ภาวะมีโซโฟเนีย โรคเกลียดเสียง รำคาญเสียงรอบข้าง

 

โรคเกลียดเสียง โรคไวต่อเสียงบางชนิด มีโซโฟเนีย (Misophonia)   ถือเป็นโรคทางจิตเวชชนิดหนึ่ง ซึ่งมีเสียงเป็นสิ่งเร้า เป็นโรคที่ไม่ได้เกิดจากความผิดปกติของหู หรือ การได้ยิน แต่เป็นความผิดปกติที่เกิดขึ้นจากการทำงานของสมอง อาการผิดปกติต่อการตอบสนองทางด้านอารมณ์ ซึ่งเกี่ยวข้องกับความวิตกกังวล โรคย้ำคิดย้ำทำ (OCD) กลุ่มอาการทูเร็ตต์ (Tourette syndrome) อาจได้รับการสืบทอดของภาวะนี้จากทางพันธุกรรมที่รับในครอบครัว

Dr.Sukhbinder Kumar นักประสาทวิทยาจากมหาวิทยาลัยนิวคาสเซิล ประเทศอังกฤษ ระบุว่า ในคนที่มีภาวะเกลียดเสียงนั้น สมองส่วนอินซูล่าซึ่งทำหน้าที่เชื่อมโยงระหว่างประสาทสัมผัสกับอารมณ์ จะทำงานหนักกว่าคนทั่วไป ในขณะที่ได้ยินเสียง ส่งผลให้เกิดอารมณ์หงุดหงิด หรือวิตกกังวล หัวใจเต้นเร็ว และเหงื่อออกได้มากขึ้น ความผิดปกตินี้มีตั้งแต่เล็กน้อยไปจนถึงรุนแรง

จากสถิติพบว่า โรคเกลียดเสียงส่วนใหญ่มักพบในผู้หญิง ตั้งแต่อายุ 9 – 13 ปี จนเมื่อเติบโตเป็นผู้ใหญ่ก็จะมีอาการถี่ขึ้น จนเริ่มส่งผลต่อการใช้ชีวิตประจำวัน

 

 

เช็กภาวะมีโซโฟเนีย

• อารมณ์โกรธ เมื่อได้ยินเสียง

 

• พฤติกรรมก้าวร้าว ทำลายวัตถุสิ่งของ

 

• แสดงวาจาหยาบคายกับผู้ที่ทำเสียงรบกวน

 

 

• ทำร้ายร่างกายตนเอง หรือผู้คนรอบข้าง

 

• หลีกหนีเสียงรบกวนอย่างรวดเร็ว จากบริเวณนั้น

 

• อัตราการเต้นของหัวใจเร็วขึ้น

 

• ความดันโลหิตสูง

 

 

การรักษา และ วิธีรับมือกับภาวะมีโซโฟเนีย

• บำบัดผู้ที่มีอาการโดยจิตแพทย์ ด้วยการให้ผู้ป่วยระบายความอึดอัดในใจ และอธิบายให้ผู้ป่วยเข้าใจถึงการกำเนิดของเสียง จากนั้นจึงค่อย ๆ ฝึกให้ผู้ป่วยปรับตัวอยู่ร่วมกับเสียงกระตุ้นเหล่านั้นได้โดยไม่รู้สึกรำคาญ หรือผสมผสานการบำบัดด้วยเสียงโดยนักโสตสัมผัสวิทยา และการให้คำปรึกษาแบบประคับประคอง

 

• การปรับความรู้ความเข้าใจของพฤติกรรม (CBT) ที่สามารถบำบัดทัศนคติด้านความคิดเชิงลบต่อเสียงให้ดีขึ้น

 

• อบรมให้ทนต่อเสียงรอบข้างได้ดีขึ้น โดยแพทย์ผู้เชี่ยวชาญเฉพาะทางเกี่ยวกับภาวะหูอื้อ (TRT) 

 

• นอนหลับพักผ่อนให้เพียงพอ

 

• ออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ

 

 

• พกอุปกรณ์ป้องกันเสียง อย่างเช่นหูฟัง ที่อุดหู

 

• จัดการกับความเครียด

 

• การหลีกเลี่ยงเสียงรบกวน การอยู่ในพื้นที่เงียบสงบ หรือ จุดปลอดภัยในบ้านของคุณ โดยไม่มีใครส่งเสียงดังรบกวน

 

• เบี่ยงเบนความสนใจไปทำอย่างอื่น อย่างเช่น การพูดคุยกับเพื่อน การอ่านหนังสือ