที แต่มันยังไม่สาแก่ใจเธอ ในเมื่ออีกคน ยังคงลอยหน้าลอยตา ใช้ชีวิตอย่างสุขสมหวังอยู่เลยนี่นา...

ธิดารัตน์ยืนกัดฟันกรอด เธอไม่เข้าใจผู้ชายสมัยนี้เลยสักนิด สายตาพวกมันเป็นอะไรกันไปหมด ถึงได้เห็นอีรุ้งแก้วมันมีดีกว่าเธอทุกอย่าง ทำไมผู้ชายทุกคนที่เธอรู้จัก ถึงได้จ้องแต่อยากจะงาบเอามันมาเป็นเมียกันนัก ทั้งที่มันทำตัวหยิ่งยโส ไม่เคยมองเห็นหัวใครทั้งนั้น มันทำราวกับว่าตัวเกิดมาจากฟากฟ้า ดุจนางฟ้านางสวรรค์ก็ไม่ปาน ใครทุกคนที่ชิดใกล้ ต้องยอมศิโรราบให้มันแต่เพียงผู้เดียว ทั้งที่ความจริง ตัวมันเองก็ไม่เห็นจะมีอะไรแตกต่างจากพวกโสเภณีร่านสวาทเลยด้วยซ้ำ เที่ยวแล่นให้ท่าผู้ชายเขาไปทั่ว ลากใครต่อใครมาเป็นคู่ควงไม่เคยซ้ำหน้า โดยเฉพาะข่าวใหม่ล่าสุด อีรุ้งแก้วมันซื้อผู้ชายมากกกอดอยู่ที่คอนโดส่วนตัว...

 เธอจะไม่สนใจข่าวล่าสุดนี้เลยสักนิด ถ้าหากผู้ชายคนนั้นจะไม่ใช่ผู้ชายคนเดียวกันกับที่เธอแอบหมายตาเอาไว้ในใจ เธออยากได้แดนดินมาครอบครอง มองไกลจนอยากได้เขามาเป็นคู่ชีวิตจริงจัง โดยคิดจะใช้วิธีผูกสัมพันธ์ด้วยการทำตัวชิดใกล้ แล้วค่อยเปิดใจศึกษากันและกัน

 ใครจะรู้ อีรุ้งแก้วมันกลับใช้ทางลัด ด้วยการเหยียบหัวใจเธออีกครั้ง มันเสนอเงินก้อนโต ขอซื้อผู้ช่วยของเธอไปเป็นนายบำเรอส่วนตัวของมัน...

ครั้นพอคิดถึงใบหน้าหล่อเหลา รูปร่างบึกบึนต้องใจปรารถนา ความเป็นหญิงของเธอ มันเริ่มปวดหนึบ กึ่งกลางลำตัวเริ่มมีน้ำซึมผ่านรอยแยกกลีบเนื้อสวาท จิตใจกระสับกระส่าย เริ่มไม่เป็นตัวของตัวเองไปโดยปริยาย...

 อาการพวกนี้ ธิดารัตน์ไม่เคยรู้ตัวมาก่อน มันเกิดขึ้นตั้งแต่ตอนไหน...

 ธิดารัตน์ขมวดคิ้ว สีหน้ารัญจวนซ่านสยิว ก่อนหนีบลำขา ทรุดกายลงกับพื้นพรม

อา...ตอนนี้...เธอต้องการชายหนุ่มสักคน มาบำบัดความทรมานให้หาย...

ถ้าหากว่าเป็นแดนดินคงจะดีไม่น้อย แต่ก็รู้ดีแก่ใจไม่เป็นไปได้ยาก หากถึงกระนั้นก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้เสียหน่อย รอก่อนเถอะ อีกไม่นานนี้หรอกเขาต้องกลายมาเป็นของเธอเข้าสักวันหนึ่งเข้าจนได้...

“แดนดิน...ฉันต้องการนาย...อา...”

 ธิดารัตน์หลับตาพริ้ม พร้อมจินตนาการถึงใบหน้าชายหนุ่มที่ใจเธอหมายปอง หญิงสาวนั่งชันเข่าแบะขาออกกว้าง ดึงชายกระโปรงสั้นเหนือเข่าหล่นขึ้นมาจนถึงโคนขาขาว ปลายนิ้วเรียวยาวถูกส่งผ่านสอดแทรกขอบข้างของแพนตี้ตัวน้อย ก่อนเนื้อผ้าถูกแหวกออกจนกว้าง พอให้ปลายนิ้วสอดส่าย ปรากฏความฉ่ำเยิ้ม ตอกย้ำถึงความต้องการขั้นไหน  หญิงสาวสะกิดเม็ดพลอยจุดกำเนิดแห่งความเสียวซ่าน เธอแหงนหน้าส่งเสียงครางระโหย ก่อนดันปลายนิ้วจุ่มจมลงแอ่งน้ำทิพย์ ขยับเข้าออกตามจังหวะเสียงเต้นของหัวใจ...

“อา...แดนขา...ขยับแรงอีกนิดสิคะคนดี...” 

แดนดินทำให้เธอรู้สึกหัวใจเต้นแรง เลือดลมสูบฉีดได้ทุกครั้งยามมีโอกาสใกล้ชิดกัน ชายหนุ่มถูกส่งตัวให้มาเป็นผู้ช่วยของเธอ นับตั้งแต่วันแรกที่เธอเข้ามารับตำแหน่งงานในบริษัทของป้ารุจี บิดาเธอยังคงทำงานในบริษัทเช่นเคย ตอนนี้ท่านเป็นผู้จัดการฝ่ายการเงิน มีหน้าที่ดูแลเรื่องบัญชีให้กับบริษัทราฟิวกู๊ด อินเจียร์ริ่งจำกัดทั้งหมดทุกสาขา

ท่านตกพุ่มม่ายตั้งแต่เธออายุได้เพียงสิบขวบ ครองตัวเป็นโสดมานานหลายปีทีเดียว ก่อนเธอจะรู้ความจริง ท่านทั้งสองแอบมีใจเสน่หาต่อกันมานาน เธอไม่แน่ใจมันนานพอกับสามีคนเก่าของป้ารุจียังมีชีวิตอยู่หรือไม่

หลังจากเธอเรียนจบมหาวิทยาลัย ท่านทั้งสองถึงได้ประกาศแต่งงานกันชนิดสายฟ้าแลบ โดยหันหลังให้คำนินทาทั้งปวง บิดาให้เธอย้ายเข้ามาอาศัยยังคฤหาสน์หลังโตของคุณป้ารุจี แทนบ้านหลังเก่าซึ่งมีขนาดเล็กกว่าหลายเท่า คราแรกเธอไม่นึกขัดข้องอะไร ดีใจด้วยซ้ำกับชีวิตที่สุขสบายขึ้น

หากนั่นมันก่อนเธอจะเจอกับรุ้งแก้ว...ลูกติดของป้ารุจี ความร้ายกาจของมัน ไม่เพียงแต่ทำให้เธอถูกคนรักหักหลัง ทว่ามันกลับยังเป็นต้นเหตุ ทำให้เธอกระเด็นออกมาจากคฤหาสน์หลังโอ่อ่า มาอยู่ยังห้องคับแคบนี่แทน...  

ส่วนตัวแดนดินเองนั้น ชายหนุ่มเพิ่งเข้ามาทำงานที่นี่หลังจากเธอราวอาทิตย์กว่า เขาเป็นคนขยันขันแข็ง บวกกับเป็นชายหนุ่มที่มีวิสัยทัศน์และมุมมองที่กว้างไกล มีหลายครั้งเวลาเธอติดขัดปัญหาเรื่องงาน แดนดินจะช่วยให้คำปรึกษาอีกทั้งยังช่วยชี้แนะ หาทางแก้ไขให้เธอเสมอมา...

มันจึงเป็นความประทับใจ นำพาให้เธอตกหลุมรักเขาได้ไม่ยาก...

 

***************************

*เข้าอ่านเนื้อหาฉบับเต็มได้ตามลิงค์นี้เลยนะคะ* - https://www.readawrite.com/a/cf1c7de7fc1f4ebdfea320319ae60d76

แฟนเพจ: กนกรส  https://www.facebook.com/กนกรส-1742298989361370/